Ek was hierdie afgelope ruk nogal baie depresief. Die verlange na iets was heeltyd daar maar ek kan net nie my vinger daarop plaas nie. Ek scrap glad nie meer nie, dit voel of ek heeltemal die lus verloor het. Daar is niks wat my trek om al my papiere en boeke uit te haal en bietjie met die mooi goed te speel nie. Ek lees die blogs van al die mense, lees die tydskrifte wat my goeie vriendin in Suid Afrika vir my gestuur het, maar daar is net niks. Hoe kry mens jou mojo terug.
Ek stuur so af en toe vir almal mails oor wat in die omgewing aan is, dis nou verskillede festivals of marke wat aan die gang is. So stuur ek toe nou 'n mail aan almal oor die super 15 rugby en ons nuwe span. Daar is darem so 'n ou ligpuntjie in die donkerte vir my, maar dit het nie gehou. Mense wat terug skryf en nie dink alvorens hulle skryf laat my sommer rooi sien, daar slaan my depro my sommer vir 'n ses. Ek sal twee keer dink alvorens ek weer ope uitnodigings stuur, of liewers ek sensor dit, sensor my email lys dan weet ek daar sal nie sulke lelike angels terug kom nie.
Met al my geblog lesery het ek op hierdie mooi inskrywing afgekom hierdie week. Lees gerus bietjie daar op haar blog ook. Sy kan gevind word op www.netjane.wordpress.com
“For this is what we do. Put one foot forward and then the other. Lift our eyes to the snarl and smile of the world once more. Think. Act. Feel. Add our little consequence to the tides of good and evil that flood and drain the world. Drag our shadowed crosses into the hope of another night. Push our brave hearts into the promise of a new day. With love: the passionate search for a truth other than our own. With longing: the pure, ineffable yearning to be saved. For so long as fate keeps waiting, we live on. God help us. God forgive us. We live on”.
Groete aan almal.
No comments:
Post a Comment