Winde van Verandering.

Die gemiddelde mens hou nie baie van veranderinge nie. Solank dinge net goed verloop, nie altyd wonderlik nie, maar goed dan is ons relatief gelukkig. Die bootjie moet net nie te veel geskud word nie anders wil ons sommer 'n vuis geveg begin. As ons as volwassenes so sukkel met veranderinge en aanpassing hoeveel te meer moet dit nie vir ons kinders wees nie.

Meer kere as nie sal die mense op die verskillende forums kommentaar lewer oor hoe maklik die kinders hier aanpas en mens nie regtig oor hulle hoef bekommerd te wees nie. Dit is so ver verwyderd van die waarheid, die kinders sukkel. Hulle hele verwysingsraamwerk verander, die manier oor hoe hulle skoolgaan en dan nog in 'n ander taal is baie om te verwerk. Kinders het verskillende maniere van hoe hulle die veranderinge waarmee hulle gekonfronteer word sal verwerk. My seun byvoorbeeld slaan toe, die 2ling het mekaar maar Celeste het die geneigdheid om die grense te toets en die jongste is 'n floater. Nie een van hulle verwerk veranderinge dieselfde nie, en voor ons deur le weer groot veranderinge.

Die naweek in Sydney het weereens vir my bewys dat maak nie saak hoe oud of jonk mens is nie, elke situasie moet aangepak word met groot deursettings vermoee sodat die eiend resultaat goed sal wees. Ek as veertig plusser het op 'n stadium lam van benoudheid gaan stil sit en die vreesaanjaende situasie getackle. Hier sit ek af na Sydney van Melbourne op my eie, die kinders is alleen vir die naweek by die huis. Van die vliegtuig af is ek op 'n trein in stad toe. Die paniek slaan my so erg dat ek so erg perspireer dat my voete sopnat is en ek eintlik gly in my mooi netjiese skoene. Ek was dood seker daar was dalk 'n natkol op die sitplek ook, maar ek wou liewers nie kyk nie. Gelukkig het 'n foonoproepie na manlief die paniek stasies se klokkies laat bedaar, ek is op die regte trein. Later die middag toe moes ek 'n agent gaan sien vir huise in die Cherrybrook omgewing, die verkeer is so erg en die strate so smal ek begin skoon van vooraf om 'n paniek aanval te kry. Ek is eintlik naar van die paniek ek sweet en dit voel of ek in 'n sauna sit. Wat nog erger is ek kan nie eens die kar in rat kry om te bestuur nie. Het julle al ooit by verkeerslig gestaan, die lig slaan oor na groen en jy trap daardie verdompde petrol pedaal maar helaas boggerol wil gebeur. Die enjin kla maar jy verstaan nie nou so lekker wat gaan aan nie. Wel dis ek, daardie blond wat nie verstaan mens moet die kar in rat sit om vorentoe te beweeg nie. Jy sit die kar se aircon op full blast wanneer jy besef jy's die simpel een, en jy probeer afkoel sodat jy jou composure kan terug kry.

As sulke klein dingetjies my hele wese om dompel hoeveel te meer moet dit nie vir die kinders wees nie. Nuwe skool, nuwe omgewing, nuwe maats. Al wat ek vra is dat die Liewe Heer tog asseblief die regte mense op my kinders se pad plaas om hulle te help om die verandering te verwerk.