Ons het nou al baie beleef in ons korte bestaan. As kind was verandering nou iets wat jy aanvaar het en alles wat kwyt geraak is, is dood eenvoudig aanvaar sonder enige teenstribbeling. Soos mens groter en natuurlike wyser word besef jy, jy kan maar dinge bevraagteken, alles hoef nie net blindelings aanvaar te word nie as wet nie. Om positiewe resultate te bereik het mens maar partykeer die ekstra tree gegee om mense te akkomodeer met 'n probleem. Soos toe ek nog by SARS gewerk het in my prille jeuglike and baie naiewe jongmens dae. Mense het ingekom met hulle aanslae waarop daar natuurlik bedrae betaalbaar was aan die belastingaarder. Baie mense het nie die geld gehad om dadelik alles te betaal nie en my werk was om uitstel te verleen of selfs 'n afbetalings ooreenkoms uit te werk wat tot voordeel vir albei sou wees. Partykeer was mens maar hardekwas gewees en ander dae kon jy sien dalk moet jy maar 'n ekstra maand of ses byvoeg om die situasie net makliker te maak. Daar was altyd 'n uitweg as jy een gesoek het, as die klient nie te vrede was kon hy altyd na iemand hoër op in die voedsel ketting mee gaan praat.
Hier in Ozland werk dit nie so lekker nie, die mense in die voorste linies se woord is wet. Jy kan nou maar rondspring soos 'n mal springhaas en niemand gaan jou te hulp snel en probeer om jou saak op te los nie, nee fok die ouens sal liewers die polisie bel en jou laat verwyder want hulle voel dalk bedreigd deur jou optrede. Goed so, ek sal ook bedreigd voel as ek sulke patetiese en power kliente diens lewer.
So gaan ek toe gister na die RTA (Road and Transport Authority) dis wat hulle genoem word in NSW, in Victoria of Melbourne was dit sommer net Vicroads. Vroeg die oggend besluit ek vandag is die dag vir die lisensie verandering, en later wil ek sommer ook nog Costco toe gaan vir 'n bietjie kers inkope en daarna sommer die klompie meubels wat ek op ebay gekoop het gaan oplaai. Het ek maar liewerste 'n pilletjie gedrink en weer gaan le dan sou dit soveel beter gewees het.
Ek daag toe by die RTA se kantore op, gewapen met al my dokumente en kry my nommertjie uit die computer. Die ry is lank en die mense is baie. Ek gaan sit maar en wag dat my nommer opgeroep word. Na so 'n kwartier is dit my beurt en dadelik kan ek sien hier kom 'n ding. Ek het die verkeerde flippen kode gekies oor wat ek nou wou doen en woeps sit sy my sommer terug in die sisteem. Kyk toe wil ek sommer nog my moer pluk, maar daar word my nommer sommer toe weer geroep. Ek beweeg een ry aan en handig my papierwerk in. Die dame vat nie die papiere nie en vra wat wil ek doen. Ek verduidelik toe maar en sy begin die papiere nader hark en binne vyf sekondes is ek afgeskiet oor my aansoek. Ek het die verkeerde papier wat my adres bevestig en sy is nou maar jammer maar ek moet 'n ander papier bring of iemand kry wat my langer as fokken 12maande ken wat hier in Sydney bly. Regtig popsie wat dink jy, gedink ek gaan sommer nou my towerstokkie swaai en iemand kry. Dit maak nie saak hoe ek verduidelik of desperaat ek klink dit is die verkeerde papertjie en daar gaan haal sy sommer nog 'n inligtingspapiertjie om my te wys. Ek word daar weg gestuur met ongedane sake. Wel so maklik kry jy my nie onder, ek loop daar weg brommend en sommer omgekrap.
Terug huis toe gaan ek, kry die regte damn papier na 'n gesoek en is toe terug na die ouens toe. Ek staan weereens in die ry om my nommertjie van die rekenaar te kry, ek maak toe sommer dubbel seker ek druk die regte knoppies vir die regte prosedure. Wag weer so 'n kwartier alvorens ek vorentoe geroep word. Ek handig die papiere in en die proses begin van vooraf. Dit lyk of dit dalk makliker sal gaan maar net toe ek dink die geveg is gewen toe word ek hier met 'n linker hou geslaan. Die ouens dink dit toe goed om my met 'n "P" lisensiekaart te verras. Wat die joos is dit die, ek verduidelik dit is onmoontlik. Nou kyk dit is hier waar ek alle rasionele denke oorboord gooi en mooi verduidelik dat ek volgens alle standaarde en norme uit 'n derde wereld land kom, waar rekenaar stelsesl eintlik nie veronderstel is om met mekaar te kan praat nie maar dat dit inderwaarheid eintlik gebeur, en hier in Ozland volgens alle standaarde en norme dit as 'n eerste wereld land gesien word die verskillende state se stelsels nie met mekaar kan koppel nie gaan my verstand te bowe. Elke flippen staat is 'n land op sy eie, die dat dit eintlik 'n mini immigrasie is. In Victoria het ek 'n vol lisensie gehad, geen beperkings en defnitief geen "P's" nie. Nou moet ek weereens bewys lewer van my Suid Afrikaanse lisensie. My moer meter slaan toe heeltemal die rooi en die klokkies lui hard. Geen mate verduideliking kan die mense oortuig dat ek eintlik al in 1996, hoog swanger met die 2ling (seker die beampte het my jammer gekry) my lisensie gekry het nie. Ek moet dit kan bewys en al hoe ek dit kan bewys is as ek my lisensies inbring. Ek is daar uit, gelukkig sonder enige begeleiding, maar jy kon my hoor. Teen daardie tyd kook ek al, maar ek is weereens in my kar en terug huis toe om nog bewyse te gaan kry.
Oppad toe laai ek sommer vir boeta op na sy skof, ek kry my lisensie kaarte, sommer die vorige wat ook al verval het en my ID waarin my oorspronklik lisiensie was. Besluit toe dat boeta moet ook sy leerling lisensie oorskakel en sommer 'n afspraak maak vir sy bestuurslisensie. Terug na die kantore nou is ek gewapen, ek het alles sommer ook die immigrasie brief wat die visa goedkeuring gee.
Terug by die kantore, herhaal die proses om my nommer te kry en wag weereens. My nommer word geroep en ek is gereed vir die geveg wat dalk mag volg. Ek kan sommer sien die gemoed sak op die gesigte, dis nou my vierde persoon en almal is in 'n ry. Ek praat toe baie stadig, mooi hard en duidelik om enige misverstand uit die weg te ruim. Dit vat die dame 'n tydtjie om alles deur te werk, vrae word gevra en nog inligting moet ek neerskryf op die vorm, daar is nie plek nie maar ek vul in. Dit lyk skoon of ek besig is om my pedigree daar uit te le net om my lisensie te kry. Uit eindelik na vyf ure van in en uit die kantore het ek my lisensie.
Geboorte gee was beslis 'n makliker ervaring.
Alex se omskakeling was 'n natuurlik pynloos want ek het al die pyne ervaar, maar die voertuig se reigistrasie le nog voor en hier kom vir jou 'n ding. Hieroor later.
Wednesday, December 21, 2011
Sunday, December 18, 2011
Sydney het nuwe intrekkers
Wel ons is darem nou almal uit eindlik hier in Kersiefontein - Sydney, die heen en weer gevliegery tussen die twee stede kan nogal uitputted op 'n mens se gestel raak.
Die trekkery het darem afgeloop sonder enige voorval en die aflaai aan diekant het goed verloop met boeta wat maar moes bont staan om dinge georganiseer te kry. Dis net jammer dat ons internet verskaffer nie werk gedoen het en die installasie behoorlik gedoen het nie. Nou sal ons moet wag tot die nuwe jaar as ek dinge so uit kyk. Ek kan mos nie my poppe uit die pram gooi nie, hulle verstaan nie my bliksem en donner, so aan die einde van die dag is ek nog steeds daarsonder.
Uit eindlik het elke kind weer sy eie kamer en boeta sy eie badkamer. Dit het nogal woes geraak met drie tieners meisies en 'n tiener seun wat almal moet tandeborsel en wie weet wat nog in een badkamer.
Die eksamens is verby en nou wag ons maar vir die uitslae. Boeta sin lyk nie te sleg nie, maar hy het geleer dat die pad nie maklik is nie. Hy het maar op die moeilike manier geleer dat elke besluit wat geneem word sekere gevolge het. Hy het twee vakke opgeskop en dit opsig self was dalk nie so erg, maar nou moet hy in jaar 12 harder werk en 'n ekstra vak optel om genoeg krediete te kry. Slim van toe sy baas.
Die kinders sal almal na Cherrybrook Technology Highschool toe gaan en dit is loop afstand van ons huis af. Dit is omtrent dieselfde afstand as wat die kinders elke dag gestap of fietsgery het in Centurion.
Die vakansie gaan ons maar besig wees met dekorasie dinge, die meisies wil hulle kamers bietjie opdolly, so ons gaan maar die opshops bietjie deursoek vir goedkoop artikels wat kan afgeskuur word en dan verf. Ons het 'n paar goeie idees gekry met verskillende vorms rame en wie weet dalk klim daar 'n aspirant binneshuis versierder uit hierdie hele proses.
Boeta het gelukkig maklik 'n oorplasing na Cherrybrook se Woolworths gekry so ek hoop maar in my stilligheid dat hy genoeg skofte in die week kan kry sodat ons 'n bietjie rus en vrede kan kry. Ons moet gereeld hoor ons is oud, dit omdat ons nie altyd lus het om laat aand te gaan kapperjol nie. Die mannetjie slaap tot na tien in die oggend en drentel dan so stadig boontoe opsoek na kos, ons is dan al lankal klaar met dinge wat ons wou gedoen het. So ons stille gebed is maar dat die skofte gereeld dalk hier van middag tot laat aand kan wees, hopelik ook 'n paar middernag skofte, dalk sal ons minder hoor hoe boring ons is.
Die week moet ek plan maak en kerspersente gaan kry, dit voel vir my of dit al hoe moeiliker raak soos die kinders ouer word. Mens weet werklik nie meer wat om te kry vir hulle nie. Die sagte hints wat so hier en daar gegooi word om te probeer bepaal wat is die "must have" ding vir die jaar loop uit elke keer om niks. Dit gaan beslis 'n moeilike jaar wees.
Die trekkery het darem afgeloop sonder enige voorval en die aflaai aan diekant het goed verloop met boeta wat maar moes bont staan om dinge georganiseer te kry. Dis net jammer dat ons internet verskaffer nie werk gedoen het en die installasie behoorlik gedoen het nie. Nou sal ons moet wag tot die nuwe jaar as ek dinge so uit kyk. Ek kan mos nie my poppe uit die pram gooi nie, hulle verstaan nie my bliksem en donner, so aan die einde van die dag is ek nog steeds daarsonder.
Uit eindlik het elke kind weer sy eie kamer en boeta sy eie badkamer. Dit het nogal woes geraak met drie tieners meisies en 'n tiener seun wat almal moet tandeborsel en wie weet wat nog in een badkamer.
Die eksamens is verby en nou wag ons maar vir die uitslae. Boeta sin lyk nie te sleg nie, maar hy het geleer dat die pad nie maklik is nie. Hy het maar op die moeilike manier geleer dat elke besluit wat geneem word sekere gevolge het. Hy het twee vakke opgeskop en dit opsig self was dalk nie so erg, maar nou moet hy in jaar 12 harder werk en 'n ekstra vak optel om genoeg krediete te kry. Slim van toe sy baas.
Die kinders sal almal na Cherrybrook Technology Highschool toe gaan en dit is loop afstand van ons huis af. Dit is omtrent dieselfde afstand as wat die kinders elke dag gestap of fietsgery het in Centurion.
Die vakansie gaan ons maar besig wees met dekorasie dinge, die meisies wil hulle kamers bietjie opdolly, so ons gaan maar die opshops bietjie deursoek vir goedkoop artikels wat kan afgeskuur word en dan verf. Ons het 'n paar goeie idees gekry met verskillende vorms rame en wie weet dalk klim daar 'n aspirant binneshuis versierder uit hierdie hele proses.
Boeta het gelukkig maklik 'n oorplasing na Cherrybrook se Woolworths gekry so ek hoop maar in my stilligheid dat hy genoeg skofte in die week kan kry sodat ons 'n bietjie rus en vrede kan kry. Ons moet gereeld hoor ons is oud, dit omdat ons nie altyd lus het om laat aand te gaan kapperjol nie. Die mannetjie slaap tot na tien in die oggend en drentel dan so stadig boontoe opsoek na kos, ons is dan al lankal klaar met dinge wat ons wou gedoen het. So ons stille gebed is maar dat die skofte gereeld dalk hier van middag tot laat aand kan wees, hopelik ook 'n paar middernag skofte, dalk sal ons minder hoor hoe boring ons is.
Die week moet ek plan maak en kerspersente gaan kry, dit voel vir my of dit al hoe moeiliker raak soos die kinders ouer word. Mens weet werklik nie meer wat om te kry vir hulle nie. Die sagte hints wat so hier en daar gegooi word om te probeer bepaal wat is die "must have" ding vir die jaar loop uit elke keer om niks. Dit gaan beslis 'n moeilike jaar wees.
Tuesday, November 29, 2011
Ons pak.
Die hele trek ding het ek nie gedink gaan ek maak nie. As jy nog nie baie alleen getrek het in jou lewe nie, dan is trek maar eintlik 'n groot ding. In die vele kere wat ek en Alex nog ooit getrek het was sy ouers daar gewees om te help met die pakkery en die getrekkery. Ons eerste trek was na ons woonstel 'n maand voor die troue, toe 'n jaar later na 'n meenthuis in Sunninghill, vandaar na Alberton in 'n huurhuis toe boeta gebore is en toe weer in 'n "penthouse" toe die 2ling gebore is. Elke keer groter en meer spasie, die trekkery het alles in 'n kwessie van so ses jaar gebeur. Met ons eerste huiskoop het ons gesettle as mens dit nou so kan noem, alles is gebreuk en gebou soos ons dit wou he en het lekker daar gebly vir nege jaar, dis tot ons besluit het om sommer landuit te trek. Die trekkery het gemaak dat mens huis skoonmaak met al die gemors wat mens so opgaar deur al die jare, en ons het nogal uitgegooi. As ek nou na al die goed in die huis kyk dan dink ek nie ek het genoeg uitgegooi op daardie stadium nie.
Die gepakkery is hier aangepak met gemengde gevoelens, dis nou van my kant af. Ek het eerlik waar nie gedink ek sal dit alles alleen kan behartig nie, ek het nog altyd baie hulp gehad. Ek het dit maar stadig begin doen, en doelgerig elke kas uitgesorteer en weggegooi waar ek gedink het dit is nodig. Die hoeveelheid papiere wat in die tyd ge-genereer was is astronomies, ek is seker ons kon 'n paar bome gespaar het as die ouens hier net meer elektronies wil gaan. Die papier vreter het heeltemal oortyd gewerk en gereeld in "overheat" gegaan.
Ek het boeke uitgedeel, speelgoed aangestuur en baie oorskiet in die dump gaan gooi. Of ons enigsins ligter gaan trek lyk nie vir my so nie, maar hopelik kom daar minder wit olifante aan die anderkant uit.
Twee manne is gestuur om die res van die pakwerk te behartig, Steve en Warren. Tussen die twee het hulle alles in die huis binne 'n japtrap opgepak gehad wat ek net nie kans voor gesien het nie. Ek is seker van al die kamers se bokse is my scrapbook kamer sin beslis die meeste, ek kan dit nie verstaan nie (tong in die kies). Dit sal interresant wees om te sien hoe die container more gelaai word en hoeveel manne gestuur word om dit te doen. As alles goed afloop dan is alles volgende week in Sydney, dalk kan Alex homself besig hou met die uitpakkery in die aand. Mens kan seker maar droom.
In die drie weke wat dit my gevat het om alles wat ek wou uitsorteer en pak gedoen te kry het dit nie te sleg gegaan. Ek het nog steeds dit reggekry om die huis aan die kant te kry, kos op die tafel en die wasgoed gewas en gestryk te kry. En ek het gedink sonder hulp gaan dit onmoontlik wees. Wys jou, mens kan met energie en deursettings vermoee enige iets vermag.
Die gepakkery is hier aangepak met gemengde gevoelens, dis nou van my kant af. Ek het eerlik waar nie gedink ek sal dit alles alleen kan behartig nie, ek het nog altyd baie hulp gehad. Ek het dit maar stadig begin doen, en doelgerig elke kas uitgesorteer en weggegooi waar ek gedink het dit is nodig. Die hoeveelheid papiere wat in die tyd ge-genereer was is astronomies, ek is seker ons kon 'n paar bome gespaar het as die ouens hier net meer elektronies wil gaan. Die papier vreter het heeltemal oortyd gewerk en gereeld in "overheat" gegaan.
Ek het boeke uitgedeel, speelgoed aangestuur en baie oorskiet in die dump gaan gooi. Of ons enigsins ligter gaan trek lyk nie vir my so nie, maar hopelik kom daar minder wit olifante aan die anderkant uit.
Twee manne is gestuur om die res van die pakwerk te behartig, Steve en Warren. Tussen die twee het hulle alles in die huis binne 'n japtrap opgepak gehad wat ek net nie kans voor gesien het nie. Ek is seker van al die kamers se bokse is my scrapbook kamer sin beslis die meeste, ek kan dit nie verstaan nie (tong in die kies). Dit sal interresant wees om te sien hoe die container more gelaai word en hoeveel manne gestuur word om dit te doen. As alles goed afloop dan is alles volgende week in Sydney, dalk kan Alex homself besig hou met die uitpakkery in die aand. Mens kan seker maar droom.
In die drie weke wat dit my gevat het om alles wat ek wou uitsorteer en pak gedoen te kry het dit nie te sleg gegaan. Ek het nog steeds dit reggekry om die huis aan die kant te kry, kos op die tafel en die wasgoed gewas en gestryk te kry. En ek het gedink sonder hulp gaan dit onmoontlik wees. Wys jou, mens kan met energie en deursettings vermoee enige iets vermag.
Sunday, November 13, 2011
Winde van Verandering.
Die gemiddelde mens hou nie baie van veranderinge nie. Solank dinge net goed verloop, nie altyd wonderlik nie, maar goed dan is ons relatief gelukkig. Die bootjie moet net nie te veel geskud word nie anders wil ons sommer 'n vuis geveg begin. As ons as volwassenes so sukkel met veranderinge en aanpassing hoeveel te meer moet dit nie vir ons kinders wees nie.
Meer kere as nie sal die mense op die verskillende forums kommentaar lewer oor hoe maklik die kinders hier aanpas en mens nie regtig oor hulle hoef bekommerd te wees nie. Dit is so ver verwyderd van die waarheid, die kinders sukkel. Hulle hele verwysingsraamwerk verander, die manier oor hoe hulle skoolgaan en dan nog in 'n ander taal is baie om te verwerk. Kinders het verskillende maniere van hoe hulle die veranderinge waarmee hulle gekonfronteer word sal verwerk. My seun byvoorbeeld slaan toe, die 2ling het mekaar maar Celeste het die geneigdheid om die grense te toets en die jongste is 'n floater. Nie een van hulle verwerk veranderinge dieselfde nie, en voor ons deur le weer groot veranderinge.
Die naweek in Sydney het weereens vir my bewys dat maak nie saak hoe oud of jonk mens is nie, elke situasie moet aangepak word met groot deursettings vermoee sodat die eiend resultaat goed sal wees. Ek as veertig plusser het op 'n stadium lam van benoudheid gaan stil sit en die vreesaanjaende situasie getackle. Hier sit ek af na Sydney van Melbourne op my eie, die kinders is alleen vir die naweek by die huis. Van die vliegtuig af is ek op 'n trein in stad toe. Die paniek slaan my so erg dat ek so erg perspireer dat my voete sopnat is en ek eintlik gly in my mooi netjiese skoene. Ek was dood seker daar was dalk 'n natkol op die sitplek ook, maar ek wou liewers nie kyk nie. Gelukkig het 'n foonoproepie na manlief die paniek stasies se klokkies laat bedaar, ek is op die regte trein. Later die middag toe moes ek 'n agent gaan sien vir huise in die Cherrybrook omgewing, die verkeer is so erg en die strate so smal ek begin skoon van vooraf om 'n paniek aanval te kry. Ek is eintlik naar van die paniek ek sweet en dit voel of ek in 'n sauna sit. Wat nog erger is ek kan nie eens die kar in rat kry om te bestuur nie. Het julle al ooit by verkeerslig gestaan, die lig slaan oor na groen en jy trap daardie verdompde petrol pedaal maar helaas boggerol wil gebeur. Die enjin kla maar jy verstaan nie nou so lekker wat gaan aan nie. Wel dis ek, daardie blond wat nie verstaan mens moet die kar in rat sit om vorentoe te beweeg nie. Jy sit die kar se aircon op full blast wanneer jy besef jy's die simpel een, en jy probeer afkoel sodat jy jou composure kan terug kry.
As sulke klein dingetjies my hele wese om dompel hoeveel te meer moet dit nie vir die kinders wees nie. Nuwe skool, nuwe omgewing, nuwe maats. Al wat ek vra is dat die Liewe Heer tog asseblief die regte mense op my kinders se pad plaas om hulle te help om die verandering te verwerk.
Meer kere as nie sal die mense op die verskillende forums kommentaar lewer oor hoe maklik die kinders hier aanpas en mens nie regtig oor hulle hoef bekommerd te wees nie. Dit is so ver verwyderd van die waarheid, die kinders sukkel. Hulle hele verwysingsraamwerk verander, die manier oor hoe hulle skoolgaan en dan nog in 'n ander taal is baie om te verwerk. Kinders het verskillende maniere van hoe hulle die veranderinge waarmee hulle gekonfronteer word sal verwerk. My seun byvoorbeeld slaan toe, die 2ling het mekaar maar Celeste het die geneigdheid om die grense te toets en die jongste is 'n floater. Nie een van hulle verwerk veranderinge dieselfde nie, en voor ons deur le weer groot veranderinge.
Die naweek in Sydney het weereens vir my bewys dat maak nie saak hoe oud of jonk mens is nie, elke situasie moet aangepak word met groot deursettings vermoee sodat die eiend resultaat goed sal wees. Ek as veertig plusser het op 'n stadium lam van benoudheid gaan stil sit en die vreesaanjaende situasie getackle. Hier sit ek af na Sydney van Melbourne op my eie, die kinders is alleen vir die naweek by die huis. Van die vliegtuig af is ek op 'n trein in stad toe. Die paniek slaan my so erg dat ek so erg perspireer dat my voete sopnat is en ek eintlik gly in my mooi netjiese skoene. Ek was dood seker daar was dalk 'n natkol op die sitplek ook, maar ek wou liewers nie kyk nie. Gelukkig het 'n foonoproepie na manlief die paniek stasies se klokkies laat bedaar, ek is op die regte trein. Later die middag toe moes ek 'n agent gaan sien vir huise in die Cherrybrook omgewing, die verkeer is so erg en die strate so smal ek begin skoon van vooraf om 'n paniek aanval te kry. Ek is eintlik naar van die paniek ek sweet en dit voel of ek in 'n sauna sit. Wat nog erger is ek kan nie eens die kar in rat kry om te bestuur nie. Het julle al ooit by verkeerslig gestaan, die lig slaan oor na groen en jy trap daardie verdompde petrol pedaal maar helaas boggerol wil gebeur. Die enjin kla maar jy verstaan nie nou so lekker wat gaan aan nie. Wel dis ek, daardie blond wat nie verstaan mens moet die kar in rat sit om vorentoe te beweeg nie. Jy sit die kar se aircon op full blast wanneer jy besef jy's die simpel een, en jy probeer afkoel sodat jy jou composure kan terug kry.
As sulke klein dingetjies my hele wese om dompel hoeveel te meer moet dit nie vir die kinders wees nie. Nuwe skool, nuwe omgewing, nuwe maats. Al wat ek vra is dat die Liewe Heer tog asseblief die regte mense op my kinders se pad plaas om hulle te help om die verandering te verwerk.
Thursday, October 13, 2011
Ouerskap
Ouerskap is nie vir sussies het ek uitgevind en beslis nie as jy vier tieners het nie.
Daar kom dae wat jy jou kop laat sak en die moedeloosheid jou sommer so oortrek. Jy voel of jy sommer net kan gaan le. Elke greintjie energie van jou word getap en dan nog 'n bietjie. Jy wonder waar het alles verkeerd gegaan. Wat het jy gedoen om met hierdie lewe opgesaal te sit, wat het jy aan jou ouers gedoen dan hierdie ding so oor jou moet kom.
Dis hoe dit voel aan etenstafel omtrent elke aand. Ons eet elke ete almal saam om die tafel. Daar is geen selfone by ons en die tv is af. Eenstyd is gesinstyd. Hier praat ons oor alles wat deur die dag gaan gebeur en oor wat het gebeur. Dit is waar geen onderwerp taboe is en waar ons openlik en eerlik sonder enige pretensies praat.
Dit is tydens hierdie gesprekke wat die moedeloosheid jou so oortrek.
Toe ons nog kind was, was baie onderwerpe nie bespreek nie, nie stil in die kamer of wat nog te se aan die etenstafel nie. Jy is gesien en nie gehoor en ek is seker dit het in baie ander huise ook so gegaan. Dit is presies oor hierdie saggies praat en agter die deur praat wat ons besluit het dat dit gaan nie in ons huis so wees. Min het ons geweet watse lat het ons vir onsself gepluk.
Dit het eintlik al begin toe ons vanmiddag almal gaan koffie drink het by die mall. Dit het begin met 'n grappie en vandaar het dit 'n snowball effek gehad. Dit bly nooit net by een grappie nie, dit bly ook nooit by mooi skoon grappies nie. Met die 2ling weet mens nooit of liewers met nommer 2 weet mens nooit. As sy eers lostrek dan is dit soos 'n rivier wat skielik in vloed is.
Grappie nommer 1
Once upon a time there was a crossed eye teacher, she got fired.
She couldn't control her pupils.
Grappie 2
I dumped my cross eyed boyfriend, he was seeing somebody else.
toe beweeg dit na meer sinister grappies
I had a biology test today. I failed miserably
One of the questions was "What is commonly found in cells?
Apparently black people weren't the answer.
Ek het die gevoel gekry hier gaan dit nie eindig nie, nodeloos om te se dit het nie.
So om die tafel praat ons toe oor die 2ling se kampe wat voorle en watse voorbereiding gedoen moet word. Nicolette praat oor die tente waarin hulle gaan slaap wat toe nie tente is nie maar seile waaronder hulle gaan slaap. Celeste begin toe natuurlik idees kry oor watse nonsens kan sy aanjaag tydens die kanovaarte. Baie vinnig ruk ons haar in die bek en vertel haar mooi dat mens doen nie onverantwoordelike dinge op die rivier nie.
Die gesprek gaan toe oor na die slaap reelings en dis hier waar dinge sommer heeltemal uitrafel. Alex besluit toe ons moet in 'n "chastity belt" bele. Eers moes ons verduidelik wat dit is en mensig toe trek Celeste weg. As ek alles moet vertel wat sy kwytgeraak het dan gaan hier geen einde wees aan my skrywe vanaand, ek weet net dat die prentjie wat sy in my geestes oog geskep het gaan ek moeilik van ontslae raak.
Daar kom dae wat jy jou kop laat sak en die moedeloosheid jou sommer so oortrek. Jy voel of jy sommer net kan gaan le. Elke greintjie energie van jou word getap en dan nog 'n bietjie. Jy wonder waar het alles verkeerd gegaan. Wat het jy gedoen om met hierdie lewe opgesaal te sit, wat het jy aan jou ouers gedoen dan hierdie ding so oor jou moet kom.
Dis hoe dit voel aan etenstafel omtrent elke aand. Ons eet elke ete almal saam om die tafel. Daar is geen selfone by ons en die tv is af. Eenstyd is gesinstyd. Hier praat ons oor alles wat deur die dag gaan gebeur en oor wat het gebeur. Dit is waar geen onderwerp taboe is en waar ons openlik en eerlik sonder enige pretensies praat.
Dit is tydens hierdie gesprekke wat die moedeloosheid jou so oortrek.
Toe ons nog kind was, was baie onderwerpe nie bespreek nie, nie stil in die kamer of wat nog te se aan die etenstafel nie. Jy is gesien en nie gehoor en ek is seker dit het in baie ander huise ook so gegaan. Dit is presies oor hierdie saggies praat en agter die deur praat wat ons besluit het dat dit gaan nie in ons huis so wees. Min het ons geweet watse lat het ons vir onsself gepluk.
Dit het eintlik al begin toe ons vanmiddag almal gaan koffie drink het by die mall. Dit het begin met 'n grappie en vandaar het dit 'n snowball effek gehad. Dit bly nooit net by een grappie nie, dit bly ook nooit by mooi skoon grappies nie. Met die 2ling weet mens nooit of liewers met nommer 2 weet mens nooit. As sy eers lostrek dan is dit soos 'n rivier wat skielik in vloed is.
Grappie nommer 1
Once upon a time there was a crossed eye teacher, she got fired.
She couldn't control her pupils.
Grappie 2
I dumped my cross eyed boyfriend, he was seeing somebody else.
toe beweeg dit na meer sinister grappies
I had a biology test today. I failed miserably
One of the questions was "What is commonly found in cells?
Apparently black people weren't the answer.
Ek het die gevoel gekry hier gaan dit nie eindig nie, nodeloos om te se dit het nie.
So om die tafel praat ons toe oor die 2ling se kampe wat voorle en watse voorbereiding gedoen moet word. Nicolette praat oor die tente waarin hulle gaan slaap wat toe nie tente is nie maar seile waaronder hulle gaan slaap. Celeste begin toe natuurlik idees kry oor watse nonsens kan sy aanjaag tydens die kanovaarte. Baie vinnig ruk ons haar in die bek en vertel haar mooi dat mens doen nie onverantwoordelike dinge op die rivier nie.
Die gesprek gaan toe oor na die slaap reelings en dis hier waar dinge sommer heeltemal uitrafel. Alex besluit toe ons moet in 'n "chastity belt" bele. Eers moes ons verduidelik wat dit is en mensig toe trek Celeste weg. As ek alles moet vertel wat sy kwytgeraak het dan gaan hier geen einde wees aan my skrywe vanaand, ek weet net dat die prentjie wat sy in my geestes oog geskep het gaan ek moeilik van ontslae raak.
Wednesday, October 5, 2011
Gemengde gevoelens
Dis nou twee jaar gelede wat ons die groot pak aangedurf het en die grootheid daarvan het my nogal redelik oorweldig. Ek onthou nog die dag toe die eerste pakkers opgedaag het om die huis te kom oppak. Die benoude gevoel wat mens kry met al die mense binne jou huis en die kop hou van wat gaan en wat moet maar bly het menige maal veroorsaak dat mens net histeries aan die gil wil gaan en se dat almal tog net moet rustiger raak, maar eintlik was jy die een wat nie rustig was nie.
Daardie gevoel wil so half sy plek weer vind hier in my binneste. As ek so deur die huis gaan en besef dat alles weer in bokse ingepak moet word om binne in 'n container in te gaan dan raak ek skoon onrustig. Alles word weereens van voor af uitgesorteer, die keer dink ek gooi ek makliker goed uit vir "hardwaste" en met hoe minder ek trek hoe beter.
Die eerste ouens was vandag hier vir hulle kwotasie, dit terwyl ons in die tuin werk en ek soos "Annie van Danville" lyk. Maar basta daarmee dink ek toe, ons is deur die huis. Alles is bespreek so nou wag ek maar vir die kwotasie. Nommer twee kom more, gelukkig nie vroegoggend nie.
As ek so kyk na die websites vir huise in Sydney dan wil ek nog meer paniekerig raak. Daar is nie veel beskikbaar nie, en die tyd loop vinniger as wat mens dit graag sal wil laat loop. Ek weet mens moet tyd nie vinniger om wens sodat jy daar kan kom en kan gaan kyk na huise nie. Die keer het ek nie iemand aan daardie kant wat dit vir my kan doen nie, so elke keer wat ek 'n huis sien wat ek van hou dan raak ek sommer moerig want ek weet dit gaan voor ons weggeraap word.
Geduld is dus nie my vriend op die stadium nie.
Die kinders gaan hulle laaste kwartaal klaar maak hier in Melbourne, dit gaan 'n bumper kwartaal wees. Die meisies het weer 'n rivier avontuur van 'n week, dis nou kanovaart op die yarra rivier wat wag. Hulle het ook 'n week van buitemuurse aktiwiteite wat fietsry in stad toe, 'n kanovaart en 'n bootvaart op die yarra insluit. Wie't ook gedink skool is boring.
Daardie gevoel wil so half sy plek weer vind hier in my binneste. As ek so deur die huis gaan en besef dat alles weer in bokse ingepak moet word om binne in 'n container in te gaan dan raak ek skoon onrustig. Alles word weereens van voor af uitgesorteer, die keer dink ek gooi ek makliker goed uit vir "hardwaste" en met hoe minder ek trek hoe beter.
Die eerste ouens was vandag hier vir hulle kwotasie, dit terwyl ons in die tuin werk en ek soos "Annie van Danville" lyk. Maar basta daarmee dink ek toe, ons is deur die huis. Alles is bespreek so nou wag ek maar vir die kwotasie. Nommer twee kom more, gelukkig nie vroegoggend nie.
As ek so kyk na die websites vir huise in Sydney dan wil ek nog meer paniekerig raak. Daar is nie veel beskikbaar nie, en die tyd loop vinniger as wat mens dit graag sal wil laat loop. Ek weet mens moet tyd nie vinniger om wens sodat jy daar kan kom en kan gaan kyk na huise nie. Die keer het ek nie iemand aan daardie kant wat dit vir my kan doen nie, so elke keer wat ek 'n huis sien wat ek van hou dan raak ek sommer moerig want ek weet dit gaan voor ons weggeraap word.
Geduld is dus nie my vriend op die stadium nie.
Die kinders gaan hulle laaste kwartaal klaar maak hier in Melbourne, dit gaan 'n bumper kwartaal wees. Die meisies het weer 'n rivier avontuur van 'n week, dis nou kanovaart op die yarra rivier wat wag. Hulle het ook 'n week van buitemuurse aktiwiteite wat fietsry in stad toe, 'n kanovaart en 'n bootvaart op die yarra insluit. Wie't ook gedink skool is boring.
Tuesday, September 27, 2011
Lastige hoesie
Vir die ou hoesie in die kerk
Op 'n plattelandse dorp waar die inwoners hoofsaaklilk
Afrikaans magtig is en gedurende 'n wintermaand toe verkoue erg in die
omloop was, was die predikant baie omgekrap dat sy aandag gedurende
eredienste onderbreek word deur gemeentelede se hoesbuie.
Hy bespreek toe die probleem om 'n oplossing te vind met sy koster wat
Engelssprekend is... seker die enigste in die dorp.
Die koster gaan koop toe 'n groot bottel hoesstroop by die apteek.
Die volgende Sondag as iemand hoes, staan die koster op en gaan gee vir
die persoon 'n lepel hoesstroop in en sê vir hom iets in sy oor waarna
die persoon opstaan en uit loop. So hou dit aan en die kerk is later byna
leeg.
Na die diens vra die dominee vir die koster wat hy dan vir die mense
gesê het dat hy later vir 'n byna leë kerk moes preek.
Nee sê die koster, ek het net vir hulle gesê,
"For cough".
Op 'n plattelandse dorp waar die inwoners hoofsaaklilk
Afrikaans magtig is en gedurende 'n wintermaand toe verkoue erg in die
omloop was, was die predikant baie omgekrap dat sy aandag gedurende
eredienste onderbreek word deur gemeentelede se hoesbuie.
Hy bespreek toe die probleem om 'n oplossing te vind met sy koster wat
Engelssprekend is... seker die enigste in die dorp.
Die koster gaan koop toe 'n groot bottel hoesstroop by die apteek.
Die volgende Sondag as iemand hoes, staan die koster op en gaan gee vir
die persoon 'n lepel hoesstroop in en sê vir hom iets in sy oor waarna
die persoon opstaan en uit loop. So hou dit aan en die kerk is later byna
leeg.
Na die diens vra die dominee vir die koster wat hy dan vir die mense
gesê het dat hy later vir 'n byna leë kerk moes preek.
Nee sê die koster, ek het net vir hulle gesê,
"For cough".
Tuesday, September 13, 2011
Die nuwe onbekende
Om te immigreer na 'n ander land of "planeet soos dit voel" is beslis een van die moeilikste dinge om te doen, om weer te skuif van een staat na 'n ander lyk nie veel makliker nie. Dit mag miskien in dieselfde land wees, maar elke staat het maar sy eie manier van hoe dinge gedoen word.
Die idee om jou hele lewe in 'n container te pak, op 'n vliegtuig te klim met jou swaarverdiende geld en die vooruitsig van avontuur is nie vir almal nie. Daardie sprong wat jy vat van die bekende na die totale onbekende is so groot en die "free fall" is so intense al weet jy dat julle ok sal wees. Mens wil amper dieselfde gevoel kry toe die realiteit jou geslaan het met die wete dat jy nou gaan trek.
Net soos wat jy die verlede moet laat gaan (verlaat SA), so sal ons net weer ons koppe moet regkry vir die skuif na New South Wales, Sydney. Ons begin nou soek na 'n huis en skool vir die kids en mens kry amper weer daardie frustrasie soos in die begin hier in Melbourne, maar hopelik sal alles uitwerk soos dit moet, die kinders sal skool begin gaan sodra die skole heropen in die nuwe jaar.
Baie van ons arriveer hier op skilled migration visas en begin werk soek as jy hier land, van die ouens kom hier aan met werk in die hand reeds. Die wat sonder dit hier aankom het dit maar moeiliker, die werksgeleenthede is daar, maar om dit te kry is baie moeiliker. Daar word gese dat in Melbourne kry mens makliker werk as jy konneksies het ongeag wat jou CV vertel, in Sydney is dit net mooi die teenoorgestelde. Alex het in die afgelope jaar net terugvoer gekry van Sydney gebaseerde agente en hier in Melbourne was sy inbox gevul met die "Dear John" briefies.
Onthou dit is soos 'n trade-off, jy gee baie op om hier te wees, die materieele luuksheid waarmee jy geleef het soos die voltydse bediende, die tuinwerker, die groot huis en en alles wat daarmee saamgaan. Jy kry soveel meer terug, jou lewensgehalte verbeter, die oop en vry ruimtes wat om jou is om te geniet op 'n daaglikse basis en om nooit oor jou skouer te loer.
Ons beplan om in die Cherrybrook omgewing te gaan bly, nou net om 'n groot genoeg huis te kry. Die 2ling het beslis hulle eie kamer nodig so hopelik kan ons iets behoorlik vind.
Boeta sal 'n oorplasing vra na 'n Woolworths in die omgewing en die meisies sal dan werk begin soek in die nuwe jaar.
Die idee om jou hele lewe in 'n container te pak, op 'n vliegtuig te klim met jou swaarverdiende geld en die vooruitsig van avontuur is nie vir almal nie. Daardie sprong wat jy vat van die bekende na die totale onbekende is so groot en die "free fall" is so intense al weet jy dat julle ok sal wees. Mens wil amper dieselfde gevoel kry toe die realiteit jou geslaan het met die wete dat jy nou gaan trek.
Net soos wat jy die verlede moet laat gaan (verlaat SA), so sal ons net weer ons koppe moet regkry vir die skuif na New South Wales, Sydney. Ons begin nou soek na 'n huis en skool vir die kids en mens kry amper weer daardie frustrasie soos in die begin hier in Melbourne, maar hopelik sal alles uitwerk soos dit moet, die kinders sal skool begin gaan sodra die skole heropen in die nuwe jaar.
Baie van ons arriveer hier op skilled migration visas en begin werk soek as jy hier land, van die ouens kom hier aan met werk in die hand reeds. Die wat sonder dit hier aankom het dit maar moeiliker, die werksgeleenthede is daar, maar om dit te kry is baie moeiliker. Daar word gese dat in Melbourne kry mens makliker werk as jy konneksies het ongeag wat jou CV vertel, in Sydney is dit net mooi die teenoorgestelde. Alex het in die afgelope jaar net terugvoer gekry van Sydney gebaseerde agente en hier in Melbourne was sy inbox gevul met die "Dear John" briefies.
Onthou dit is soos 'n trade-off, jy gee baie op om hier te wees, die materieele luuksheid waarmee jy geleef het soos die voltydse bediende, die tuinwerker, die groot huis en en alles wat daarmee saamgaan. Jy kry soveel meer terug, jou lewensgehalte verbeter, die oop en vry ruimtes wat om jou is om te geniet op 'n daaglikse basis en om nooit oor jou skouer te loer.
Ons beplan om in die Cherrybrook omgewing te gaan bly, nou net om 'n groot genoeg huis te kry. Die 2ling het beslis hulle eie kamer nodig so hopelik kan ons iets behoorlik vind.
Boeta sal 'n oorplasing vra na 'n Woolworths in die omgewing en die meisies sal dan werk begin soek in die nuwe jaar.
Thursday, September 8, 2011
Nuwe uitdagings
Daar kom tye in 'n mens se lewe dat verandering die enigste manier is vir vooruitgang. Ons het 26 September 2009 Suid Afrika verruil vir Melbourne, Australia. Dit het weereens tyd geword om ons vlerke te span en nuwe uitdagings in die oog te staar. Ons is nou oppad Sydney toe, die stad wat my skoon die "hibber jibbers" gee. Dit is groot en dit is besig.
Die planne is om aan die noordelike kant van die stad te gaan bly. Die area waarna ons kyk is Cherrybrook, maar ons sal sien of alles realiseer soos mens beplan. Jy mag dalk die beste plan op papier uitgewerk het en aan elke faktor gedink het wat dinge kan ontspoor maar partykeer het iemand anders 'n beter plan.
Die nuus was nie baie goed ontvang deur al die kinders nie, maar ons is seker dat met tyd sal almal besef dat dit die beste opsie vir ons gesin is. Boeta sien uit na die nuwe uitdaging, die 2ling is opgewonde oor die vakkeuses wat hulle het en die arme baby verloor al weer. Hopelik kan ons dit opmaak vir haar daardie kant met al die geleenthede in sport wat die skool haar daar kan bied.
My hart is natuurlik seer oor al die goeie vriendinne wat ek diekant gaan agterlaat. Ek weet mense kom en gaan deur jou lewe, maar hier was dit baie moeiliker gewees om vriendskappe te bou.
Ek glo God het 'n plan met ons en met alles wat op die stadium deurgaan kan dit net beter
Die planne is om aan die noordelike kant van die stad te gaan bly. Die area waarna ons kyk is Cherrybrook, maar ons sal sien of alles realiseer soos mens beplan. Jy mag dalk die beste plan op papier uitgewerk het en aan elke faktor gedink het wat dinge kan ontspoor maar partykeer het iemand anders 'n beter plan.
Die nuus was nie baie goed ontvang deur al die kinders nie, maar ons is seker dat met tyd sal almal besef dat dit die beste opsie vir ons gesin is. Boeta sien uit na die nuwe uitdaging, die 2ling is opgewonde oor die vakkeuses wat hulle het en die arme baby verloor al weer. Hopelik kan ons dit opmaak vir haar daardie kant met al die geleenthede in sport wat die skool haar daar kan bied.
My hart is natuurlik seer oor al die goeie vriendinne wat ek diekant gaan agterlaat. Ek weet mense kom en gaan deur jou lewe, maar hier was dit baie moeiliker gewees om vriendskappe te bou.
Ek glo God het 'n plan met ons en met alles wat op die stadium deurgaan kan dit net beter
Sunday, September 4, 2011
Nuus brokkies
Dis 'n heerlike lui sonninge Sondag middag hier by ons en daarby is dit ook vadersdag hier in Australia.
Alex en boeta is vroegoggend uit die huis na 'n motorskou. Dit was grootliks maar "hot rods" en "muscle cars" gewees. Boeta het maar gesukkel om die spoegies in sy mond te hou want daar was 'n paar stunning opgeboude karre gewees. Sy ogies was skoon blink en wangetjies bloedrooi toe hy by die huis instap vanmiddag. Hy't sy kar gesien, 'n Cobra, en daar is slegs 2 wat hier in Australia geregistreer is. Alex het behoorlik gesukkel om die kind by die kar weg te kry.
Die 2ling was weereens op 'n kamp gewees vir twee dae. Die keer was dit met bergfietse in die berge in. Hierdie kwartaal was daar elke week ge-oefen by die skool met die bergfietse, daar is geleer hoe om met opdraendes te trap, wat is die reels vir afdraendes en natuurlik was die boudbene maar lekker seer gewees. Die roete by die skool is ek seker kan hulle al toe oe doen.
Hierdie kwartaal was daar ook omtrent weekliks ope dae by die verskillende universiteite en Tafe's gewees. Boeta het met groot entoeiasme die universiteite besoek en hy is nogal redelik in sy skik met wat hy daar gesien het. Nou is dit net skouer aan die wiel sit en die punte kry.
Die meisies se hokkie is ook ampter tot 'n einde, nou is dit nog net die semi-finals wat hulle volgende week het en dit gaan uitspook teen Footscray. Ons was redelik gelukkig om die ouens in die vorige wedstryde te gewen het, maar dit is nie 'n rede om gemaklik te raak nie. As die girls die komende week se wedstryd wen dan is dit die finals. Ek sal nogal redelik gelukkig wees as ons Vrydae aande weer vir ons self kan kry. 'n Hele paar aande het ons nie voor twaalf by die huis aangekom nie aangesien die meisies laat wedstryde gehad het.
Ons het in Augustus ook 'n sensus opname gehad en dit het nogal redelik goed verloop, dis nou as ek dit moet vergelyk met wat ek lees oor die sensus beplanning wat vir Suid Afrika voorle. Hier omhels die mense sulke opnames want dan kan daar gekyk word na wat is nodig in die omgewing en hoe kan die infrastruktuur verbeter word. Ons kon die opname op twee maniere gedoen het, jy kon besluit of jy dit op papier wil doen en of jy dit aanlyn wou doen. Almal moes op 8 Augustus hulle vormpies doen en die wat dit op 'n "hard copy" wou invul se vormpies is afgehaal deur die beamptes in die daar opvolgende dae.
Ek het natuurlik ook lekker gescrap. Die Paperific papierskou was hier gewees einde Augustus en klasse (wat nogal 'n rariteit is hier) was aangebied deur Nic Howard. Wat 'n lieflike persoon is die mensie, die van julle wat die Scrapbook Expo gaan doen in September is beslis bevoorreg om haar vir die tweede jaar in 'n ry daar te kry. Ek dink ek moet die naweek "retreat" in New Zealand gaan doen saam met haar volgende jaar. Die Prima produkte is absoluut stunning wat ons gekry het, en natuurlik al die ekstras in die pakkie was great. Natuurlik het ek 'n pakkie van Websters Pages ook deur die pos ontvang hierdie week en ek was heeltemal oorstelp van vreugde toe ek dit eers oop het. Die magdom van goodies wat daarin was is genoeg om 'n mens die happy dans te laat doen.
Gepraat van happy dans, die komende naweek gaan ons bietjie sokkie. 'n Lekker Suid Afrikaanse sokkie in die kerksaal nogals. Die kinders het darem al 'n bietjie danslesse gekry by Ene en hopelik sal hulle nie oor hulle voete val as dit by die dans passies kom nie.
Alex en boeta is vroegoggend uit die huis na 'n motorskou. Dit was grootliks maar "hot rods" en "muscle cars" gewees. Boeta het maar gesukkel om die spoegies in sy mond te hou want daar was 'n paar stunning opgeboude karre gewees. Sy ogies was skoon blink en wangetjies bloedrooi toe hy by die huis instap vanmiddag. Hy't sy kar gesien, 'n Cobra, en daar is slegs 2 wat hier in Australia geregistreer is. Alex het behoorlik gesukkel om die kind by die kar weg te kry.
Die 2ling was weereens op 'n kamp gewees vir twee dae. Die keer was dit met bergfietse in die berge in. Hierdie kwartaal was daar elke week ge-oefen by die skool met die bergfietse, daar is geleer hoe om met opdraendes te trap, wat is die reels vir afdraendes en natuurlik was die boudbene maar lekker seer gewees. Die roete by die skool is ek seker kan hulle al toe oe doen.
Hierdie kwartaal was daar ook omtrent weekliks ope dae by die verskillende universiteite en Tafe's gewees. Boeta het met groot entoeiasme die universiteite besoek en hy is nogal redelik in sy skik met wat hy daar gesien het. Nou is dit net skouer aan die wiel sit en die punte kry.
Die meisies se hokkie is ook ampter tot 'n einde, nou is dit nog net die semi-finals wat hulle volgende week het en dit gaan uitspook teen Footscray. Ons was redelik gelukkig om die ouens in die vorige wedstryde te gewen het, maar dit is nie 'n rede om gemaklik te raak nie. As die girls die komende week se wedstryd wen dan is dit die finals. Ek sal nogal redelik gelukkig wees as ons Vrydae aande weer vir ons self kan kry. 'n Hele paar aande het ons nie voor twaalf by die huis aangekom nie aangesien die meisies laat wedstryde gehad het.
Ons het in Augustus ook 'n sensus opname gehad en dit het nogal redelik goed verloop, dis nou as ek dit moet vergelyk met wat ek lees oor die sensus beplanning wat vir Suid Afrika voorle. Hier omhels die mense sulke opnames want dan kan daar gekyk word na wat is nodig in die omgewing en hoe kan die infrastruktuur verbeter word. Ons kon die opname op twee maniere gedoen het, jy kon besluit of jy dit op papier wil doen en of jy dit aanlyn wou doen. Almal moes op 8 Augustus hulle vormpies doen en die wat dit op 'n "hard copy" wou invul se vormpies is afgehaal deur die beamptes in die daar opvolgende dae.
Ek het natuurlik ook lekker gescrap. Die Paperific papierskou was hier gewees einde Augustus en klasse (wat nogal 'n rariteit is hier) was aangebied deur Nic Howard. Wat 'n lieflike persoon is die mensie, die van julle wat die Scrapbook Expo gaan doen in September is beslis bevoorreg om haar vir die tweede jaar in 'n ry daar te kry. Ek dink ek moet die naweek "retreat" in New Zealand gaan doen saam met haar volgende jaar. Die Prima produkte is absoluut stunning wat ons gekry het, en natuurlik al die ekstras in die pakkie was great. Natuurlik het ek 'n pakkie van Websters Pages ook deur die pos ontvang hierdie week en ek was heeltemal oorstelp van vreugde toe ek dit eers oop het. Die magdom van goodies wat daarin was is genoeg om 'n mens die happy dans te laat doen.
Gepraat van happy dans, die komende naweek gaan ons bietjie sokkie. 'n Lekker Suid Afrikaanse sokkie in die kerksaal nogals. Die kinders het darem al 'n bietjie danslesse gekry by Ene en hopelik sal hulle nie oor hulle voete val as dit by die dans passies kom nie.
Thursday, August 4, 2011
Geleenthede
Dit moet goed gaan met jou kind as hy meer geld in die bank het as sy ma. Boeta het 'n casual werkie gekry by Woolworths en werk gemiddeld so 11 ure 'n week. Vir dit kry hy nie te sleg salaris nie en word ook weekliks betaal. Dit is elke keer interresant om aan etens tafel te sit na 'n skof en te luister na wat vandag by die werk gebeur het. Volgens boeta kla die gemiddelde Ozzie nogal baie. Die kasiere is veronderstel om 'n geselsie met elke klant aan te koop en uit te vra na hulle dag. Party mense kry verbal diaree en kan nie genoeg kla nie. Ek kan myself nogal indink wat in sy kop aangaan as die ouens so kla, ek sal weet want hy vat my en sy pa gereeld aan.
Sodra sy probasie tydperk verby is dan gaan hulle uurlikse tarief ook op. Hopelik is die mense gelukkig met sy werk en word hy 'n permanente casual, nie dat ons twyfel nie. Hy het al genoeg komplimente gekry van klante en volgens sy supervisor is dit nogal 'n rekord.
So die van julle wat hier in ons omgewing bly, kyk gerus uit vir die vriendelike blonde kop seun in Woolworths.
Daar is 'n paar nuwelinge in ons omgewing en ek die voorreg gehad om hulle te ontmoet. Dis baie interresant om na hulle stories te luister oor hoekom hulle besluit het om te kom. Wat vir my nogal opvallend was is hoe identiese die redes is oor hoekom hulle hier is, maar hoe verskillend die daaglikse motiverings is om hier te bly. Die verskil wat ek sien is hoe die een gesin beide positief die besluit gemaak het om te trek en hoe die ander gesin se man die inisiatief gevat het.
Die een gesin bestaan uit vier en die ander uit drie gesinslede. Die een vrou kan jy sien is baie dinamies en en 'n regte go-getter, die ander een kla verskriklik oor wat sy moes opgee. Elkeen in sy eie reg het baie opgegee om hier te sit, ek glo nie dis maklik vir enige iemand om net alles op te pak, maar jy moet realisties dink. Ons almal was op 'n stadium vars en baie nuut hier in die vreemde, mens vergeet van die issues waarmee jy gesukkel het in die begin en dis presies dieselfde issues waarmee hulle sukkel. Party vat dit in hulle stride en hulle verander en kry dinge gedoen. Kyk nou maar na die gesin van vier, hulle het klaar hulle wortels begin skiet en dis great, die mense se koppe is reg, hulle sien geleenthede raak. Hopelik kan ons as gemeenskap die ander vrou help om haar kop reg te kry en die geleenthede raak te sien.
Sodra sy probasie tydperk verby is dan gaan hulle uurlikse tarief ook op. Hopelik is die mense gelukkig met sy werk en word hy 'n permanente casual, nie dat ons twyfel nie. Hy het al genoeg komplimente gekry van klante en volgens sy supervisor is dit nogal 'n rekord.
So die van julle wat hier in ons omgewing bly, kyk gerus uit vir die vriendelike blonde kop seun in Woolworths.
Daar is 'n paar nuwelinge in ons omgewing en ek die voorreg gehad om hulle te ontmoet. Dis baie interresant om na hulle stories te luister oor hoekom hulle besluit het om te kom. Wat vir my nogal opvallend was is hoe identiese die redes is oor hoekom hulle hier is, maar hoe verskillend die daaglikse motiverings is om hier te bly. Die verskil wat ek sien is hoe die een gesin beide positief die besluit gemaak het om te trek en hoe die ander gesin se man die inisiatief gevat het.
Die een gesin bestaan uit vier en die ander uit drie gesinslede. Die een vrou kan jy sien is baie dinamies en en 'n regte go-getter, die ander een kla verskriklik oor wat sy moes opgee. Elkeen in sy eie reg het baie opgegee om hier te sit, ek glo nie dis maklik vir enige iemand om net alles op te pak, maar jy moet realisties dink. Ons almal was op 'n stadium vars en baie nuut hier in die vreemde, mens vergeet van die issues waarmee jy gesukkel het in die begin en dis presies dieselfde issues waarmee hulle sukkel. Party vat dit in hulle stride en hulle verander en kry dinge gedoen. Kyk nou maar na die gesin van vier, hulle het klaar hulle wortels begin skiet en dis great, die mense se koppe is reg, hulle sien geleenthede raak. Hopelik kan ons as gemeenskap die ander vrou help om haar kop reg te kry en die geleenthede raak te sien.
Wednesday, July 13, 2011
Afrikaner mentaliteit.
Ek sit hier in die bed maar die trane rol soos ek weer lag. Ons ou Afrikaner volk is maar 'n klomp grapgatte. Nerens in enige ander koerant waar 'n artikel geskryf word en is oop vir kommentaar kan die volk mekaar so slegse en beledig dat dit eintlik lagwekkend word. Kyk nou vir Mnr SA wat nou beroof is in Nando's, ag shame mense, die ou gil toe. Hy soek sy simkaart en sy lisensie toe terug, die boewe is hom toe goedgesind het gooi sy kaart uit sy beursie. Die kommentaar daarop het my natuurlik in spastiese konvulsie hier dat my man dink ek kry een of ander aanval. Die arme man word nou bevraagteken oor sy manlike instink nadat hy op die boewe gegil het, die ander ou pleit dat hy eerder moes staat maak op sy vroulike instink en dat hy die donner moes gemoer het. Nodeloos om te noem was daar natuurlik ouens wat kommentaar gelewer het oor hulle bly is hulle sit diekant en nie daardie kant nie en mensig toe begin die woorde weer vlieg en ek is seker die see kan baie nie weer skoonwas na daardie taalgebruik nie.
Wat altyd vir my verstommend is, is hoe maklik dit is om 'n negatiewe en redelike kru opinie uit te spreek sonder dat die omstandighede bekend is aan daardie persoon oor hoekom ouens diekant sit.
Wat meer verstommend is, is wanneer jy kry dat 'n ex Suid Afrikaner naam maak in die buiteland dan kan die mense baie vinnig reg toe eien op die persoon. Kyk nou na die New Zealandse aktrise (wat in SA gebore is en die land verlaat het as 'n tiener) skielik die koerante haal en die opskrif lui "SA aktrise kry vuurwarm rol. Dit is amazing hoe maklik die storie gedraai kan word om negatiewe of positiewe publisiteit te ontlok, en die kommentaar daarop, regtig mense!
Baie van hierdie ouens wat sulke sterk uitsprake maak het sekerlik ook kinders en hoeveel van hulle preek vir die kinders om tog 'n wag voor hulle monde te plaas alvorens hulle praat. Hoeveel van die mense wat so maklik beledig en slegse gebruik die stelling "Wat jy saai sal jy maai" of "Doen nie aan ander wat jy nie aan jouself gedoen wil he nie".
Ons moet maar versigtig wees dat al die onnodige kritiek wat so maklik uitgedeel word nie eendag jou lelik in die gat gaan byt nie.
Wat altyd vir my verstommend is, is hoe maklik dit is om 'n negatiewe en redelike kru opinie uit te spreek sonder dat die omstandighede bekend is aan daardie persoon oor hoekom ouens diekant sit.
Wat meer verstommend is, is wanneer jy kry dat 'n ex Suid Afrikaner naam maak in die buiteland dan kan die mense baie vinnig reg toe eien op die persoon. Kyk nou na die New Zealandse aktrise (wat in SA gebore is en die land verlaat het as 'n tiener) skielik die koerante haal en die opskrif lui "SA aktrise kry vuurwarm rol. Dit is amazing hoe maklik die storie gedraai kan word om negatiewe of positiewe publisiteit te ontlok, en die kommentaar daarop, regtig mense!
Baie van hierdie ouens wat sulke sterk uitsprake maak het sekerlik ook kinders en hoeveel van hulle preek vir die kinders om tog 'n wag voor hulle monde te plaas alvorens hulle praat. Hoeveel van die mense wat so maklik beledig en slegse gebruik die stelling "Wat jy saai sal jy maai" of "Doen nie aan ander wat jy nie aan jouself gedoen wil he nie".
Ons moet maar versigtig wees dat al die onnodige kritiek wat so maklik uitgedeel word nie eendag jou lelik in die gat gaan byt nie.
Tuesday, July 12, 2011
Tiener werk
So in die begin van die jaar het ek die kinders begin druk om nou 'n casual werkie te kry, hulle sosiale lewe maak my bankrot. Ons het 'n hele dag gesit en werk aan die CV's en aan al die baie aanlyn aansoeke wat ingevul moet word. Nou die proses lyk redelik maklik, maar om die werk te kry vir die kinders is maar net so moeilik soos wat dit vir ons volwassenes is. Die enigste verskil is die kinders doen net casual werk, en hier is dit 'n kwessie van twee baklei vir die been en die derde een loop daarmee weg. Boeta was nou al twee keer vir onderhoude by Woolworths en daar is nogal baie kinders en studente wat aansoek doen vir die tipe werke. Gelukkig het hy die tweede keer geslaag om 'n ou werkie nou los te slaan en begin eersdaags met sy eerste skof.
Met sy induksie die week is hulle baie mooi geleer oor wat is aanvaarbaar en wat is nie. Die reels word duidelik uitgespel en verduidelik. Hulle uniform sal skoon en gestryk wees, indien daar nie 'n vol baard is nie dan sal die gesig elke keer skoongeskeer wees. Skoene skoon en gepolish, jis mense ek like die. As ouer preek ons nou gereeld vir die kinders oor hulle voorkoms, maar boeta of hulle nou luister is 'n ander saak. Celeste kom gereeld met die ding dat ons outyds is, hare kam is vir die voels. Hierdie is nou die grootmens wereld, so jy sal gehoor moet gee aan die reels.
Nou moet ons daaraan werk dat die meisies werk kry, dit sal nogal baie dinge oplos.
Vandat die 2ling die "City Experience" gedoen het voordat die skole gesluit wil hulle net elke keer in stad toe. Daar is soveel om te gaan sien en te explore dat mens dit nooit alles sal kan beleef nie. Die beste is natuurlik die klein kafeetjies wat orals is en party van hulle het baie lekker en goedkoop kos. Die atmosfeer van die stad gryp jou beslis aan en hoe meer jy daarvan kry hoe meer wil jy he. Dis nogal moeilik om nee te se vir die twee.
Met sy induksie die week is hulle baie mooi geleer oor wat is aanvaarbaar en wat is nie. Die reels word duidelik uitgespel en verduidelik. Hulle uniform sal skoon en gestryk wees, indien daar nie 'n vol baard is nie dan sal die gesig elke keer skoongeskeer wees. Skoene skoon en gepolish, jis mense ek like die. As ouer preek ons nou gereeld vir die kinders oor hulle voorkoms, maar boeta of hulle nou luister is 'n ander saak. Celeste kom gereeld met die ding dat ons outyds is, hare kam is vir die voels. Hierdie is nou die grootmens wereld, so jy sal gehoor moet gee aan die reels.
Nou moet ons daaraan werk dat die meisies werk kry, dit sal nogal baie dinge oplos.
Vandat die 2ling die "City Experience" gedoen het voordat die skole gesluit wil hulle net elke keer in stad toe. Daar is soveel om te gaan sien en te explore dat mens dit nooit alles sal kan beleef nie. Die beste is natuurlik die klein kafeetjies wat orals is en party van hulle het baie lekker en goedkoop kos. Die atmosfeer van die stad gryp jou beslis aan en hoe meer jy daarvan kry hoe meer wil jy he. Dis nogal moeilik om nee te se vir die twee.
Thursday, July 7, 2011
Mense steel deesdae enige ding!
'n Paar jaar gelede het hulle een nag ingekom en my dye gesteel. Dit het so vinnig gebeur ek het nie eers wakker geword nie. Ek het nog gaan slaap met my eie dye en toe ek wakker word, sit ek met iemand anders se dye. Die nuwes was die tekstuur van klonterige pap. Wie sou so wreed wees?
Wie se dye was hierdie voorheen en waarheen is myne? Ek het die hele somer deur gesoek na my dye. Uiteindelik het ek woedend en seergemaak maar aanvaar dat ek nou vir altyd in jeans en stywe intrek panties sal moet wegkruip. En net toe ek vrede gemaak het met my dye slaan daardie boewe sowaar weer toe!
My boude is toe volgende! Ek weet dis dieselfde bende, want hulle het moeite gedoen om my nuwe agterwêreld te laat pas by die dye wat hulle voorheen by my gelos het. Ek kon dit nie glo nie, my nuwe boude sit ten minste 3 duim laer as my oorspronklike. Nou komplimenteer my boude my dye klont vir klont. Ek hoop net lang rompe en langbroeke bly in die mode.
Verlede jaar het ek besef my arms is ook omgeruil. Een oggend toe ek my hare kam, was ek geskok om te sien hoe my bo-arms heen en weer swaai soos ek my hare kam.
Dit is vreesaanjaend. My liggaam word stukkie vir stukkie vervang met swakker en leliker dele. Hoe slinks en meedoënloos! Ek word op gereelde basis en sonder waarskuwing aangeval. Uit desperaatheid het ek ophou kortmoubloese dra.
Verlede maand is my nek vervang met 'n kalkoen s'n!
Ek alleen kan egter nie die mediese professie aanvat nie. VROUE VAN DIE WêRELD SKRIK WAKKER EN SIEN DIE VERWOESTING!
Die liggaamsdele wat oorgeplant word, is nie vrywillig verskaf nie. Jy WEET waar hulle daardie liggamsdele kry, nie waar nie?
Die volgende keer wat jy vermoed iemand het 'n "facelift" gehad, kyk mooi of dit nie dalk joune is nie. Ek dink ek het uiteindelik my dye opgespoor en ek hoop Cindy Crawford het 'n goeie prys vir hulle betaal!!
HIERDIE IS NIE 'N GRAP NIE. DIT GEBEUR ELKE NAG MET VROUE IN JOU DORP.
WAARSKU JOU VRIENDINNE!
N.S. Hoe paranoïes het ek nie geword nie? Verlede nag het ek gedink iemand het my borste gesteel. Ek het op die bed gelê en hulle was net nêrens nie!
Groot was my verligting toe ek uit die bed opspring en agterkom hulle het net in my armholtes weggekruip terwyl ek slaap. Nou hou ek hulle veilig deur hulle by my broek in te steek as ek gaan slaap.
Wie se dye was hierdie voorheen en waarheen is myne? Ek het die hele somer deur gesoek na my dye. Uiteindelik het ek woedend en seergemaak maar aanvaar dat ek nou vir altyd in jeans en stywe intrek panties sal moet wegkruip. En net toe ek vrede gemaak het met my dye slaan daardie boewe sowaar weer toe!
My boude is toe volgende! Ek weet dis dieselfde bende, want hulle het moeite gedoen om my nuwe agterwêreld te laat pas by die dye wat hulle voorheen by my gelos het. Ek kon dit nie glo nie, my nuwe boude sit ten minste 3 duim laer as my oorspronklike. Nou komplimenteer my boude my dye klont vir klont. Ek hoop net lang rompe en langbroeke bly in die mode.
Verlede jaar het ek besef my arms is ook omgeruil. Een oggend toe ek my hare kam, was ek geskok om te sien hoe my bo-arms heen en weer swaai soos ek my hare kam.
Dit is vreesaanjaend. My liggaam word stukkie vir stukkie vervang met swakker en leliker dele. Hoe slinks en meedoënloos! Ek word op gereelde basis en sonder waarskuwing aangeval. Uit desperaatheid het ek ophou kortmoubloese dra.
Verlede maand is my nek vervang met 'n kalkoen s'n!
Ek alleen kan egter nie die mediese professie aanvat nie. VROUE VAN DIE WêRELD SKRIK WAKKER EN SIEN DIE VERWOESTING!
Die liggaamsdele wat oorgeplant word, is nie vrywillig verskaf nie. Jy WEET waar hulle daardie liggamsdele kry, nie waar nie?
Die volgende keer wat jy vermoed iemand het 'n "facelift" gehad, kyk mooi of dit nie dalk joune is nie. Ek dink ek het uiteindelik my dye opgespoor en ek hoop Cindy Crawford het 'n goeie prys vir hulle betaal!!
HIERDIE IS NIE 'N GRAP NIE. DIT GEBEUR ELKE NAG MET VROUE IN JOU DORP.
WAARSKU JOU VRIENDINNE!
N.S. Hoe paranoïes het ek nie geword nie? Verlede nag het ek gedink iemand het my borste gesteel. Ek het op die bed gelê en hulle was net nêrens nie!
Groot was my verligting toe ek uit die bed opspring en agterkom hulle het net in my armholtes weggekruip terwyl ek slaap. Nou hou ek hulle veilig deur hulle by my broek in te steek as ek gaan slaap.
Wednesday, July 6, 2011
Hoe nou?
Ons het ons klerekaste seker so 'n maand voor ons vertrek begin uitsorteer. Dit wat oud en verslete was is uitgegooi, dit wat reggemaak moet word of knope kry is reggemaak. Alles wat te klein en 'n "handdown" kon wees is aangegee na die kerkkantoor vir verspreiding. Elke kous is uitgesorteer, elke maat is gepas en die res is weggemaak. Nooit ooit weer het ek gedink in my wildste drome sal ek ooit weer sukkel met kouslose maats nie. Dit is 'n fabel om te dink jy land diekant en jy doen jou eie wasgoed en elke kous sal weer met 'n maat opeindig in die kas. Ek sit met 'n mandtjie vol kouse wat nie maats het nie. Ek het altyd arme Mary hier in my binneste gevloek oor die bleddie kouse wat so verdwyn. Hoe is dit moontlik dat die een kous die een oomblik nog aan jou voet was, dan in die wasgoed mandtjie gegooi direk wasmasjien toe net kan verdwyn. Hier is defnitief 'n sinister conspiracy hier aan die gang.
Dit raak nog beter, die tupper kas is behoorlik gesorteer, alles wat nie 'n deksel het is uitgegooi. Hier in jou binneste het jy gedink AHA nou sal my tupperware darem netjies en altyd op hul plek wees. Nooit soek ek weer 'n deksel of 'n bak nie. Wat is dit met die goed, dan kry ek die deksel maar die bak is weg, of die bak staan daar meer die deksel is weg. Hoeveel keer het ek nie die vraag gevra WAAR IS DIE DEKSEL MARY. Ek het vasgeglo sy le die goed vas of skep kos in om saam te vat huistoe en die goed kom half terug. Wragtig hier sukkel ek weer met dieselfde dinge. Die tupper se deksels verdwyn net, of nog beter die deksels le in die kas maar die bak is net missing. Hoe is dit moontlik. Niemand anders is in my huis wat die goed was en wegbere nie. Dis net ons gesin.
Glo dit of nie, die goed verdwyn nog steeds en jy kan niemand anders blameer as jouself nie, of is hier dalk iets meer sinister aan die gang.
Dit raak nog beter, die tupper kas is behoorlik gesorteer, alles wat nie 'n deksel het is uitgegooi. Hier in jou binneste het jy gedink AHA nou sal my tupperware darem netjies en altyd op hul plek wees. Nooit soek ek weer 'n deksel of 'n bak nie. Wat is dit met die goed, dan kry ek die deksel maar die bak is weg, of die bak staan daar meer die deksel is weg. Hoeveel keer het ek nie die vraag gevra WAAR IS DIE DEKSEL MARY. Ek het vasgeglo sy le die goed vas of skep kos in om saam te vat huistoe en die goed kom half terug. Wragtig hier sukkel ek weer met dieselfde dinge. Die tupper se deksels verdwyn net, of nog beter die deksels le in die kas maar die bak is net missing. Hoe is dit moontlik. Niemand anders is in my huis wat die goed was en wegbere nie. Dis net ons gesin.
Glo dit of nie, die goed verdwyn nog steeds en jy kan niemand anders blameer as jouself nie, of is hier dalk iets meer sinister aan die gang.
Friday, July 1, 2011
CAW 2011 - Hume A - Opening Credits
Die kinders het die afgelope week Creative Arts Week gehad by die skool. Hierdie is opening credits van die groep se opvoering. Celeste en Christiaan was in die produksie en dit was eintlik baie snaaks gewees. Die kinders het mal gegaan as boeta se gesig opgekom het, hy het net 'n manier met mense.
Sunday, June 26, 2011
Wag
Wag is 'n moeilike konsep om partykeer onder die knie te kry. Baie van ons wag vir iets in die hoop dat hierdie gewag iets beter sal bring.
Ons het al vir baie dinge gewag. Ons seun se geboorte was voorafgegaan met 'n gewag dat daar iets gaan gebeur wat die land net dalk op sy kop kan draai. Wie kan vergeet hoe brutaal en dodelik 1994 was. Hoe die Xhosa en die Zulu's mekaar aangeval het in die middestad naby Luthuli huis. Ek onthou nog goed hoe ons bo uit die Sanlam gebou gekyk het en gewag het vir die volgende optog wat weer gevegte tussen die twee faksies sou voortbring.
Met die aanhoor in 1995 dat ek swanger is met die tweeling het my hele wereld op sy kop gedraai. Die weke wat ek in die hospitaal gespandeer het alvorens die twee besluit het dis tyd om hulle opwagting te maak met 'n noodkeiser was 'n lang en uitgerekte gewag. Dis was geen grap om met die groot lyf beperk te gewees het net tot jou bed nie.
Die gewag om te hoor of ons huislening goedgekeur is vir ons eerste huis. Die gewag om in die huis in te trek en die drome wat mens het vir die plek. Die tyd wat jy afwag om genoeg geld gespaar te kry om alles te doen wat jy graag wil met die plek.
Dan besluit mens dis tyd op te trek, tyd om jou vlerkte te span en nuwe groener en veiliger weivelde te gaan opsoek. Die jare wat ons gewag het vandat ons eerste aansoek ingedien is en afgekeur is en weer ingedien is was partykeer van die moeilikste tye gewees want ons lewens het stilgestaan. Ons het absoluut geen langtermyn besluite geneem want die gewag vir daardie finale antwoord het gemaak dat ons lewens heeltemal op ys geplaas is.
Die gewag vir die huismark om te draai sodat die huis kan verkoop het ons menigemale mismoedig gehad. Dis was nogal partykeer lagwekkend om te sien watter tipe kliente hulle daar aanbring en dink hulle kan jou "screw" en 'n bargain koop want jy wil mos landuit. Ek het altyd gewonder of desperaat oor ons gesigte geskryf staan want ons was defnitief nie.
Ons is weereens in ons lewens op die plek waar ons wag. Dit is partykeer moeilik om stil te sit vir 'n oomblik want sodra die foon lui dan dink jy dis dit. Dit is 'n oproep wat baie dinge kan verander, vir beter beslis, maar daar is baie veranderinge wat gaan intree. Ons lewens is nou vir twee weke half "op hold" geplaas en die onsekerheid knaag maar lekker want as die oproep net wil kom en mens net kan weet.
Mag ons gewag hierdie week met die regte antwood kom.
Ons het al vir baie dinge gewag. Ons seun se geboorte was voorafgegaan met 'n gewag dat daar iets gaan gebeur wat die land net dalk op sy kop kan draai. Wie kan vergeet hoe brutaal en dodelik 1994 was. Hoe die Xhosa en die Zulu's mekaar aangeval het in die middestad naby Luthuli huis. Ek onthou nog goed hoe ons bo uit die Sanlam gebou gekyk het en gewag het vir die volgende optog wat weer gevegte tussen die twee faksies sou voortbring.
Met die aanhoor in 1995 dat ek swanger is met die tweeling het my hele wereld op sy kop gedraai. Die weke wat ek in die hospitaal gespandeer het alvorens die twee besluit het dis tyd om hulle opwagting te maak met 'n noodkeiser was 'n lang en uitgerekte gewag. Dis was geen grap om met die groot lyf beperk te gewees het net tot jou bed nie.
Die gewag om te hoor of ons huislening goedgekeur is vir ons eerste huis. Die gewag om in die huis in te trek en die drome wat mens het vir die plek. Die tyd wat jy afwag om genoeg geld gespaar te kry om alles te doen wat jy graag wil met die plek.
Dan besluit mens dis tyd op te trek, tyd om jou vlerkte te span en nuwe groener en veiliger weivelde te gaan opsoek. Die jare wat ons gewag het vandat ons eerste aansoek ingedien is en afgekeur is en weer ingedien is was partykeer van die moeilikste tye gewees want ons lewens het stilgestaan. Ons het absoluut geen langtermyn besluite geneem want die gewag vir daardie finale antwoord het gemaak dat ons lewens heeltemal op ys geplaas is.
Die gewag vir die huismark om te draai sodat die huis kan verkoop het ons menigemale mismoedig gehad. Dis was nogal partykeer lagwekkend om te sien watter tipe kliente hulle daar aanbring en dink hulle kan jou "screw" en 'n bargain koop want jy wil mos landuit. Ek het altyd gewonder of desperaat oor ons gesigte geskryf staan want ons was defnitief nie.
Ons is weereens in ons lewens op die plek waar ons wag. Dit is partykeer moeilik om stil te sit vir 'n oomblik want sodra die foon lui dan dink jy dis dit. Dit is 'n oproep wat baie dinge kan verander, vir beter beslis, maar daar is baie veranderinge wat gaan intree. Ons lewens is nou vir twee weke half "op hold" geplaas en die onsekerheid knaag maar lekker want as die oproep net wil kom en mens net kan weet.
Mag ons gewag hierdie week met die regte antwood kom.
Monday, June 20, 2011
Wel die langnaweek het sy einde vinniger gesien as wat hy gekom het en so is alles weer terug na normaal in my huis.
Die eksamen is klaar en al wat voorle is die rapporte wat ons moet kry. Sal maar sien hoe dit gaan. Dis nie so maklik om in Engels skool te gaan en al die terme onder die knie te kry as jy jou hele lewe lank Afrikaans skool gegaan het nie.
Die week is die 2ling op hulle "City experience" en elke dag reis hulle met die trein in stad toe. Daar gekom dan het hulle verskillende take wat hulle kry vir die dag. Dit klink baie interresant en hopelik ontdek hulle nuwe plekke om vir ons te gaan wys in die stad.
Deel van hierdie ondervinding is om die kinders te leer hoe om die openbare vervoerstels te gebruik, om roetes uit te werk en ook die geskiedenis van die stad te ontdek.
Ons het ook ons eerste wynaand aangebied en dit was 'n groot sukses. Gelukkig het ons nerens heen gehad om te ry nie, so ons kom maar wegle aan die lekker voggies. Ongelukkig kon die gaste nie so lekker die voggies afsluk nie, tensy jy bereid is om 'n taxi te kry, hier sluit hulle jou vinnig toe en jy is jou lisensie ook sommer kwyt.
Terwyl ons so lekker kuier vind ek toe uit dat een van ons kuiergaste, Naas van Niekerk, se suster en ek saam op skool was. Ek en sy was groot pelle en ek het menigmale aant huis gekuier. Mens verloor kontak met almal so oor die jare, maar ek het al menigmale gesien hoe klein is die wereld eintlik. Telkemale sit mens verstom en luister en kom dan agter dat iemand ken altyd iemand wat jy geken het.
Die wind heul lekker hier om die hoeke en die weervoorspelling waarsku die mense oor storm sterk winde wat verwag word deur die nag. My handdoeke het vandag so vinnig droog gewaai dit was nie eens nodig om dit vinnig in die tuimeldroeer te sit nie. Partykeer het die winter sy voordele ook.
Lekker aand tot volgende keer.
Die eksamen is klaar en al wat voorle is die rapporte wat ons moet kry. Sal maar sien hoe dit gaan. Dis nie so maklik om in Engels skool te gaan en al die terme onder die knie te kry as jy jou hele lewe lank Afrikaans skool gegaan het nie.
Die week is die 2ling op hulle "City experience" en elke dag reis hulle met die trein in stad toe. Daar gekom dan het hulle verskillende take wat hulle kry vir die dag. Dit klink baie interresant en hopelik ontdek hulle nuwe plekke om vir ons te gaan wys in die stad.
Deel van hierdie ondervinding is om die kinders te leer hoe om die openbare vervoerstels te gebruik, om roetes uit te werk en ook die geskiedenis van die stad te ontdek.
Ons het ook ons eerste wynaand aangebied en dit was 'n groot sukses. Gelukkig het ons nerens heen gehad om te ry nie, so ons kom maar wegle aan die lekker voggies. Ongelukkig kon die gaste nie so lekker die voggies afsluk nie, tensy jy bereid is om 'n taxi te kry, hier sluit hulle jou vinnig toe en jy is jou lisensie ook sommer kwyt.
Terwyl ons so lekker kuier vind ek toe uit dat een van ons kuiergaste, Naas van Niekerk, se suster en ek saam op skool was. Ek en sy was groot pelle en ek het menigmale aant huis gekuier. Mens verloor kontak met almal so oor die jare, maar ek het al menigmale gesien hoe klein is die wereld eintlik. Telkemale sit mens verstom en luister en kom dan agter dat iemand ken altyd iemand wat jy geken het.
Die wind heul lekker hier om die hoeke en die weervoorspelling waarsku die mense oor storm sterk winde wat verwag word deur die nag. My handdoeke het vandag so vinnig droog gewaai dit was nie eens nodig om dit vinnig in die tuimeldroeer te sit nie. Partykeer het die winter sy voordele ook.
Lekker aand tot volgende keer.
Humor
Eendag merk die dominee 'n klein seuntjie in die voorportaal van die kerk op wat aandagtig na 'n groot gedenkplaat teen die muur staan en kyk. Dit was oortrek met name en daar was klein landsvlaggies weerskante. Die sewejarige seuntjie het vir 'n lang tyd aandagtig na die plaat gestaan en kyk. Toe loop die dominee nader, kom staan langs die seuntjie, en sê saggies: “Goeiemore my Seun”.
“More, Dominee” sê hy, met sy oë nog vasgenael op die plaat. “Dominee, wat is dit hierdie?” vra hy.
Die dominee antwoord: “Wel, my seun, dit is 'n gedenkplaat vir al die jongmanne wat in die diens gesterf het”. In doodse stilte en met groot eerbied staan die twee toe voor die plaat en staar na die name.
Uiteindelik, in 'n skaars hoorbare stemmetjie en bewend van vrees vra die seuntjie: “Watter diens Dominee? Die agtuur- of die elfuurdiens”
“More, Dominee” sê hy, met sy oë nog vasgenael op die plaat. “Dominee, wat is dit hierdie?” vra hy.
Die dominee antwoord: “Wel, my seun, dit is 'n gedenkplaat vir al die jongmanne wat in die diens gesterf het”. In doodse stilte en met groot eerbied staan die twee toe voor die plaat en staar na die name.
Uiteindelik, in 'n skaars hoorbare stemmetjie en bewend van vrees vra die seuntjie: “Watter diens Dominee? Die agtuur- of die elfuurdiens”
Friday, June 17, 2011
African Finaces
"Hey Sipho! I have a cow for you for just R500!"
"E yoh, Bongani! I'll take it - you can bring it to me tomorrow!"
The next day:
"Sorry Sipho, but the cow died last night."
"Hauw.. So, ok then. Just give me my money back."
"Sorry Sipho, I did already spend that money..."
"Eish! So, ok then. Just bring me the dead cow."
So, Bongani brought the dead cow to Sipho the next morning.
A few weeks later, Bongani bumped into Sipho and asked him what he did with the dead cow:
"You won't believe, Bongani! I made a raffle for the cow, and I sold 251 tickets for R5 each! I made a profit of R850! But, I didn't tell anyone the cow was dead..."
"Yoh! And the people didn't complain?"
"Eish! ONLY the guy who won! So.., I gave him back his R5 - and he was very heppy!"
Sipho is now in Parliament...
"E yoh, Bongani! I'll take it - you can bring it to me tomorrow!"
The next day:
"Sorry Sipho, but the cow died last night."
"Hauw.. So, ok then. Just give me my money back."
"Sorry Sipho, I did already spend that money..."
"Eish! So, ok then. Just bring me the dead cow."
So, Bongani brought the dead cow to Sipho the next morning.
A few weeks later, Bongani bumped into Sipho and asked him what he did with the dead cow:
"You won't believe, Bongani! I made a raffle for the cow, and I sold 251 tickets for R5 each! I made a profit of R850! But, I didn't tell anyone the cow was dead..."
"Yoh! And the people didn't complain?"
"Eish! ONLY the guy who won! So.., I gave him back his R5 - and he was very heppy!"
Sipho is now in Parliament...
Wednesday, June 15, 2011
Afrikaner
'n Vriendin het hierdie e-pos vandag vir my gestuur, ek het probeer om dit na te volg en te sien vanwaar dateer dit en in watter konteks was die vraag.
Daar was al redelike gesprekke rondom hierdie stuk en een ding wat ek mee saamstem in al die kommentaar op dit is, die Afrikaner wat hier beskryf word is nie meer die Afrikaner van vandag nie. Ek dink nie ons baklei meer so hard om bo uit te kom nie, dit is makliker om liewers in die agtergrond te verdwyn.
As mens elke dag die Beeld lees en sien hoe die moord en diefstal nog hoogty vier in Suid Afrika en hoe almal dit maar aanvaar dan voel dit of jy die mense kan wakker skud. Dit mag dalk makliker wees om van die kant jou stem hard te maak en dan uit te wys wat verkeerd is en uitgejou te word as 'n verraaier, maar sien die mense nie die totale verval raak nie.
Wie weet wat die toekoms mag inhou, dalk net dalk mag daar hier in ons nuwe land iemand sterk genoeg wees, soos die Delarey van ouds, wat die nood sien en die uitkoms wees vir al die duisende Afrikaners wat die leiding nodig het.
Baie van ons het miskien die Afrika stof van ons skoene afgeskud, maar in hart en siel bly ons nog Afrikaners.
Prof Coetzee se antwoord oor waarom die Afrikaner bo uitkom :
Baie mense beskou blykbaar diefstal en roof as heel aanvaarbaar, jy moet
net beweer jy was daartoe gedryf deur honger, gebrek, apartheid of die
waan dat jou oer-voorouers onderdruk was..
Laat ons dus maar vandag oor 'n paar sake reguit praat:
'n Mens steel nie omdat jy honger of arm is nie - jy steel omdat jy skelm is.
Niemand was nog ooit in hierdie land so volledig onderdruk soos die
Afrikaner na die Tweede Vryheidsoorlog nie.
Ons voorouers wat die oorlog en die konsentrasiekampe oorleef het, het na
die doodse leegheid van vernietigde plase teruggekeer - uitgehonger,
hartseer en verpletter. Maar hulle het nie geroof en gemoor en gesteel
nie. Hulle het met harde werk, deursettingsvermoë en swaarkry so presteer
dat hulle weldra nie net hulleself nie, maar ook hulle huidige
onderdukkers, goed kon versorg.
Toe hulle kinders in Engelse skole gestop is en gestraf is as hulle dit
durf waag het om Afrikaans te praat, het hulle nie klippe gegooi en skole
afgebrand en geweld gepleeg nie.
Hulle het hard geleer, hulle eie CVO -skole gestig en uiteindelik bo
uitgekom sodat die Afrikaner vandag vir niemand op akademiese,
tegnologiese of wetenskaplike gebied terug hoef te staan nie.
'n Mens moor nie omdat jy voorheen benadeel is of omdat jou werkgewer jou
nie tederlik genoeg behandel nie - 'n mens moor omdat jy 'n barbaar is wat
nie verdien om deel van die samelewing te wees nie.
Na die Tweede Vryheidsoorlog het Afrikanermynwerkers absoluut geen regte
gehad nie en moes hulle hulle gesinne met minder as 'n hongerloon probeer
onderhou. Maar hulle het nie bejaardes gaan doodmartel en gesinne
uitgemoor nie.
'n Mens word nie 'n agtergeblewene omdat iemand anders nie genoeg vir jou
doen nie. 'n Mens word 'n agterblyer omdat jy nie presteer nie. Niemand
het die Afrikaner na die Tweede Vryheidsoorlog vooruit gehelp nie - ons
het self gewerk en volhard om sukses te behaal.
En elke ding wat ons het, het ons verwerf.
As alles altyd vir jou verkeerd loop sodat jy voel jy maak nooit enige
vordering nie, is dit dalk 'n goeie gedagte om op te hou soek wie anders
as jy self vir al jou ellende verantwoordelik is. Ruk jou reg en presteer
jouself in die voorspoed in.
En dit geld vir ons eie mense ook. Net ons eie werk, prestasie en geloof
gaan bepaal of ons as agterblyers in die vergetelheid gaan wegsink en of
ons weer as trotse, beskaafde, gerespekteerde volk sal opstaan.
Selfs in die nuwe Suid-Afrika is daar steeds geleenthede vir vindingryke,
geesdriftige mense wat bereid is om hard te werk en vir hulleself 'n
toekoms los te spook.
Mag die Afrikaner nooit pateties raak nie ....
Daar was al redelike gesprekke rondom hierdie stuk en een ding wat ek mee saamstem in al die kommentaar op dit is, die Afrikaner wat hier beskryf word is nie meer die Afrikaner van vandag nie. Ek dink nie ons baklei meer so hard om bo uit te kom nie, dit is makliker om liewers in die agtergrond te verdwyn.
As mens elke dag die Beeld lees en sien hoe die moord en diefstal nog hoogty vier in Suid Afrika en hoe almal dit maar aanvaar dan voel dit of jy die mense kan wakker skud. Dit mag dalk makliker wees om van die kant jou stem hard te maak en dan uit te wys wat verkeerd is en uitgejou te word as 'n verraaier, maar sien die mense nie die totale verval raak nie.
Wie weet wat die toekoms mag inhou, dalk net dalk mag daar hier in ons nuwe land iemand sterk genoeg wees, soos die Delarey van ouds, wat die nood sien en die uitkoms wees vir al die duisende Afrikaners wat die leiding nodig het.
Baie van ons het miskien die Afrika stof van ons skoene afgeskud, maar in hart en siel bly ons nog Afrikaners.
Prof Coetzee se antwoord oor waarom die Afrikaner bo uitkom :
Baie mense beskou blykbaar diefstal en roof as heel aanvaarbaar, jy moet
net beweer jy was daartoe gedryf deur honger, gebrek, apartheid of die
waan dat jou oer-voorouers onderdruk was..
Laat ons dus maar vandag oor 'n paar sake reguit praat:
'n Mens steel nie omdat jy honger of arm is nie - jy steel omdat jy skelm is.
Niemand was nog ooit in hierdie land so volledig onderdruk soos die
Afrikaner na die Tweede Vryheidsoorlog nie.
Ons voorouers wat die oorlog en die konsentrasiekampe oorleef het, het na
die doodse leegheid van vernietigde plase teruggekeer - uitgehonger,
hartseer en verpletter. Maar hulle het nie geroof en gemoor en gesteel
nie. Hulle het met harde werk, deursettingsvermoë en swaarkry so presteer
dat hulle weldra nie net hulleself nie, maar ook hulle huidige
onderdukkers, goed kon versorg.
Toe hulle kinders in Engelse skole gestop is en gestraf is as hulle dit
durf waag het om Afrikaans te praat, het hulle nie klippe gegooi en skole
afgebrand en geweld gepleeg nie.
Hulle het hard geleer, hulle eie CVO -skole gestig en uiteindelik bo
uitgekom sodat die Afrikaner vandag vir niemand op akademiese,
tegnologiese of wetenskaplike gebied terug hoef te staan nie.
'n Mens moor nie omdat jy voorheen benadeel is of omdat jou werkgewer jou
nie tederlik genoeg behandel nie - 'n mens moor omdat jy 'n barbaar is wat
nie verdien om deel van die samelewing te wees nie.
Na die Tweede Vryheidsoorlog het Afrikanermynwerkers absoluut geen regte
gehad nie en moes hulle hulle gesinne met minder as 'n hongerloon probeer
onderhou. Maar hulle het nie bejaardes gaan doodmartel en gesinne
uitgemoor nie.
'n Mens word nie 'n agtergeblewene omdat iemand anders nie genoeg vir jou
doen nie. 'n Mens word 'n agterblyer omdat jy nie presteer nie. Niemand
het die Afrikaner na die Tweede Vryheidsoorlog vooruit gehelp nie - ons
het self gewerk en volhard om sukses te behaal.
En elke ding wat ons het, het ons verwerf.
As alles altyd vir jou verkeerd loop sodat jy voel jy maak nooit enige
vordering nie, is dit dalk 'n goeie gedagte om op te hou soek wie anders
as jy self vir al jou ellende verantwoordelik is. Ruk jou reg en presteer
jouself in die voorspoed in.
En dit geld vir ons eie mense ook. Net ons eie werk, prestasie en geloof
gaan bepaal of ons as agterblyers in die vergetelheid gaan wegsink en of
ons weer as trotse, beskaafde, gerespekteerde volk sal opstaan.
Selfs in die nuwe Suid-Afrika is daar steeds geleenthede vir vindingryke,
geesdriftige mense wat bereid is om hard te werk en vir hulleself 'n
toekoms los te spook.
Mag die Afrikaner nooit pateties raak nie ....
Sunday, June 12, 2011
Eie tyd
Wanneer jy met vier tieners in die huis sit dan kry mens nie te veel eie tyd nie. Daar was nogal baie spottery gewees met my oor ek graag verwys het na my bestuur tyd as my "eie tyd". Dis as ek nou die snelweg aangepak het vanaf Centurion na Johannesburg middestad. Dan het ek tyd gehad om sommer net aan niks en alles te dink, partykeer kan ek nie eens onthou hoe het ek van punt A to by punt B gekom nie.
My "eie tyd" was baie heilig gewees, mense moes nie inbreek maak op dit nie want dan was ek sommer goed beduiweld gewees. Donderdae het ek Alberton toe gery na my klient daar en my gunsteling stop plek was natuurlike by Wimpy. Ek het gewoonlik 'n koffie en 'n geroosterde broodjie bestel, bacon en eier. Hier het ek nog nie 'n plek raakgeloop wat behoorlike roosterbroodjies maak nie, twyfel of dit ooit hier in Melbourne bestaan.
Die naweek het ek en Alex bietjie "eie tyd" gehad en skielik was ons lewens baie ongekompliseerd. Die stryd wat ons gewoonlik het om die vier tieners in die kar te kry om iewers heen te gaan is 'n taak wat mens nie sonder handskoene kan aanpak nie. As dit nie die hormone is wat elke vraag in 'n situasie sit wat die Palestina kwessie na babaspeletjies laat lyk nie dan is dit kwessie van wie bestuur. As dit te lank vat om die antwoord te gee of as dit te vinnig ge-antwoord word dan het ons 'n tipiese situasie wat vergelyk kan word met die spaanse buffel geveg.
Nodeloos om te se, ons het alles gedoen sonder om twee keer te dink, ons het die hele Saterdag in die stad gespandeer en eers na donker tuis gekom. Ons het weer soos tipiese toeriste die toeriste bus gevat en na al die besienerswaardighede gekyk, ons het ook die Melbourne Gallery besoek en vir ure daar rond gedwaal. Later het ons middag ete gaan geniet by die Meat and Wine restaurant en wat 'n breeze was dit nie om 'n bestelling te kon plaas in 'n japtrap. Die res van die middag het ons rondgedrentel tussen al die stegies en ons het selfs die nuwe Myer winkel betree. Dis 'n warboel van mense wat in en uit die plek. Wat 'n ongelooflike groot plek is dit nie. Dit het my laat terug dink aan die laat tagtiger jare toe daar nog 'n groot Edgars met 'n paar vloere in Johannesburge se middestad was. Ek dink dit was in Commissioner of Market, te lank terug om mooi te kan onthou. Die beste was toe ons natuurlik die Lindt winkel in Collins straat besoek het, hulle het beslis die lekkerste warm sjokalade drankie.
Vandaar het ons die City Circle tram gevat terug Docklands toe om ons kar te kry. Die goedkoopste parkering is maar in Docklands, en vir $5 kan jou kar daar staan vir die hele dag.
Sondag het ons lekker laat geslaap. Toe ek die gordyne ooptrek en die mis le dik toe lyk dit sommer na 'n koue dag, maar ons is op en het na die Craft mark gegaan by die Mornington Peninsula racecourse. Wat 'n lekker uitstappie. Die son het helder geskyn en op 'n stadium het ek so warm gekry ek moes begin uittrek. Gelukkig leer mens vinnig hier om in lae aan te trek wat jy dan weer van kan ontslae raak indien die weer dit toelaat. Die kreatiwiteit wat die mense aan die dag le is ongelooflik. Dit het my baie laat dink aan die Irene Mark in Ceturion, alles by die mark is handgemaak of varsgebak. Geen "made in China" goetertjies sal jy hier raakloop nie.
Middag ete het ons sommer heerlike wegneem vis en skyfies gehad en op die gras gaan sit en eet waar ons oor die see kon uitgekyk. Dis mos nou die lewe.
My "eie tyd" was baie heilig gewees, mense moes nie inbreek maak op dit nie want dan was ek sommer goed beduiweld gewees. Donderdae het ek Alberton toe gery na my klient daar en my gunsteling stop plek was natuurlike by Wimpy. Ek het gewoonlik 'n koffie en 'n geroosterde broodjie bestel, bacon en eier. Hier het ek nog nie 'n plek raakgeloop wat behoorlike roosterbroodjies maak nie, twyfel of dit ooit hier in Melbourne bestaan.
Die naweek het ek en Alex bietjie "eie tyd" gehad en skielik was ons lewens baie ongekompliseerd. Die stryd wat ons gewoonlik het om die vier tieners in die kar te kry om iewers heen te gaan is 'n taak wat mens nie sonder handskoene kan aanpak nie. As dit nie die hormone is wat elke vraag in 'n situasie sit wat die Palestina kwessie na babaspeletjies laat lyk nie dan is dit kwessie van wie bestuur. As dit te lank vat om die antwoord te gee of as dit te vinnig ge-antwoord word dan het ons 'n tipiese situasie wat vergelyk kan word met die spaanse buffel geveg.
Nodeloos om te se, ons het alles gedoen sonder om twee keer te dink, ons het die hele Saterdag in die stad gespandeer en eers na donker tuis gekom. Ons het weer soos tipiese toeriste die toeriste bus gevat en na al die besienerswaardighede gekyk, ons het ook die Melbourne Gallery besoek en vir ure daar rond gedwaal. Later het ons middag ete gaan geniet by die Meat and Wine restaurant en wat 'n breeze was dit nie om 'n bestelling te kon plaas in 'n japtrap. Die res van die middag het ons rondgedrentel tussen al die stegies en ons het selfs die nuwe Myer winkel betree. Dis 'n warboel van mense wat in en uit die plek. Wat 'n ongelooflike groot plek is dit nie. Dit het my laat terug dink aan die laat tagtiger jare toe daar nog 'n groot Edgars met 'n paar vloere in Johannesburge se middestad was. Ek dink dit was in Commissioner of Market, te lank terug om mooi te kan onthou. Die beste was toe ons natuurlik die Lindt winkel in Collins straat besoek het, hulle het beslis die lekkerste warm sjokalade drankie.
Vandaar het ons die City Circle tram gevat terug Docklands toe om ons kar te kry. Die goedkoopste parkering is maar in Docklands, en vir $5 kan jou kar daar staan vir die hele dag.
Sondag het ons lekker laat geslaap. Toe ek die gordyne ooptrek en die mis le dik toe lyk dit sommer na 'n koue dag, maar ons is op en het na die Craft mark gegaan by die Mornington Peninsula racecourse. Wat 'n lekker uitstappie. Die son het helder geskyn en op 'n stadium het ek so warm gekry ek moes begin uittrek. Gelukkig leer mens vinnig hier om in lae aan te trek wat jy dan weer van kan ontslae raak indien die weer dit toelaat. Die kreatiwiteit wat die mense aan die dag le is ongelooflik. Dit het my baie laat dink aan die Irene Mark in Ceturion, alles by die mark is handgemaak of varsgebak. Geen "made in China" goetertjies sal jy hier raakloop nie.
Middag ete het ons sommer heerlike wegneem vis en skyfies gehad en op die gras gaan sit en eet waar ons oor die see kon uitgekyk. Dis mos nou die lewe.
Wednesday, June 8, 2011
Queens Birthday Weekend 2011
Die snerpende koue het sy klou om ons kom draai en mensig sukkel jy om warm te word. Die herfs kleure is meestal weg maar Melbourne lyk nog groen. Ons almal lyk so Mitchelin mannetjies sodra ons uit die karre klim. Dit is maar lekker koud hier by ons.
Die kinders is oppad na SYG (State Youth Games) die naweek. Alex en ek gaan bietjie alleen tyd met mekaar spandeer want in al die gejaag elke dag verloor ons maar bietjie intimiteit. Ons gaan net sommer lekker kuier met mekaar en die stad weer deurstap om te sien wat bied Melbourne die mense.
SYG is 'n aksie belaaide christelike kamp wat regoor Australia plaasvind oor die Queensbirthday naweek, gewoonlik in Junie. Dit word gereel deur Youth Vision Victoria en al die aktiwiteite word in goeie gees en met baie pret aangebied. Kerke regoor Victoria gaan by Warragul kamp (vrek koud daar)en die kinders gaan aan verskillende sportsoorte deelneem. Saam met die sport het die tieners nog laatnag pret met musiek en dans. Daar gaan meer as 3 000 kinders wees wat saam kamp en gewoonlik is dit groot pret vir almal (behalwe as jy die ouers is wat die modder gemors moet skoonmaak na die naweek).
Gaan kyk hier (http://stateyouthgames.com/vic/?page_id=9)na al die foto's om te sien al die pret wat voorle vir die kinders.
Die kinders is oppad na SYG (State Youth Games) die naweek. Alex en ek gaan bietjie alleen tyd met mekaar spandeer want in al die gejaag elke dag verloor ons maar bietjie intimiteit. Ons gaan net sommer lekker kuier met mekaar en die stad weer deurstap om te sien wat bied Melbourne die mense.
SYG is 'n aksie belaaide christelike kamp wat regoor Australia plaasvind oor die Queensbirthday naweek, gewoonlik in Junie. Dit word gereel deur Youth Vision Victoria en al die aktiwiteite word in goeie gees en met baie pret aangebied. Kerke regoor Victoria gaan by Warragul kamp (vrek koud daar)en die kinders gaan aan verskillende sportsoorte deelneem. Saam met die sport het die tieners nog laatnag pret met musiek en dans. Daar gaan meer as 3 000 kinders wees wat saam kamp en gewoonlik is dit groot pret vir almal (behalwe as jy die ouers is wat die modder gemors moet skoonmaak na die naweek).
Gaan kyk hier (http://stateyouthgames.com/vic/?page_id=9)na al die foto's om te sien al die pret wat voorle vir die kinders.
Sunday, May 8, 2011
Winter sport
Die skool het die afgelope week begin en dit was lekker om die huis eintlik weer vir myself toe te eien. As die kinders op vakansie is dan is mens se ritme heeltemal uit en dit voel asof jy nie rigting kan kry in jou daaglikse take nie. Hulle tref reelings met maats vir allerhande uitstappies regoor Melbourne en die mataxi moet regstaan om hulle te vat. Dankie tog partykeer vir die goeie publieke vervoerstelsel wat ons het. 'n Paar keer moes hulle maar bus vat om by hulle bestemmings te kom, en hier kan jou kaartjie jou vat op die trein, tram en bus.
Die eerste week terug by die skool en die kinders het atletiek gehad op Olympic Park. Wat 'n koue dag was dit nou in die stadion. Ek het maar voorsiening gemaak en ekstra komberse saamgevat. Vir mense met kinders wat redelik sportief is, is die manier hoe sport in skole hier plaasvind genoeg om enige iemand behoorlik die josie in te jaag. Skoolsport in SA is goed, hier is dit absoluut 'n bysaak. Die kinders hier sien dit as 'n beslommernis en tydens byeenkomste dan sal hulle sommer nie opdaag of selfs probeer uitruil met ander kinders net omdat hulle te flippen lui is. Hier is dit nie 'n eer om jou skool te teenwoordig nie, nee dis te "gay" volgense die klomp woesies. So as jou kinders sport mal is soos myne dan moet jy maar seker maak dat jy sportklubs ook navors. Die kinders het goedgevaar in hulle items, Celeste het 4 eerste plekke, Nicolette het 2 derde plekke en 1 eeste, Clarissa het 2 derde plekke en 1 tweede plek en Christiaan het 'n tweede plek gekry. Ek is nogal 'n trotse ma op my sport kinders.
Die meisies het weer aangesluit vir die hokkie se winter seisoen by Doncaster hokkie klub en dit gaan uitstekend tot dusver. Hulle speel vir die onder sewentien meisies span en het tot nou toe al hulle wedstryde gewen. Die girls geniet dit en dit is nie so erg kompeterend soos wanneer hulle gemeng speel nie. Met die gemengde spanne moet die meisies met die seuns in hulle span veg en met die ander span. Die meisies speel lekker as 'n span en hulle werk goed saam met mekaar. Elke Vrydagaand tot middel September is ons langs die hokkieveld in die koue, genadiglik het die reen nog nie uitgesak nie, maar ek glo dis nog op ons pad.
Die meisies speel ook netbal vir die winterseisoen en tot dusver gaan dit goed met Clarissa se span, hulle het al reeds een liga opgeskuif aangesien hulle die ander spanne behoorlik pakslae gee. Die 2ling se span vaar ook nie te swak nie en die twee maak amok binne in die sirkel. As altwee verdedigers speel dan kan die bal nie by die doele uitkom nie, dit is 'n frustrasie vir die ander spanne en dan kom die "bogans" in die ander kinders te vore. Die girls lag dit maar af en geniet dit as hulle spel die ander forseer om foute te maak.
Die eerste week terug by die skool en die kinders het atletiek gehad op Olympic Park. Wat 'n koue dag was dit nou in die stadion. Ek het maar voorsiening gemaak en ekstra komberse saamgevat. Vir mense met kinders wat redelik sportief is, is die manier hoe sport in skole hier plaasvind genoeg om enige iemand behoorlik die josie in te jaag. Skoolsport in SA is goed, hier is dit absoluut 'n bysaak. Die kinders hier sien dit as 'n beslommernis en tydens byeenkomste dan sal hulle sommer nie opdaag of selfs probeer uitruil met ander kinders net omdat hulle te flippen lui is. Hier is dit nie 'n eer om jou skool te teenwoordig nie, nee dis te "gay" volgense die klomp woesies. So as jou kinders sport mal is soos myne dan moet jy maar seker maak dat jy sportklubs ook navors. Die kinders het goedgevaar in hulle items, Celeste het 4 eerste plekke, Nicolette het 2 derde plekke en 1 eeste, Clarissa het 2 derde plekke en 1 tweede plek en Christiaan het 'n tweede plek gekry. Ek is nogal 'n trotse ma op my sport kinders.
Die meisies het weer aangesluit vir die hokkie se winter seisoen by Doncaster hokkie klub en dit gaan uitstekend tot dusver. Hulle speel vir die onder sewentien meisies span en het tot nou toe al hulle wedstryde gewen. Die girls geniet dit en dit is nie so erg kompeterend soos wanneer hulle gemeng speel nie. Met die gemengde spanne moet die meisies met die seuns in hulle span veg en met die ander span. Die meisies speel lekker as 'n span en hulle werk goed saam met mekaar. Elke Vrydagaand tot middel September is ons langs die hokkieveld in die koue, genadiglik het die reen nog nie uitgesak nie, maar ek glo dis nog op ons pad.
Die meisies speel ook netbal vir die winterseisoen en tot dusver gaan dit goed met Clarissa se span, hulle het al reeds een liga opgeskuif aangesien hulle die ander spanne behoorlik pakslae gee. Die 2ling se span vaar ook nie te swak nie en die twee maak amok binne in die sirkel. As altwee verdedigers speel dan kan die bal nie by die doele uitkom nie, dit is 'n frustrasie vir die ander spanne en dan kom die "bogans" in die ander kinders te vore. Die girls lag dit maar af en geniet dit as hulle spel die ander forseer om foute te maak.
Thursday, April 28, 2011
Die donkerte in mens
Vanoggend is ‘n nood SOS uit en geduldig sit en hoop ek iemand is besikbaar maar helaas almal het ‘n ding om te doen. Daar is geen vooraf waarskuwing dat jy dit nodig het nie, dit bekruip jou soos die donker nag en omvou jou ongesiens. Wanneer jy besef dis hier dan is dit amper te laat om daardie ligpunt te kry.
So slaan dit my skielik, ‘n mens moet heeltyd positief bly vir almal rondom jou. Jy moet dinge laat werk en almal moet happy wees. Jy probeer so hard om almal om jou gelukkig te hou dat jy van jouself vergeet. Dit kan mens enige plek tref, hier is dit net partykeer soveel moeiliker om ander kant uit te kom. Ek sit hier en kyk die na die mooi herfs kleure daar buite, maar hier binne huil ek dat die snot en trane loop. Ek voel so magteloos en waarom sal julle vra. Ek wens ek het die antwoord geken.
Ek sukkel net bietjie vandag hier in die vreemde, ek mis my vriendinne met wie ek Woensdae aande gekuier het en kon sien as dinge nie lekker is nie. Ek mis die kreatiwiteit wat daar gevloei het en die insae wat mens kon kry by die ander, ek het nie iemand hier wat so is nie. Hier is nie iemand met wie ek al die idees kan deel nie.
Ek mis vandag my Donderdag klient met wie ek lekker kon kuier, wie partykeer meer soos ‘n Ma was. Ons kon baie keer sommer net lekker gesels oor ons kinders en God.
Ek voel verlore vandag, dit voel of ek geen “worth” het behalwe om die huismeid te wees. Dalk het my huisbediende ook baie keer so gevoel. Dalk voel ek so omdat ek met baie gemak gelewe het en hier is dit net ‘n bietjie moeiliker.
Ek moet uit hierdie groef kom, dalk is die sonstraal nader as wat ek dink.
So slaan dit my skielik, ‘n mens moet heeltyd positief bly vir almal rondom jou. Jy moet dinge laat werk en almal moet happy wees. Jy probeer so hard om almal om jou gelukkig te hou dat jy van jouself vergeet. Dit kan mens enige plek tref, hier is dit net partykeer soveel moeiliker om ander kant uit te kom. Ek sit hier en kyk die na die mooi herfs kleure daar buite, maar hier binne huil ek dat die snot en trane loop. Ek voel so magteloos en waarom sal julle vra. Ek wens ek het die antwoord geken.
Ek sukkel net bietjie vandag hier in die vreemde, ek mis my vriendinne met wie ek Woensdae aande gekuier het en kon sien as dinge nie lekker is nie. Ek mis die kreatiwiteit wat daar gevloei het en die insae wat mens kon kry by die ander, ek het nie iemand hier wat so is nie. Hier is nie iemand met wie ek al die idees kan deel nie.
Ek mis vandag my Donderdag klient met wie ek lekker kon kuier, wie partykeer meer soos ‘n Ma was. Ons kon baie keer sommer net lekker gesels oor ons kinders en God.
Ek voel verlore vandag, dit voel of ek geen “worth” het behalwe om die huismeid te wees. Dalk het my huisbediende ook baie keer so gevoel. Dalk voel ek so omdat ek met baie gemak gelewe het en hier is dit net ‘n bietjie moeiliker.
Ek moet uit hierdie groef kom, dalk is die sonstraal nader as wat ek dink.
Sunday, April 24, 2011
Bad tourism @ Kerrisdale Railway
Today we drove all the way to Seymour and took the scenic route back to Melbourne. What a lovely scenic country this is, not that it will ever match South Africa, but the rolling hills and the Goulburn River that flows through all the small towns were absolutely amazing.
What I would like to comment on is the place we visited called Kerrisdale Mountain Railway and Museum Inc. What a disgrace for tourism this place is as they have no idea what customer service means. We did not book tickets in advance, not knowing about the place and it was a total spur of the moment thing, we also did not want to wait for 2 hours for a train ride. When my husband said we would just like to look around then and get a cold drink the lady at the ticket booth was quite rude and said no. We are not allowed to enter without a ticket, well okay lady keep on your nickers and just don't wet it at the same time please. We did not see a need to pay $75 entrance fee to get cold drinks and paying for that as well.
As we turned around to leave I took the camera and wanted to take a photo of the place. The lady then got so upset and shouted at us to leave and that we are not allowed to take any photo's. Was this a bad hair day for her or was it just plain PMS. My goodness, was this actually happening I thought by myself, taking a quick snappy we then left the place. There was no signs indicating we were not allowed to take photo's.
We did hear from others that in the small country towns the people can get a bit rude, never thinking it possible as they do thrive on tourism. Well let me tell you guys it's alive and truly a sorry sight for the tourism industry.
What I would like to comment on is the place we visited called Kerrisdale Mountain Railway and Museum Inc. What a disgrace for tourism this place is as they have no idea what customer service means. We did not book tickets in advance, not knowing about the place and it was a total spur of the moment thing, we also did not want to wait for 2 hours for a train ride. When my husband said we would just like to look around then and get a cold drink the lady at the ticket booth was quite rude and said no. We are not allowed to enter without a ticket, well okay lady keep on your nickers and just don't wet it at the same time please. We did not see a need to pay $75 entrance fee to get cold drinks and paying for that as well.
As we turned around to leave I took the camera and wanted to take a photo of the place. The lady then got so upset and shouted at us to leave and that we are not allowed to take any photo's. Was this a bad hair day for her or was it just plain PMS. My goodness, was this actually happening I thought by myself, taking a quick snappy we then left the place. There was no signs indicating we were not allowed to take photo's.
We did hear from others that in the small country towns the people can get a bit rude, never thinking it possible as they do thrive on tourism. Well let me tell you guys it's alive and truly a sorry sight for the tourism industry.
Saturday, April 23, 2011
Dis langnaweek
Dis Paasnaweek en die winterkoue kom sit sommer so lag lag om jou beendere en omhels die vetlaag om jou heupe. Ek dink nie mens sal genoeg vet hier kan opbou om jou teen die koue te beskerm nie, dit het ‘n manier om hulle weg te vind tot teen jou gebeendere. Dalk moet ek iemand kry om vir my ‘n botteltjie van Boplaas se port diekant toe te stuur, dit mag dalk net help teen die koue.
Ek dink nie ons sal ooit moeg raak vir die middestad nie, jy kan soveel keer die strate binnevaar en elke keer anderkant uitkom en iets nuuts ontdek. Vroegoggend is ons op en het ontbyt op Federation Square gaan eet, moet sê ek mis die Wimpy ontbyte op sulke dae, en later toe vaar ons die stad in na Chinatown toe. Huidiglik is die Comedy Festival hier aan die gang en die strate rondom die stad het orals “makeshift” verhoë en die mense stroom na die laaste paar opvoerings toe. Hier word na almal se smake omgesien, van groot tot klein.
In Chinatown is daar ‘n paar interresante winkels en die kos word sommer ook so in die vensters uitgestal, ek dink nie ek sal sommer daar in stap vir iets te ete nie. Wie stal nou sy kos so uit vir almal om te sien, dis genoeg om vir my die rillings te geen. Dink net hoe sal Spur se vertoon venster lyk met al die verskillende disse so uitgestal vir almal om na kyk, ek kan beslis die prentjie in my kop skilder.
Ons het weer deur een van die grafitti lane gestap terwyl van die kunstenaars besig was om van hulle nuwe kunswerke te skep. Dit is baie interresant om te sien hoe die ouens werk en hoe vinnig met die gespuit van die verf deur die geoefende hande iets baie kleurvol en uniek gemaak word. Die ouens kom met ‘n klomp spuitblikke verf daar aan en het geen idée wat hulle vandag gaan doen nie. Die hele kunswerk word sommer so rofwerk gedoen en dan later aan word dit met meer diepte en kleur gevorm en die uiteinde is beslis iets om te aanskou. Die mense stroom na die lane toe, selfs bruidspare staan tou om hulle troufoto’s daar te neem.
Ons gaan ‘n bietjie Seymour toe ry vir die dag en kyk wat daar alles te siene is. Dis so 105km van Melbourne af en binneland se kant toe. Moet tog net nie vir my vra of dit Suid of Wes is nie, ek het nie ‘n idée nie. Mens raak nog maar rigting bedinges hier. Piekniek kossies is klaar gemaak en al wat kort is ‘n paar vars rolletjies en koeldrank. Van die dorpies waardeur ons sal ry is Wandong, Broadford en Tallarook, ons sal maar moet stop en foto’s neem. Die area het nogal ‘n ryk en kleurvolle geskiedenis. Meer hieroor later.
Ek dink nie ons sal ooit moeg raak vir die middestad nie, jy kan soveel keer die strate binnevaar en elke keer anderkant uitkom en iets nuuts ontdek. Vroegoggend is ons op en het ontbyt op Federation Square gaan eet, moet sê ek mis die Wimpy ontbyte op sulke dae, en later toe vaar ons die stad in na Chinatown toe. Huidiglik is die Comedy Festival hier aan die gang en die strate rondom die stad het orals “makeshift” verhoë en die mense stroom na die laaste paar opvoerings toe. Hier word na almal se smake omgesien, van groot tot klein.
In Chinatown is daar ‘n paar interresante winkels en die kos word sommer ook so in die vensters uitgestal, ek dink nie ek sal sommer daar in stap vir iets te ete nie. Wie stal nou sy kos so uit vir almal om te sien, dis genoeg om vir my die rillings te geen. Dink net hoe sal Spur se vertoon venster lyk met al die verskillende disse so uitgestal vir almal om na kyk, ek kan beslis die prentjie in my kop skilder.
Ons het weer deur een van die grafitti lane gestap terwyl van die kunstenaars besig was om van hulle nuwe kunswerke te skep. Dit is baie interresant om te sien hoe die ouens werk en hoe vinnig met die gespuit van die verf deur die geoefende hande iets baie kleurvol en uniek gemaak word. Die ouens kom met ‘n klomp spuitblikke verf daar aan en het geen idée wat hulle vandag gaan doen nie. Die hele kunswerk word sommer so rofwerk gedoen en dan later aan word dit met meer diepte en kleur gevorm en die uiteinde is beslis iets om te aanskou. Die mense stroom na die lane toe, selfs bruidspare staan tou om hulle troufoto’s daar te neem.
Ons gaan ‘n bietjie Seymour toe ry vir die dag en kyk wat daar alles te siene is. Dis so 105km van Melbourne af en binneland se kant toe. Moet tog net nie vir my vra of dit Suid of Wes is nie, ek het nie ‘n idée nie. Mens raak nog maar rigting bedinges hier. Piekniek kossies is klaar gemaak en al wat kort is ‘n paar vars rolletjies en koeldrank. Van die dorpies waardeur ons sal ry is Wandong, Broadford en Tallarook, ons sal maar moet stop en foto’s neem. Die area het nogal ‘n ryk en kleurvolle geskiedenis. Meer hieroor later.
Sunday, April 17, 2011
Death of C'mon sence
Today we mourn the passing of a beloved old friend, Common Sense, who has been with us for many years. No one knows for sure how old he was, since his birth records were long ago lost in bureaucratic red tape. He will be remembered as having cultivated such valuable lessons as:
- Knowing when to come in out of the rain;
- Why the early bird gets the worm;
- Life isn't always fair;
- and maybe it was my fault.
Common Sense lived by simple, sound financial policies (don't spend more than you can earn) and reliable strategies (adults, not children, are in
charge).
His health began to deteriorate rapidly when well-intentioned but overbearing regulations were set in place. Reports of a 6-year-old boy charged with sexual harassment for kissing a classmate; teens suspended from school for using mouthwash after lunch; and a teacher fired for reprimanding an unruly student, only worsened his condition.
Common Sense lost ground when parents attacked teachers for doing the job that they themselves had failed to do in disciplining their unruly children.
It declined even further when schools were required to get parental consent to administer sun lotion or an aspirin to a student; but could not inform parents when a student became pregnant and wanted to have an abortion.......
Common Sense lost the will to live as the churches became businesses; and criminals received better treatment than their victims. Common Sense took a beating when you couldn't defend yourself from a burglar in your own home and the burglar could sue you for assault.
Common Sense finally gave up the will to live, after a woman failed to realize that a steaming cup of coffee was hot. She spilled a little in her lap, and was promptly awarded a huge settlement.
Common Sense was preceded in death, by his parents, Truth and Trust, by his wife, Discretion, by his daughter, Responsibility, and by his son,Reason.
He is survived by his 4 stepbrothers;
I Know My Rights
I Want It Now
Someone Else Is To Blame
I'm A Victim
Not many attended his funeral because so few realized he was gone.
If you still remember him, pass this on. If not, join the majority and do nothing
- Knowing when to come in out of the rain;
- Why the early bird gets the worm;
- Life isn't always fair;
- and maybe it was my fault.
Common Sense lived by simple, sound financial policies (don't spend more than you can earn) and reliable strategies (adults, not children, are in
charge).
His health began to deteriorate rapidly when well-intentioned but overbearing regulations were set in place. Reports of a 6-year-old boy charged with sexual harassment for kissing a classmate; teens suspended from school for using mouthwash after lunch; and a teacher fired for reprimanding an unruly student, only worsened his condition.
Common Sense lost ground when parents attacked teachers for doing the job that they themselves had failed to do in disciplining their unruly children.
It declined even further when schools were required to get parental consent to administer sun lotion or an aspirin to a student; but could not inform parents when a student became pregnant and wanted to have an abortion.......
Common Sense lost the will to live as the churches became businesses; and criminals received better treatment than their victims. Common Sense took a beating when you couldn't defend yourself from a burglar in your own home and the burglar could sue you for assault.
Common Sense finally gave up the will to live, after a woman failed to realize that a steaming cup of coffee was hot. She spilled a little in her lap, and was promptly awarded a huge settlement.
Common Sense was preceded in death, by his parents, Truth and Trust, by his wife, Discretion, by his daughter, Responsibility, and by his son,Reason.
He is survived by his 4 stepbrothers;
I Know My Rights
I Want It Now
Someone Else Is To Blame
I'm A Victim
Not many attended his funeral because so few realized he was gone.
If you still remember him, pass this on. If not, join the majority and do nothing
Thursday, April 14, 2011
Leer proses
Dis altyd baie interresant om ander Suid Afrikaners te ontmoet en na hulle redes te luister oor hoekom hulle nou eintlik hier sit in Australia. Baie keer kan mens die rassistiese ondertone net net hoor en ander kere is dit onverbloem en die giftigheid daarvan kan mens nogal laat terug deins. Ons almal kom met bagasie hieraan, moenie dink dit gaan verdwyn as jy eers hier is nie, dit trek saam
Ek dink daar is min wat onaangeraak is deur BEE en werksituasies of wat slagoffers is van kriminele situasies en nou hier sit, maar is dit regtig geregverdig om na soveel jare uit die land nog soveel rou emosies te toon, met die tipe mentaliteit sal hulle nooit kan aanbeweeg nie en sal hulle die mooi in die land nie ervaar nie. Iewers moet vergifnis in jouself plaasvind.
In die loop van ons 18 maande hier in Melbourne het ons al met talle mense te doen gekry, en wat my elke keer opval is hoe die mense 'n mens net kan afstoot deur hulle snyende en ondeurdinke verbale diaree oor Suid Afrika. Jy wil half se "Hey ouens, bou 'n brug en kom oor dit" (Twyfel of hulle dit ooit sal hoor)
Baie keer is die mense al 'n redelike tydjie uit die land, baie het al via ander lande hulle hier kom vestig maar die negatiewiteit kry mens sommer net onder.
Ek het al 'n vorige keer gepraat oor hoe die klomp hier 'n mengelmoes van mense is en hoe ons saamgegooi is deur die sameloop van die samelewing. Die ouens begin mens se familie word, dit is die mense op wie jy begin staat maak as iets fout gaan. Dit is die ouens met wie jy sal gesels as dinge druk en die verlange te veel word, maar dit is ook mense by wie jy nie elke dag sal kuier tot die son opkom nie. Dit is soos jou broers en susters, jou ooms en tannies, neef en niggie. By party voel jy welkom en gemaklik, by ander bly jy liewerste ver weg want dit is daardie mense wat jou tap tot dat jy niks meer het nie. Dis die mense wat ook nooit "gesettle" kan kom nie. Hier is nou al 'n handvol van hulle waarmee ons al kennis gemaak het, en al wat ek wil doen is om hulle wakker te skud.
Ek is en sal seker altyd 'n trotse Afrikaanse Suid Afrikaner wees, die op offering wat ek maak om hier te sit is veel meer werd as die sogenaamde vriendskape baie dankie.
Na ek hierdie post gisteraand geskryf het kom sit my 16 jarige seun vanoggend in my bed en wys my iets wat hy gisteraand na geluister het. Hy het later haar ook gaan google. Die persoon is Florence Littauer. Partykeer verras mens se kinders jou deur hulle insig en wat hulle interresant vind. En partykeer weet jy net dat jy op die regte pad is met jou kinders, dit mag dalk nie altyd inpas met ander mense se sieninge nie. Die lessie wat ek vanoggend leer by my seun is baie waardevol. Ek gaan probeer om minder krities te wees oor ander.
Ek los julle met die bybel vers wat hy vir my gewys het.
Ef 4:29
"Laat geen vuil woord uit julle mond uitgaan nie, maar net 'n woord wat goed is vir die nodige stigting, sodat dit genade kan gee aan die wat dit hoor."
Ek dink daar is min wat onaangeraak is deur BEE en werksituasies of wat slagoffers is van kriminele situasies en nou hier sit, maar is dit regtig geregverdig om na soveel jare uit die land nog soveel rou emosies te toon, met die tipe mentaliteit sal hulle nooit kan aanbeweeg nie en sal hulle die mooi in die land nie ervaar nie. Iewers moet vergifnis in jouself plaasvind.
In die loop van ons 18 maande hier in Melbourne het ons al met talle mense te doen gekry, en wat my elke keer opval is hoe die mense 'n mens net kan afstoot deur hulle snyende en ondeurdinke verbale diaree oor Suid Afrika. Jy wil half se "Hey ouens, bou 'n brug en kom oor dit" (Twyfel of hulle dit ooit sal hoor)
Baie keer is die mense al 'n redelike tydjie uit die land, baie het al via ander lande hulle hier kom vestig maar die negatiewiteit kry mens sommer net onder.
Ek het al 'n vorige keer gepraat oor hoe die klomp hier 'n mengelmoes van mense is en hoe ons saamgegooi is deur die sameloop van die samelewing. Die ouens begin mens se familie word, dit is die mense op wie jy begin staat maak as iets fout gaan. Dit is die ouens met wie jy sal gesels as dinge druk en die verlange te veel word, maar dit is ook mense by wie jy nie elke dag sal kuier tot die son opkom nie. Dit is soos jou broers en susters, jou ooms en tannies, neef en niggie. By party voel jy welkom en gemaklik, by ander bly jy liewerste ver weg want dit is daardie mense wat jou tap tot dat jy niks meer het nie. Dis die mense wat ook nooit "gesettle" kan kom nie. Hier is nou al 'n handvol van hulle waarmee ons al kennis gemaak het, en al wat ek wil doen is om hulle wakker te skud.
Ek is en sal seker altyd 'n trotse Afrikaanse Suid Afrikaner wees, die op offering wat ek maak om hier te sit is veel meer werd as die sogenaamde vriendskape baie dankie.
Na ek hierdie post gisteraand geskryf het kom sit my 16 jarige seun vanoggend in my bed en wys my iets wat hy gisteraand na geluister het. Hy het later haar ook gaan google. Die persoon is Florence Littauer. Partykeer verras mens se kinders jou deur hulle insig en wat hulle interresant vind. En partykeer weet jy net dat jy op die regte pad is met jou kinders, dit mag dalk nie altyd inpas met ander mense se sieninge nie. Die lessie wat ek vanoggend leer by my seun is baie waardevol. Ek gaan probeer om minder krities te wees oor ander.
Ek los julle met die bybel vers wat hy vir my gewys het.
Ef 4:29
"Laat geen vuil woord uit julle mond uitgaan nie, maar net 'n woord wat goed is vir die nodige stigting, sodat dit genade kan gee aan die wat dit hoor."
Monday, April 11, 2011
Jannie en die Hasie
Dis wiskunde periode en die onderwyser wil kyk of die kinders woordsomme so luister luister kan doen.
Onderwyser vra vir Jannie: "As ek vir jou twee hasies gee, en nog twee hasies en nog twee, hoeveel sal jy he?"
Jannie antwoord ewe in sy skik: Sewe, meneer.
Onderwyser tree bietjie terug en probeer weer: "Nee, luister nou mooi Jannie. As ek vir jou twee hasies gee, en nog twee en nog twee, hoeveel hasies sal jy hê?"
Jannie dink so by homself en anntwoord weer: Sewe, meneer!?
Onderwyser dink so by homself en se: "Kom ek stel dit anders. As ek vir jou twee appels gee, en nog twee en nog twee, hoeveel appels sal jy hê?"
Jannie antwoord vinnig: Ses.
Onderwyser: Mooi so Jannie. Nou as ek vir jou twee hasies gee en nog twee en nog twee, hoeveel hasies sal jy hê?
Jannie antwoord weer: Sewe, MENEER!
Onderwyser sommer nou bietjie warm onder die kraag: Hoe de m@#r kom jy by sewe uit Jannie?
Jannie, ewe omgekrap antwoord terug: Ek het 'n f*%$#n hasie by die huis, Meneer!
Onderwyser vra vir Jannie: "As ek vir jou twee hasies gee, en nog twee hasies en nog twee, hoeveel sal jy he?"
Jannie antwoord ewe in sy skik: Sewe, meneer.
Onderwyser tree bietjie terug en probeer weer: "Nee, luister nou mooi Jannie. As ek vir jou twee hasies gee, en nog twee en nog twee, hoeveel hasies sal jy hê?"
Jannie dink so by homself en anntwoord weer: Sewe, meneer!?
Onderwyser dink so by homself en se: "Kom ek stel dit anders. As ek vir jou twee appels gee, en nog twee en nog twee, hoeveel appels sal jy hê?"
Jannie antwoord vinnig: Ses.
Onderwyser: Mooi so Jannie. Nou as ek vir jou twee hasies gee en nog twee en nog twee, hoeveel hasies sal jy hê?
Jannie antwoord weer: Sewe, MENEER!
Onderwyser sommer nou bietjie warm onder die kraag: Hoe de m@#r kom jy by sewe uit Jannie?
Jannie, ewe omgekrap antwoord terug: Ek het 'n f*%$#n hasie by die huis, Meneer!
Unieke Afrikaanse Woorde
Aan almal wat in verre, vreemde lande sit en smag na Afrikaans, en vir almal by die "huis" Geniet dit! Die pennevrug van prof. Johan Combrinck, voormalige Voorsitter van die Taalkommissie van die S.A.
Akademie vir Wetenskap en Kuns:
DIE UNIEKE AFRIKAANSE "FOK"
Een van die interessantste, kleurvolste woorde in Afrikaans, is die leenwoord fok en sy familie. Dis 'n towerwoord wat, bloot deur sy klank, vreugde of pyn, liefde of haat, ontdekking of frustrasie kan weergee.
Fok is een van die min woorde wat die funksie van byna alle woordsoorte kan vervul.
Dit word as oorganklike werkwoord gebruik (Fok die hele spul), en as onoorganklike werkwoord (Ag fok), as bevel (Fok dit!), in die bedrywende vorm (Dit het my gefok), sowel as die lydende vorm (Nou is jy heeltemal gefok), as die hoofelement in 'n hele reeks skeibare werkwoorde(aanfok,opfok, uitfok, toefok, voortfok, byfok, agteroorfok, agternafok), ens of as stam van 'n werkwoord (Nou het jy die hele ding befok).
As abstrakte selfstandige naamwoord (Ek gee nie 'n fok om nie), of as persoonsnaam (Het jy gesien wat die fokker probeer doen?), as nabepaling by 'n vraagwoord (Hoe de fok, wie de fok, hoekom de fok, wanneer de fok,ens.), as byvoeglike naamwoord (Waar moet ek die fokken tyd vandaankry?), as bywoord (Dis nou 'n fokken mooi grap), en as uitroep (O fok!).
Selfs ook as invoegsel (Onge-fokken-looflik). Dit kan ook in homself ingevoeg word (Nou is jy be-fokken-fok).
Hierdie Afrikaanse woord kan gebruik word om wyd uiteenlopende situasies te beskryf:
Verrassing: Hoe de fok gaan dit met jou?
Bedrog: Die motorhawe het my befok.
Ontsteltenis: Ag fokkit!
Moeilikheid: Nou is ek in my moer in gefok.
Aggressie: Fok jou!
Meer Aggressie: Ek gaan jou opfok!
Moedeloosheid: Hoe de fok moet ek dit regkry?
Walging: Fok my!
Plesier: Fok my nog!
Wanbegrip: Ek fokken verstaan nie.
Onbeholpenheid: Hy fok alles op.
Gesag: Wat de fok dink jy doen jy?
Verdwaal: Nou weet ek not 'n fok waar ek is.
Oortuiging: Onge-fokken-twyfeld.
Dit kan horlosietyd beskryf (Presies half-fokken-vyf), of omstandighede (Hoe het ek in hierdie fokken job beland?), of persone (Jan FokkenSmuts), of dinge (Kyk hoe lyk jou fokken skoene!), of plekke (Tot in fokken Durban ), of dit kan die siel van 'n uitnodiging wees wat van hartlikheid drup (Fok u!).
Fok is in Afrikaans onge-fokken-ewenaard
Akademie vir Wetenskap en Kuns:
DIE UNIEKE AFRIKAANSE "FOK"
Een van die interessantste, kleurvolste woorde in Afrikaans, is die leenwoord fok en sy familie. Dis 'n towerwoord wat, bloot deur sy klank, vreugde of pyn, liefde of haat, ontdekking of frustrasie kan weergee.
Fok is een van die min woorde wat die funksie van byna alle woordsoorte kan vervul.
Dit word as oorganklike werkwoord gebruik (Fok die hele spul), en as onoorganklike werkwoord (Ag fok), as bevel (Fok dit!), in die bedrywende vorm (Dit het my gefok), sowel as die lydende vorm (Nou is jy heeltemal gefok), as die hoofelement in 'n hele reeks skeibare werkwoorde(aanfok,opfok, uitfok, toefok, voortfok, byfok, agteroorfok, agternafok), ens of as stam van 'n werkwoord (Nou het jy die hele ding befok).
As abstrakte selfstandige naamwoord (Ek gee nie 'n fok om nie), of as persoonsnaam (Het jy gesien wat die fokker probeer doen?), as nabepaling by 'n vraagwoord (Hoe de fok, wie de fok, hoekom de fok, wanneer de fok,ens.), as byvoeglike naamwoord (Waar moet ek die fokken tyd vandaankry?), as bywoord (Dis nou 'n fokken mooi grap), en as uitroep (O fok!).
Selfs ook as invoegsel (Onge-fokken-looflik). Dit kan ook in homself ingevoeg word (Nou is jy be-fokken-fok).
Hierdie Afrikaanse woord kan gebruik word om wyd uiteenlopende situasies te beskryf:
Verrassing: Hoe de fok gaan dit met jou?
Bedrog: Die motorhawe het my befok.
Ontsteltenis: Ag fokkit!
Moeilikheid: Nou is ek in my moer in gefok.
Aggressie: Fok jou!
Meer Aggressie: Ek gaan jou opfok!
Moedeloosheid: Hoe de fok moet ek dit regkry?
Walging: Fok my!
Plesier: Fok my nog!
Wanbegrip: Ek fokken verstaan nie.
Onbeholpenheid: Hy fok alles op.
Gesag: Wat de fok dink jy doen jy?
Verdwaal: Nou weet ek not 'n fok waar ek is.
Oortuiging: Onge-fokken-twyfeld.
Dit kan horlosietyd beskryf (Presies half-fokken-vyf), of omstandighede (Hoe het ek in hierdie fokken job beland?), of persone (Jan FokkenSmuts), of dinge (Kyk hoe lyk jou fokken skoene!), of plekke (Tot in fokken Durban ), of dit kan die siel van 'n uitnodiging wees wat van hartlikheid drup (Fok u!).
Fok is in Afrikaans onge-fokken-ewenaard
Thursday, March 24, 2011
Wilsons Prom rescue update.
Wel wat 'n nagmerrie week, gelukkig het alles goed ge-eindig. Ek sal verseker nooit weer jubel as ek 'n kind of twee minder in die huis het nie, al sien ek so daarna uit om net 'n bietjie asem te skep en vrede vir so dag of twee te he. Dalk was dit my blinde sambok oomblik gewees, maar jubel gaan ek beslis nie weer nie.
As ek so na Celeste luister dan was die kamp nie al te maklik nie alhoewel sy dit afmaak as groot avontuur. Van Maandag oggend af het dit gereen, onophoudelik, alles van hulle was sopnat. Haar voete spog sy lyk soos oumens voete alles is verrimpeld van die natheid. In totaal het hulle 44km gestap in die drie dae, die derde dag het julle so iets soos 22km gestap nadat hulle geblokeer was deur 'n modderstorting en moes terug draai. Hulle het nie kos gehad die derde dag, alles het sommer net verkeerde geloop, die aand is daar vir hulle versnapperinge afgegooi, maar koekies is nie kos. Die Rooikruis het behoorlik onder die klomp kinders deurgeloop die volgende dag nadat hulle gered is. Hulle het alles verslind wat hulle kon kry om te eet. Dis moes nogal iets gewees het om te aanskou.
Dit was nogal aanskoulik toe ons by die skool stop so net na vyf vanmiddag en die bus is reeds daar. Nicolette kon nie vinnig genoeg die kar se deur oop kry om na Celeste te gehardloop en te omhels, sefs Celeste het van haar groep weggebreuk en haar na Nicolette gehaas toe sy ons kar sien. Ek wonder of die twee mekaar gemis het, wonder eintlik wie het vir wie die meeste gemis.
Sy persoonlik het Maandagoggend laas seep en water gesien, so kan julle julself indink die lieflike aroma wat deur die huis gesweef het soos wat sy van kamer tot kamer gedrentel het.
Ek wil vir ieder en elke mens wat vir die kinders se veiligheid gebid het se baie dankie. Aan al die reddingspanne en die polisie, die ouens het onophoudelik gewerk om alles te laat uitwerk. Ek haal my hoed af vir al die volunteers wat ure gespandeer het om die nooddienste by te staan. Ek is dankbaar om in die land te wees waar mense lewens nog saak maak.
As ek so na Celeste luister dan was die kamp nie al te maklik nie alhoewel sy dit afmaak as groot avontuur. Van Maandag oggend af het dit gereen, onophoudelik, alles van hulle was sopnat. Haar voete spog sy lyk soos oumens voete alles is verrimpeld van die natheid. In totaal het hulle 44km gestap in die drie dae, die derde dag het julle so iets soos 22km gestap nadat hulle geblokeer was deur 'n modderstorting en moes terug draai. Hulle het nie kos gehad die derde dag, alles het sommer net verkeerde geloop, die aand is daar vir hulle versnapperinge afgegooi, maar koekies is nie kos. Die Rooikruis het behoorlik onder die klomp kinders deurgeloop die volgende dag nadat hulle gered is. Hulle het alles verslind wat hulle kon kry om te eet. Dis moes nogal iets gewees het om te aanskou.
Dit was nogal aanskoulik toe ons by die skool stop so net na vyf vanmiddag en die bus is reeds daar. Nicolette kon nie vinnig genoeg die kar se deur oop kry om na Celeste te gehardloop en te omhels, sefs Celeste het van haar groep weggebreuk en haar na Nicolette gehaas toe sy ons kar sien. Ek wonder of die twee mekaar gemis het, wonder eintlik wie het vir wie die meeste gemis.
Sy persoonlik het Maandagoggend laas seep en water gesien, so kan julle julself indink die lieflike aroma wat deur die huis gesweef het soos wat sy van kamer tot kamer gedrentel het.
Ek wil vir ieder en elke mens wat vir die kinders se veiligheid gebid het se baie dankie. Aan al die reddingspanne en die polisie, die ouens het onophoudelik gewerk om alles te laat uitwerk. Ek haal my hoed af vir al die volunteers wat ure gespandeer het om die nooddienste by te staan. Ek is dankbaar om in die land te wees waar mense lewens nog saak maak.
Wednesday, March 23, 2011
Wilsons Prom rescue
Hierdie week was veronderstel om ‘n rustige week te wees. Die 2ling is op ‘n kamp na Wilsoms Prom en dit sou ‘n adrenalien geboude avontuur vir hulle gewees het. Maandagoggend net so na vyf het daar so ‘n lekker rustige stilte oor die huis neergesak. Ek het nogal so ‘n lekker jubel hier in my moederhart gehad want om net twee kinders vir ‘n week by die huis te he moet absolute bliss wees, of so het ek gedink.
My bliss het net tot Dinsdag gehou, die weer het soos gewoonlik hier in Melbourne nie lekker saam gespeel nie. Daar is drie groepe kinders laat Dinsdag middag ontruim uit die kamp gebied. Die weer het drasties verander en gelukkig het die ouens die weer mooi dopgehou die hele tyd. Van die ander ses groepe was twee nog te ver op hulle staproetes uit om terug na die basis kamp te keer. Die reën het nogal met verwoesting neer gesak en die Tidal Rivier was in vloed. Daar het meer as 300mm reën neergesak gedurende die aand en sodoende twee groepe afgesny vanaf die ander kampeerders.
Nicolette was in die eerste groep kinders wat ontruim is, haar enkel was te seer na die vorige week wat sy die verstuit het tydens ‘n netbal wedstryd. Sy is toe uit haar oorspronklike groep adrenalien junkie kinders terug na die basiskamp en sou dit verder rustig gevat het by die kamp. Alles was sopnat wat terug gekom het. Volgens haar het dit letterlik gereën vandat hulle Maandag oggend begin stap het. Ek kan nie dink dat dit enigsins lekker kon gewees het nie, maar kinders sien nie ‘n ding so nie, vir hulle is dit avontuur.
Die dorp Wilsons Promontory is ook in vloed en was ook vir ‘n groot gedeelte van die dag afgesny van die wereld, die skade was so erg dat twee brue ook verspoel asook die pad uit Wilsons prom reservaat. Dit het ons nie veel gehelp om al die beeld materiaal te sien en te weet dat ons kinders is deel van die 300 gestrande mense. Gelukkig is die mense hier behoorlik gegear vir enige tipe noodgevalle en die mense het hulle goed van hul taak gekwyt. Laat middag is daar besluit om van die mense met helikopters uit die vloed gebiede te haal en op veilige grond te sit. Dit as sulks moet ‘n ondervinding op sy eie wees, en soos ek my kind ken moet die heng exciting wees. As ouer is mens maar heeltyd bekommerd want die natuur kan enige tyd teen jou draai maak nie saak hoe goed die reddingsplanne is nie.
Van die kinders is so deur die helikopters toe na veiligheid gebring, maar my kind het nie die cut gemaak. Sy en Simone, nog ‘n Suid Afrikaner, is nog binne die natuur reservaat en sal eers Donderdagoggend na veiligheid gebring kan word. Daar was twee opsies om die mense uit die reservaat te kry, dit was of met ‘n boot via die see of met die helicopter. Alles het net afgehang van die weersomstandighede en ons almal weet hoe onvoorspelbaar is Melbourne se weer, gee dit net vyftien minute.
Aangesien die gety begin inkom het was dit ‘n risiko vir die ouens om weer op die strand te land en sodoende is die reddings poging tot ‘n halt geroep. Dit sal nou hervat word moreoggend sodra die gety terug getrek het. As alles goed verloop behoort Celesté moreaand in haar eie warm bed te slaap. Ek glo Nicolette sal baie verlig wees, sy is reeds so in ‘n toestand omdat sy tuis is en haar tweeling suster nog nie.
Ons sal maar sien hoe eindig hierdie episode, maar soos ek dinge sien werk hier, behoort alles goed te eindig.
My bliss het net tot Dinsdag gehou, die weer het soos gewoonlik hier in Melbourne nie lekker saam gespeel nie. Daar is drie groepe kinders laat Dinsdag middag ontruim uit die kamp gebied. Die weer het drasties verander en gelukkig het die ouens die weer mooi dopgehou die hele tyd. Van die ander ses groepe was twee nog te ver op hulle staproetes uit om terug na die basis kamp te keer. Die reën het nogal met verwoesting neer gesak en die Tidal Rivier was in vloed. Daar het meer as 300mm reën neergesak gedurende die aand en sodoende twee groepe afgesny vanaf die ander kampeerders.
Nicolette was in die eerste groep kinders wat ontruim is, haar enkel was te seer na die vorige week wat sy die verstuit het tydens ‘n netbal wedstryd. Sy is toe uit haar oorspronklike groep adrenalien junkie kinders terug na die basiskamp en sou dit verder rustig gevat het by die kamp. Alles was sopnat wat terug gekom het. Volgens haar het dit letterlik gereën vandat hulle Maandag oggend begin stap het. Ek kan nie dink dat dit enigsins lekker kon gewees het nie, maar kinders sien nie ‘n ding so nie, vir hulle is dit avontuur.
Die dorp Wilsons Promontory is ook in vloed en was ook vir ‘n groot gedeelte van die dag afgesny van die wereld, die skade was so erg dat twee brue ook verspoel asook die pad uit Wilsons prom reservaat. Dit het ons nie veel gehelp om al die beeld materiaal te sien en te weet dat ons kinders is deel van die 300 gestrande mense. Gelukkig is die mense hier behoorlik gegear vir enige tipe noodgevalle en die mense het hulle goed van hul taak gekwyt. Laat middag is daar besluit om van die mense met helikopters uit die vloed gebiede te haal en op veilige grond te sit. Dit as sulks moet ‘n ondervinding op sy eie wees, en soos ek my kind ken moet die heng exciting wees. As ouer is mens maar heeltyd bekommerd want die natuur kan enige tyd teen jou draai maak nie saak hoe goed die reddingsplanne is nie.
Van die kinders is so deur die helikopters toe na veiligheid gebring, maar my kind het nie die cut gemaak. Sy en Simone, nog ‘n Suid Afrikaner, is nog binne die natuur reservaat en sal eers Donderdagoggend na veiligheid gebring kan word. Daar was twee opsies om die mense uit die reservaat te kry, dit was of met ‘n boot via die see of met die helicopter. Alles het net afgehang van die weersomstandighede en ons almal weet hoe onvoorspelbaar is Melbourne se weer, gee dit net vyftien minute.
Aangesien die gety begin inkom het was dit ‘n risiko vir die ouens om weer op die strand te land en sodoende is die reddings poging tot ‘n halt geroep. Dit sal nou hervat word moreoggend sodra die gety terug getrek het. As alles goed verloop behoort Celesté moreaand in haar eie warm bed te slaap. Ek glo Nicolette sal baie verlig wees, sy is reeds so in ‘n toestand omdat sy tuis is en haar tweeling suster nog nie.
Ons sal maar sien hoe eindig hierdie episode, maar soos ek dinge sien werk hier, behoort alles goed te eindig.
Sunday, February 27, 2011
'n Propvol program
Die naweek het vinnig nader gekom, en mense was dit ‘n vol program. Vrydag aand was dit AAMI park en die Rebels, Saterdag het die meisies netbal wedstryde gehad in die middag en Sondag was dit weer piekniek tyd. Piekniek by Hanging Rock.
Na verlede week se verskriklike nederlaag teen die Waratahs het ons nie gedink die Rebels sal enigesins mense trek nie. Groot was die verbasing eintlik toe 15 000 mense die stadion betrek en die atmosfeer weereens elektries was. Die Rebel Army het hulle ding gedoen en die mense lekker opgewarm. Ons het op ons gewone “cheap seat” plekkie gaan sit en die wedstryd met so ‘n halwe beklemming om die hart gekyk. Dinge het so in die begin nie te lekker gelyk nie, die verdediging was nie goed, die spel het maar net nie lekker op dreef gekom nie en so halfpad deur die eeste helfte het ek amper begin moed opgee. Is hierdie nog ‘n vernederende pakslae wat ons sal moet dra het ek so in my binneste gewonder, maar mense het die toeskouers die spelers gedra. Toe daardie eerste drie punte aangeteken word was daar nie keer, die Rebel Army het kom klop. Die gedreun van die kreet het jy oor en oor gehoor, WOW, hier gebeur iets, en jy kry sommer so ‘n lekker gevoel. Met die eerste drie deur die kaptein toe lig daardie dak, nie dat daar ‘n dak is nie, die skare gaan mal en jy sit daar en weet, hierdie gaan ‘n stadion raak waar opposisie spanne heeltemal ge-intimideer gaan word deur die ondersteuners. Met die laaste minute nog op die klok, die spanning wat hoog loop word die wen punte aangeteken, die vibrasie wat jy voel so deur die sement is die ondersteuners se vreugde wat geen perke ken nie. Mense as jy nog nie hoendervleis gekry het wanneer jy so sit en ‘n riller wedstryd kyk nie, dan is jy ‘n klip. Dit is absoluut amazing. Die mense staan bankvas, niemand beweeg, behalwe natuurlik die opposisie ondersteuners, almal wag op hulle span om die “honour lap” te doen. Dit was ‘n wedstryd wat ek nie maklik sal vergeet nie. Ons kaartjies vir 11 Maart teen die Sharks is geboek.
Die 2ling en Clarissa het hierdie naweek hulle eerste netbal wedstryde gehad, daar was hoogte punte en laagte punte. Die laagte punt was die nederlaag wat die 2ling gehad het, ‘n totale “thrashing”, dit was so erg mens kan nie die punte herhaal nie. Hopelik is volgende week se wedstryd beter. Clarissa se span het goed gevaar en hulle het heeltemal oor die ander span geloop en gewen. Die meisies was lekker moeg gewees na die hittige aksie volle dag.
Die Age het weer hulle Harvest Festival aangehad hierdie naweek by Hanging Rock met so om en by 80 stalletjies wat al hulle ware uitgestal het. Ons was vroeg uit die vere om die trein te kry in stad toe van waar ons toe ‘n “country” trein sou gekry het. Aangesien daar op die spesifieke treinlyn gewerk was is ons met busse vervoer. In ons hele reisplan het ons ‘n totaal van nege oorklim punte gehad. Ons is weg by die huis met die kar, trein gery tot in die stad, bus rit tot op Woodend stasie, bus tot by Hanging Rock waar die fees was, terug op die bus na Woodend stasie, trein rit tot op Sunburry stasie, bus tot in die stad, trein terug huis toe, in die kar veilig tot by die huis. Volgende jaar ry ons met die kar tot by Hanging Rock.
Die weer het gelyk of dit nie gaan saamspeel nie, dit het lekker katte en honde gereën hier by ons en dit het mens maar laat wonder wil jy in die reën en modder wees heeldag. As mens jou enigsins aan Melbourne se weer gaan steur dan gaan jy beslis nooit uit die huis kom nie, so ons is toe hier weg met positiewe denke en die hoop op baie wystalletjies. Hoe langer mens hier bly, hoe lekkerder raak die wyne, so die jaar was ons meer genoeë oor die verskillende wyne wat ons geproe het, dis nou al die rooi wyne. Ek dink van al die wyne het Brown Brothers top punte in ons boekies gekry. Die kinders het die dag net so baie geniet, nie dat mens hulle baie gesien het nie, natuurlik sien mens hulle mos net as hulle geld nodig het. Dit help ook as hulle tieners is en hulle nie saam met Ma en Pa gesien wil word nie.
So kom ons aan die einde van ‘n baie besige en vol naweek. Wie weet wat hou hierdie week vir ons in, maar hopelik net goeie dinge. Ons eerste wynklub kuier en die Lugskou by Avolon is iets om na uit te sien vir die komende week.
Na verlede week se verskriklike nederlaag teen die Waratahs het ons nie gedink die Rebels sal enigesins mense trek nie. Groot was die verbasing eintlik toe 15 000 mense die stadion betrek en die atmosfeer weereens elektries was. Die Rebel Army het hulle ding gedoen en die mense lekker opgewarm. Ons het op ons gewone “cheap seat” plekkie gaan sit en die wedstryd met so ‘n halwe beklemming om die hart gekyk. Dinge het so in die begin nie te lekker gelyk nie, die verdediging was nie goed, die spel het maar net nie lekker op dreef gekom nie en so halfpad deur die eeste helfte het ek amper begin moed opgee. Is hierdie nog ‘n vernederende pakslae wat ons sal moet dra het ek so in my binneste gewonder, maar mense het die toeskouers die spelers gedra. Toe daardie eerste drie punte aangeteken word was daar nie keer, die Rebel Army het kom klop. Die gedreun van die kreet het jy oor en oor gehoor, WOW, hier gebeur iets, en jy kry sommer so ‘n lekker gevoel. Met die eerste drie deur die kaptein toe lig daardie dak, nie dat daar ‘n dak is nie, die skare gaan mal en jy sit daar en weet, hierdie gaan ‘n stadion raak waar opposisie spanne heeltemal ge-intimideer gaan word deur die ondersteuners. Met die laaste minute nog op die klok, die spanning wat hoog loop word die wen punte aangeteken, die vibrasie wat jy voel so deur die sement is die ondersteuners se vreugde wat geen perke ken nie. Mense as jy nog nie hoendervleis gekry het wanneer jy so sit en ‘n riller wedstryd kyk nie, dan is jy ‘n klip. Dit is absoluut amazing. Die mense staan bankvas, niemand beweeg, behalwe natuurlik die opposisie ondersteuners, almal wag op hulle span om die “honour lap” te doen. Dit was ‘n wedstryd wat ek nie maklik sal vergeet nie. Ons kaartjies vir 11 Maart teen die Sharks is geboek.
Die 2ling en Clarissa het hierdie naweek hulle eerste netbal wedstryde gehad, daar was hoogte punte en laagte punte. Die laagte punt was die nederlaag wat die 2ling gehad het, ‘n totale “thrashing”, dit was so erg mens kan nie die punte herhaal nie. Hopelik is volgende week se wedstryd beter. Clarissa se span het goed gevaar en hulle het heeltemal oor die ander span geloop en gewen. Die meisies was lekker moeg gewees na die hittige aksie volle dag.
Die Age het weer hulle Harvest Festival aangehad hierdie naweek by Hanging Rock met so om en by 80 stalletjies wat al hulle ware uitgestal het. Ons was vroeg uit die vere om die trein te kry in stad toe van waar ons toe ‘n “country” trein sou gekry het. Aangesien daar op die spesifieke treinlyn gewerk was is ons met busse vervoer. In ons hele reisplan het ons ‘n totaal van nege oorklim punte gehad. Ons is weg by die huis met die kar, trein gery tot in die stad, bus rit tot op Woodend stasie, bus tot by Hanging Rock waar die fees was, terug op die bus na Woodend stasie, trein rit tot op Sunburry stasie, bus tot in die stad, trein terug huis toe, in die kar veilig tot by die huis. Volgende jaar ry ons met die kar tot by Hanging Rock.
Die weer het gelyk of dit nie gaan saamspeel nie, dit het lekker katte en honde gereën hier by ons en dit het mens maar laat wonder wil jy in die reën en modder wees heeldag. As mens jou enigsins aan Melbourne se weer gaan steur dan gaan jy beslis nooit uit die huis kom nie, so ons is toe hier weg met positiewe denke en die hoop op baie wystalletjies. Hoe langer mens hier bly, hoe lekkerder raak die wyne, so die jaar was ons meer genoeë oor die verskillende wyne wat ons geproe het, dis nou al die rooi wyne. Ek dink van al die wyne het Brown Brothers top punte in ons boekies gekry. Die kinders het die dag net so baie geniet, nie dat mens hulle baie gesien het nie, natuurlik sien mens hulle mos net as hulle geld nodig het. Dit help ook as hulle tieners is en hulle nie saam met Ma en Pa gesien wil word nie.
So kom ons aan die einde van ‘n baie besige en vol naweek. Wie weet wat hou hierdie week vir ons in, maar hopelik net goeie dinge. Ons eerste wynklub kuier en die Lugskou by Avolon is iets om na uit te sien vir die komende week.
Wednesday, February 23, 2011
SAFFA Familie
Dit gebeur so vinnig dat mens siek word en dan in die hospitaal beland met geen "support system" waaraan mens gewoond was nie. Jou familie of vriende is nie naby om te help met die kinders en kosmaak nie. Dan as jou man nog oorsee sit is dit net erger. So gebeur dit dat my vriendin Anli skielik siek word en opgeneem word in die hospitaal, en dit wat sy afmaak as sommer net 'n lastigheid word 'n realiteit. Daar sit sy pens en pootjies binne in ER met 'n ontsteek blinde derm, of liewers dis wat hulle dink.
Nou die van julle wat al vorige posts gelees het van my sal weet, al het jy privaat medies, maak nie saak of dit nou privaat hospitaal is of staats hospitaal, daardie kaartjie beteken blou sweet bogerol. Indien jou pynvlak nie bo 10 uit 10 is, jy nie hartpyne het, of dat die bloed spuit nie dan is dit maar 'n kwessie van wag. En wag sal jy wag. Jy poep teen lig as jy dink tantrums gaan help, hulle escort hulle jou uit die hospitaal met sekuriteit in tou. Die mense het baie tyd, en die "triage" wat jou op die lysie plaas dink ek weet minder van 'n noodgeval af as 'n blinde mol. Die ouens sal nie 'n week in 'n Suid Afrikaanse hospitaal se ER cope, selfs al hang hulle eie lewens daarvan af nie. Die medies mag goed wees hier, maar hulle het bleddie baie om nog te leer as dit kom by 'n noodgeval.
Skielik het ek ses kinders om na om te sien en rond te karwei skool toe en terug, elkeen met sy eie nukke en grille. Wel as nood druk dan doen jy wat jy maar moet doen, jy haal jou hande uit die sakke en jy versorg.
En soos die Saffa gemeenskappie maar is, steek meer hulle hande op en hulle help uit, nie lee beloftes nie, hulle help. Dis nou nie bloed familie nie, maar ons is een groot SAFFA familie wat regtig kan rock.
Aan my groot SAFFA familie hier in Melbourne julle is ankers wat mens vashou en die rigting wysers as ons die pad vorentoe moeilik raak.
Nou die van julle wat al vorige posts gelees het van my sal weet, al het jy privaat medies, maak nie saak of dit nou privaat hospitaal is of staats hospitaal, daardie kaartjie beteken blou sweet bogerol. Indien jou pynvlak nie bo 10 uit 10 is, jy nie hartpyne het, of dat die bloed spuit nie dan is dit maar 'n kwessie van wag. En wag sal jy wag. Jy poep teen lig as jy dink tantrums gaan help, hulle escort hulle jou uit die hospitaal met sekuriteit in tou. Die mense het baie tyd, en die "triage" wat jou op die lysie plaas dink ek weet minder van 'n noodgeval af as 'n blinde mol. Die ouens sal nie 'n week in 'n Suid Afrikaanse hospitaal se ER cope, selfs al hang hulle eie lewens daarvan af nie. Die medies mag goed wees hier, maar hulle het bleddie baie om nog te leer as dit kom by 'n noodgeval.
Skielik het ek ses kinders om na om te sien en rond te karwei skool toe en terug, elkeen met sy eie nukke en grille. Wel as nood druk dan doen jy wat jy maar moet doen, jy haal jou hande uit die sakke en jy versorg.
En soos die Saffa gemeenskappie maar is, steek meer hulle hande op en hulle help uit, nie lee beloftes nie, hulle help. Dis nou nie bloed familie nie, maar ons is een groot SAFFA familie wat regtig kan rock.
Aan my groot SAFFA familie hier in Melbourne julle is ankers wat mens vashou en die rigting wysers as ons die pad vorentoe moeilik raak.
Monday, February 21, 2011
Rebel Army flater
Photo: Vince Caligiuri
Groot was die opwinding Vrydagaand, dis ons eerste Super 15 rugby wedstryd en die skare mense het bygedra tot die euforia wat almal gevoel het. Selfs in die trein oppad na Richmond toe kon jy die opwinding voel. Dit was toe maar 'n baie kort euforia gewees. Die eerste 20 minute van die game het dit gelyk na 'n belowende wedstryd, maar toe duik die Rebels letterlik in die hek vas. Die Waratahs het sommer gate in hulle verdediging gehardloop, en die agterlyn was net heeltemal missing gewees. Met die tweede en derde fase spel het die ouens nie die mas opgekom nie, elke keer het hulle die bal verloor. Die Rebels het dalk nou nie behoorlik geperform nie, maar mensig was die skare nou iets om te beleef. Die toeskouers het die spelers aangepor, en die kreet is oor en oor geskreeu, maar die drif was net nie daar vir die spelers gewees nie. Wie weet, dalk lyk die komende week se spel beter teen die Brumbies.
Wat mens telkens in "awe" laat staan hier in Melbourne is die gevoel van gemak waarmee jy in die laat ure van die aand na die stasie toe kan stap met 'n massa mense wat druk en stoot en alles verloop in 'n gesellig atmosfeer. Die gewag op die perron vir die trein het my laat dink aan 'n klomp skape wat wag om na die slagpale gelei te word. Toe die trein arriveer is dit net 'n geskarrel om op te kom, en dis hier waar ons toe besluit om maar liewer vir nog vyf minute te wag tot die volgende trein kom. Hoe gelukkig was ons toe nie, 'n lee trein vir so 20 van ons wat nog wag, en kan jy glo almal Suid Afrikaners. My kinders vertel juis hulle het lanklaas soveel Afrikaans gehoor en nuwe gesigte gesien.
Thursday, February 17, 2011
Seermaak woorde
Ek was hierdie afgelope ruk nogal baie depresief. Die verlange na iets was heeltyd daar maar ek kan net nie my vinger daarop plaas nie. Ek scrap glad nie meer nie, dit voel of ek heeltemal die lus verloor het. Daar is niks wat my trek om al my papiere en boeke uit te haal en bietjie met die mooi goed te speel nie. Ek lees die blogs van al die mense, lees die tydskrifte wat my goeie vriendin in Suid Afrika vir my gestuur het, maar daar is net niks. Hoe kry mens jou mojo terug.
Ek stuur so af en toe vir almal mails oor wat in die omgewing aan is, dis nou verskillede festivals of marke wat aan die gang is. So stuur ek toe nou 'n mail aan almal oor die super 15 rugby en ons nuwe span. Daar is darem so 'n ou ligpuntjie in die donkerte vir my, maar dit het nie gehou. Mense wat terug skryf en nie dink alvorens hulle skryf laat my sommer rooi sien, daar slaan my depro my sommer vir 'n ses. Ek sal twee keer dink alvorens ek weer ope uitnodigings stuur, of liewers ek sensor dit, sensor my email lys dan weet ek daar sal nie sulke lelike angels terug kom nie.
Met al my geblog lesery het ek op hierdie mooi inskrywing afgekom hierdie week. Lees gerus bietjie daar op haar blog ook. Sy kan gevind word op www.netjane.wordpress.com
“For this is what we do. Put one foot forward and then the other. Lift our eyes to the snarl and smile of the world once more. Think. Act. Feel. Add our little consequence to the tides of good and evil that flood and drain the world. Drag our shadowed crosses into the hope of another night. Push our brave hearts into the promise of a new day. With love: the passionate search for a truth other than our own. With longing: the pure, ineffable yearning to be saved. For so long as fate keeps waiting, we live on. God help us. God forgive us. We live on”.
Groete aan almal.
Ek stuur so af en toe vir almal mails oor wat in die omgewing aan is, dis nou verskillede festivals of marke wat aan die gang is. So stuur ek toe nou 'n mail aan almal oor die super 15 rugby en ons nuwe span. Daar is darem so 'n ou ligpuntjie in die donkerte vir my, maar dit het nie gehou. Mense wat terug skryf en nie dink alvorens hulle skryf laat my sommer rooi sien, daar slaan my depro my sommer vir 'n ses. Ek sal twee keer dink alvorens ek weer ope uitnodigings stuur, of liewers ek sensor dit, sensor my email lys dan weet ek daar sal nie sulke lelike angels terug kom nie.
Met al my geblog lesery het ek op hierdie mooi inskrywing afgekom hierdie week. Lees gerus bietjie daar op haar blog ook. Sy kan gevind word op www.netjane.wordpress.com
“For this is what we do. Put one foot forward and then the other. Lift our eyes to the snarl and smile of the world once more. Think. Act. Feel. Add our little consequence to the tides of good and evil that flood and drain the world. Drag our shadowed crosses into the hope of another night. Push our brave hearts into the promise of a new day. With love: the passionate search for a truth other than our own. With longing: the pure, ineffable yearning to be saved. For so long as fate keeps waiting, we live on. God help us. God forgive us. We live on”.
Groete aan almal.
Saturday, February 5, 2011
Rebels ons Super 15 Span
Foto: http://www.austadiums.com/stadiums/stadiums.php?id=279
Die AAMI stadium het sitplek vir so 30 050 mense, en die atmosfeer binne is absoluut amazing. Ons het vanaand na die wedstryd tussen die Rebels en Crusaders gaan kyk. Hierdie is beslis 'n span wat ek dink 'n paar spanne goed les gaan op sê. Alhoewel die Rebels verloor het, het die spel gewys hierdie is 'n span wat beslis met 'n paar ander spanne sal kan meeding. En as ek so luister na al die gespot van my huismense oor my geliefde Cats wat so aan die onderkant van die punte leer altyd rondtos dan hoop ek net die Rebels kan 'n beter doen.
Ons sien uit daarna om die eeste Super 15 game te gaan kyk op 18 Februarie tussen die Rebels en die Waratahs. Kyk maar uit vir ons.
Sunday, January 30, 2011
Die afgelope week was die laaste gedeelte van die skoolvakansie vir my kinders gewees en mensig sien ek uit na die stilte weer. Die agt weke van skoolvakansie was nou net 'n bietjie te lank gewees vir my en naturlik my gesondheid. Dis nie maklik om vier tieners gelukkig te hou met alles wat hulle wil doen nie. 'n Paar van ons mammas gaan 'n lekker "cellebration" ontbyt hou om die geleentheid te vier.
'n Klompie van ons het besluit om Saterdag lekker te gaan uitstpan by Mordialoc strand vir die dag. Dit was natuurlik 'n heerlike warm dag en die strand waar ons gaan swem het is 'n mooi lang uitgerekte strand. Die plekkie is seker so 'n halfuur se ry met die snelweg langs.
Die kinders het dit natuurlik baie geniet want daar is 'n pier waarvan af hulle kan spring in die see in. Daar was seker 'n goeie twintig plus kinders wat daar rond geswem het, dit het behoorlik soos 'n familie saamtrek gevoel. Natuurlik was van die nefies en niggies daar wat jy nie noodwendig sou opsoek nie, maar jy het maar gesmile en net verder gekuier met die res.
Die strandgebied is lekker om by uit te span, daar is 'n jetty waar jy jou boot of jetski vanaf kan loots. Daar is heerlike BBQ fasiliteite met afdakke waar mens heerik kan kuier, asook 'n speelpark vir die kleiner kinders wat nie heeltyd by die strand wil wees nie. Soos dit maar is in 'n baai is daar nie veel golwe nie so die kinders kon lekker baljaar in die water. 'n Paar manne het gaan duik en van die ander het 'n bietjie gaan snorkel, dit sal nou maak dat ek elke keer saam die piekniek mandtjie die snorkel sak ook vat.
Op die sport front was dit 'n baie besige naweek gewees. Dit was natuurlik die finale vir die mans en vrou Australiese Ope, en was die vroue spel nou nie 'n riller gewees nie. Die Rebels het teen Fiji gespeel en gewen, dis nou ons nuwe Super 15 span, of soos die manne se behalwe as die Blou Bulle teen hulle speel. Die mans tennis is nog aan maar soos dinge lyk gaan Murray nie die mas opkom in hierdie een nie.
Die kinders het in alle erns begin werk soek, natuurlik moes ek eers bietjie vuur onder hulle maak, maar hopelik sal hulle 'n werkie he voor die volgende skool vakansie. Dit is die doelwit, hoe realisties dit gaan wees sal ons nog sien. Party plekke lyk meer belowend as ander, maar hulle moet maar aanhou soek tot dit realiseer.
Wednesday, January 26, 2011
Australian Day
Vandag, 26 Januarie is Australian day. Die tradisie om hierdie dag te vier het in die 19de eeu sy kop uitgesteek in Sydney. Hierdie dag in 1788 het die eerste elf skepe vol kriminele van Engeland Sydney Cove binnegevaar en die Union Jack is gehys om die okkupasie te simboliseer. Tipies maar soos in Suid Afrika het die klomp Britte 'n land oorgeneem en hier in Australia het hy al sy kriminele kom dump. Die eerste ou wat sy voet aan land gesit het hier in NSW was Captain James Cook op 22 Augustus 1770, hy het in April in Botany Bay aanwal gekom alvorens hy na NSW gevaar het.
Net soos in Suid Afrika het die setlers die land binnegekom, van die mense wat hierna toe gekom het was familie lede van die kriminele. Die ouens het begin om die land stuk vir stuk oor te neem en sodoende die Aboriginals uit hulle gemeenskappe te dryf. Nou nie veel verskillend van ons eie land nie sou ek dink.
Hierdie hele tradisie om die dag te herdenk het die Aboriginals nogal lekker dwars in die krop gesteek, vir hulle het dit 'n dag van rou gesimboliseer. Baie wit Australianers het gedink of aangeneem die Aboriginal ras is besig om uit te sterf en het nie veel omgegee oor die mense nie, meeste wittes het in die stede gebly en nie die agteruitgang en armoede gesien wat die Aboriginals in die gesig staar nie. Dan wil die ouens se ons is rassiste, dit laat mens wonder.
Op 'n stadium het die staat 'n sensus gehou onder so 10 000 mense en die vraag wat hule gevra het is:- "What does truly Australia mean".
Wel 60% het gedink jy moet in Australia gebore wees om "truly Australian" te wees, 'n verdere 40% het dink jy moet Ozzie nasate he om "truly Australian" te wees. Hierdie denkwyse het dan gewys dat 40% van Australianers dan glad nie "truly Australian" kan wees nie aangesien baie se ouers immigrante is en baie van hulle nie self in Australia gebore is nie.
So wat beteken Australian Day dan eintlik, vir die Aboriginals is dit 'n dag van rou, vir die wittes is dit die Britse okkupasie.
Vir my persoonlik beteken dit 'n nuwe begin, wie weet wat die toekoms vir ons almal inhou.
Sunday, January 23, 2011
Verval van roetines
Wat 'n heerlike warm sonskyn naweek was dit nou nie. Mens raak weer so vasgevang in jou daaglikse roetines dat jy vergeet om te leef. Dis elke dag dieselfde dinge oor en oor, dit raak vervelig. Hierdie naweek het ons bietjie uitgegaan en gaan kyk wat bied Melbourne mens.
In en om ons is daar 81 verskillende parke en reserves waarna toe ons kan gaan, dis nou om te stap, fietsry of net lui lekker op die gras kuier en piekniek hou. Dan praat ek nog nie eens van al die plekke in die weste of die ooste nie. Hier is 'n magdom plekke om te gaan besigtig.
Saterdag was ons na die Science Museum toe en daarna het ons weereens die middestad van Melbourne getrotseer, dis altyd so lekker om daar te gaan stap. Ons het nie minder as 5 verskillende bruide gesien in die een straat wat ons afgestap het. Almal van hulle wou foto's neem by die grafitti mure, nou nie my cup of tea nie, maar hey ons almal hou nie van dieselfde goed nie. Iedere en elkeen van die ouens het in lang slap limousines gery. Daar was ook 'n paar wat in ou Chevies gery het en natuurlik die "Mafia" karre. Op Federation Square was daar 'n hele blok gereserveer vir die ouens wat die tennis op die grootskerms wou kyk. En mensig sit die ouens nou gepak daar op die grond en tennis kyk. Die son het natuurlik 'n hele paar manne lekker bygekom, dit was redelik hittig so in die ooptes.
Sondag het ons sommer strand toe gegaan. Ons het die pad gevat Frankston toe en sommer die afdraai gevat na Carrum strand toe. Wat 'n lieflike strand, dis 'n lang oop strand wat vir kilometers strek. Ons het gesit so by die mond van Paterson Lake en kyk na al die bote wat in en uit vaar, en mense het ons 'n klomp stunning bote gesien. Die see is rustig genoeg sodat jy ook jou kyak kan vat en bietjie inroei na die golwe toe, maar nou nie dat daar eintlik golwe is so in die baai nie.
In die rukkie wat ons daar gesit het, het die Rangers opgedaag en so deur die strand gery met hulle quad bikes. Dit was nogal amusant gewees om te sien hoe die jonges skielik hulle bottels wegsteek, party het sommer dit in die asblik agter ons gaan leeg maak. Die strand waarby ons was word honde nie toegelaat nie, nie eens met 'n leiband nie. Daar was natuurlik die paar wat die reel nie nagekom het nie, en die rangers het die ouens beboet daar en dan op die spot, die honde is op leiband gesit en verwyder van die strand. Party manne was nie baie happy nie, veral oor die een ou wat weggekom het sonder 'n boete. Die ou se honde het mooi stil gesit so tussen hom en die baba se pram, so die rangers het dit nie gesien nie. Toe die rangers weer pad vat het hulle maar suutjies hulle goed opgepak en die strand verlaat. Goed om te sien dat wet en orde toegepas word sonder enige argumente.
Subscribe to:
Posts (Atom)