Dit was toe nou ‘n lekker dolle week gewees met die dat die skool gesluit het vir die jaar. Nou is dit ‘n baie lang en uitgerekte vakansie wat voorlê en ek wonder hoe gaan ek dit deursien tot Februarie 2011.
Die jaar was goed, dit het maar sy op en af oomblikke gehad met die skoolwerk en die Engels daarby, maar as ek so kyk hoe die kinders presteer het dan kan daar nie gekla word nie. Die meisies het ook toekennings ontvang vir hulle vakke, Celesté het Excellence ontvang vir kook en PE en Nicolette het gekry vir kook. Met hierdie toekennings wonder ek en Alex wanneer sal ons die resultates kan proe aangesien ek maar nog steeds al die kook en bakwerk doen.
Ons het Alex se werksfunksie ook gehad en ek is bly om te sê dit is verby. Daar was 'n hele mengelsmoes van mense, rasse en verskillende kulture by die funksie, van die skoonmaker, die fabriekswerker, die kantoorwerkers en die bestuur. Ek het maar so in my stoel gesit en die dinge se deurgekyk, nou ek is nie snob nie of dink nie ek is beter as ander nie, (ek jok partykeer dink ek so, maar dit hang van die situasie af) maar al wat ek kon doen was om my kop te skud. Die kos was heerlik en ons het lekker ge-eet, die geselsskap was nou nie te waffers nie, maar ook omdat ek nog sukkel om die helfte van die gesprekke te volg. Die groep aan ons tafel kom almal van verskillende dele van die wereld, daar was ‘n skot, pommie, tassie (dit is soos ‘n ander deel van OZ) en NZ, elkeen van die mense praat Engels in ‘n ander dialek wat ek nie verstaan, dalk is my ore net nog nie lekker inge-oefen nie.
Die dansvloer het redelik bedrywig geraak en toe die eerste ouens begin rondval op die vloer toe maak ons, ons uit die voete. As die drank eers vrylik loop dan kan mens jouself indink hoe dit gaan eindig, hopelik met ‘n taxi huistoe.
Die son skyn vanoggend so ek moet op en die wasgoed begin was, totsiens tot ‘n volgende keer.
Monday, December 13, 2010
Friday, December 10, 2010
Trotse moederhart.
Hoe trots is hierdie boerehart oor die seun van my.
As deel van Christiaan se Gr10 IT moes hulle ‘n game ontwikkel wat toe ingeskryf is by Monash Universiteit se IT department. Die top 3 wenners van die verskillende afdelings gaan by volgende jaar se Monash Games Boot Camp die geleentheid kry om hulle games en programme bekend te stel aan al die honderde kinders wat van oor die wêreld kom om dit by te woon. Die Computer Games Boot Camp word deur die IT fakulteit gereël en dit is ‘n geleentheid wat nie gemis word deur enige kind wat lief is vir Xbox, Playstation, PSP of selfs die Nintendo DSi. Die kinders word in groepe ingedeel en elkeen kies dan ‘n naam vir hulleself, hulle speel die verskillende games teen mekaar en so elimineer die spanne mekaar tot daar net een groep oorbly. Dis nogal ‘n intense en fun week wat die kinders deurgaan. Daar is ook gaming ontwikkelaars van die industrieë wat die Boot Camp bywoon en die kinders dan ook inlig oor nuwe ontwikkelings wat plaasvind.
Christiaan het tweede plek verwerf vir sy game wat hy ontwikkel het. Saam met die trofee het hy ook ‘n Ipod Nano gewen wat eerdaags in die pos sal wees.
As deel van Christiaan se Gr10 IT moes hulle ‘n game ontwikkel wat toe ingeskryf is by Monash Universiteit se IT department. Die top 3 wenners van die verskillende afdelings gaan by volgende jaar se Monash Games Boot Camp die geleentheid kry om hulle games en programme bekend te stel aan al die honderde kinders wat van oor die wêreld kom om dit by te woon. Die Computer Games Boot Camp word deur die IT fakulteit gereël en dit is ‘n geleentheid wat nie gemis word deur enige kind wat lief is vir Xbox, Playstation, PSP of selfs die Nintendo DSi. Die kinders word in groepe ingedeel en elkeen kies dan ‘n naam vir hulleself, hulle speel die verskillende games teen mekaar en so elimineer die spanne mekaar tot daar net een groep oorbly. Dis nogal ‘n intense en fun week wat die kinders deurgaan. Daar is ook gaming ontwikkelaars van die industrieë wat die Boot Camp bywoon en die kinders dan ook inlig oor nuwe ontwikkelings wat plaasvind.
Christiaan het tweede plek verwerf vir sy game wat hy ontwikkel het. Saam met die trofee het hy ook ‘n Ipod Nano gewen wat eerdaags in die pos sal wees.
Tuesday, December 7, 2010
Kersfees in die vreemde
Die jaar staan einde se kant toe en dit voel soos gister wat ons hier aangeland het. Ek onthou nog die dooie gevoel waarmee ons die kers seisoen tegemoet gegaan het hier laasjaar. Ons het glad nie die “vibe” gekry dat dit nou eintlik kersfees is nie.
As die Afrika son eers so lekker warm op jou vel val en jy hoor die gejil van jou kinders se geplas in die swembad dan weet jy dit is somer en kersfees is om die draai. Die winkels raak besig en bly tot laataand oop, jy kry sommer net daardie gevoel van hier is iets aan die gebeur. Die kerssang speel deur die arkades en die winkles is so mooi opgemaak van alles wat blink. Die warmte wat jy kry is die kersgevoel wat so in jou gebeente kom sit.
Hierdie jaar is dit effens beter, daardie bekende gevoel is hier in jou agterkop maar dit wil net nie lekker uitkom nie. Daardie gevoel van verlorendheid is nog daar, maar nie meer so erg kloppend nie. Alles is nie meer vreemd nie, en ons sal maar weer sonder die ou gewoonte van ‘n lekker gamon op die weber. Dalk sit ons maar ‘n stukkie Betochi ham op die weber, maar dit is nie dieselfde nie. Dalk sal ons eendag die ekwivalent daarvan kry in iets anders.
Die kinders se skooljaar staan einde se kant toe, Chrstiaan het ‘n week terug al klaar gemaak met skool en twee meriete toekennings gekry. Een was vir Design and Technology, dis nou al sy houwerk en sketse wat hy gemaak het en die ander een was vir beste vordering in OAT. OAT is die buitelewe avontuur vak wat hy gehad het, daar het hulle geleer oor kayaking, fietsry en nog vele meer. My kinders is maar natuurkinders en die vak was maar ‘n natuurlike uitvloeisel van sy belangstellings.
Die meisies maak Vrydag klaar met skool. Die week het hulle ‘n “step up” program gevolg. Dit is waar die kinders voorgestel word aan die vakke wat hulle in die volgende jaar gaan neem, asook wie die onderwysers is wat dit gaan aanbied. Hulle is klaar in hulle klasse opgedeel so jy weet klaar saam wie jy is in watter klasse. Omrede die kinders nogal redelik belangstelling verloor in skool hier van Gr9 af verander die skole hier die kurrikulum vir die graad om hulle gemotiveerd te hou om aan te hou met skool. Die 2ling gaan ‘n baie interresant jaar hê wat voorlê vir hulle. Hulle het ‘n aparte skoolgebou van die res en hulle vakke is baie meer buitemuurs. Een van die vakke wat hulle kan kies is OAT, en as ek die boekie so bekyk gaan dit die ene prêt wees. Daar is riverrafting, abseiling, rotsklim en nog vele meer om te doen. Hulle gaan vir ‘n hele week by Wilsonsprom kamp waar hulle onder andere in die natuur reservaat ‘n staproete moet volg. Wilsonsprom is ‘n baie mooi natuur reservaat wat omtrent so twee ure se ry van ons af is in Gippsland. Nicolette gaan aan met haar Duits want sy wil graag as uitruil student vir ‘n paar weke na Duitsland gaan in Gr10. Celeste gaan kook klasse vat en die juffrouens (wat gekwalifiseerde chefs is) is so in hulle noppies met die kind se skills. As hulle maar net weet dat sy ‘n jaar lank onder die getroue hande van chef Toi Coetzer was. Wie weet dalk wen sy eendag Masterchef Australia, sal dit nou nie enige Afrikaner hart trots maak nie.
As die Afrika son eers so lekker warm op jou vel val en jy hoor die gejil van jou kinders se geplas in die swembad dan weet jy dit is somer en kersfees is om die draai. Die winkels raak besig en bly tot laataand oop, jy kry sommer net daardie gevoel van hier is iets aan die gebeur. Die kerssang speel deur die arkades en die winkles is so mooi opgemaak van alles wat blink. Die warmte wat jy kry is die kersgevoel wat so in jou gebeente kom sit.
Hierdie jaar is dit effens beter, daardie bekende gevoel is hier in jou agterkop maar dit wil net nie lekker uitkom nie. Daardie gevoel van verlorendheid is nog daar, maar nie meer so erg kloppend nie. Alles is nie meer vreemd nie, en ons sal maar weer sonder die ou gewoonte van ‘n lekker gamon op die weber. Dalk sit ons maar ‘n stukkie Betochi ham op die weber, maar dit is nie dieselfde nie. Dalk sal ons eendag die ekwivalent daarvan kry in iets anders.
Die kinders se skooljaar staan einde se kant toe, Chrstiaan het ‘n week terug al klaar gemaak met skool en twee meriete toekennings gekry. Een was vir Design and Technology, dis nou al sy houwerk en sketse wat hy gemaak het en die ander een was vir beste vordering in OAT. OAT is die buitelewe avontuur vak wat hy gehad het, daar het hulle geleer oor kayaking, fietsry en nog vele meer. My kinders is maar natuurkinders en die vak was maar ‘n natuurlike uitvloeisel van sy belangstellings.
Die meisies maak Vrydag klaar met skool. Die week het hulle ‘n “step up” program gevolg. Dit is waar die kinders voorgestel word aan die vakke wat hulle in die volgende jaar gaan neem, asook wie die onderwysers is wat dit gaan aanbied. Hulle is klaar in hulle klasse opgedeel so jy weet klaar saam wie jy is in watter klasse. Omrede die kinders nogal redelik belangstelling verloor in skool hier van Gr9 af verander die skole hier die kurrikulum vir die graad om hulle gemotiveerd te hou om aan te hou met skool. Die 2ling gaan ‘n baie interresant jaar hê wat voorlê vir hulle. Hulle het ‘n aparte skoolgebou van die res en hulle vakke is baie meer buitemuurs. Een van die vakke wat hulle kan kies is OAT, en as ek die boekie so bekyk gaan dit die ene prêt wees. Daar is riverrafting, abseiling, rotsklim en nog vele meer om te doen. Hulle gaan vir ‘n hele week by Wilsonsprom kamp waar hulle onder andere in die natuur reservaat ‘n staproete moet volg. Wilsonsprom is ‘n baie mooi natuur reservaat wat omtrent so twee ure se ry van ons af is in Gippsland. Nicolette gaan aan met haar Duits want sy wil graag as uitruil student vir ‘n paar weke na Duitsland gaan in Gr10. Celeste gaan kook klasse vat en die juffrouens (wat gekwalifiseerde chefs is) is so in hulle noppies met die kind se skills. As hulle maar net weet dat sy ‘n jaar lank onder die getroue hande van chef Toi Coetzer was. Wie weet dalk wen sy eendag Masterchef Australia, sal dit nou nie enige Afrikaner hart trots maak nie.
Friday, December 3, 2010
Tweedehands is IN
Ek is weereens verbaas oor hoe gemaklik die mense hier is om tweedehandse boeke of klere te koop sonder om te blik of te bloos. As die mense enigsins 'n dollar of wat kan spaar dan spring hulle om die geleentheid te benut.
Vandag het ek by die skool gewerk om die boeke te help verpak asook om die bestellings wat geplaas is te verwerk. Ons het behoorlik bont gestaan om almal se bestellings gevul te kry. Hier word elke handboek wat gebuik word deur die ouers aangekoop, en dit is nogal 'n redelike duur storie. As mens nuut is in die skool en jy sien die bedrywigheid dan lyk dit soos 'n absolute deurmekaar spul, maar met ons tweede ronde toe ondervind ons dit sommer baie beter. Vinnig is die handboeke uitgesorteer vir volgende jaar en nou konsentreer ons op die vakansie by Merimbula wat voorle.
Met die skool klere werk dit dieselfde, as die kinders die skool verlaat of as die klere te klein is dan gaan dit na die tweedehandse klere bank, basies maar soos in Suid Afrika, maar die verskil hier is die mense stroom na die klere bank om die klere te koop. Weereens omrede die klere so duur is koop die mense dit tweedehands. Elkeen maak 'n geldtjie hieruit, die ou wat die klere indien en die skool en natuurlik spaar jy as ouer 'n paar rand, oeps dollar ook.
Vandag het ek by die skool gewerk om die boeke te help verpak asook om die bestellings wat geplaas is te verwerk. Ons het behoorlik bont gestaan om almal se bestellings gevul te kry. Hier word elke handboek wat gebuik word deur die ouers aangekoop, en dit is nogal 'n redelike duur storie. As mens nuut is in die skool en jy sien die bedrywigheid dan lyk dit soos 'n absolute deurmekaar spul, maar met ons tweede ronde toe ondervind ons dit sommer baie beter. Vinnig is die handboeke uitgesorteer vir volgende jaar en nou konsentreer ons op die vakansie by Merimbula wat voorle.
Met die skool klere werk dit dieselfde, as die kinders die skool verlaat of as die klere te klein is dan gaan dit na die tweedehandse klere bank, basies maar soos in Suid Afrika, maar die verskil hier is die mense stroom na die klere bank om die klere te koop. Weereens omrede die klere so duur is koop die mense dit tweedehands. Elkeen maak 'n geldtjie hieruit, die ou wat die klere indien en die skool en natuurlik spaar jy as ouer 'n paar rand, oeps dollar ook.
Thursday, December 2, 2010
Dit broei donderstorms
My gemoed is soos die donderstorm wat daarbuite gebroei het vandag. Dit broei al ‘n paar dae hier binne . . . . . . .
Kyk ek is sommer kort om goed die moer in. Dalk is dit die tyd van die jaar wanneer jy alles in heroorweging neem en oor die jaar sit en tob. Maar hoe meer ek sit en dink hoe meer raak ek die moer in. Dalk verwag ek te veel, dalk is ek die probleem want soos ‘n mens maar is gaan haal jy gewoonlik dinge daar agter die berg uit wat maar eintlik daar kon gebly het. Ek dink aan my kinders en hulle verwagtinge wat hulle gehad het vir die jaar, hulle verjaarsdae wat verby is en nou kersfees wat nou voorlê. Is hulle nie meer belangrik nie, ek wonder. Minder moeite word nou vir hulle gedoen, ‘n briefie of kaartjie in die pos is te veel gevra.
Is ‘n doodeenvoudige dankie te veel gevra of moet mens aanneem noudat ons hier sit en julle daar dat dit nie nodig is nie, word alles vanself sprekend net aanvaar. Is ‘n doodeenvoudige vinnige e-possie ook nou te moeilik aangesien almal baie besig is en die werk skielik meer tyd vat want dit is die fees seisoen jy weet.
Ek probeer om die blog redelik gereeld op te dateer sodat almal darem so bietjie op hoogte kan bly van wat hier aangaan in ons lewens, maar dis ‘n eenrigting straat. ‘n Eenrigting straat waaruit ek niks kry, nee eintlik jok ek nou verskriklik. Ek kry iets daaruit, ek kry my gemoed skoon, ek sê my sê en kry dit uit. As ek dit nie doen nie dan vreet dit aan my soos kanker hier diep binne in my gemoed. Kom ek iemand dalk te na dan is dit OK.
En sodra ek dink alles is verlore kry ek onverwags daardie DANKIE e-mail, dalk het iemand geweet van die donderstorm wat broei.
Kyk ek is sommer kort om goed die moer in. Dalk is dit die tyd van die jaar wanneer jy alles in heroorweging neem en oor die jaar sit en tob. Maar hoe meer ek sit en dink hoe meer raak ek die moer in. Dalk verwag ek te veel, dalk is ek die probleem want soos ‘n mens maar is gaan haal jy gewoonlik dinge daar agter die berg uit wat maar eintlik daar kon gebly het. Ek dink aan my kinders en hulle verwagtinge wat hulle gehad het vir die jaar, hulle verjaarsdae wat verby is en nou kersfees wat nou voorlê. Is hulle nie meer belangrik nie, ek wonder. Minder moeite word nou vir hulle gedoen, ‘n briefie of kaartjie in die pos is te veel gevra.
Is ‘n doodeenvoudige dankie te veel gevra of moet mens aanneem noudat ons hier sit en julle daar dat dit nie nodig is nie, word alles vanself sprekend net aanvaar. Is ‘n doodeenvoudige vinnige e-possie ook nou te moeilik aangesien almal baie besig is en die werk skielik meer tyd vat want dit is die fees seisoen jy weet.
Ek probeer om die blog redelik gereeld op te dateer sodat almal darem so bietjie op hoogte kan bly van wat hier aangaan in ons lewens, maar dis ‘n eenrigting straat. ‘n Eenrigting straat waaruit ek niks kry, nee eintlik jok ek nou verskriklik. Ek kry iets daaruit, ek kry my gemoed skoon, ek sê my sê en kry dit uit. As ek dit nie doen nie dan vreet dit aan my soos kanker hier diep binne in my gemoed. Kom ek iemand dalk te na dan is dit OK.
En sodra ek dink alles is verlore kry ek onverwags daardie DANKIE e-mail, dalk het iemand geweet van die donderstorm wat broei.
Monday, November 22, 2010
Die gejaag na wind.
Hierdie afgelope week was nogal besig gewees. Partykeer het mens net te veel dinge en te min tyd om alles klaar gedoen te kry, maar soos gewoonlik werk dinge uit en alles word tog afgehandel.
Ons het ons jaarlikse Afrikaanse kerssang diens by Wonga Park Christian Reform Church gehad Sondagaand, en al die dames het wonderlik saam gewerk om van die geleentheid eintlik ‘n reuse sukses te gemaak het. Dinge het in die begin nie so lekker gevlot nie, maar soos mens die kinkels maar uitwerk kom die plan tog mooi bymekaar. Ons het eintlik ‘n klompie amazing vrouens in die gemeente, daar is Heidi Kruger wat die mooiste lap geverf het vir ons met die drie wyse manne, Erna Duvenage wat met die idée vorendag gekom het en die apliek werk op die lap gedoen. Dan is daar Anli Roelofse wat die beplanning van die aand gedoen het met al die versierings en die eetgoed, en dan al die helpers soos Tania Steyn, Susan de Lange, Cecilia Blignaut en Hendrika Jooste. Die vrouens rock!
Christiaan het ook begin met voorbereiding vir sy eksamen. Al sy vakke word in drie dae geskryf, dit is nogal ‘n bietjie hectic, maar dis hoe dinge hier gedoen word in die skool. Soos gewoonlik het die kind nie behoorlik time management toegepas nie en saam met die leerwerk was daar ‘n houtwerk projek wat ook moes klaar kom. Nodeloos om te sê het ons soos gewoonlik weer tot laataand gewerk om die projek klaar te kry, mens sou sweer die 5 weke wat hy kans gehad het om die ding te doen nie genoeg was nie. Wanneer sal hy tog ooit leer. Hy skuld natuurlik vir Alex en die gaan kollekteer. Die voorbereiding / “step up” program vir Gr11 word gedoen net na eksamen en dan is hy klaar met skool vir die jaar tot Februarie volgende jaar. Hy gaan natuurlik bietjie suffer volgende jaar want hier kan jy al in Gr10 al begin om Gr11/12 of soos dit hier genoem word VCE vakke te neem. Hy het besluit om in Gr11 alreeds te begin met een van sy Gr12 VCE vakke. Ons sal sien hoe baie word daar Xbox gespeel.
In die komende week gaan Celesté optree in die Union teater by Melbourne Universiteit. Die drama groep (Childrens Performing Company of Australia) waarby sy betrokke is het ‘n opvoering, dit behoort fun te wees. Dit laat my terug dink aan al Nicolette se ballet opvoerings in die staatsteater in Pretoria. Wat nogal opmerklik was hier is ons het duidelike riglyne gekry oor waar die kinders afgelaai moet word, wat die reels is oor foto’s en opnames binne in die teater is asook al die reels oor veiligheid en etiket. Die mense is fanaties oor al die “safety procedures” in plekke. Dit laat mens dink aan die lugwaardinne wat op die vliegtuie staan en mimiek elke keer as jy iewers heen vlieg.
Ons het weereens huis inspeksie gehad en darem 'n goeie verslag gekry. Hier word die huis wat jy huur elke ses maande besoek en alles word gecheck. Foto's word geneem van die huis en aan die eienaar voorsien om te verseker dat jy die huis netjies oppas en skoon hou. Ek weet nie hoe kry die average Ozzie dit reg om ooit sy deposito terug te kry nie, die huise wat ek al hier gesien het laat my hare regop staan hier. Ons was laasweek in 'n maatjie van Clarissa se huis gewees en mense dit was maar 'n grillerige ondervinding. Dit lyk net of die ouens nooit skoonmaak nie, niks word gebere of weggepak nie. Alles is oor die oppervlak van die huis se vloer gestrooi en almal klim maar bo-oor dit. Selfs die kat het 'n rojale tyd in die huis, sy speel bal was 'n appel wat so oor die vloer gly.
Ons het ons jaarlikse Afrikaanse kerssang diens by Wonga Park Christian Reform Church gehad Sondagaand, en al die dames het wonderlik saam gewerk om van die geleentheid eintlik ‘n reuse sukses te gemaak het. Dinge het in die begin nie so lekker gevlot nie, maar soos mens die kinkels maar uitwerk kom die plan tog mooi bymekaar. Ons het eintlik ‘n klompie amazing vrouens in die gemeente, daar is Heidi Kruger wat die mooiste lap geverf het vir ons met die drie wyse manne, Erna Duvenage wat met die idée vorendag gekom het en die apliek werk op die lap gedoen. Dan is daar Anli Roelofse wat die beplanning van die aand gedoen het met al die versierings en die eetgoed, en dan al die helpers soos Tania Steyn, Susan de Lange, Cecilia Blignaut en Hendrika Jooste. Die vrouens rock!
Christiaan het ook begin met voorbereiding vir sy eksamen. Al sy vakke word in drie dae geskryf, dit is nogal ‘n bietjie hectic, maar dis hoe dinge hier gedoen word in die skool. Soos gewoonlik het die kind nie behoorlik time management toegepas nie en saam met die leerwerk was daar ‘n houtwerk projek wat ook moes klaar kom. Nodeloos om te sê het ons soos gewoonlik weer tot laataand gewerk om die projek klaar te kry, mens sou sweer die 5 weke wat hy kans gehad het om die ding te doen nie genoeg was nie. Wanneer sal hy tog ooit leer. Hy skuld natuurlik vir Alex en die gaan kollekteer. Die voorbereiding / “step up” program vir Gr11 word gedoen net na eksamen en dan is hy klaar met skool vir die jaar tot Februarie volgende jaar. Hy gaan natuurlik bietjie suffer volgende jaar want hier kan jy al in Gr10 al begin om Gr11/12 of soos dit hier genoem word VCE vakke te neem. Hy het besluit om in Gr11 alreeds te begin met een van sy Gr12 VCE vakke. Ons sal sien hoe baie word daar Xbox gespeel.
In die komende week gaan Celesté optree in die Union teater by Melbourne Universiteit. Die drama groep (Childrens Performing Company of Australia) waarby sy betrokke is het ‘n opvoering, dit behoort fun te wees. Dit laat my terug dink aan al Nicolette se ballet opvoerings in die staatsteater in Pretoria. Wat nogal opmerklik was hier is ons het duidelike riglyne gekry oor waar die kinders afgelaai moet word, wat die reels is oor foto’s en opnames binne in die teater is asook al die reels oor veiligheid en etiket. Die mense is fanaties oor al die “safety procedures” in plekke. Dit laat mens dink aan die lugwaardinne wat op die vliegtuie staan en mimiek elke keer as jy iewers heen vlieg.
Ons het weereens huis inspeksie gehad en darem 'n goeie verslag gekry. Hier word die huis wat jy huur elke ses maande besoek en alles word gecheck. Foto's word geneem van die huis en aan die eienaar voorsien om te verseker dat jy die huis netjies oppas en skoon hou. Ek weet nie hoe kry die average Ozzie dit reg om ooit sy deposito terug te kry nie, die huise wat ek al hier gesien het laat my hare regop staan hier. Ons was laasweek in 'n maatjie van Clarissa se huis gewees en mense dit was maar 'n grillerige ondervinding. Dit lyk net of die ouens nooit skoonmaak nie, niks word gebere of weggepak nie. Alles is oor die oppervlak van die huis se vloer gestrooi en almal klim maar bo-oor dit. Selfs die kat het 'n rojale tyd in die huis, sy speel bal was 'n appel wat so oor die vloer gly.
Thursday, November 18, 2010
Kinders van vandag.
Ek glo nie dit maak saak waar jy bly, of dit nou in Oz of Suid Afrika is nie. Maak nie saak hoeveel kinders jy het of hoeveel geld jy in die bank het nie. Ons almal het dieselfde issues met ons kinders. Dis as of die ore net nie lekker funksioneer nie. Iewers is ek seker het daar ‘n kortsluiting ingetree, as ek tog net kan uitvind waar dit is.
Jy praat mooi, lek gat, smeek, vloek en skreeu, maar wragtag dis asof niks help nie. Die doofgheid wil nie weg, of liewers hulle is sommer heel op ‘n ander planeet. Partykeer lyk dit of hulle boomrook want die kyk wat jy kry as jy durf iets vra laat my dink aan die blomme kinders van die sestigs. Daai kyk van “Hey bra wat’s fout. Chill man” Hoe is dit dat ons ouers ons groot gekry het. Ons het tog geluister as hulle gepraat het, of liewers daai kyk het sommer alles gesê en terug praat was taboe. As jy ooit durf terug praat het dan was jou ore sommer witwarm geklap gewees. Wat het soveel verander dat ons kinders nie kan verstaan as jy praat nie. Is dit vandat almal skielik regte bekom het dat ons kinders nie luister nie.
Van vroeg af het ek probeer om my vier kinders te leer dat as jy iets soek moet jy daarvoor werk. Niks is verniet in die lewe nie, maar ek glo nie ons kinders verstaan daardie konsep nie.
Vandag toe ons vrouens so sit en om die tafel werkskaf om die kers sangdiens se “bling” klaar te maak begin ons so gesels oor ons kinders en hulle dinge. Dit lyk altyd asof dinge so rustig in ander mense se huise is, maar as jy eers begin gesels dan besef jy dis net ‘n persepsie wat jy vorm. Die werklikheid is absoluut iets heel anders. Dalk moet ons ‘n realiteits program begin waar ons kinders swop van een huis na ‘n ander, maar die huisreëls van die eenhuis na die ander mag nie verander. Ek wonder hoeveel waardering sal die kinders dan vir hulle eie ouers dan hê.
Enige takers daar buite?
Jy praat mooi, lek gat, smeek, vloek en skreeu, maar wragtag dis asof niks help nie. Die doofgheid wil nie weg, of liewers hulle is sommer heel op ‘n ander planeet. Partykeer lyk dit of hulle boomrook want die kyk wat jy kry as jy durf iets vra laat my dink aan die blomme kinders van die sestigs. Daai kyk van “Hey bra wat’s fout. Chill man” Hoe is dit dat ons ouers ons groot gekry het. Ons het tog geluister as hulle gepraat het, of liewers daai kyk het sommer alles gesê en terug praat was taboe. As jy ooit durf terug praat het dan was jou ore sommer witwarm geklap gewees. Wat het soveel verander dat ons kinders nie kan verstaan as jy praat nie. Is dit vandat almal skielik regte bekom het dat ons kinders nie luister nie.
Van vroeg af het ek probeer om my vier kinders te leer dat as jy iets soek moet jy daarvoor werk. Niks is verniet in die lewe nie, maar ek glo nie ons kinders verstaan daardie konsep nie.
Vandag toe ons vrouens so sit en om die tafel werkskaf om die kers sangdiens se “bling” klaar te maak begin ons so gesels oor ons kinders en hulle dinge. Dit lyk altyd asof dinge so rustig in ander mense se huise is, maar as jy eers begin gesels dan besef jy dis net ‘n persepsie wat jy vorm. Die werklikheid is absoluut iets heel anders. Dalk moet ons ‘n realiteits program begin waar ons kinders swop van een huis na ‘n ander, maar die huisreëls van die eenhuis na die ander mag nie verander. Ek wonder hoeveel waardering sal die kinders dan vir hulle eie ouers dan hê.
Enige takers daar buite?
Saturday, October 16, 2010
Donderstorms wat broei.
Wat is dit met die Afrikaner dat hulle alles altyd probeer opfok. Ek het nie juis 'n beter woord nie, want partykeer kan ek my verbale diaree nie keer nie. Dit vloei net, soos dit partykeer gebeur as daar 'n lelike storm broei en skielik sak dit aarde toe met een hengse groot donderstorm. Dit is bontstaan en keer, jy soek 'n skuiling teen dit maar dan bereik dit jou uit 'n hoek want jy nie sien kom het nie, of partykeer het jy maar jou goeie gesonde verstand wou nie dit glo nie.
Wel hier het ons tans so 'n storm wat broei. Wat staan mens nou te doen in so 'n situasie, staan jy eenkant toe en hoop dit tref jou nie of klim jou nou vierkantig binne in die storm en verdedig jy jou "fort". My goeie verstand vertel my een ding, maar jong die samewerking tussen die kop en die mond is nie altyd "op par" nie.
Al wat ek nou wil kwyt raak hier is, jy en jou gesin moet ernstig begin selfondersoek doen. Julle is in serious groot trouble boeta en as jy met jou anti Afrikaanse en anti Australiese neigings aan hou gaan daar meer as net 'n FB delete wees. Dit gaan ons Christen gemeenskap skeur. Sit jy maar elke Sondag daar in die kerk en smile, pik jou traan ook as jy so voel want dit gebeur so gereeld, maar diep binne is julle eintlik donker en baie neuroties.
Moenie dink die politieke speletjies het agter gebly die dag toe ons die tasse gepak het nie, partykeer is dit erger aan die kant. En as jy gedink het soort bly by soort, dan wag daar nog 'n verrassing op jou. Dinge en mense verander, maar jong jy sal verbaas hoe baie bly alles eintlik dieselfde. Die Afrikaner in party wil dinge net mooi opdinges.
Dalk is dit nou 'n goeie tyd om te begin rondshop.
Wel hier het ons tans so 'n storm wat broei. Wat staan mens nou te doen in so 'n situasie, staan jy eenkant toe en hoop dit tref jou nie of klim jou nou vierkantig binne in die storm en verdedig jy jou "fort". My goeie verstand vertel my een ding, maar jong die samewerking tussen die kop en die mond is nie altyd "op par" nie.
Al wat ek nou wil kwyt raak hier is, jy en jou gesin moet ernstig begin selfondersoek doen. Julle is in serious groot trouble boeta en as jy met jou anti Afrikaanse en anti Australiese neigings aan hou gaan daar meer as net 'n FB delete wees. Dit gaan ons Christen gemeenskap skeur. Sit jy maar elke Sondag daar in die kerk en smile, pik jou traan ook as jy so voel want dit gebeur so gereeld, maar diep binne is julle eintlik donker en baie neuroties.
Moenie dink die politieke speletjies het agter gebly die dag toe ons die tasse gepak het nie, partykeer is dit erger aan die kant. En as jy gedink het soort bly by soort, dan wag daar nog 'n verrassing op jou. Dinge en mense verander, maar jong jy sal verbaas hoe baie bly alles eintlik dieselfde. Die Afrikaner in party wil dinge net mooi opdinges.
Dalk is dit nou 'n goeie tyd om te begin rondshop.
Sunday, October 3, 2010
Eerste week
Wel so het 'n rollercoaster jaar sy gat letterlik gesien hier in Ozland en dit het so vinnig verbly gevlieg. Op ons anniversary hier in Ozland het Ouma Marthie en Oupa Vincent al die pad kom kuier vanuit Deneysville. Dis nou die tweede keer wat die twee oumense vlieg, die eerste keer was seker so drie-vier jaar terug toe hulle bietjie Kaap toe is vir 'n vakansietjie.
Dit was nogal 'n ding vir die twee oumense om hierna toe te kom, Ouma Marthie was beslis senuweeagtig oor die gevliegery, en kort kort moes ons weereens dinge verduidelik oor die doeane mense. Die twee mense stap 'n reguit pad met die gereg, geen verneukery of kullery vir hulle nie. Ouma was so bang vir die doeane mense dat sy maar die ou sinus pille gepos het, dit het mos nou codeine in en hier in Oz kry mens nie sulke pilletjies nie. Nou wag ons maar vir die pos, en wragtag doeane het dit gecheck en getoets, dis nou die pille wat deur die pos gekom het.
So het ouma-hulle nou laas sondagaand hier geland. Dit was net snot en trane by die arriveer saal toe hulle daar uit stap. Die mense was maar gedaan van die lang vlug en die twee het tot laat die volgende oggend geslaap. Dit het maar 'n paar dae gevat om van die jetlag ontslae te raak maar nou is die twee aangepas en in hulle roetine hier.
Ons het besluit om vir die eerste week die twee te vat op die langpad, so al langs die kus af hier verby Frankston na Portsea en met die ferry oor na Queenscliff en van daar tot in Portland en toe weer binneland toe na die Grampians. Ons het met die ferry vanaf Portsea gevaar na Queenscliff en vandaar al langs die Great Ocean Road gery tot by ons eerste oornag stop. Ons het in Apollobay geslaap en die volgende dag die pad aangedurf na Warrnambool. By elke uitkyk punt is ons uit om te gaan kyk na die scenery, Ouma was nie baie lus nie want dit was maar koud en reënerig al die pad. Daar was die mooiste reenboë gewees en op party plekke sommer so twee oor mekaar. Die kleure was duidelik en helder en jy kon die begin en die einde van die reenboog mooi sien. Ek wonder waar was die pot goud dan!
Die volgende dag oppad na ons tweede oornag plek het ons na die Twaalf Appostels gaan kyk asook na die London Bridge. Ons het so baie gestap dat mens se voete naderhand begin pyn het, maar dit was beslis die moeite werd gewees. Ons het oorgeslaap op Warnambool en vandaar het ons die volgende dag vertrek na Portland. Dit is beslis 'n dorp(ie) waarna toe ons sal terug moet gaan.
Vrydag het ons die pad na die binneland gevat en ons eerste stop was op Hamilton, ook ‘n baie mooi dorp om wee rte besoek, dit het die mooiste tuine en kerktorings. By die toeriste inligtings kantoor het ons kaarte gekry van die Grampians area. Daar het ons na twee watervalle gaan kyk alvorens ons die pad aangepak het na Cavendish. Dit is nou ‘n dorpie wat enige ou maar kan besoek, die landskap is baie mooi en die rivier laat toe vir baie mooi foto’s, maar die beste atraksie van die dorp is beslis die kos. Hier het ons middag ete geniet, en mense ons kon dit nie eens op eet nie. Ons het die “challenge” gevat en die 4kg hamburger bestel. Die hamburger pattie alleen weeg 1.5kg, ‘n bielie van ‘n burger as jy nou ooit al een gesien het. Ons kon dit nie alles verorber het nie, en dan was Christiaan by gewees.
Vandaar is ons na Balmoral oppad na ons bestemming vir die naweek. Die van julle wat nie kan onthou, ons vorige besoek aan Balmoral was nogal histeries snaaks gewees. Ons het so lank gewag vir ons kos in die hotel, die tyds verloop vandat die eerste ou sy kos gekry het tot die laaste een was meer as 2 ure gewees.
Dit was heerlik rustig so in die “bosveld” gewees, ja hier kan mens dit nie bosveld noem nie, maar heng dit voel so. Ons batterye is gelaai en ons het lekker gerus.
Dit was nogal 'n ding vir die twee oumense om hierna toe te kom, Ouma Marthie was beslis senuweeagtig oor die gevliegery, en kort kort moes ons weereens dinge verduidelik oor die doeane mense. Die twee mense stap 'n reguit pad met die gereg, geen verneukery of kullery vir hulle nie. Ouma was so bang vir die doeane mense dat sy maar die ou sinus pille gepos het, dit het mos nou codeine in en hier in Oz kry mens nie sulke pilletjies nie. Nou wag ons maar vir die pos, en wragtag doeane het dit gecheck en getoets, dis nou die pille wat deur die pos gekom het.
So het ouma-hulle nou laas sondagaand hier geland. Dit was net snot en trane by die arriveer saal toe hulle daar uit stap. Die mense was maar gedaan van die lang vlug en die twee het tot laat die volgende oggend geslaap. Dit het maar 'n paar dae gevat om van die jetlag ontslae te raak maar nou is die twee aangepas en in hulle roetine hier.
Ons het besluit om vir die eerste week die twee te vat op die langpad, so al langs die kus af hier verby Frankston na Portsea en met die ferry oor na Queenscliff en van daar tot in Portland en toe weer binneland toe na die Grampians. Ons het met die ferry vanaf Portsea gevaar na Queenscliff en vandaar al langs die Great Ocean Road gery tot by ons eerste oornag stop. Ons het in Apollobay geslaap en die volgende dag die pad aangedurf na Warrnambool. By elke uitkyk punt is ons uit om te gaan kyk na die scenery, Ouma was nie baie lus nie want dit was maar koud en reënerig al die pad. Daar was die mooiste reenboë gewees en op party plekke sommer so twee oor mekaar. Die kleure was duidelik en helder en jy kon die begin en die einde van die reenboog mooi sien. Ek wonder waar was die pot goud dan!
Die volgende dag oppad na ons tweede oornag plek het ons na die Twaalf Appostels gaan kyk asook na die London Bridge. Ons het so baie gestap dat mens se voete naderhand begin pyn het, maar dit was beslis die moeite werd gewees. Ons het oorgeslaap op Warnambool en vandaar het ons die volgende dag vertrek na Portland. Dit is beslis 'n dorp(ie) waarna toe ons sal terug moet gaan.
Vrydag het ons die pad na die binneland gevat en ons eerste stop was op Hamilton, ook ‘n baie mooi dorp om wee rte besoek, dit het die mooiste tuine en kerktorings. By die toeriste inligtings kantoor het ons kaarte gekry van die Grampians area. Daar het ons na twee watervalle gaan kyk alvorens ons die pad aangepak het na Cavendish. Dit is nou ‘n dorpie wat enige ou maar kan besoek, die landskap is baie mooi en die rivier laat toe vir baie mooi foto’s, maar die beste atraksie van die dorp is beslis die kos. Hier het ons middag ete geniet, en mense ons kon dit nie eens op eet nie. Ons het die “challenge” gevat en die 4kg hamburger bestel. Die hamburger pattie alleen weeg 1.5kg, ‘n bielie van ‘n burger as jy nou ooit al een gesien het. Ons kon dit nie alles verorber het nie, en dan was Christiaan by gewees.
Vandaar is ons na Balmoral oppad na ons bestemming vir die naweek. Die van julle wat nie kan onthou, ons vorige besoek aan Balmoral was nogal histeries snaaks gewees. Ons het so lank gewag vir ons kos in die hotel, die tyds verloop vandat die eerste ou sy kos gekry het tot die laaste een was meer as 2 ure gewees.
Dit was heerlik rustig so in die “bosveld” gewees, ja hier kan mens dit nie bosveld noem nie, maar heng dit voel so. Ons batterye is gelaai en ons het lekker gerus.
Monday, September 27, 2010
Ouma en Oupa
Groot was die opgewondenheid hierdie week want ons gaan kuier gaste kry. Ouma en Oupa gaan vir ons kom kuier hier op ons een jaar anniversary in Melbourne. Daar is 'n gewerkskaf in die huis van vroeg oggend af om seker te maak alles is in orde. Boeta se kamer word van hoek tot kant skoon gemaak want hulle gaan daar slaap en hy moet sy trek inneem by sy suster.
Die tyd word dopgehou en die kinders is in die kar sonder dat hulle twee keer genooi word (gewoonlik is dit 'n gesmekery), en daar sit die klompie af na die lughawe. Die kinders is so opgewonde dat hulle beswaarlik hulself in toom kan hou. Toe die twee oumense so deur die arriveer saal kom gaan die tweeling tekere en die mense kan maar net hulle kop skud vir die twee se blydskap. Hulle troon 'n hele kop bo hulle Ouma en Oupa uit en dis 'n omhelsing van 'n ander gesig. Die trane vloei vrylik want jou dam se mense is hier vir 'n hele maand.
Christiaan het al wyd en suid gesoek na iemand om 'n visstok te leen vir sy Oupa want hulle gaan visvang terwyl hy hier is. Die kind se gesig het gesparkle toe hy hulle sien, dit is sy hart se punt die oumense. Sy Oupa is sy lewe en daar is soveel wat hy met hom wil deel. Dit gaan moeilik wees om hom in sy kassie te hou.
Dit was ons eerste dag van heeldag sonskyn hier in Melbourne, die dag het goed begin en nog beter ge-eindig met die oumense wat hier kuier.
Die tyd word dopgehou en die kinders is in die kar sonder dat hulle twee keer genooi word (gewoonlik is dit 'n gesmekery), en daar sit die klompie af na die lughawe. Die kinders is so opgewonde dat hulle beswaarlik hulself in toom kan hou. Toe die twee oumense so deur die arriveer saal kom gaan die tweeling tekere en die mense kan maar net hulle kop skud vir die twee se blydskap. Hulle troon 'n hele kop bo hulle Ouma en Oupa uit en dis 'n omhelsing van 'n ander gesig. Die trane vloei vrylik want jou dam se mense is hier vir 'n hele maand.
Christiaan het al wyd en suid gesoek na iemand om 'n visstok te leen vir sy Oupa want hulle gaan visvang terwyl hy hier is. Die kind se gesig het gesparkle toe hy hulle sien, dit is sy hart se punt die oumense. Sy Oupa is sy lewe en daar is soveel wat hy met hom wil deel. Dit gaan moeilik wees om hom in sy kassie te hou.
Dit was ons eerste dag van heeldag sonskyn hier in Melbourne, die dag het goed begin en nog beter ge-eindig met die oumense wat hier kuier.
Ons jaar in oorsig
Dis moeilik om te glo dat 'n jaar terug was ons lewens heeltemal omgedolwe gewees, daar was 'n angstigheid wat op die knop van jou maag gesit het vir 'n lang tyd. Jou kop was deurmekaar en soveel dinge het daardeur gevloei wat onthou moet word alvorens ons op die vliegtuig moet klim. Die gevoel die aand toe die container die estate verlaat, die verligting dat nou is daar niks meer te pak, alles is uitgesorteer, dis net die lee dop van 'n huis wat oor bly. Hierdie hele immigrasie skuif het sy merk gelaat op elkeen van ons, en ek moet se dit was nie 'n slegte ondervinding nie. Dit was by tye moeilik maar ons het dit deurgesien en ons voel nou dis ons huis die.
In hierdie jaar wat verby was het ons baie vermag, dinge wat jy vir granted gevat het was skielik in jou gesig en jy het anders begin voel oor al hierdie dinge. Dit was 'n goeie leerskool gewees, maar ek sal dit nie aanbeveel vir elke ou nie, dis nie vir sissies nie. Jy mag dalk met die idee speel om te immigreer, maar doen jou huiswerk behoorlik alvorens jy die pad vat. Moenie met bagasie hier aankom en dink dit sal beter gaan die kant nie, jou bagasie trek saam. Sort jou dinge en issues uit want jy sal vinnig terug trek as dinge nie jou way gaan nie.
Ons gesin is gesettle na 'n jaar, ons het al die dinge so in ons stap gevat. Met goeie vriende en vriendinne wat ons hier gemaak het (en party nie sulke goeies nie) het ons saam die mas opgekom. Die kinders is gelukkig in hulle skool en daar is 'n hele paar Suid Afrikaners saam met hulle. Ons beveel maar die skool aan vir enige ou wat hierna toe kom en sy kinders in 'n skool wil sit, dit is baie duur maar dis beslis die moeite werd. Die blootstelling wat hulle kry in al die vakke is ongelooflik, die verskeidenheid is groot.
Ons kinders het 'n vooruitsig hier, iets wat hulle nie regtig in Suid Afrika sou gehad het nie, dit maak nie saak in watter rigting hulle wil ingaan nie, werk sal hulle kry.
Met God se genade sal ons die volgende jaar ook goed wees vir ons.
In hierdie jaar wat verby was het ons baie vermag, dinge wat jy vir granted gevat het was skielik in jou gesig en jy het anders begin voel oor al hierdie dinge. Dit was 'n goeie leerskool gewees, maar ek sal dit nie aanbeveel vir elke ou nie, dis nie vir sissies nie. Jy mag dalk met die idee speel om te immigreer, maar doen jou huiswerk behoorlik alvorens jy die pad vat. Moenie met bagasie hier aankom en dink dit sal beter gaan die kant nie, jou bagasie trek saam. Sort jou dinge en issues uit want jy sal vinnig terug trek as dinge nie jou way gaan nie.
Ons gesin is gesettle na 'n jaar, ons het al die dinge so in ons stap gevat. Met goeie vriende en vriendinne wat ons hier gemaak het (en party nie sulke goeies nie) het ons saam die mas opgekom. Die kinders is gelukkig in hulle skool en daar is 'n hele paar Suid Afrikaners saam met hulle. Ons beveel maar die skool aan vir enige ou wat hierna toe kom en sy kinders in 'n skool wil sit, dit is baie duur maar dis beslis die moeite werd. Die blootstelling wat hulle kry in al die vakke is ongelooflik, die verskeidenheid is groot.
Ons kinders het 'n vooruitsig hier, iets wat hulle nie regtig in Suid Afrika sou gehad het nie, dit maak nie saak in watter rigting hulle wil ingaan nie, werk sal hulle kry.
Met God se genade sal ons die volgende jaar ook goed wees vir ons.
Thursday, September 23, 2010
Musiek
Dit voel partykeer of musiek nie meer musiek is nie. Die goed wat deesdae uitkom is om van te huil. Wie is Jack Parow en Die Antwoord. Kan dit wees dat die mensdom se sin vir musiek so verwronge geraak het dat alles ok is.
Is dit musiek waar elke tweede woord 'n vloekwoord is, en die trant van die musiek vulger en eksplisties is. Genade waar het die ouens die bus verpas. Ek is jammer maar ek kan nie dink dat 7.4 miljoen mense wat Die Antwoord se Ninja song op youtube gekyk het skielik fans geraak het nie.
Die groep is ZEF.
Is dit musiek waar elke tweede woord 'n vloekwoord is, en die trant van die musiek vulger en eksplisties is. Genade waar het die ouens die bus verpas. Ek is jammer maar ek kan nie dink dat 7.4 miljoen mense wat Die Antwoord se Ninja song op youtube gekyk het skielik fans geraak het nie.
Die groep is ZEF.
Sunday, September 19, 2010
Ons huis is nou in Oz
Dit is nou amper ‘n jaar terug wat ons die groot tog aangepak het uit Suid Afrikan na Australia. Vir baie mag dit dalk die land van melk en heuning wees, maar dit is nie eintlik veel verskillend van ons geboorteland nie.
Elkeen het sy goeie en sy slegte en dit vat baie van ‘n mens om dit te sien vir wat dit is. Ons mag dalk nie eendag terug gaan na ons geboorteland nie, maar hier kan ons ‘n lewe maak. Ek self moet nog baie keer myself inhou oor wat ek sien, veral in die skole stelsel hier, en wat ek hier sien is die voorland vir julle in Suid Afrika. Dit is glad nie ‘n mooi prentjie nie en indien die ouens dit regkry om Christenskap uit die skole stelsel te verwyder kan dit net ‘n rampspoedige gevolg hê.
Ek sien die mooi hier in die landskap, nie dat dit sekerlik ooit naby Afrika sal kom nie, maar die wynlandgoed wat net om die draai van ons is iets om te beleef. Die Kangaroo Ground net hier agter ons verby Warrandyte in die vroeë oggend ure is iets om te beleef veral as die mis so oor die wingerde kom lê. Die lowergroen gras oor die lande en die Yarra rivier wat stadig oor die klippe konkel na die vloede van vroeer in die maand. Die plek het sy eie bekoring en dit is nou my plek die.
Ons voel vry hier, die gemak waarmee jy kan rond beweeg gee ‘n rustigheid af en jy kan jouself nie indink oor hoe jy ‘n jaar terug geleef het nie. Ons het vir twee aande na mekaar heerlik tot laatnag gekuier en glad nie twee keer gedink oor die pad huistoe nie. Daar was geen wye draai wat jy gooi met die kar se ligte alvorens jy die garage se deure oopmaak nie, nie die angstige rondkyk vir wat dalk iewers agter ‘n boom mag uitspring nie. Die gevoel van “lockdown” elke keer as dit slaaptyd is, is iets van die verlede. Dis nie dat hier nie ook roof is in die omgewing nie, hier is, maar die bliksems word gevang. Hier is moord, die jeug ruk hande uit en steek mekaar met messe, ouens word laatnag op die treine aangeval of selfs in die stad, hier is dieselfde probleme met kriminele as in Suid Afrika, die verskil hier is dat die polisie hulle werk doen. Dalk is die ouens trots op wat hulle doen, dit is nie net ‘n doel tot ‘n middele nie, dit is ‘n passie.
Die lewenskoste hier is baie duur, baie duurder as wat mens sou gedink het. Brood kos my $6, in julle terme R36, dan het ek ‘n bargain gekry want dit sal 2 vir die prys van 1 wees. Skaap tjoppies kos my so $16 per kilo en ‘n blok kaas sal omtrent $11 wees, biltong kan mens omtrent nie bekostig nie, so jy maak maar jou eie. Om ‘n huis te koop is onbekostigbaar in die begin. Jy moet 20% neersit as deposito en dan nog jou oordragskoste, en steenhuise is iets wat jy nie sommer hier sal sien nie. Die gemiddele huispryse hier in ons omgewing is enige iets van $700 000 tot $1 200 000, en dit vir ‘n houthuis.
Ek persoonlik dink ons dokters is beters as die ouens hier, dit voel partykeer vir my of die ouens te bang is om ‘n diagnose te maak. My term van privaat medies en die ouens se term is nie dieselfde nie, ek moet dit nog uitpluis. Hier betaal jy nie om dokter toe te gaan nie, maar jy betaal vir jou medisyne. Hier sukkel ek om behoorlike medisyne oor die toonbank te koop, die mense is baie “versigtig” , of dalk was ons net te gemaklik oor wat beskikbaar was oor die toonbank.
Ek het geleer om meer gewaagd te wees oor wat ek eet. Gewoonlik sou ek vinnig my neus vir iets opgetrek het, ek sou nooit my mond aan Chinese of Thai kos gesit het nie. Ek het beslis op baie uitgemis. Nou trek ek my neus op vir KFC en McDonalds, dit is nie meer ‘n alternatief op ‘n Vrydagaand nie.
Om jou kar te diens vat ‘n uur, dit word ‘n “express” diens genoem. Jy betaal hier vir jou kar dienste, dalk kan die ouens die konsep van ‘n motorplan nie hier insien nie. Die man wat jou vullis kom verwyder doen dit alles self, hier is nie ‘n klompie handlangers wat tydens die kersseisoen kom bakhand staan en vra vir ‘n “krismisbox” nie. Die padwerkers wat langs die padstaan is baie kere vrouens en die supermark het jongmense wat die rakke volhou met die voorraad. Jy moet jou eie petrol ingooi en dan in gaan om te betaal. As die tou te lank is by die till maak hulle vinnig ‘n ander een oop, hulle lewer die ou mense se groceries by de huis af, en nou praat ek nie van online shopping nie.
Ons het goeie mense agter gelaat, familie met wie ons heerlik kon kuier oor ‘n braaivleis vuurtjie. Vriende en vriendinne wat ons jare geken het, met wie ons ‘n pad gestap het en jou diepste gevoelens ken. Hier het ons goeie mense leer ken, wat weet deur watter diep waters mens gaan as jy hier land. Hier bou ons ‘n nuwe familie deur vriendskappe wat gevorm word waarvoor ons diep dankbaar is.
Ek is innig dankbaar vir ons Heilige Vader wat ons deur hierdie proses lei.
Elkeen het sy goeie en sy slegte en dit vat baie van ‘n mens om dit te sien vir wat dit is. Ons mag dalk nie eendag terug gaan na ons geboorteland nie, maar hier kan ons ‘n lewe maak. Ek self moet nog baie keer myself inhou oor wat ek sien, veral in die skole stelsel hier, en wat ek hier sien is die voorland vir julle in Suid Afrika. Dit is glad nie ‘n mooi prentjie nie en indien die ouens dit regkry om Christenskap uit die skole stelsel te verwyder kan dit net ‘n rampspoedige gevolg hê.
Ek sien die mooi hier in die landskap, nie dat dit sekerlik ooit naby Afrika sal kom nie, maar die wynlandgoed wat net om die draai van ons is iets om te beleef. Die Kangaroo Ground net hier agter ons verby Warrandyte in die vroeë oggend ure is iets om te beleef veral as die mis so oor die wingerde kom lê. Die lowergroen gras oor die lande en die Yarra rivier wat stadig oor die klippe konkel na die vloede van vroeer in die maand. Die plek het sy eie bekoring en dit is nou my plek die.
Ons voel vry hier, die gemak waarmee jy kan rond beweeg gee ‘n rustigheid af en jy kan jouself nie indink oor hoe jy ‘n jaar terug geleef het nie. Ons het vir twee aande na mekaar heerlik tot laatnag gekuier en glad nie twee keer gedink oor die pad huistoe nie. Daar was geen wye draai wat jy gooi met die kar se ligte alvorens jy die garage se deure oopmaak nie, nie die angstige rondkyk vir wat dalk iewers agter ‘n boom mag uitspring nie. Die gevoel van “lockdown” elke keer as dit slaaptyd is, is iets van die verlede. Dis nie dat hier nie ook roof is in die omgewing nie, hier is, maar die bliksems word gevang. Hier is moord, die jeug ruk hande uit en steek mekaar met messe, ouens word laatnag op die treine aangeval of selfs in die stad, hier is dieselfde probleme met kriminele as in Suid Afrika, die verskil hier is dat die polisie hulle werk doen. Dalk is die ouens trots op wat hulle doen, dit is nie net ‘n doel tot ‘n middele nie, dit is ‘n passie.
Die lewenskoste hier is baie duur, baie duurder as wat mens sou gedink het. Brood kos my $6, in julle terme R36, dan het ek ‘n bargain gekry want dit sal 2 vir die prys van 1 wees. Skaap tjoppies kos my so $16 per kilo en ‘n blok kaas sal omtrent $11 wees, biltong kan mens omtrent nie bekostig nie, so jy maak maar jou eie. Om ‘n huis te koop is onbekostigbaar in die begin. Jy moet 20% neersit as deposito en dan nog jou oordragskoste, en steenhuise is iets wat jy nie sommer hier sal sien nie. Die gemiddele huispryse hier in ons omgewing is enige iets van $700 000 tot $1 200 000, en dit vir ‘n houthuis.
Ek persoonlik dink ons dokters is beters as die ouens hier, dit voel partykeer vir my of die ouens te bang is om ‘n diagnose te maak. My term van privaat medies en die ouens se term is nie dieselfde nie, ek moet dit nog uitpluis. Hier betaal jy nie om dokter toe te gaan nie, maar jy betaal vir jou medisyne. Hier sukkel ek om behoorlike medisyne oor die toonbank te koop, die mense is baie “versigtig” , of dalk was ons net te gemaklik oor wat beskikbaar was oor die toonbank.
Ek het geleer om meer gewaagd te wees oor wat ek eet. Gewoonlik sou ek vinnig my neus vir iets opgetrek het, ek sou nooit my mond aan Chinese of Thai kos gesit het nie. Ek het beslis op baie uitgemis. Nou trek ek my neus op vir KFC en McDonalds, dit is nie meer ‘n alternatief op ‘n Vrydagaand nie.
Om jou kar te diens vat ‘n uur, dit word ‘n “express” diens genoem. Jy betaal hier vir jou kar dienste, dalk kan die ouens die konsep van ‘n motorplan nie hier insien nie. Die man wat jou vullis kom verwyder doen dit alles self, hier is nie ‘n klompie handlangers wat tydens die kersseisoen kom bakhand staan en vra vir ‘n “krismisbox” nie. Die padwerkers wat langs die padstaan is baie kere vrouens en die supermark het jongmense wat die rakke volhou met die voorraad. Jy moet jou eie petrol ingooi en dan in gaan om te betaal. As die tou te lank is by die till maak hulle vinnig ‘n ander een oop, hulle lewer die ou mense se groceries by de huis af, en nou praat ek nie van online shopping nie.
Ons het goeie mense agter gelaat, familie met wie ons heerlik kon kuier oor ‘n braaivleis vuurtjie. Vriende en vriendinne wat ons jare geken het, met wie ons ‘n pad gestap het en jou diepste gevoelens ken. Hier het ons goeie mense leer ken, wat weet deur watter diep waters mens gaan as jy hier land. Hier bou ons ‘n nuwe familie deur vriendskappe wat gevorm word waarvoor ons diep dankbaar is.
Ek is innig dankbaar vir ons Heilige Vader wat ons deur hierdie proses lei.
Saturday, September 18, 2010
Trots Afrikaans
Ek gaan nou eers 'n bietjie keel af gaan hier, dit is maar net om my kop skoon te maak want as ek dit nie doen nie sal ek dalk net iemand te lyf gaan. Dit mag dalk op 'n "catfight" afloop en ons vermy dit liewerste. Ek sal nie graag met die "coppers" deurmekaar wil raak hier nie.
Ek is Afrikaans, ek is baie trots daarop om Afrikaans te wees, so wat de moer is die probleem om dan Afrikaans te praat. As jy dan so hard probeer om jou identiteit te verloor is dit jou probleem maar verdomp vroumens praat met my Afrikaans. Dit is my moerdertaal, dit is wat ek verstaan en waarmee ek groot geword het.
Hier is soveel Suid Afrikaners hier in Australia wat alles en almal wil afskryf. Jou eie land en identiteit probeer jy wegwens en afmaak vir alles wat sleg is, maar julle is vinnig om te vergeet dat daardie agtergrond wat julle so hard probeer vanaf wegvlug is wat julle gevorm het. Jou hele lewe is gevorm om wat jy daar geleer en ervaar het, dit help nie jy probeer daarvan wegkom nie.
Dis nie dat ek sien julle probeer eers hierdie land aanvaar nie, julle "rant en rave" net so erg oor die Ozzies, julle is nog steeds nie gesettle in julle lewe na soveel jaar hier nie, Magtag mens word groot.
Die lewe is te kort om met sulke Kak op geskeep te sit.
Ek is Afrikaans, ek is baie trots daarop om Afrikaans te wees, so wat de moer is die probleem om dan Afrikaans te praat. As jy dan so hard probeer om jou identiteit te verloor is dit jou probleem maar verdomp vroumens praat met my Afrikaans. Dit is my moerdertaal, dit is wat ek verstaan en waarmee ek groot geword het.
Hier is soveel Suid Afrikaners hier in Australia wat alles en almal wil afskryf. Jou eie land en identiteit probeer jy wegwens en afmaak vir alles wat sleg is, maar julle is vinnig om te vergeet dat daardie agtergrond wat julle so hard probeer vanaf wegvlug is wat julle gevorm het. Jou hele lewe is gevorm om wat jy daar geleer en ervaar het, dit help nie jy probeer daarvan wegkom nie.
Dis nie dat ek sien julle probeer eers hierdie land aanvaar nie, julle "rant en rave" net so erg oor die Ozzies, julle is nog steeds nie gesettle in julle lewe na soveel jaar hier nie, Magtag mens word groot.
Die lewe is te kort om met sulke Kak op geskeep te sit.
Sunday, September 12, 2010
Geen pille vir domgheid
Hierdie week het begin met sy gewone roetine en natuurlik die ewig al om teenwoordige reën. Is hier geen genade en rus van hierdie neerdrukkende koue en nattigheid nie. Mens sal regtig begin om lelik depresief te raak en nou-nou iets heel onbesonne aanvang. Onbesonne is om dalk te besluit ons trek Perth of Brisbane toe.
Ek verstaan die hitte het darem nou al begin om sy kop in Pretoria uit te steek, maar wil julle tog nie maar net ‘n bietjie diekant toe aanstuur nie. Dit sal nogal help, ek sal julle eintlik ewig dankbaar wees.
So staan ons vanoggend (dis nou Sondag) op en siedaar die bome is klaar gebot die bloeisels is uit en die groen blare begin die hele boom bedek. Dit was absoluut amazing om die hele transformasie te sien hierdie afgelope twee weke. Lente is beslis in die lug al voel dit nog soos winter. Ons is weereens daarop gewys dat die winters hier baie langer duur, en dat wanneer lente hier begin jy behoorlik die seisoen lente beleef, nie soos in al die jare waar ons gewoond was van winter en skielik is dit somer in Pretoria.
Hier is ‘n staaltjie vir die van julle wat lekker wil giggel, en vir die van julle wat julle self wil benat, geniet maar ons domgheid aan die kant.
Soos ek al soveel vir julle vertel het, hier reën dit net onophoudelik, of altans so voel dit vir my. Geen son vir ‘n mens se siel nie. Hier in Victoria was daar droogte vir 12 lange jare, die grond was letterlik so hard en het op plekke begin kraak. Met die herfs en winter seisoen wat ingetree het, het dit baie begin reën. Dit was beslis een van Victoria se natste en koudste seisoene in jare. Met al die nattigheid het ons die tuin maar gelos en besluit julle bossies kan maar groei, vir julle sien ek nie kans in die nat grou weer nie.
So kan ons ook nooit verstaan met tyd dat die huis aan die onderkant heeltyd nat bly nie. Die water wil nie eers meer weg seipel nie, en die bietjie tuinwerk wat ons doen is nog meer ‘n beslommernis want dit is net modder. Die modder begin al vrot, en ek bedoel dit VROT. So het ons toe weereens ‘n heerlike by reën gehad, storm sterkte winde en die grond is net nog meer ‘n moeras. Christiaan het ‘n week “work experience” gehad by die skool en omdat hy by La Trobe Universiteit syne in die skool vakansie gaan doen het hy ‘n week by die huis gespandeer. Ons het begin om die tuin reg ter ruk alvorens die oumense kom kuier. Die tuin moet tog nie te bad lyk nie, dit moet lyk asof ons darem iets doen. So werk ons vir twee dae dat die biesies bewe, of liewers boeta werk dat die biesies bewe (hy wil mos bestuur, so alles het ‘n bargaining tool geraak hier). Alex bekyk toe ons handewerk so en sien die hele onderste gedeelte van die huis is “geflood” Dit is nou die “gat” onder die huis. Daar waar al die afrondings werk maar gelos is en die dumping grond geword het vir alles en nog wat. Heel paniekerig skakel ons die plumbers en verklaar ‘n noodtoestand, maar ons paniek is nie vir hulle paniek nie. Die ouens kom twee dae later uit en pomp water uit vir ‘n vale en die moeras word anper ‘n rivier, hulle kan nie die probleem opspoor nie en begin ‘n gat aan die onderkant van die tuin grawe. Hulle verklaar heel triomfanklik dat die probleem nie hulle sin is nie maar die munisiapliteit sin aangesien die hoof pype beblokeer is en dit is as gevolg van boom wortels. Die volgende dag daag Manningham Munisipaliteit op met hulle trokke en pype en vier manne. Ek raak skoon opgewonde want waar gehasie het jy al sulke dienste gesien. Die ouens begin en rol hulle masjienerie af ondertoe om te begin werk. Dit was nie eens ‘n uur en en hulle verklaar ook triomfanklik dat die probeem opgelos is aan hulle kant, maar dat dit nie die regte probleem was wat die blokasie veroorsaak het nie. Wel tenminste is die water weg en ons kan aangaan. Nou wonder ek so by myselwers, wat was dan nou die probleem. Ek kan nie langer wag of myself bekommer oor wat nou die eintlike probleem was nie want die wasgoed hoop op en ek besluit toe maar bogger dit ek gaan nou was.
Wragtag ouens, die volgende dag is die hele plek weer onder water. Mens is sommer skoon moedeloos nou. Die plumbers weet nie en die munisipaliteit se mense weet ook nie waar die probleem lê nie. Alex skakel die plumbers toe maar weer en sê dat die enigste ding wat ons gedoen het in die huis was die wasgoed. Die man is stomgeslaan hy weet nie en sê toe dat hy die komende week weer sal uitkom om te kyk. ‘n Bietjie later skakel die plumber terug en vra as ons net wasgoed gedoen het, waar sit ons die uitlaat pyp vir die wasmasjien. O dit is maklik antwoord Alex, “In die gat in die grond.” Daar is eers so ‘n effense van ‘n stilte en die man vra toe, die gat in die grond. Ja man, die een wat ondertoe uitloop so by die wasmasjien. Ek is seker mens sou op daardie stadium die ou verseker met ‘n veer kon omgetik het. Die gat in die grond is nie die uitlaat pyp vir die wasmasjien nie, dit is eintlik die uitlaap pyp vir die tuimel droeër se wind. En ons het altyd gewonder waar sit mens die uitlaat pyp vir die tuimeldroeër. Nou weet ons!
Volgens die plumber is daar nie ‘n uitlaat pyp vir die wasmasjiene in die laundry’s nie, jy hang jou wasmasjien se pyp oor die wasbak. Nou hoe die bleddie hel moes ons dit geweet het, niemand het dit vir ons verduidelik nie. Wel tenminste is al die wolle uit die uitlaat pyp gewas, of hoe dink julle?
Ek is seker die ou het Vrydagaand by die bar gaan sit en met smaak vir sy pelle vertel van die dom Suid Afrikaners wat nie weet waar sit mens die uitlaatpype vir die wasmasjien of tuimeldroeër nie en dan nog sy huis flood ook.
Ek moet dan ook byvoeg, dit het ‘n jaar gevat om die huis so te flood dat die water nie meer wegseipel, so met al die reen en met ons domgheid het ons die grond behoorlik deurdrenk. Die droogte moes beslis erg gewees het.
So nou hoop ons op ‘n lekker warm somer sodat die huis aan die onderkant behoorlik kan droogbak.
Ek wonder wat volgende voorlê op ons pad.
Ek verstaan die hitte het darem nou al begin om sy kop in Pretoria uit te steek, maar wil julle tog nie maar net ‘n bietjie diekant toe aanstuur nie. Dit sal nogal help, ek sal julle eintlik ewig dankbaar wees.
So staan ons vanoggend (dis nou Sondag) op en siedaar die bome is klaar gebot die bloeisels is uit en die groen blare begin die hele boom bedek. Dit was absoluut amazing om die hele transformasie te sien hierdie afgelope twee weke. Lente is beslis in die lug al voel dit nog soos winter. Ons is weereens daarop gewys dat die winters hier baie langer duur, en dat wanneer lente hier begin jy behoorlik die seisoen lente beleef, nie soos in al die jare waar ons gewoond was van winter en skielik is dit somer in Pretoria.
Hier is ‘n staaltjie vir die van julle wat lekker wil giggel, en vir die van julle wat julle self wil benat, geniet maar ons domgheid aan die kant.
Soos ek al soveel vir julle vertel het, hier reën dit net onophoudelik, of altans so voel dit vir my. Geen son vir ‘n mens se siel nie. Hier in Victoria was daar droogte vir 12 lange jare, die grond was letterlik so hard en het op plekke begin kraak. Met die herfs en winter seisoen wat ingetree het, het dit baie begin reën. Dit was beslis een van Victoria se natste en koudste seisoene in jare. Met al die nattigheid het ons die tuin maar gelos en besluit julle bossies kan maar groei, vir julle sien ek nie kans in die nat grou weer nie.
So kan ons ook nooit verstaan met tyd dat die huis aan die onderkant heeltyd nat bly nie. Die water wil nie eers meer weg seipel nie, en die bietjie tuinwerk wat ons doen is nog meer ‘n beslommernis want dit is net modder. Die modder begin al vrot, en ek bedoel dit VROT. So het ons toe weereens ‘n heerlike by reën gehad, storm sterkte winde en die grond is net nog meer ‘n moeras. Christiaan het ‘n week “work experience” gehad by die skool en omdat hy by La Trobe Universiteit syne in die skool vakansie gaan doen het hy ‘n week by die huis gespandeer. Ons het begin om die tuin reg ter ruk alvorens die oumense kom kuier. Die tuin moet tog nie te bad lyk nie, dit moet lyk asof ons darem iets doen. So werk ons vir twee dae dat die biesies bewe, of liewers boeta werk dat die biesies bewe (hy wil mos bestuur, so alles het ‘n bargaining tool geraak hier). Alex bekyk toe ons handewerk so en sien die hele onderste gedeelte van die huis is “geflood” Dit is nou die “gat” onder die huis. Daar waar al die afrondings werk maar gelos is en die dumping grond geword het vir alles en nog wat. Heel paniekerig skakel ons die plumbers en verklaar ‘n noodtoestand, maar ons paniek is nie vir hulle paniek nie. Die ouens kom twee dae later uit en pomp water uit vir ‘n vale en die moeras word anper ‘n rivier, hulle kan nie die probleem opspoor nie en begin ‘n gat aan die onderkant van die tuin grawe. Hulle verklaar heel triomfanklik dat die probleem nie hulle sin is nie maar die munisiapliteit sin aangesien die hoof pype beblokeer is en dit is as gevolg van boom wortels. Die volgende dag daag Manningham Munisipaliteit op met hulle trokke en pype en vier manne. Ek raak skoon opgewonde want waar gehasie het jy al sulke dienste gesien. Die ouens begin en rol hulle masjienerie af ondertoe om te begin werk. Dit was nie eens ‘n uur en en hulle verklaar ook triomfanklik dat die probeem opgelos is aan hulle kant, maar dat dit nie die regte probleem was wat die blokasie veroorsaak het nie. Wel tenminste is die water weg en ons kan aangaan. Nou wonder ek so by myselwers, wat was dan nou die probleem. Ek kan nie langer wag of myself bekommer oor wat nou die eintlike probleem was nie want die wasgoed hoop op en ek besluit toe maar bogger dit ek gaan nou was.
Wragtag ouens, die volgende dag is die hele plek weer onder water. Mens is sommer skoon moedeloos nou. Die plumbers weet nie en die munisipaliteit se mense weet ook nie waar die probleem lê nie. Alex skakel die plumbers toe maar weer en sê dat die enigste ding wat ons gedoen het in die huis was die wasgoed. Die man is stomgeslaan hy weet nie en sê toe dat hy die komende week weer sal uitkom om te kyk. ‘n Bietjie later skakel die plumber terug en vra as ons net wasgoed gedoen het, waar sit ons die uitlaat pyp vir die wasmasjien. O dit is maklik antwoord Alex, “In die gat in die grond.” Daar is eers so ‘n effense van ‘n stilte en die man vra toe, die gat in die grond. Ja man, die een wat ondertoe uitloop so by die wasmasjien. Ek is seker mens sou op daardie stadium die ou verseker met ‘n veer kon omgetik het. Die gat in die grond is nie die uitlaat pyp vir die wasmasjien nie, dit is eintlik die uitlaap pyp vir die tuimel droeër se wind. En ons het altyd gewonder waar sit mens die uitlaat pyp vir die tuimeldroeër. Nou weet ons!
Volgens die plumber is daar nie ‘n uitlaat pyp vir die wasmasjiene in die laundry’s nie, jy hang jou wasmasjien se pyp oor die wasbak. Nou hoe die bleddie hel moes ons dit geweet het, niemand het dit vir ons verduidelik nie. Wel tenminste is al die wolle uit die uitlaat pyp gewas, of hoe dink julle?
Ek is seker die ou het Vrydagaand by die bar gaan sit en met smaak vir sy pelle vertel van die dom Suid Afrikaners wat nie weet waar sit mens die uitlaatpype vir die wasmasjien of tuimeldroeër nie en dan nog sy huis flood ook.
Ek moet dan ook byvoeg, dit het ‘n jaar gevat om die huis so te flood dat die water nie meer wegseipel, so met al die reen en met ons domgheid het ons die grond behoorlik deurdrenk. Die droogte moes beslis erg gewees het.
So nou hoop ons op ‘n lekker warm somer sodat die huis aan die onderkant behoorlik kan droogbak.
Ek wonder wat volgende voorlê op ons pad.
Thursday, September 9, 2010
College degree vs diploma
College degree to pilot, high school diploma to fix
It takes a college degree to fly a plane but only a high school diploma to fix one: a reassurance for those of us who fly routinely in their jobs.
After every flight, Qantas pilots fill out a form, called a "gripe sheet" which tells mechanics about problems with the aircraft. The mechanics correct the problems; document their repairs on the form, and then pilots review the gripe sheets before the next flight.
Never let it be said that ground crews lack a sense of humor. Here are some actual maintenance complaints submitted by Qantas pilots (marked with a P) and the solutions recorded (marked with an S) by maintenance engineers.
By the way, Qantas is the only major airline that has never had an accident.
P: Left inside main tire almost needs replacement.
S: Almost replaced left inside main tire.
P: Test flight OK, except auto-land very rough.
S: Auto-land not installed on this aircraft.
P: Something loose in cockpit.
S: Something tightened in cockpit.
P: Dead bugs on windshield.
S: Live bugs on back-order.
P: Autopilot in altitude-hold mode produces a 200 feet per minute descent.
S: Cannot reproduce problem on ground.
P: Evidence of leak on right main landing gear.
S: Evidence removed.
P: DME volume unbelievably loud.
S: DME volume set to more believable level.
P: Friction locks cause throttle levers to stick.
S: That's what they're for
P: IFF inoperative.
S: IFF always inoperative in OFF mode.
P: Suspected crack in windshield.
S: Suspect you're right.
P: Number 3 engine missing.
S: Engine found on right wing after brief search.
P: Aircraft handles funny. (I love this one!)
S: Aircraft warned to straighten up, fly right, and be serious.
P: Target radar hums.
S: Reprogrammed target radar with lyrics
P: Mouse in cockpit.
S: Cat installed.
And the best one for last.
P: Noise coming from under instrument panel. Sounds like a midget pounding on something with a hammer.
S: Took hammer away from midget.
It takes a college degree to fly a plane but only a high school diploma to fix one: a reassurance for those of us who fly routinely in their jobs.
After every flight, Qantas pilots fill out a form, called a "gripe sheet" which tells mechanics about problems with the aircraft. The mechanics correct the problems; document their repairs on the form, and then pilots review the gripe sheets before the next flight.
Never let it be said that ground crews lack a sense of humor. Here are some actual maintenance complaints submitted by Qantas pilots (marked with a P) and the solutions recorded (marked with an S) by maintenance engineers.
By the way, Qantas is the only major airline that has never had an accident.
P: Left inside main tire almost needs replacement.
S: Almost replaced left inside main tire.
P: Test flight OK, except auto-land very rough.
S: Auto-land not installed on this aircraft.
P: Something loose in cockpit.
S: Something tightened in cockpit.
P: Dead bugs on windshield.
S: Live bugs on back-order.
P: Autopilot in altitude-hold mode produces a 200 feet per minute descent.
S: Cannot reproduce problem on ground.
P: Evidence of leak on right main landing gear.
S: Evidence removed.
P: DME volume unbelievably loud.
S: DME volume set to more believable level.
P: Friction locks cause throttle levers to stick.
S: That's what they're for
P: IFF inoperative.
S: IFF always inoperative in OFF mode.
P: Suspected crack in windshield.
S: Suspect you're right.
P: Number 3 engine missing.
S: Engine found on right wing after brief search.
P: Aircraft handles funny. (I love this one!)
S: Aircraft warned to straighten up, fly right, and be serious.
P: Target radar hums.
S: Reprogrammed target radar with lyrics
P: Mouse in cockpit.
S: Cat installed.
And the best one for last.
P: Noise coming from under instrument panel. Sounds like a midget pounding on something with a hammer.
S: Took hammer away from midget.
Sunday, September 5, 2010
Die wipplank parlement
Ons het vreeslike erections gehad hier doer Onner so 'n week of twee terug, en nou het die mense so verwoedelik gestem dat gin hond, kind of kraai weet wie’t gewen nie. Dit lyk ook nie of enige iemand binnekort sal weet nie want nou begin die sports in alle erns.
Mensig dis darem soveel anders as dit wat ons gewoond aan is. Daar in die wonderlike SA weet ons hoeka lank voor die tyd wie gaan wen – al wat ons nie weet nie, is die persentasie meerderheid wat die comrades hierdie keer gaan he.
Viva!
Hierdie eerste-wêreld landjies weet nie hoe om met die stembokse te kroek nie, hulle merk nie eens jou vinger met daardie bleddie ink wat dae vat om af te kom nie. Hulle vertrou dat jy nie gaan kroek nie en dat jy slegs eenkeer gestem het. Sulke naiwiteit sal jy nie in SA kry nie, verseker nie. Die stembokse sal eerder wegraak.
Die twee hoofpartye hier (dis nou die Labour en die Liberal)het nou altwee ewe min stemme gekry, en nou sit daar ‘n klomp manne wat hulself die independents (sommer clowns in my boeke) noem. Hulle behoort aan geen party nie – hulle is seker die eerlikste van al die politici, maar aan die ander kant seker die moeilikste klomp bliksems wat jy kan kry. Die klomp gaan nou bepaal wie die land gaan regeer. Gaan dit nou die rooikop merrie met die skerp neus wees, of mister Rabbit? Net hulle weet. 14 miljoen mense het gestem, en op die ou end sit 4 of 5 manne met al die stemme in hulle jeukerige hande.
Dis omtrent erger as reality TV. Op Survivor, of Big bratha, of Biggest Looser kan jou pelle jou mos sommer van die eiland af stem as jy nie genoeg by almal gatgekruip het nie. Hierdie paar manne kan nou sommer die hele parlement aanmekaar slaan. Hulle is ewe skielik baie gewild.
Hulle kry daagliks duisende oproepe, emails, en sekerlik ‘n paar Wilson toffies en ‘n ou stokkie-lekkertjie onder die tafel deur. Dis nou die manne se week of fame. Die dag as hulle die besluit gemaak het is hulle weer ou nuus, en die Rooigevaar antie of Oom Rabbit vat die leisels en beur vorentoe.
Mense, hierdie democracy affêre is ‘n ding om te aanskou.
Die beste van hierdie hele spektakel was hoe die partye mekaar aanvat, hulle is almal sulke "polite" poephole en wanneer daar 'n hou na die opisie gaan dan doen hulle dit met flair. Partykeer voel dit jy wil die ouens aan die strot gryp en 'n bietjie sense inslaan, maar dit sal dalk as agresie gesien word. Hier raak die mense nie agresief wanneer dit by politiek kom nie, hulle raak net "polite".
Mensig dis darem soveel anders as dit wat ons gewoond aan is. Daar in die wonderlike SA weet ons hoeka lank voor die tyd wie gaan wen – al wat ons nie weet nie, is die persentasie meerderheid wat die comrades hierdie keer gaan he.
Viva!
Hierdie eerste-wêreld landjies weet nie hoe om met die stembokse te kroek nie, hulle merk nie eens jou vinger met daardie bleddie ink wat dae vat om af te kom nie. Hulle vertrou dat jy nie gaan kroek nie en dat jy slegs eenkeer gestem het. Sulke naiwiteit sal jy nie in SA kry nie, verseker nie. Die stembokse sal eerder wegraak.
Die twee hoofpartye hier (dis nou die Labour en die Liberal)het nou altwee ewe min stemme gekry, en nou sit daar ‘n klomp manne wat hulself die independents (sommer clowns in my boeke) noem. Hulle behoort aan geen party nie – hulle is seker die eerlikste van al die politici, maar aan die ander kant seker die moeilikste klomp bliksems wat jy kan kry. Die klomp gaan nou bepaal wie die land gaan regeer. Gaan dit nou die rooikop merrie met die skerp neus wees, of mister Rabbit? Net hulle weet. 14 miljoen mense het gestem, en op die ou end sit 4 of 5 manne met al die stemme in hulle jeukerige hande.
Dis omtrent erger as reality TV. Op Survivor, of Big bratha, of Biggest Looser kan jou pelle jou mos sommer van die eiland af stem as jy nie genoeg by almal gatgekruip het nie. Hierdie paar manne kan nou sommer die hele parlement aanmekaar slaan. Hulle is ewe skielik baie gewild.
Hulle kry daagliks duisende oproepe, emails, en sekerlik ‘n paar Wilson toffies en ‘n ou stokkie-lekkertjie onder die tafel deur. Dis nou die manne se week of fame. Die dag as hulle die besluit gemaak het is hulle weer ou nuus, en die Rooigevaar antie of Oom Rabbit vat die leisels en beur vorentoe.
Mense, hierdie democracy affêre is ‘n ding om te aanskou.
Die beste van hierdie hele spektakel was hoe die partye mekaar aanvat, hulle is almal sulke "polite" poephole en wanneer daar 'n hou na die opisie gaan dan doen hulle dit met flair. Partykeer voel dit jy wil die ouens aan die strot gryp en 'n bietjie sense inslaan, maar dit sal dalk as agresie gesien word. Hier raak die mense nie agresief wanneer dit by politiek kom nie, hulle raak net "polite".
Sunday, August 1, 2010
Besige naweek
Partykeer gaan mens ‘n naweek in en jy wonder waarmee jy jouself sal besig hou, en ander kere is dit so besig dat jy nie kans kry vir ‘n bietjie rus nie. As jy jou oë uitvee dan is die naweek verby en jy is eintlik pootuit en dit voel of jy niks rus in het nie.
Ons het hierdie naweek so ‘n besige een beleef. Vrydag aand is ons na’n 40ste verjaarsdag partytjie, nogal dressup, het eers na een in die bed gekom, Saterdag het die kinders weer Lake Mountain toe gegaan vir ‘n lekker tydjie in die sneeu, ons het huise gaan soek, en Sondag was dit kerk toe en daarna ‘n lekker gesellige braai by die kerk, later die middag is ons na ‘n restaurant toe vir lekker koffie en koek saam nog ‘n verjaarsdag maatjie.
Ek het begin om op Vrydae pottery klasse te doen, en mensig is dit nou lekker. Die gespeel met die klei het ook ‘n kalmerende invloed op ‘n mens. Ek weet net nie hoe die goed gaan lyk wat uitkom aan die einde van die dag nie, maar hopelik bars alles darem nie wanneer dit uit die oond gaan kom nie. Ons sal maar sien.
Die week het ek bietjie in die “op shops” gaan inkopies doen. Die “op shops” hier is maar tipies soos die tweede handse winkels daar in SA, maar die verskil is hier gee jy al jou ou goed af by die winkels wat dit dan weer verkoop om geld in te samel. Al die “op shops” is maar ge-affilieer aan een of ander gemeenskaps / welsyns organsies. Hier is baie SALVOS en hulle die Salvation Army se geldtrommel winkel, dan kry jy natuurlik die Rooikruis ook. Jy laai al jou werkende aparate, heel en netjies klere, skoene en handsakke, fietse en speelgoed, breekware en ander nonsense af, die ouens sorteer dit uit, tag dit en sit dit op die rakke om verkoop te word. Hier kan jy enige iets van die grootste stuk gemors tot die mees ladiedaste ontwerpers pakkies kry. Wel so het ek nou gesoek vir iets vir ons “dressup” 70’s verjaarsdag partyjie waarna toe ons uitgenooi is. Ek het van die een winkel na die ander winkel gery opsoek na die mees uitspattigste en physicadelic klere. Ek het dit gekry en mensig mense was dit nou prêt. Dit voel partykeer soos Pandora se kis as jy in so ‘n winkel instap, want jy weet nooit met was jy daar gaan uitstap nie. En die kyke wat jy kry as jy met die klere daar uitstap is lagwekkend. Die mense dink seker jy het geen dress sense nie. Dis nou jou dressup klere.
Niemand kyk jou skeef aan as jy klere daar koop nie, baie mense koop hulle klere so. Hier leer jy maar vinnig waar om te gaan inkopies doen. Die wen situasie van so ‘n winkel is dat indien jy op ‘n plek is en dalk te min warm goed ingepak het kan jy vinnig in die opshop in glip en vir jou iets warms kry teen ‘n dollar of twee. Daar is letterlik op elke dorpie ‘n opshop. Hier het ouens al ontwerpers handsakke gekry, skoene wat nog nooit gedra is nie en die mooiste leer belte. Dit is mos so, ‘n ander ou se gemors is baie keer vir jou goudwerd.
Saterdag was dit vroeg opstaan, skaars vyf ure se slaap weg gehad na die vorige aand se lekker party, die kinders is saam met die kerk se jeug Lake Mountain toe vir die dag. Die kinders het weer lekker in die sneeu gaan speel en natuurlik pootuit by die huis aangekom Saterdagaand.
Sondag het ons kerk toe gegaan en na kerk het ons lekker gebraai saam met die ander mense in wyk. Meestal van die mense is maar Suid Afrikaners en hier en daar ‘n Ozzie. Dit was nou lekker kuier so by die kerk waarna ons huistoe is seker so halfdrie die middag. Vieruur het ons gaan koffie drink in ‘n restarant om nog ‘n vriendin se verjaarsdag te vier. Daar het ons seker gekuier tot so sesuur die aand. Wat nogal lekker aangenaam was is dat die die waitress ‘n Suid Afrikaanse meisie was. So bestel jy sommer vinnig deur en sy verstaan jou moedertaal so mooi.
Vanaand besef ek weereens hoe vinnig verloor die kinders hulle Afrikaans. Clarissa sit hier by my op die bed en ons lees uit die vertalende en tweetalige woordeboek, dat sy nie eens die afrikaanse woorde mee reg kan uitspreek nie, sy is opsoek na die betekenis van ‘n “cult”. Selfs wanneer sy engels praat draai en rol sy die woorde soos die Ozzies dit doen. Haar maats sal nie glo hoe verengels sy nie.
Saterdag het ons weer bietjie na huise gaan kyk. Ons is opsoek na ‘n groter huis sodat die tweeling elkeen hulle eie kamer kan kry en hopelik ‘n ekstra badkamer. Nou dis makliker gese as gedaan. Meestal van die huise wat geadverteer word op die internet is eintlik maar vierslaapkamers en ‘n studeerkamer, en nie vyfslapers soos hulle dit adverteer nie. So sien ek toe op die internet na ‘n huis wat noem dat dit beslis vyfslaapkamers is en die eiendom is “resort style”. Die prentjies op die internet is so mooi en ek wil amper opgewonde raak. Ek kontak die agent en ek kan Vrydag gou na die huis gaan kyk, ek is skoon opgewonde. Nou kom ek vra julle die vraag, het julle al ooit na huise gaan kyk, te huur of te koop, en daar uit gestap met die gevoel van kots wat in jou keel vassit. Wel dis hoe ek gevoel het nadat ek uit die “resort style” huis uit gestap het. Mensig mense julle het nog nie vuil gesien nie, vuil stink en absoluut grillende van kop tot tone. Hoe die mense in die eerste plek hulle huis kan oopgooi vir ander mense om daardeur te stap gaan my verstand te bowe, nie eens op my slegste week en luiste dag sal ek dit waag om my huis oop te gooi vir ander ouens as my plek so lyk nie. Ek is seker die goed wat in die toilet se bak groei is lewendig en sal jou in die boud hap. Die huis is ‘n health hazard vir enige iemand wat daardeur stap. Ek voel skoon ‘n stuk wortel in my keel in opstoot net deur daaraan te dink weer.
Wel hopelik sal ons ‘n ander huis vind, en as ons dan ook nie is dit ook goed so, maar ek skuif nie sommer gou as dit die tipe huise is wat beskikbaar is nie. Dalk moet ek vir julle foto’s wys van hoe lyk ‘n huis wat deur die agent op die web geplaas word teenoor hoe die huis eitnlik lyk, dalk sal julle die penarie verstaan waarin mens is. Nee wat sluk sluk, ontspan en dink aan die see, dis beter daar sak die wortel.
Groete aan almal hier uit ‘n koue en nat Melbourne
Ons het hierdie naweek so ‘n besige een beleef. Vrydag aand is ons na’n 40ste verjaarsdag partytjie, nogal dressup, het eers na een in die bed gekom, Saterdag het die kinders weer Lake Mountain toe gegaan vir ‘n lekker tydjie in die sneeu, ons het huise gaan soek, en Sondag was dit kerk toe en daarna ‘n lekker gesellige braai by die kerk, later die middag is ons na ‘n restaurant toe vir lekker koffie en koek saam nog ‘n verjaarsdag maatjie.
Ek het begin om op Vrydae pottery klasse te doen, en mensig is dit nou lekker. Die gespeel met die klei het ook ‘n kalmerende invloed op ‘n mens. Ek weet net nie hoe die goed gaan lyk wat uitkom aan die einde van die dag nie, maar hopelik bars alles darem nie wanneer dit uit die oond gaan kom nie. Ons sal maar sien.
Die week het ek bietjie in die “op shops” gaan inkopies doen. Die “op shops” hier is maar tipies soos die tweede handse winkels daar in SA, maar die verskil is hier gee jy al jou ou goed af by die winkels wat dit dan weer verkoop om geld in te samel. Al die “op shops” is maar ge-affilieer aan een of ander gemeenskaps / welsyns organsies. Hier is baie SALVOS en hulle die Salvation Army se geldtrommel winkel, dan kry jy natuurlik die Rooikruis ook. Jy laai al jou werkende aparate, heel en netjies klere, skoene en handsakke, fietse en speelgoed, breekware en ander nonsense af, die ouens sorteer dit uit, tag dit en sit dit op die rakke om verkoop te word. Hier kan jy enige iets van die grootste stuk gemors tot die mees ladiedaste ontwerpers pakkies kry. Wel so het ek nou gesoek vir iets vir ons “dressup” 70’s verjaarsdag partyjie waarna toe ons uitgenooi is. Ek het van die een winkel na die ander winkel gery opsoek na die mees uitspattigste en physicadelic klere. Ek het dit gekry en mensig mense was dit nou prêt. Dit voel partykeer soos Pandora se kis as jy in so ‘n winkel instap, want jy weet nooit met was jy daar gaan uitstap nie. En die kyke wat jy kry as jy met die klere daar uitstap is lagwekkend. Die mense dink seker jy het geen dress sense nie. Dis nou jou dressup klere.
Niemand kyk jou skeef aan as jy klere daar koop nie, baie mense koop hulle klere so. Hier leer jy maar vinnig waar om te gaan inkopies doen. Die wen situasie van so ‘n winkel is dat indien jy op ‘n plek is en dalk te min warm goed ingepak het kan jy vinnig in die opshop in glip en vir jou iets warms kry teen ‘n dollar of twee. Daar is letterlik op elke dorpie ‘n opshop. Hier het ouens al ontwerpers handsakke gekry, skoene wat nog nooit gedra is nie en die mooiste leer belte. Dit is mos so, ‘n ander ou se gemors is baie keer vir jou goudwerd.
Saterdag was dit vroeg opstaan, skaars vyf ure se slaap weg gehad na die vorige aand se lekker party, die kinders is saam met die kerk se jeug Lake Mountain toe vir die dag. Die kinders het weer lekker in die sneeu gaan speel en natuurlik pootuit by die huis aangekom Saterdagaand.
Sondag het ons kerk toe gegaan en na kerk het ons lekker gebraai saam met die ander mense in wyk. Meestal van die mense is maar Suid Afrikaners en hier en daar ‘n Ozzie. Dit was nou lekker kuier so by die kerk waarna ons huistoe is seker so halfdrie die middag. Vieruur het ons gaan koffie drink in ‘n restarant om nog ‘n vriendin se verjaarsdag te vier. Daar het ons seker gekuier tot so sesuur die aand. Wat nogal lekker aangenaam was is dat die die waitress ‘n Suid Afrikaanse meisie was. So bestel jy sommer vinnig deur en sy verstaan jou moedertaal so mooi.
Vanaand besef ek weereens hoe vinnig verloor die kinders hulle Afrikaans. Clarissa sit hier by my op die bed en ons lees uit die vertalende en tweetalige woordeboek, dat sy nie eens die afrikaanse woorde mee reg kan uitspreek nie, sy is opsoek na die betekenis van ‘n “cult”. Selfs wanneer sy engels praat draai en rol sy die woorde soos die Ozzies dit doen. Haar maats sal nie glo hoe verengels sy nie.
Saterdag het ons weer bietjie na huise gaan kyk. Ons is opsoek na ‘n groter huis sodat die tweeling elkeen hulle eie kamer kan kry en hopelik ‘n ekstra badkamer. Nou dis makliker gese as gedaan. Meestal van die huise wat geadverteer word op die internet is eintlik maar vierslaapkamers en ‘n studeerkamer, en nie vyfslapers soos hulle dit adverteer nie. So sien ek toe op die internet na ‘n huis wat noem dat dit beslis vyfslaapkamers is en die eiendom is “resort style”. Die prentjies op die internet is so mooi en ek wil amper opgewonde raak. Ek kontak die agent en ek kan Vrydag gou na die huis gaan kyk, ek is skoon opgewonde. Nou kom ek vra julle die vraag, het julle al ooit na huise gaan kyk, te huur of te koop, en daar uit gestap met die gevoel van kots wat in jou keel vassit. Wel dis hoe ek gevoel het nadat ek uit die “resort style” huis uit gestap het. Mensig mense julle het nog nie vuil gesien nie, vuil stink en absoluut grillende van kop tot tone. Hoe die mense in die eerste plek hulle huis kan oopgooi vir ander mense om daardeur te stap gaan my verstand te bowe, nie eens op my slegste week en luiste dag sal ek dit waag om my huis oop te gooi vir ander ouens as my plek so lyk nie. Ek is seker die goed wat in die toilet se bak groei is lewendig en sal jou in die boud hap. Die huis is ‘n health hazard vir enige iemand wat daardeur stap. Ek voel skoon ‘n stuk wortel in my keel in opstoot net deur daaraan te dink weer.
Wel hopelik sal ons ‘n ander huis vind, en as ons dan ook nie is dit ook goed so, maar ek skuif nie sommer gou as dit die tipe huise is wat beskikbaar is nie. Dalk moet ek vir julle foto’s wys van hoe lyk ‘n huis wat deur die agent op die web geplaas word teenoor hoe die huis eitnlik lyk, dalk sal julle die penarie verstaan waarin mens is. Nee wat sluk sluk, ontspan en dink aan die see, dis beter daar sak die wortel.
Groete aan almal hier uit ‘n koue en nat Melbourne
Sunday, July 25, 2010
Rigting wyser
Hier kom gereeld “nuwe” mense die land binne wat maar redelik verward rond strompel. Ons verwysings raamwerk wat vir jare gegroei het oor hoe dinge werk in ons land van geboorte is skielik daarmee heen en ‘n nuwe verwysings raamwerk moet gevorm en gebou word oor jou nuwe land. Dit is maar redelik moeilik veral as jy absoluut niemand ken, en jy moet nog probeer uitpleis wat werk en hoe werk wat. Dit help as mens iemand het wat jou die pad kan wys.
Hier werk alles anders. Vat nou maar jou bank, hier glo die mense nog aan tjeks, internet betalings is maar baie “suspect” in die mense se oë. Jy kan nie net jou kinders in die skool inskryf nie, nee dit is eers afspraak wat jy maak en dan onderhoude wat gevoer word, jy word die skool gewys en dan besluit jy wil jy jou kind inskryf. Dis ‘n lang proses wat maklik ‘n week of langer kan neem. Jy kan ook nie net ‘n agent bel as jy ‘n huis soek nie, dis ook ‘n proses. Jy moet registreer om ‘n sms te kry oor wanneer die huis op skou is om te gaan kyk, dan kry jy ook net vyftien minute om deur die huis te gaan. Jy kan ook nie te veel vra hê nie want die kanse is baie goed dan die agent ook geen idée het. Selfs om net winkel toe te gaan en kos te gaan koop vat nogal dink werk. Dink nou vir jouself, vir jare word jy groot met Tastic, Koo, All Gold Tamatie sous. Jou vleis koop jy by die slagter en jy ken die snitte by die naam. Wel hier is nie Tastic en Koo nie so watse rys gaan jy nou koop en die kinders wil niks weet van enige tamatiesous behalwe All Gold nie. Nou moet jy maar elke keer iets anders koop om alles uit te probeer tot jy nou iets kry wat naastenby is soos wat jy gewoond aan was. Selfs die vleis snitte word anders gesny. Mens sukkel om maar ‘n plekkie te kry wat skaapnek sal sny, dit is beskikbaar, maar die ouens se snitte is meer hompe as snitte. Die slagter sal sommer opgewonde raak as jy sou vra om dit nog kleiner te sny. Hy is te bang hy sny sy vinger af. Partykeer wil mens sommer self agter die lem inklim en die goed sny.
Die week het ek ‘n nuwe gesin gewys waar alles is en bietjie raad gegee oor hoe dinge werk en waarvoor daar uitgekyk moet word. Ek het sommer begin deur vir hulle te gaan wys waar is die Suid Afrikaanse winkel waar ons chutney en rys koop, die rys wat ons in Coles hier koop kook pap. ‘n Belangrike winkel vir ons hier is Aldi’s want hier sal jy altyd iets te kope kry wat spotgoed koop is vir die week en die kruideniersware is nie te duur nie. Ons het op en af gery met die strate en hulle gewys dat alle paaie kruis met mekaar, so indien jy sou verdwaal hoef jy net dwars te draai en jy kruis weer een van die groot paaie. Ek het hulle ook gewys waar is die trein stasies, die “op shops” die verskillende winkelsentrums, asook waar al die “factory outlets” is om klere teen ‘n goedkoop prys te kry en natuurlik ook die natuurpad by Warrandyte koffie winkel.
Wanneer jy hier land werk jou kop nog in rande en jy betaal in dollars. Nou elke keer wat jy iets koop kan jy nie anders as om alles terug te verwerk na rande nie. Indien jy dit doen dan kos alles ‘n astronomiese prys. So hier leer jy vinnig om al die specials vir die week uit te snuffel en by watter winkels kan jy maar verby loop. Wanneer jy iemand het wat jou al die dinge kan uitwys en reghelp dan maak dit dat die aanpassing nie so moeilik is nie. Hopelik is hier een gesin wat minder “confused” is oor die onbekendheid.
Hier werk alles anders. Vat nou maar jou bank, hier glo die mense nog aan tjeks, internet betalings is maar baie “suspect” in die mense se oë. Jy kan nie net jou kinders in die skool inskryf nie, nee dit is eers afspraak wat jy maak en dan onderhoude wat gevoer word, jy word die skool gewys en dan besluit jy wil jy jou kind inskryf. Dis ‘n lang proses wat maklik ‘n week of langer kan neem. Jy kan ook nie net ‘n agent bel as jy ‘n huis soek nie, dis ook ‘n proses. Jy moet registreer om ‘n sms te kry oor wanneer die huis op skou is om te gaan kyk, dan kry jy ook net vyftien minute om deur die huis te gaan. Jy kan ook nie te veel vra hê nie want die kanse is baie goed dan die agent ook geen idée het. Selfs om net winkel toe te gaan en kos te gaan koop vat nogal dink werk. Dink nou vir jouself, vir jare word jy groot met Tastic, Koo, All Gold Tamatie sous. Jou vleis koop jy by die slagter en jy ken die snitte by die naam. Wel hier is nie Tastic en Koo nie so watse rys gaan jy nou koop en die kinders wil niks weet van enige tamatiesous behalwe All Gold nie. Nou moet jy maar elke keer iets anders koop om alles uit te probeer tot jy nou iets kry wat naastenby is soos wat jy gewoond aan was. Selfs die vleis snitte word anders gesny. Mens sukkel om maar ‘n plekkie te kry wat skaapnek sal sny, dit is beskikbaar, maar die ouens se snitte is meer hompe as snitte. Die slagter sal sommer opgewonde raak as jy sou vra om dit nog kleiner te sny. Hy is te bang hy sny sy vinger af. Partykeer wil mens sommer self agter die lem inklim en die goed sny.
Die week het ek ‘n nuwe gesin gewys waar alles is en bietjie raad gegee oor hoe dinge werk en waarvoor daar uitgekyk moet word. Ek het sommer begin deur vir hulle te gaan wys waar is die Suid Afrikaanse winkel waar ons chutney en rys koop, die rys wat ons in Coles hier koop kook pap. ‘n Belangrike winkel vir ons hier is Aldi’s want hier sal jy altyd iets te kope kry wat spotgoed koop is vir die week en die kruideniersware is nie te duur nie. Ons het op en af gery met die strate en hulle gewys dat alle paaie kruis met mekaar, so indien jy sou verdwaal hoef jy net dwars te draai en jy kruis weer een van die groot paaie. Ek het hulle ook gewys waar is die trein stasies, die “op shops” die verskillende winkelsentrums, asook waar al die “factory outlets” is om klere teen ‘n goedkoop prys te kry en natuurlik ook die natuurpad by Warrandyte koffie winkel.
Wanneer jy hier land werk jou kop nog in rande en jy betaal in dollars. Nou elke keer wat jy iets koop kan jy nie anders as om alles terug te verwerk na rande nie. Indien jy dit doen dan kos alles ‘n astronomiese prys. So hier leer jy vinnig om al die specials vir die week uit te snuffel en by watter winkels kan jy maar verby loop. Wanneer jy iemand het wat jou al die dinge kan uitwys en reghelp dan maak dit dat die aanpassing nie so moeilik is nie. Hopelik is hier een gesin wat minder “confused” is oor die onbekendheid.
Saturday, July 17, 2010
"HARD LABOUR"
Vandag was nou een van daardie dae waar jy jouself omtrent letterlik oor ‘n mik gewerk het, jy is skoon moeg en uitgeput na so ‘n lang dag. Al waarna jy nou verlang is om ‘n lekker warm stomende borrel bad te gaan neem. Nie dat dit nou vir my beskore is nie want ek het nie ‘n bad in my badkamer. Hopelik een van die dae dan sal ek ook so ‘n luuksheid hê.
My vriendin Anli-hulle het getrek van hulle kleine en beknopte tuinhuisie na ‘n lekker groot huis met ‘n tuin. Dit was ook nou nie moontlik om ‘n ou Jonas of Elias nader te geroep het om te kom help met die getrekkery nie, nee wat daar was eerder geroep na ‘n Alex en Johan. ‘n Groot trokkie is gehuur vir die dag en van die manne het vroeg uit die vere gespring om te gaan help. Die hele huis is omtrent getrek en nou word daar gewag vir “Two men and a Truck” om die groot goed soos die beddens, kaste, tafels en sitkamer stelle te trek. Ons is te oud om die goed te doen, en Elias en Jonas is nie hier, so dan huur jy mense om die vir jou te doen. Hulle het die regte “toerusting” en weet ook hoe om dit reg te “dra”.
Ons vrouens het na die nuwe huis gegaan en die kombuis begin skoonmaak. Ek wil dit net weereens noem dat hier is verskillende vlakke van skoonmaak in Australia. Daar is ‘n spreekwoord wat so gaan “Bo blink maar onder stink” en dit is hoe die mense hier skoonmaak. Alles lyk netjies tot jy die kaste en laaie begin skoonmaak, mensig maar die mense het net absoluut geen benul wat dit beteken om ‘n huis skoon en netjies af te gee nie. Ai, ek skud maar my kop, en is dan maar dankbaar my Ma kon my wys hoe om behoorlik ‘n huis skoon te maak. Hopelik sal my kinders ook eendag dankbaar wees angesien hulle hier onder my ook maar hel het.
Hier leer ons weer om mense te waardeer en dankbaar te wees vir die vriendskappe wat ons sluit. Ons kan met ‘n rustige hart weet dat as iets ooit moet skeef loop die ander een daar sal wees om te help. Ons het hierdie tipe vriendskappe begin verloor in Suid Afrika, nie doelbewustelik dink ek nie, dis maar die manier hoe ons begin leef het. Elkeen vir homself en die duiwel vir almal
My vriendin Anli-hulle het getrek van hulle kleine en beknopte tuinhuisie na ‘n lekker groot huis met ‘n tuin. Dit was ook nou nie moontlik om ‘n ou Jonas of Elias nader te geroep het om te kom help met die getrekkery nie, nee wat daar was eerder geroep na ‘n Alex en Johan. ‘n Groot trokkie is gehuur vir die dag en van die manne het vroeg uit die vere gespring om te gaan help. Die hele huis is omtrent getrek en nou word daar gewag vir “Two men and a Truck” om die groot goed soos die beddens, kaste, tafels en sitkamer stelle te trek. Ons is te oud om die goed te doen, en Elias en Jonas is nie hier, so dan huur jy mense om die vir jou te doen. Hulle het die regte “toerusting” en weet ook hoe om dit reg te “dra”.
Ons vrouens het na die nuwe huis gegaan en die kombuis begin skoonmaak. Ek wil dit net weereens noem dat hier is verskillende vlakke van skoonmaak in Australia. Daar is ‘n spreekwoord wat so gaan “Bo blink maar onder stink” en dit is hoe die mense hier skoonmaak. Alles lyk netjies tot jy die kaste en laaie begin skoonmaak, mensig maar die mense het net absoluut geen benul wat dit beteken om ‘n huis skoon en netjies af te gee nie. Ai, ek skud maar my kop, en is dan maar dankbaar my Ma kon my wys hoe om behoorlik ‘n huis skoon te maak. Hopelik sal my kinders ook eendag dankbaar wees angesien hulle hier onder my ook maar hel het.
Hier leer ons weer om mense te waardeer en dankbaar te wees vir die vriendskappe wat ons sluit. Ons kan met ‘n rustige hart weet dat as iets ooit moet skeef loop die ander een daar sal wees om te help. Ons het hierdie tipe vriendskappe begin verloor in Suid Afrika, nie doelbewustelik dink ek nie, dis maar die manier hoe ons begin leef het. Elkeen vir homself en die duiwel vir almal
Sunday, July 4, 2010
Afrika tyd versus OZ tyd
So kom alle goeie en natuurlik lekker dinge ook maar altyd tot ‘n einde. Hierdie afgelope naweek was ons na die Grampians om bietjie te gaan ontspan. Die Grampians hier is soos die Drakensberge in Suid Afrika. Baie mooi en natuurlike baie koud.
Die naweek het maar nat begin, maar gelukkig weet ons teen die tyd dat jy pak maar altyd ekstra warm goed in want jy weet nooit. Die plekkie waar ons oorgebly het is aan die suidelik kant van die Grampians. Wat so interresant was terwyl ons gery het is die dorpies waardeur ons is, hoe verder ons ry hoe kleiner is die dorpies. Op die een plekkie waar ons toe gestop het is die pupulasie maar 100, die winkeltjie is die plaaslike “take away”, poskantoor, Medicare en Centre link, en DVD winkel. Jou alles in een winkel. Daar was ander dorpies wat nog kleiner is op ons pad, en nog voor jy dit besef het is jy deur die dorp, met slegs ‘n gehuggie en pleknaam as aanduiding van ‘n dorp. Ek wonder partykeer hoe oorleef die mense dit so op die platteland.
Die dorp naaste aan ons by die Grampians is Balmoral. Nou die plekkie is nie veel verskillende van die ander dorpies waar ons al gestop het nie, maar hy sal beslis die een wees wat altyd in ons kop sal vas sit. Ons het besluit om Saterdagaand in die dorp te gaan eet, en sodoende het die ouens plek bespreek by die hotel, die enigste een natuurlik op die dorp. Nou picture dit, dis ‘n tipiese ou hotel dateer seker so uit die vroee 1900’s en jy kan die laslappie werk sien wat so deur die jare gedoen is, maar dis die dorps se kuier plekkie die. Dis nie net die dorps se kuier plekkie nie, dis sommer ook die local “drive thru” bottle stoor. So elke keer wat jy by die kroeg staan en iets bestel en nog dink jy wil betaal hardloop die barman gou uit om die “drive thru” klient te gaan bedien, dan is jy eers weer aan die beurt. Sonder om veel hieroor uit te brei kan julle julself nou indink hoe lank die bestelling van 23 mense gevat het. Dit was LANK.
Omtrent al die eetplekke werk so dat jy bestel jou kos by die kasiere, jy betaal en kry dan ‘n tafel nommer. Jy kry vir jou ‘n ou sitplekkie en wag dan vir jou kos, en gewoonlik verloop dinge redelik vlot en vinnig. Dis ‘n bietjie van ‘n aanpassing, maar dit werk. Wel blykbaar werk dit in die hotel toe ook so, eers was dit die drinkgoed se bestellings wat bietjie lank geneem het, en toe besef ons maar dis nie net sit by die tafel in die hotel nie, nee jy moet by die bar jou kos ook bestel. Gelukkig kry ons ‘n menu of twee en werk die ding sommer so vinnig deur. Dit was nou weer ‘n proses om die kos bestellings geplaas te kry, maar ons is rustig. Nou laat ek net ook dit sommer noem, ons was so sesuur by die hotel en aandete word slegs bedien tussen 6 en half nege. Iemand het dit blykbaar nie vir die kombuis genoem nie, maar dis ok.
Na ‘n uur en ‘n half daag die eerste 3 se borde kos op, ons almal wag toe in spanning vir die res. Die kos het almal in sarsies van drie of so opgedaag, met tussen poses van tien minute tot ‘n driekwart uur. Ons het naderhand weddenskappe begin neem oor hoe vinnig ons gedink het die volgende ou se kos sou neem en wat dalk volgende sal uitkom. Ons het selfs al begin dink om ‘n game darts te begin speel want ons het baie tyd gehad so tussen die bedieninge van die kos. Dit het presies drie ure geneem vandat die eerste ou sy kos gekry het tot die laaste ou sy kos gekry het, en met elke bediening het ons naderhand die ouens maar begin aan gecheer want dit was ‘n prestasie as die kos uit die kombuis gekom het. Ek moet bysê, die kos was alles vars gemaak en niks reeds voorbereide kosse gewees nie. Dalk was die groente en skyfies dalk geskil gewees, maar selfs dit kan ons oor debateer.
Ons het later aan begin dink dalk moet ons dit maar opgee en vra vir ‘n take away wat ons die volgende oggend sal kom afhaal want dalk en net dalk sal ons betyds daarvoor wees. Niemand was bereid om ‘n koffie bestelling te plaas nie want ons was seker dat indien een ou ‘n bestelling plaas en ‘n ander ou ry terug na die kamp plek dit ‘n absoluut no brainer sal wees oor wie eerste koffie sal kry. Hier het ons gesien dat Afrika tyd kom nie naby Oz tyd nie.
Die naweek het maar nat begin, maar gelukkig weet ons teen die tyd dat jy pak maar altyd ekstra warm goed in want jy weet nooit. Die plekkie waar ons oorgebly het is aan die suidelik kant van die Grampians. Wat so interresant was terwyl ons gery het is die dorpies waardeur ons is, hoe verder ons ry hoe kleiner is die dorpies. Op die een plekkie waar ons toe gestop het is die pupulasie maar 100, die winkeltjie is die plaaslike “take away”, poskantoor, Medicare en Centre link, en DVD winkel. Jou alles in een winkel. Daar was ander dorpies wat nog kleiner is op ons pad, en nog voor jy dit besef het is jy deur die dorp, met slegs ‘n gehuggie en pleknaam as aanduiding van ‘n dorp. Ek wonder partykeer hoe oorleef die mense dit so op die platteland.
Die dorp naaste aan ons by die Grampians is Balmoral. Nou die plekkie is nie veel verskillende van die ander dorpies waar ons al gestop het nie, maar hy sal beslis die een wees wat altyd in ons kop sal vas sit. Ons het besluit om Saterdagaand in die dorp te gaan eet, en sodoende het die ouens plek bespreek by die hotel, die enigste een natuurlik op die dorp. Nou picture dit, dis ‘n tipiese ou hotel dateer seker so uit die vroee 1900’s en jy kan die laslappie werk sien wat so deur die jare gedoen is, maar dis die dorps se kuier plekkie die. Dis nie net die dorps se kuier plekkie nie, dis sommer ook die local “drive thru” bottle stoor. So elke keer wat jy by die kroeg staan en iets bestel en nog dink jy wil betaal hardloop die barman gou uit om die “drive thru” klient te gaan bedien, dan is jy eers weer aan die beurt. Sonder om veel hieroor uit te brei kan julle julself nou indink hoe lank die bestelling van 23 mense gevat het. Dit was LANK.
Omtrent al die eetplekke werk so dat jy bestel jou kos by die kasiere, jy betaal en kry dan ‘n tafel nommer. Jy kry vir jou ‘n ou sitplekkie en wag dan vir jou kos, en gewoonlik verloop dinge redelik vlot en vinnig. Dis ‘n bietjie van ‘n aanpassing, maar dit werk. Wel blykbaar werk dit in die hotel toe ook so, eers was dit die drinkgoed se bestellings wat bietjie lank geneem het, en toe besef ons maar dis nie net sit by die tafel in die hotel nie, nee jy moet by die bar jou kos ook bestel. Gelukkig kry ons ‘n menu of twee en werk die ding sommer so vinnig deur. Dit was nou weer ‘n proses om die kos bestellings geplaas te kry, maar ons is rustig. Nou laat ek net ook dit sommer noem, ons was so sesuur by die hotel en aandete word slegs bedien tussen 6 en half nege. Iemand het dit blykbaar nie vir die kombuis genoem nie, maar dis ok.
Na ‘n uur en ‘n half daag die eerste 3 se borde kos op, ons almal wag toe in spanning vir die res. Die kos het almal in sarsies van drie of so opgedaag, met tussen poses van tien minute tot ‘n driekwart uur. Ons het naderhand weddenskappe begin neem oor hoe vinnig ons gedink het die volgende ou se kos sou neem en wat dalk volgende sal uitkom. Ons het selfs al begin dink om ‘n game darts te begin speel want ons het baie tyd gehad so tussen die bedieninge van die kos. Dit het presies drie ure geneem vandat die eerste ou sy kos gekry het tot die laaste ou sy kos gekry het, en met elke bediening het ons naderhand die ouens maar begin aan gecheer want dit was ‘n prestasie as die kos uit die kombuis gekom het. Ek moet bysê, die kos was alles vars gemaak en niks reeds voorbereide kosse gewees nie. Dalk was die groente en skyfies dalk geskil gewees, maar selfs dit kan ons oor debateer.
Ons het later aan begin dink dalk moet ons dit maar opgee en vra vir ‘n take away wat ons die volgende oggend sal kom afhaal want dalk en net dalk sal ons betyds daarvoor wees. Niemand was bereid om ‘n koffie bestelling te plaas nie want ons was seker dat indien een ou ‘n bestelling plaas en ‘n ander ou ry terug na die kamp plek dit ‘n absoluut no brainer sal wees oor wie eerste koffie sal kry. Hier het ons gesien dat Afrika tyd kom nie naby Oz tyd nie.
Monday, June 14, 2010
Queens Birthday Weekend
Hierdie naweek was nou ‘n regte rustige en stil naweek sonder die kinders gewees. Hoe lekker was dit nou om net ons twee te gewees het sonder enige kinder bekommernisse. Die kinders het na die “State Youth Games” gegaan in Warragul vir drie dae. Dit is ‘n Christenkamp vol sport aktiwiteit vir die jonges tussen die ouderdom van 13 tot 25. Deur die dag was daar ook allerhande ander aktiwiteit wat hulle kon doen en in die aand was daar weer Christen bands en ander sosiale bedrywighede waarmee hulle hulself kon besig hou. Slaap was natuurlik nie hoog op die agenda gewees nie, hoe minder slaap daar was hoe beter natuurlik.
Die weer het Vrydag nie so lekker saam gespeel nie en die kamp was in die reen opgeslaan. Dit het natuurlik daartoe bygedra dat die hele naweek ‘n groot modderspul was. Alles was letterlik met modder besmeer, en wie sal dit toe nou moet skoon maak. NEE daar is nie ‘n Mary, of Elizabeth of Zondi nee, dis die Ma’s en Pa’s wat die gemors moet skoon maak. Wel dit was die eerste en die laaste keer dat ons die modderspul skoon gemaak het terwyl die kinders hulle verlore slaap ingehaal het. Ek het die meisies se tekkies net so in die asblik gegooi, daar is net geen manier dat ek die gemors sal skoon kry nie.
Met die water beperkinge nog steeds in werking hier is dit moeilik om sommer net die kraan oop te draai en alles af te spuit, ek het lanklaas soveel modder gesien. Ek wonder partykeer wat deur die kinders se koppe gaan as hulle alles so bemors, seker gedink “Oe Pret” en net verder in die modder gespeel. Mens sou sweer hulle is ‘n klomp vyfjariges wat niks beter weet nie.
Met die aankoms daar Maandag oggend het dit soos ‘n reuse tentdorp gelyk. Van die hoogte af was dit ‘n miernes van bedrywigheid, en wat ‘n gesig om dit te sien. Die area waarin die kamp was is ongeloof mooi. Dis groen so ver jy kan sien, met boerdery rondom jou. Daar was 3 000+ jongmense gewees wat die kamp bygwoon het. Die eerste kamp twintig jaar terug het begin met 75 jonges, hierdie jaar was daar 75 verskillende kerkgroepe gewees vanaf regoor die hele Victoria / Melbourne area. Die kinders het dit ongelooflik baie geniet, maar volgende jaar gaan daar beslis reels wees alvorens daar enige plekke geboek word vir die 2011 kamp
Die weer het Vrydag nie so lekker saam gespeel nie en die kamp was in die reen opgeslaan. Dit het natuurlik daartoe bygedra dat die hele naweek ‘n groot modderspul was. Alles was letterlik met modder besmeer, en wie sal dit toe nou moet skoon maak. NEE daar is nie ‘n Mary, of Elizabeth of Zondi nee, dis die Ma’s en Pa’s wat die gemors moet skoon maak. Wel dit was die eerste en die laaste keer dat ons die modderspul skoon gemaak het terwyl die kinders hulle verlore slaap ingehaal het. Ek het die meisies se tekkies net so in die asblik gegooi, daar is net geen manier dat ek die gemors sal skoon kry nie.
Met die water beperkinge nog steeds in werking hier is dit moeilik om sommer net die kraan oop te draai en alles af te spuit, ek het lanklaas soveel modder gesien. Ek wonder partykeer wat deur die kinders se koppe gaan as hulle alles so bemors, seker gedink “Oe Pret” en net verder in die modder gespeel. Mens sou sweer hulle is ‘n klomp vyfjariges wat niks beter weet nie.
Met die aankoms daar Maandag oggend het dit soos ‘n reuse tentdorp gelyk. Van die hoogte af was dit ‘n miernes van bedrywigheid, en wat ‘n gesig om dit te sien. Die area waarin die kamp was is ongeloof mooi. Dis groen so ver jy kan sien, met boerdery rondom jou. Daar was 3 000+ jongmense gewees wat die kamp bygwoon het. Die eerste kamp twintig jaar terug het begin met 75 jonges, hierdie jaar was daar 75 verskillende kerkgroepe gewees vanaf regoor die hele Victoria / Melbourne area. Die kinders het dit ongelooflik baie geniet, maar volgende jaar gaan daar beslis reels wees alvorens daar enige plekke geboek word vir die 2011 kamp
Wednesday, June 9, 2010
Diesel vs Unleaded
Vandag was een van daardie dae wat ek verseker baie lank sal onthou. Dis die dag wat potensieel 'n koste tag van $20 000 aangehad het. Wat het gebeur wonder julle, wel die storie is . . . . . . . . petrol het opge-eindig in 'n diesel kar se tenk.
Hier is baie scenarios en die vinger kan heen en weer gewys word maar aan die einde van die dag moet ek die blaam vat hiervoor. Ek het vandag met Alex se Chrysler gery en moes diesel ingooi. Maar soos alles hier moet jy dit self doen want hier is nie petrol joggies wat jou bedien nie. So toe ons by die petrolstasie stop klim boeta uit en se hy sal ingooi, hy vra vir my watter unleaded moet hy gooi want hier is twee verskillendes, en tipies soos ek is luister ek met 'n halwe oor. (Wel dit sou amper veroorsaak dat ek 'n hartaanval kry later.) Ek antwoord dat diesel is diesel en hy gooi unleaded in, ek stap in om te gaan betaal en ry doodluiters huis toe.
By die huis gekom eet ons gou en dis tyd om Clarissa by die netbal te gaan haal, en dis hier wat die paniek inslaan. Ek start daardie kar en die volgende oomblik ruk hy so erg dat ek 'n oomblik van totale verlamming beleef, ek skrik daar uit my beswyming en skakel die kar onmiddelik af. Ek loop hardloop terug na die huis en so ver ek gaan roep ek vir Christiaan, "Wat het jy in die kar gegooi, Unleaded of Diesel", en hier diep binne in my hoop ek hy gaan antwoord Diesel, maar my brein se dit gaan Unleaded wees.
Julle almal het al gesien as die TV stories of die movies alles so in slow motion begin wys, en hy weet hier kom 'n ding, en dit is nie goed nie. Jy sien hoe speel hulle die scenes terug na die begin en realiteit skop in want jy weet hier kom die punchline. Soos baie dinge in die lewe is daar nie 'n recall of reverse knoppie wat gedruk kan word om dinge wat verkeerd gedoen is reg te maak alvorens die bollie die fan gaan tref nie.
Wel die uit einde was dat daar unleaded in die tenk gegooi is in plaas van diesel. So wat die hel maak mens nou. Die kar het so erg gebok spring dat my hart nou nog aan die buitekant sit. Hoe verduidelik jy aan jou man dat jy het potensieel 'n uitgawe van $20 000 geskep. Jy kan nie die dom petroljoggie beskuldig nie want die dom petrol joggie is jou 16 jarige seun wat jou iets gevra het en jy het nie geluister nie.
Jou brein werk oortyd want jy weet daar moet iets wees wat jy kan doen om dit reg te maak, om die Universe weer terug op track te kry, en almal wat jy ken gaan deur jou gedagtes om te probeer pinpoint wie weet iets van karre af. Jy bel rond en uiteindelik lyk dit of daar 'n ou ligpuntjie kan wees, Craig en Marcell kan kom help. Die unleaded word gedreineer uit die tenk en diesel word ingegooi. Ek het lankal die pad gevat want ek sien nie kans vir nog enige verdere slegte nuus nie, die proses moet werk en die enjin het hopelik geen skade.
Ek moet se ek het 'n redelik sug van versagting gehad toe Alex in die huis instap en daar is darem 'n smile, want toe weet ek dis OK.
So die uiteinde van die storie is, ek gooi van nou af self diesel of petrol in die karre en ek sal beter moet luister.
Hier is baie scenarios en die vinger kan heen en weer gewys word maar aan die einde van die dag moet ek die blaam vat hiervoor. Ek het vandag met Alex se Chrysler gery en moes diesel ingooi. Maar soos alles hier moet jy dit self doen want hier is nie petrol joggies wat jou bedien nie. So toe ons by die petrolstasie stop klim boeta uit en se hy sal ingooi, hy vra vir my watter unleaded moet hy gooi want hier is twee verskillendes, en tipies soos ek is luister ek met 'n halwe oor. (Wel dit sou amper veroorsaak dat ek 'n hartaanval kry later.) Ek antwoord dat diesel is diesel en hy gooi unleaded in, ek stap in om te gaan betaal en ry doodluiters huis toe.
By die huis gekom eet ons gou en dis tyd om Clarissa by die netbal te gaan haal, en dis hier wat die paniek inslaan. Ek start daardie kar en die volgende oomblik ruk hy so erg dat ek 'n oomblik van totale verlamming beleef, ek skrik daar uit my beswyming en skakel die kar onmiddelik af. Ek loop hardloop terug na die huis en so ver ek gaan roep ek vir Christiaan, "Wat het jy in die kar gegooi, Unleaded of Diesel", en hier diep binne in my hoop ek hy gaan antwoord Diesel, maar my brein se dit gaan Unleaded wees.
Julle almal het al gesien as die TV stories of die movies alles so in slow motion begin wys, en hy weet hier kom 'n ding, en dit is nie goed nie. Jy sien hoe speel hulle die scenes terug na die begin en realiteit skop in want jy weet hier kom die punchline. Soos baie dinge in die lewe is daar nie 'n recall of reverse knoppie wat gedruk kan word om dinge wat verkeerd gedoen is reg te maak alvorens die bollie die fan gaan tref nie.
Wel die uit einde was dat daar unleaded in die tenk gegooi is in plaas van diesel. So wat die hel maak mens nou. Die kar het so erg gebok spring dat my hart nou nog aan die buitekant sit. Hoe verduidelik jy aan jou man dat jy het potensieel 'n uitgawe van $20 000 geskep. Jy kan nie die dom petroljoggie beskuldig nie want die dom petrol joggie is jou 16 jarige seun wat jou iets gevra het en jy het nie geluister nie.
Jou brein werk oortyd want jy weet daar moet iets wees wat jy kan doen om dit reg te maak, om die Universe weer terug op track te kry, en almal wat jy ken gaan deur jou gedagtes om te probeer pinpoint wie weet iets van karre af. Jy bel rond en uiteindelik lyk dit of daar 'n ou ligpuntjie kan wees, Craig en Marcell kan kom help. Die unleaded word gedreineer uit die tenk en diesel word ingegooi. Ek het lankal die pad gevat want ek sien nie kans vir nog enige verdere slegte nuus nie, die proses moet werk en die enjin het hopelik geen skade.
Ek moet se ek het 'n redelik sug van versagting gehad toe Alex in die huis instap en daar is darem 'n smile, want toe weet ek dis OK.
So die uiteinde van die storie is, ek gooi van nou af self diesel of petrol in die karre en ek sal beter moet luister.
Wednesday, May 19, 2010
Ek le so lekker in my warm bed nou, dit raak vrek koud hier. Dit voel so of die winter op ons is, maar dis nog net die begin, dit raak blykbaar baie nat en baie koud. Sal maar sien hoe pas ons aan. Hopelik sal ons die sneeu geniet in die berge, dis darem net so twee ure se ry soontoe. Ons beplan om Mt Baw Baw toe te gan, sal julle op hoogte hou.
Wel kom ek vertel net gou vir julle, Roelf se drama met die hospitaal is nog nie verby nie, die arme ou het gaan staan en sy arm ook nog breek. Nou sit hy met 'n gebreekte been en 'n gebreekte arm, nou is hy in 'n rolstoel. Sy arm het hy gebreek by die tieners se "youth" groep.
Doe hokkie hou die meisies darem besig, en natuurlik vir ons op Vrydae aande. Dis nie pret om teen 9 grade langs 'n baan te staan, en as dit nog reen is dit minder pret. Hierso oefen en speel die kinders wedstryde of dit nou sonskyn weer is en of dit nou reen dit maak nie saak nie. Ek het darem vinnig geleer om in lae aan te trek na die sport toe. Ek lyk soos 'n eskimo, maar tenminste is ek gepantser teen die koue, moet nog net vir Alex mooi leer.
Ons bybelstudie groepie is besig met die boek Openbaring en mensig mense dis eintlik 'n interresante boek. Ons het laasweek begin en het net oorhoofs gesels. 'n Interresante website wat julle na kan gaan kyk is http://www.raptureready.com en hier is baie goeie artikels. Ek dink nie ons besef hoe naby die tyd is nie.
In die gemeente waar ons is naamlik Wonga Park Christian Reform Church is eintlik 'n tipiese immigrante gemeente. Hier is 'n wye spektrum van mense in die kerk, klompie Suid Afrikaners, Duiters en Hollanders. Ons het die week 'n klompie van die ouer lidmate bederf met eg Suid Afrikaanse gebak. Hulle het dit so geniet om bederf te word, en so het ons gepraat oor alles en nog wat. Partykeer raak mens so verstrengel in jou eie dinge dat jy nie besef die mense rondom jou verstaan jou nie eintlik nie. Ons is so geneig om onmiddelik Afrikaans te praat as ons iemand sien, jou brein se Afrikaans en jy begin dan sommer in jou moedertaal gesels, jy vergeet skoon dat die ander in die geselsskap dalk nie verstaan. My brein is nog nie so ingeskakel dat ek net Engels praat nie, so moet ek nou probeer om my mede lidmate te akkomodeer en hulle nie uitsluit uit die gesprekke nie. Dit gaan nogal baie dinkwerk verg.
Van die lidmate wat ons mee gekuier het is almal diep in hulle sewentigs, tagtigs en begin negentigs. Hierdie klomp ou mense is nog almal aktief, hulle stap en kuier en blykbaar is hulle dagboeke nogal besig. Die een omie Phillip Nel (ou Suid Afrikaner / Hollander) is noual dertig jaar hier in Australia en het so tweejaar terug vir die eerste keer terug gegaan na Suid Afrika. Hy was verstom oor die veranderinge, wat hom die meeste getref het is die feit dat die pad tussen Jhb en CPT 'n goeie 100km korter is as in hulle dae. Ook dat al die klein dorpies nou afgesny is van die groot pad. Hy is nou 81 al en sy kop werk nog goed.
Boeta het sestien geword en ek kan nie glo hoe die tyd gevlieg het nie. Die kind is yslik groot en is alreeds 'n kop langers as ek. Ek moet nou opkyk na hom, maar ek kan hom darem nog lekker laat bloos.
Die skole se ope dae is hier gedurende Mei, en mensig is dit bedrywig. Dit was vanaf tienuur tot drie uur die middag. Celeste het gaan uithelp by die skool, sy het in die kombuis gewerk. Hulle het sop gekook en pizza's gemaak, en vir al die harde werk het sy 'n fliek kaartjie gekry asook McDonalds in klastyd. Die manier hoe ope dae hier gehou word is net heeltemal anders as in SA, dis soos 'n roadshow, in elke klas is demonstrasies, of dit nou wetenskap is of houtwerk, en die publiek word deel van die hele demonstrasie, hulle is betrokke by alles wat gedoen word, dis nie net "show and tell" nie. Volgens Celeste het hulle oor die driehonderd mense voorsien van sop en pizza's, ek is nie seker hoeveel het dalk maagpyn gekry nie.
Wel kom ek vertel net gou vir julle, Roelf se drama met die hospitaal is nog nie verby nie, die arme ou het gaan staan en sy arm ook nog breek. Nou sit hy met 'n gebreekte been en 'n gebreekte arm, nou is hy in 'n rolstoel. Sy arm het hy gebreek by die tieners se "youth" groep.
Doe hokkie hou die meisies darem besig, en natuurlik vir ons op Vrydae aande. Dis nie pret om teen 9 grade langs 'n baan te staan, en as dit nog reen is dit minder pret. Hierso oefen en speel die kinders wedstryde of dit nou sonskyn weer is en of dit nou reen dit maak nie saak nie. Ek het darem vinnig geleer om in lae aan te trek na die sport toe. Ek lyk soos 'n eskimo, maar tenminste is ek gepantser teen die koue, moet nog net vir Alex mooi leer.
Ons bybelstudie groepie is besig met die boek Openbaring en mensig mense dis eintlik 'n interresante boek. Ons het laasweek begin en het net oorhoofs gesels. 'n Interresante website wat julle na kan gaan kyk is http://www.raptureready.com en hier is baie goeie artikels. Ek dink nie ons besef hoe naby die tyd is nie.
In die gemeente waar ons is naamlik Wonga Park Christian Reform Church is eintlik 'n tipiese immigrante gemeente. Hier is 'n wye spektrum van mense in die kerk, klompie Suid Afrikaners, Duiters en Hollanders. Ons het die week 'n klompie van die ouer lidmate bederf met eg Suid Afrikaanse gebak. Hulle het dit so geniet om bederf te word, en so het ons gepraat oor alles en nog wat. Partykeer raak mens so verstrengel in jou eie dinge dat jy nie besef die mense rondom jou verstaan jou nie eintlik nie. Ons is so geneig om onmiddelik Afrikaans te praat as ons iemand sien, jou brein se Afrikaans en jy begin dan sommer in jou moedertaal gesels, jy vergeet skoon dat die ander in die geselsskap dalk nie verstaan. My brein is nog nie so ingeskakel dat ek net Engels praat nie, so moet ek nou probeer om my mede lidmate te akkomodeer en hulle nie uitsluit uit die gesprekke nie. Dit gaan nogal baie dinkwerk verg.
Van die lidmate wat ons mee gekuier het is almal diep in hulle sewentigs, tagtigs en begin negentigs. Hierdie klomp ou mense is nog almal aktief, hulle stap en kuier en blykbaar is hulle dagboeke nogal besig. Die een omie Phillip Nel (ou Suid Afrikaner / Hollander) is noual dertig jaar hier in Australia en het so tweejaar terug vir die eerste keer terug gegaan na Suid Afrika. Hy was verstom oor die veranderinge, wat hom die meeste getref het is die feit dat die pad tussen Jhb en CPT 'n goeie 100km korter is as in hulle dae. Ook dat al die klein dorpies nou afgesny is van die groot pad. Hy is nou 81 al en sy kop werk nog goed.
Boeta het sestien geword en ek kan nie glo hoe die tyd gevlieg het nie. Die kind is yslik groot en is alreeds 'n kop langers as ek. Ek moet nou opkyk na hom, maar ek kan hom darem nog lekker laat bloos.
Die skole se ope dae is hier gedurende Mei, en mensig is dit bedrywig. Dit was vanaf tienuur tot drie uur die middag. Celeste het gaan uithelp by die skool, sy het in die kombuis gewerk. Hulle het sop gekook en pizza's gemaak, en vir al die harde werk het sy 'n fliek kaartjie gekry asook McDonalds in klastyd. Die manier hoe ope dae hier gehou word is net heeltemal anders as in SA, dis soos 'n roadshow, in elke klas is demonstrasies, of dit nou wetenskap is of houtwerk, en die publiek word deel van die hele demonstrasie, hulle is betrokke by alles wat gedoen word, dis nie net "show and tell" nie. Volgens Celeste het hulle oor die driehonderd mense voorsien van sop en pizza's, ek is nie seker hoeveel het dalk maagpyn gekry nie.
Wednesday, April 7, 2010
Dit reën nou so lekker buite, die lug is so mooi helder en skoon. Die blou wat so plek plek deurslaan is verrassend mooi. Ek is seker as jy nou buite sou gaan staan jy die heerlikste varste lug sal ruik. Dit is lekker om in die oggend buite te kom en die vars lug in te asem, geen besoedeling en rook wat swaar hang op die horizon nie. Die varsheid van die dag kan mens amper proe so op jou tong.
Die afelope week was nou nie sonder insidente gewees nie. Ons het die kinders gevat na die nuwe Icerink in die Docklands, wat natuurlik baie lekker was, en daar sal dit gebeur dat Roelf sy enkel breek. Tussen Nicolette, Roelf en Christiaan het hulle oor mekaar geval. Christiaan stoot vir die twee "love birds" van agter om hulle te help om vinniger gaan, die probleem hiermee is dat die ys al redelik groefies het van die vorige ysskaats sessies. Die skaatse haak vas in die groefies want ons skaats mos nie, ons gly net. So haak Roelf se skaatse vas en hy val neer, Nicolette val oor hom en Christiaan oor hulle altwee. 'n Resep vir moeilikheid, en dis hoe dit gebeur dat Roelf sy enkel breek.
Soos ons maar nou gewoond is vat jy dan nou jou kind na die ongevalle, en vandaar sort die dokters die kind uit. Jy is maar saam met die kind elke stappie, van die xstrale en dan die wag enige iets anders wat soos gewoonlik maar sal volg. Die dokter lig jou in soos die proses ontwikkel en jy verstaan presies wat met jou kind gebeur. Die ouens praat met jou. So sal jou kind of opgeneem word vir die aand indien dit ernstig lyk, of 'n cast kry vir 'n week tot die swelling gesak het en hulle dalk 'n beter prognoses kan maak. Jou kind sal darem 'n tablet kry vir die erge pyn en daar sal mooi verduidelik word hoe om die voet te versorg indien hy huis toe sou gaan. Jy is op "par" met die dokter, en indien jy nie is nie, dan kry jy nog 'n tweede opinie tot jy gelukkig is. Jy vat ook jou kind na die dokter waarmee jy gemaklik is en jy praat met ander ouers wat ook deur so 'n proses is om te hoor wat is hulle opinies oor die dokter en is die ou darem behoorlik gekwalifiseerd. Jy weet darem dat as die radiograaf die xstrale geneem het die ou die verslag geskryf het dat die dokter sal verstaan, die dokter kyk ook na die xstrale, dis nou om homself te vergewis dat xstrale wys dit wat die verslag sê. Die ou is mos nou darem die ER dokter en hulle weet mos. Die verwys jou na 'n ortopediese chirurg waarmee hy gelukkig is.
Wel hier werk dit anders. Nie slegter nie, net anders. Eerstens indien jy na noodgevalle gaan hier met jou kind word die kind deur die pediatriese dokters gesien omrede hulle tot met 16 jaar daaronder klasifiseer. Hier is jy as ouer net 'n beslommernis, jy mors die dokters se tyd deur hulle te vra oor die besering. Die body language is tipies van "Ek het nie nou tyd om jou 'n les in anatomie te gee nie" en al wat jy wou geweet is, is hoe ernstig die breek nou eintlik is. Jy sit in ongevalle, die feit dat jy privaat medies hier het beteken absoluut niks, zero, NIL. Jy is eintlik net ‘n nommertjie tot iemand anders met pyn erger as joune opdaag. Jy sit en wag jou beurt af soos in enige staats hospitaal in Suid Afrika, en indien enige iemand anders inkom wat meer dringende aandag nodig het sal jy maar net moet wag. So hier sit jy,die voet hang want daar is nie plek om die voet te lig nie, en jy wag. Die arme kind in pyn maar wat jy wag geduldig, dalk iewers is daar uitkoms.
Na drie en 'n halwe uur raak jy maar redelik gatvol gewag, wat is dit met die gewagery en jy gaan vra nou “wat nou”? hoe lank moet ons nog wag vir die dokter. Nie die slimste move gewees hierdie nie, moet ook nou nie jou stem verhef of net effens te hard vra hoe lank nog nie want dan roep hulle sommer Code Grey op jou. Jy's agresief en 'n gevaar vir die mense, FOK, teen daardie tyd sou hulle 'n flippen CODE RED moes uitroep vir my, my in 'n straight jacket sit en 'n kalmeer inspuiting gee. Hier mense moet julle regtig maar bid vir my, ek is nie die kalmste mens wanneer dit by my kinders kom en sport beserings nie, veral nie as hulle vir ure gaan sit met pyn en ek my beurt moet afwag nie.
Eventauly word die kind is vir xstrale gestuur, die arme dokters kan nie behoorlik sien hoe erg die besering is nie en stel voor dat hy vir 'n CT scan gaan, maar nou is dit na ses so jy moet wag tot more want hulle maak toe, die ER maak toe (HAHAHAHA ek dog dis dan 'n ER), en nee jy kan nie voorskrif pynpille kry nie jy kan maar panadol gee. Dis so goed jy gee jou kind ‘n disprin in, dit gaan nie help vir die gebreekte enkel se pyn nie. So jou kind se enkel is gebreek, hulle kan nie sien hoe erg nie, maar is darem bereid om 'n semi cast op sit tot die volgende dag toe. Die hospitaal sal jou dan bel vir 'n afspraak om vir die scan te gaan. As dit maar so eenvoudig was. Niks in die lewe is ook maklik of eenvoudig nie, daar is altyd ‘n kinkel in die kabel.
Eerstens die hospitaal bel jou nie, jy bel naderhand en probeer uitvind nou wat nou. Daar word vir jou vertel dat dit nie meer nodig is vir die CT scan nie, die ER dokter het die Xstrale vir die ortopediese chirurg gewys en ja die enkel is gebreek maar hy moet eers met die "been"spesialis praat. Die ortopediese chirurg praat met jou nadat jy hom moes bel, (hy moes jou gebel het maar wie worry nou oor sulke kleinighede) en hy wag nog vir die "been"spesialis om die xstrale te interpetreer. Wow, drie dokters later en hulle weet nog nie presies wat is eintlik die diagnose nie. So die radioloog kan nie mooi op die xstrale die breek sien nie, die ER dokter kan ook nie en besluit op 'n CT scan, die ER dokter wys die Ortopediese chirurg die xstrale en hy besluit om die "been"spesialis te konsulteer. Nou wat die verskil is tussen die ortopediese chirurg en die "been"spesialis weet ek nie, maar sal nog uitvind. Jy moet jou kind terug vat na die ER en daar is besluit om nou 'n behoorlike cast op te sit to onder die lies, dit vir 'n gebreekte enkel, hoekom dit nie in die eerste plek gedoen is nie verstaan ek nie, maar ek is nie die dokter nie.
Maar die storie eindig nie daar nie. Dit het nog 'n episode of tien, ek is seker mens kan ‘n dokumentere real live experience hieroor doen.
So na 'n week in die cast tot onder die knieg bel die ma weer die hospitaal, want nadat die cast opgesit is het die "been"spesialis haar ingelig sal die kind moet skroewe in die enkel kry. Nou hier is die total confusion hoog, hulle kan nie die breek mooi sien nie maar wil sommer opereer en skroewe in sit. Daar moet daar en dan toestemming gegee word vir opname en hospitalisasie. Indien jy weier dan behandel hulle ook nie jou kind verder nie.
Kyk hier sou my moer meter weer die rooi geslaan het, en die alarm sou glad nie gestop het nie. Eerstens laat hulle jou wag, die opvolg met die dokters gebeur nie indien jy nie self die opvolg doen nie, jy kan nie vra vir tweede opinies nie, jy kan nie jou kind na 'n ander hospitaal vat nader aan die huis nie. Ek wonder wat noem mens dit?
So nadat die hospitaal of die dokters weereens nie gebel het vir die opvolg besoeke en scans vir die week nie, volg die ma dit maar weereens op. So hoor sy dat die CT scans volgeboek is vir die week en sy nie gehelp sal kan word nie. Na mooi praat en verduidelik en weer opvolg en navrae laat weet hulle sy kan so drie uur die middag inkom en dan maar wag vir 'n gaatjie. Nou moet die arme kind vas van 7uur die oggend af, hy moet wag vir die scan wat dalk enige tyd van na drie geneem kan word en dan sal daar besluit word oor die operasie. Wel hier kom die snag, die ma word na 2ure gebel, sy moet agtuur die oggend by die hospitaal wees vir die scan, die operasie is geskeduleer vir drie uur die middag. Die uit einde van die episode is die kind is eers half een die volgende oggend geopereer. Die arme kind het gevas vanaf seweuur die oggend, geen druppel water oor die lippe, geen drip in die arm vir vloeistof inname en as die ma iets vra dan word die ogies gerol. Hulle kan bly wees dit was nie my kind nie.
Die been is in ‘n semi cast gesit vir twee weke, die semi cast is pleister aan die agterkant van die been en verband. So sal ons leer dat alles nie altyd beter of makliker aan die anderkant van die draad is nie. Baie dinge mag dalk dieselfde lyk maar is beslis nie.
Wees op die uitkyk vir die opvolg, dit mag dalk ‘n verassing of twee inhou
Die afelope week was nou nie sonder insidente gewees nie. Ons het die kinders gevat na die nuwe Icerink in die Docklands, wat natuurlik baie lekker was, en daar sal dit gebeur dat Roelf sy enkel breek. Tussen Nicolette, Roelf en Christiaan het hulle oor mekaar geval. Christiaan stoot vir die twee "love birds" van agter om hulle te help om vinniger gaan, die probleem hiermee is dat die ys al redelik groefies het van die vorige ysskaats sessies. Die skaatse haak vas in die groefies want ons skaats mos nie, ons gly net. So haak Roelf se skaatse vas en hy val neer, Nicolette val oor hom en Christiaan oor hulle altwee. 'n Resep vir moeilikheid, en dis hoe dit gebeur dat Roelf sy enkel breek.
Soos ons maar nou gewoond is vat jy dan nou jou kind na die ongevalle, en vandaar sort die dokters die kind uit. Jy is maar saam met die kind elke stappie, van die xstrale en dan die wag enige iets anders wat soos gewoonlik maar sal volg. Die dokter lig jou in soos die proses ontwikkel en jy verstaan presies wat met jou kind gebeur. Die ouens praat met jou. So sal jou kind of opgeneem word vir die aand indien dit ernstig lyk, of 'n cast kry vir 'n week tot die swelling gesak het en hulle dalk 'n beter prognoses kan maak. Jou kind sal darem 'n tablet kry vir die erge pyn en daar sal mooi verduidelik word hoe om die voet te versorg indien hy huis toe sou gaan. Jy is op "par" met die dokter, en indien jy nie is nie, dan kry jy nog 'n tweede opinie tot jy gelukkig is. Jy vat ook jou kind na die dokter waarmee jy gemaklik is en jy praat met ander ouers wat ook deur so 'n proses is om te hoor wat is hulle opinies oor die dokter en is die ou darem behoorlik gekwalifiseerd. Jy weet darem dat as die radiograaf die xstrale geneem het die ou die verslag geskryf het dat die dokter sal verstaan, die dokter kyk ook na die xstrale, dis nou om homself te vergewis dat xstrale wys dit wat die verslag sê. Die ou is mos nou darem die ER dokter en hulle weet mos. Die verwys jou na 'n ortopediese chirurg waarmee hy gelukkig is.
Wel hier werk dit anders. Nie slegter nie, net anders. Eerstens indien jy na noodgevalle gaan hier met jou kind word die kind deur die pediatriese dokters gesien omrede hulle tot met 16 jaar daaronder klasifiseer. Hier is jy as ouer net 'n beslommernis, jy mors die dokters se tyd deur hulle te vra oor die besering. Die body language is tipies van "Ek het nie nou tyd om jou 'n les in anatomie te gee nie" en al wat jy wou geweet is, is hoe ernstig die breek nou eintlik is. Jy sit in ongevalle, die feit dat jy privaat medies hier het beteken absoluut niks, zero, NIL. Jy is eintlik net ‘n nommertjie tot iemand anders met pyn erger as joune opdaag. Jy sit en wag jou beurt af soos in enige staats hospitaal in Suid Afrika, en indien enige iemand anders inkom wat meer dringende aandag nodig het sal jy maar net moet wag. So hier sit jy,die voet hang want daar is nie plek om die voet te lig nie, en jy wag. Die arme kind in pyn maar wat jy wag geduldig, dalk iewers is daar uitkoms.
Na drie en 'n halwe uur raak jy maar redelik gatvol gewag, wat is dit met die gewagery en jy gaan vra nou “wat nou”? hoe lank moet ons nog wag vir die dokter. Nie die slimste move gewees hierdie nie, moet ook nou nie jou stem verhef of net effens te hard vra hoe lank nog nie want dan roep hulle sommer Code Grey op jou. Jy's agresief en 'n gevaar vir die mense, FOK, teen daardie tyd sou hulle 'n flippen CODE RED moes uitroep vir my, my in 'n straight jacket sit en 'n kalmeer inspuiting gee. Hier mense moet julle regtig maar bid vir my, ek is nie die kalmste mens wanneer dit by my kinders kom en sport beserings nie, veral nie as hulle vir ure gaan sit met pyn en ek my beurt moet afwag nie.
Eventauly word die kind is vir xstrale gestuur, die arme dokters kan nie behoorlik sien hoe erg die besering is nie en stel voor dat hy vir 'n CT scan gaan, maar nou is dit na ses so jy moet wag tot more want hulle maak toe, die ER maak toe (HAHAHAHA ek dog dis dan 'n ER), en nee jy kan nie voorskrif pynpille kry nie jy kan maar panadol gee. Dis so goed jy gee jou kind ‘n disprin in, dit gaan nie help vir die gebreekte enkel se pyn nie. So jou kind se enkel is gebreek, hulle kan nie sien hoe erg nie, maar is darem bereid om 'n semi cast op sit tot die volgende dag toe. Die hospitaal sal jou dan bel vir 'n afspraak om vir die scan te gaan. As dit maar so eenvoudig was. Niks in die lewe is ook maklik of eenvoudig nie, daar is altyd ‘n kinkel in die kabel.
Eerstens die hospitaal bel jou nie, jy bel naderhand en probeer uitvind nou wat nou. Daar word vir jou vertel dat dit nie meer nodig is vir die CT scan nie, die ER dokter het die Xstrale vir die ortopediese chirurg gewys en ja die enkel is gebreek maar hy moet eers met die "been"spesialis praat. Die ortopediese chirurg praat met jou nadat jy hom moes bel, (hy moes jou gebel het maar wie worry nou oor sulke kleinighede) en hy wag nog vir die "been"spesialis om die xstrale te interpetreer. Wow, drie dokters later en hulle weet nog nie presies wat is eintlik die diagnose nie. So die radioloog kan nie mooi op die xstrale die breek sien nie, die ER dokter kan ook nie en besluit op 'n CT scan, die ER dokter wys die Ortopediese chirurg die xstrale en hy besluit om die "been"spesialis te konsulteer. Nou wat die verskil is tussen die ortopediese chirurg en die "been"spesialis weet ek nie, maar sal nog uitvind. Jy moet jou kind terug vat na die ER en daar is besluit om nou 'n behoorlike cast op te sit to onder die lies, dit vir 'n gebreekte enkel, hoekom dit nie in die eerste plek gedoen is nie verstaan ek nie, maar ek is nie die dokter nie.
Maar die storie eindig nie daar nie. Dit het nog 'n episode of tien, ek is seker mens kan ‘n dokumentere real live experience hieroor doen.
So na 'n week in die cast tot onder die knieg bel die ma weer die hospitaal, want nadat die cast opgesit is het die "been"spesialis haar ingelig sal die kind moet skroewe in die enkel kry. Nou hier is die total confusion hoog, hulle kan nie die breek mooi sien nie maar wil sommer opereer en skroewe in sit. Daar moet daar en dan toestemming gegee word vir opname en hospitalisasie. Indien jy weier dan behandel hulle ook nie jou kind verder nie.
Kyk hier sou my moer meter weer die rooi geslaan het, en die alarm sou glad nie gestop het nie. Eerstens laat hulle jou wag, die opvolg met die dokters gebeur nie indien jy nie self die opvolg doen nie, jy kan nie vra vir tweede opinies nie, jy kan nie jou kind na 'n ander hospitaal vat nader aan die huis nie. Ek wonder wat noem mens dit?
So nadat die hospitaal of die dokters weereens nie gebel het vir die opvolg besoeke en scans vir die week nie, volg die ma dit maar weereens op. So hoor sy dat die CT scans volgeboek is vir die week en sy nie gehelp sal kan word nie. Na mooi praat en verduidelik en weer opvolg en navrae laat weet hulle sy kan so drie uur die middag inkom en dan maar wag vir 'n gaatjie. Nou moet die arme kind vas van 7uur die oggend af, hy moet wag vir die scan wat dalk enige tyd van na drie geneem kan word en dan sal daar besluit word oor die operasie. Wel hier kom die snag, die ma word na 2ure gebel, sy moet agtuur die oggend by die hospitaal wees vir die scan, die operasie is geskeduleer vir drie uur die middag. Die uit einde van die episode is die kind is eers half een die volgende oggend geopereer. Die arme kind het gevas vanaf seweuur die oggend, geen druppel water oor die lippe, geen drip in die arm vir vloeistof inname en as die ma iets vra dan word die ogies gerol. Hulle kan bly wees dit was nie my kind nie.
Die been is in ‘n semi cast gesit vir twee weke, die semi cast is pleister aan die agterkant van die been en verband. So sal ons leer dat alles nie altyd beter of makliker aan die anderkant van die draad is nie. Baie dinge mag dalk dieselfde lyk maar is beslis nie.
Wees op die uitkyk vir die opvolg, dit mag dalk ‘n verassing of twee inhou
Tuesday, March 30, 2010
Ses maande later
Vandag is dit ses maande wat ons hier in Melbourne is. Dit was nogal 'n hectic tyd vandat ons gehoor het ons het PR gekry. Die besluit om sommer dadelik te pak en te gaan het nogal groot omwenteling in ons lewens veroorsaak. Ons as volwassenes dink altyd die kinders sal cope, maar dis nie altyd die geval nie. Ek het gesien hoe hierdie hele kontinent skuif die kinders geaffekteer het. Die aanpassing was moeilik, maar hulle het dit gedoen. Hulle het maats gemaak (boeta het natuurlik bietjie langer gevat),skool in die Engelse taal het makliker gekom was wat ons gedink het, die kinders kry nog ESL klasse, maar ek dink dit gaan nie lank meer nodig wees nie. Hulle dink en praat omtrent net Engels en die Afrikaans gaan by die agterdeur uit.
Ons deurkruis ons nuwe omgewing omtrent elke naweek as ons die tyd kry, en dit is amazing om van die plekke te sien waarop ons afkom. Die natuurskoon is mooi en ongerep, hier sal die mense baie vinnig hulle opinies lig en petisies doen as daar gekonkel word met ontwikkelings in natuurgebiede.
Boeta se baard kom aan, en hy het besluit hy skeer nie. Ons sal maar moet sien hoe lank vat dit hom alvorens hy die skeermes nader trek. Hy het al begin groei aan die baard die week voor die skool gesluit het, duidelik is die ouens hier nie so streng, en hy wil blykbaar nie skeer tot 'n onderwyser iets se nie. Nou dit gaan baie lank vat, want hier hoef hulle nie te skeer as hulle nie wil nie. Dalk moet ek Nivea room iewers gaan kry en se dit is n nuwe tipe gesig masker, dalk nie 'n slegte plan.
Ons mis natuurlik nou die paaseiers, Beacon marshmellow eiers om presies te wees. Hier is 'n oorvloed van paaseiers, maar nie die marshmellow eiers waarvoor ons so lief is nie. Ek sal wat wil gee om nou een in my kieste in te druk en die sjokolade stukkie vir stukkie af te eet, al rondom die marshmellow. Hoe water my mnd nou.
Natuurlik is dit weer skoolvakansie, en dit voel soos gister toe die skole begin het na amper 7.5 weke se skool vakansie, en om die kinders besig is nogal 'n storie. Elke dag maak ons bietjie huis skoon, waarvoor sal ek dit nou alles alleen wil doen, en die res van die dag kan hulle hulself besig hou met iets. Vandag het hulle maats genooi om boardgames te kom speel hier by ons. Dit was nogal pret, veral as hulle 30seconds speel en daar nie meer in Afrikaans gedink kan word nie, dan moet ma maar kom uithelp.
Ons het ons eerste sessie van "Hardwaste pickup" gehad hierdie week. Dis wanneer jy die munisipaliteit bel en se dat jy gemors het om weg te gooi. Dis nou nie jou gewone huisafval of "recycle" goed soos papier ek karton bokse nie. Dis nou al daardie goed wat Johannes altyd sou gevat het, die goed waaroor jy nie meer 'n nut het nie. Wel hier is nou nie 'n Johannes nie so jy moet dit maar op die sypaadtjie sit vir 'n "collection". Ek en Christiaan het dit uitgepak, al die gebreekte stoele, lampe en tafels wat Elliott se mense so mooi verpak het. Toe Alex by die huis kom Maandag aand wou hy sy kop in 'n blik druk so skaam het hy gekry oor die gemors wat nou so opdie sypaadtjie staan. Gelukkig vir hom het hulle Dinsdag oggend vroeg gekom om dit te verwyder, nou kan hy weer sy gesig buite wys. Hierdie ouens is gerat vir sulke goed, dit was 2 lorries wat hier aangekom het. Een is soos 'n aslorrie en die ander een 'n trokkie. In die aslorrie gooi hulle al die gemors, in die lorrie gaan die groot goed soos die beddens, tv's, yskaste ens. Die groot bulky goed wat jy nie sommer sal "crush" nie. Die twee manne was minder as vyf minute besig en toe weer oppad na die volgende punt. Elke blyplek kry twee sulke "pickups" 'n jaar, en dis nou die terrein waar die scavengers uit kom en hulle huise weer vol maak. Die gesegde is mos iets van 'n anderman se gemors is jou fonds of so iets.
Ons deurkruis ons nuwe omgewing omtrent elke naweek as ons die tyd kry, en dit is amazing om van die plekke te sien waarop ons afkom. Die natuurskoon is mooi en ongerep, hier sal die mense baie vinnig hulle opinies lig en petisies doen as daar gekonkel word met ontwikkelings in natuurgebiede.
Boeta se baard kom aan, en hy het besluit hy skeer nie. Ons sal maar moet sien hoe lank vat dit hom alvorens hy die skeermes nader trek. Hy het al begin groei aan die baard die week voor die skool gesluit het, duidelik is die ouens hier nie so streng, en hy wil blykbaar nie skeer tot 'n onderwyser iets se nie. Nou dit gaan baie lank vat, want hier hoef hulle nie te skeer as hulle nie wil nie. Dalk moet ek Nivea room iewers gaan kry en se dit is n nuwe tipe gesig masker, dalk nie 'n slegte plan.
Ons mis natuurlik nou die paaseiers, Beacon marshmellow eiers om presies te wees. Hier is 'n oorvloed van paaseiers, maar nie die marshmellow eiers waarvoor ons so lief is nie. Ek sal wat wil gee om nou een in my kieste in te druk en die sjokolade stukkie vir stukkie af te eet, al rondom die marshmellow. Hoe water my mnd nou.
Natuurlik is dit weer skoolvakansie, en dit voel soos gister toe die skole begin het na amper 7.5 weke se skool vakansie, en om die kinders besig is nogal 'n storie. Elke dag maak ons bietjie huis skoon, waarvoor sal ek dit nou alles alleen wil doen, en die res van die dag kan hulle hulself besig hou met iets. Vandag het hulle maats genooi om boardgames te kom speel hier by ons. Dit was nogal pret, veral as hulle 30seconds speel en daar nie meer in Afrikaans gedink kan word nie, dan moet ma maar kom uithelp.
Ons het ons eerste sessie van "Hardwaste pickup" gehad hierdie week. Dis wanneer jy die munisipaliteit bel en se dat jy gemors het om weg te gooi. Dis nou nie jou gewone huisafval of "recycle" goed soos papier ek karton bokse nie. Dis nou al daardie goed wat Johannes altyd sou gevat het, die goed waaroor jy nie meer 'n nut het nie. Wel hier is nou nie 'n Johannes nie so jy moet dit maar op die sypaadtjie sit vir 'n "collection". Ek en Christiaan het dit uitgepak, al die gebreekte stoele, lampe en tafels wat Elliott se mense so mooi verpak het. Toe Alex by die huis kom Maandag aand wou hy sy kop in 'n blik druk so skaam het hy gekry oor die gemors wat nou so opdie sypaadtjie staan. Gelukkig vir hom het hulle Dinsdag oggend vroeg gekom om dit te verwyder, nou kan hy weer sy gesig buite wys. Hierdie ouens is gerat vir sulke goed, dit was 2 lorries wat hier aangekom het. Een is soos 'n aslorrie en die ander een 'n trokkie. In die aslorrie gooi hulle al die gemors, in die lorrie gaan die groot goed soos die beddens, tv's, yskaste ens. Die groot bulky goed wat jy nie sommer sal "crush" nie. Die twee manne was minder as vyf minute besig en toe weer oppad na die volgende punt. Elke blyplek kry twee sulke "pickups" 'n jaar, en dis nou die terrein waar die scavengers uit kom en hulle huise weer vol maak. Die gesegde is mos iets van 'n anderman se gemors is jou fonds of so iets.
Thursday, March 25, 2010
Partykeer "moan" mens oor die Ozzies, hulle frustreer die hel uit jou oor hulle slapgatgheid. Hulle reels en regulasies maak dat jy die dak wil uitklim en van daarbo wil skreeu.
Ander dae verras hulle jou. Hulle gaan uit hulle pad om jou kind te help met 'n taak. Sal jy halftien in die aand rondry om die inligting oor jou familie geskiedenis te gaan afgee vir vreemde mense wat jy nie regtig ken nie. Ek dink nie so nie.
Hier sit ons met Italiaanse bure, die ouma en oupa is in hulle tagtigs. Oupa is siekerig, maar Ouma is nog aan die gang. Sy skoffel nog in die tuin en Oupa hits haar hier van agter af aan.
Clarissa het met die ouma 'n onderhoud gehad en die kinders het 'n klompie inligting bymekaar gemaak vir haar. Vandag toe bring hulle die foto's en kaarte vir haar. Clarissa het maar bietjie slap gele en nie opgevolg dat sy die inligting betyds kry nie. Vandag toe loop sy die dogter in die Pines raak en vra toe of sy die foto's kan kry. Octavia, die dogter, se toe hulle sal dit vanaand bring. Nege uur toe klop sy aan die deur met mooi ou foto's van 1940's rond (en toe werk my scrapkop oortyd) en teen halftien is die broer hier met kaarte. Nou sit ek hier in my bed en dink, WOW, vreemdelinge en hulle doen dit vir my kind. Dit is beslis iets oor oor huis toe te skryf.
Ons as Suid Afrikaners het iets langs die pad verloor. Daardie omgee ding, daar die onselfsugtige diensbaarheid wat ons eens op 'n tyd gehad het is net verlore, en dit is ons kinders se loss.
Hier sien ek dit weer en dis 'n lekker gevoel.
Ander dae verras hulle jou. Hulle gaan uit hulle pad om jou kind te help met 'n taak. Sal jy halftien in die aand rondry om die inligting oor jou familie geskiedenis te gaan afgee vir vreemde mense wat jy nie regtig ken nie. Ek dink nie so nie.
Hier sit ons met Italiaanse bure, die ouma en oupa is in hulle tagtigs. Oupa is siekerig, maar Ouma is nog aan die gang. Sy skoffel nog in die tuin en Oupa hits haar hier van agter af aan.
Clarissa het met die ouma 'n onderhoud gehad en die kinders het 'n klompie inligting bymekaar gemaak vir haar. Vandag toe bring hulle die foto's en kaarte vir haar. Clarissa het maar bietjie slap gele en nie opgevolg dat sy die inligting betyds kry nie. Vandag toe loop sy die dogter in die Pines raak en vra toe of sy die foto's kan kry. Octavia, die dogter, se toe hulle sal dit vanaand bring. Nege uur toe klop sy aan die deur met mooi ou foto's van 1940's rond (en toe werk my scrapkop oortyd) en teen halftien is die broer hier met kaarte. Nou sit ek hier in my bed en dink, WOW, vreemdelinge en hulle doen dit vir my kind. Dit is beslis iets oor oor huis toe te skryf.
Ons as Suid Afrikaners het iets langs die pad verloor. Daardie omgee ding, daar die onselfsugtige diensbaarheid wat ons eens op 'n tyd gehad het is net verlore, en dit is ons kinders se loss.
Hier sien ek dit weer en dis 'n lekker gevoel.
Sunday, March 21, 2010
Hierdie was maar 'n stil week gewees in ons huis, nie veel het aangegaan nie. Dis nog 'n week voor die skole sluit dan is dit weer 'n gesukkel om die vervelende tieners besig te hou. Ek moet nou al sit en dink wat om te doen sodat ek nie later moet hoor "ons is bored" nie. Ek het gedink ons moet na die nuwe Docklands yskaats baan gaan. Dit het nou ge-open toe die winter olimpiese spele begin het. Dit is 'n indrukwekkende plek. Dan moet ons maar weer bowling gaan doen, dalk die dieretuin gaan besoek met die nuwe baba olifant. Movies is op die agende maar sal dan na die $8 cinema moet gaan, die ander is net te duur. Sal die weer ook bietjie dophou en dalk een dag na Black Rock toe ry, blykbaar is dit 'n mooi strand.
Boeta sou die week op 'n kyak kamp gegaan het, maar op die laaste minuut is dit geskuif omrede baie kinders ander buite sport verpligtinge gehad het en dan nie die skoolkamp sou kon bywoon nie. Die gesig het boekdele gespreek toe ons die oproep agtuur die aand gekry het dat dit skuif na die begin van die volgende kwartaal. Hy het nogal daarna uitgesien om sonder sy susters te wees vir 4 dae. Wel ons het ook daarna uitgesien, maar nou ja, nou sal ons dit dalk meer geniet voor die skole oopmaak as hy weg is.
Het darem die week lekker gescrap, het drie bladsye gedoen, een dubbel en twee enkel blaaie. Ek raak toe sommer nostalgies toe ek deur die albums blaai en boeta in sy rugby klere sien, ek wou toe amper begin tjank. Mens mis die kameradie wat jy met die ander ouers opbou so deur die jare, dis nie dieselfde hierdie kant nie, dis baie onpersoonlik.
Die kinders se sosiale lewe is partykeer besiger as ons eie. Die kinders het na Ruhan Kruger se 16de verjaarsdag gegaan, hulle het darem lekker geswem en te kere gegaan, later die aand is Clarissa na 'n 13de partytjie toe en Nicolette het saam met die kereltjie gaan fliek en ietsie gaan eet by Westfield Doncaster. Ons ou mense het maar by die huis gesit en TV gekyk, kaas en beskuitjies ge-eet en daarna net op die internet gesurf. Great social lewe wat ons het.
Nou is dit tyd om uit die bed op te staan, die kinder te gaan wakker maak en ontbyt te gaan eet. Dit is al tienuur op 'n Sondag ogggend hier, gaan nie kerk toe vanoggend maar vanaand want daar is 'n Afrikaanse paasdiens by die kerk.
Lekker week almal.
Boeta sou die week op 'n kyak kamp gegaan het, maar op die laaste minuut is dit geskuif omrede baie kinders ander buite sport verpligtinge gehad het en dan nie die skoolkamp sou kon bywoon nie. Die gesig het boekdele gespreek toe ons die oproep agtuur die aand gekry het dat dit skuif na die begin van die volgende kwartaal. Hy het nogal daarna uitgesien om sonder sy susters te wees vir 4 dae. Wel ons het ook daarna uitgesien, maar nou ja, nou sal ons dit dalk meer geniet voor die skole oopmaak as hy weg is.
Het darem die week lekker gescrap, het drie bladsye gedoen, een dubbel en twee enkel blaaie. Ek raak toe sommer nostalgies toe ek deur die albums blaai en boeta in sy rugby klere sien, ek wou toe amper begin tjank. Mens mis die kameradie wat jy met die ander ouers opbou so deur die jare, dis nie dieselfde hierdie kant nie, dis baie onpersoonlik.
Die kinders se sosiale lewe is partykeer besiger as ons eie. Die kinders het na Ruhan Kruger se 16de verjaarsdag gegaan, hulle het darem lekker geswem en te kere gegaan, later die aand is Clarissa na 'n 13de partytjie toe en Nicolette het saam met die kereltjie gaan fliek en ietsie gaan eet by Westfield Doncaster. Ons ou mense het maar by die huis gesit en TV gekyk, kaas en beskuitjies ge-eet en daarna net op die internet gesurf. Great social lewe wat ons het.
Nou is dit tyd om uit die bed op te staan, die kinder te gaan wakker maak en ontbyt te gaan eet. Dit is al tienuur op 'n Sondag ogggend hier, gaan nie kerk toe vanoggend maar vanaand want daar is 'n Afrikaanse paasdiens by die kerk.
Lekker week almal.
Sunday, March 14, 2010
Die week het die 2ling hulle eerste verjaarsdag in die vreemde gevier. Dit het nie te sleg gegaan aangesien hulle goed in sport gepresteer het die dag en hulle nie hoef skool te gegaan het nie. Ons het hulle uit gevat vir aandete by Melissa's, die kos is nie te duur nie en een porsies is groot genoeg vir twee mense, nie dat hulle deel nie.
Hier is kampeer groot, en ek bedoel dit is groot. In Suid Afrika het jy Jurgens, Sprite en Gypsey en eintlik wapper die vlae onder een vaandel. Vir die drie brands kry jy miskien 3-5 verskillende tipe waens en verder is die waens almal presies dieselfde, hier is geen variasie op die verskillende reekse nie. Wat ek hierby bedoel as jy 'n Penta koop weet almal hoe die uitleg is, daar is nie opsies op die uitleg nie. Of dit nou funksioneel is of nie, dis wat jy kry en jy kies maar op die ou einde maar wat die reeks wat vir jou werk. Wel jy't gedink jy het 'n wye keuse in die drie, maar mense julle het nog nie die mense aan die kant van die water gesien nie.
Hier is waens op waens op waens, nog verder aan kry jy 'n reeks en in die reeks kry jy 3-4 verskillende variasies. Hier is seker 10+ verskillende karavaan vervaardigers en dan natuurlik ons getroue ou Jurgens. Laat ek julle maar vertel, die ouens kan gaan slaap, Jurgens kan nie kers vashou by die ouens nie. Die vervaardigers mag dalk nou nie so aerodinamies wees soos die Jurgense nie, maar hulle weet van wat die mense soek. Hulle is nie skaam om uit te haal en te wys nie. Ons monde het behoorlik gekwyl oor alles wat beskikbaar is en hoe heerlik ruim en funksioneel alles is. Ons het ons karavaan gesien wat ons wil koop. Dit sal eintlik eers kan gebeur wanneer ons huis gekoop het, so tot dan toe sal ons maar net kwyl.
Nou daar was nie net waens nie, daar was tente, trailers en dan natuurlik die eye candy wat elke ou hier in sy binneste maar oor gekwyl het. Die Campervans. Hier is ook so 'n groot variasie verskillende vans dat mens naderhand nie meer kon kyk nie. Dis die basiese funksionele bussie tot die uiters luukse amper designer huis op baie wiele. Dis luuks en mooi, met leer sitplekke, die nuutste plasma skerms, sitkamer, slaapkamer, badkamer en kombuis. Dis ultra modern en vrek mooi, en natuurlik die mooiste deel is die price tag. Die tag is so groot jy kan dit omtrent nie optel nie. Dan begin jy maar droom oor die dag as jou skip inkom en dan stap jy maar uit die lokaal want die droom gaan maar net 'n droom bly want die price tag het nie gehoor van die finansiele krisis waardeur die wereld is nie.
Daar was ook 'n groot gedeelte wat afgebaken was net vir toerisme. Hier het elke streek kom uitstal en ook kom wys wat aan die toeriste gebied word. Hier land is eintlik so groot dat mens in jou leeftyd nie by al die plekke sal kan uitkom nie. Jy moet omtrent 'n profesionele toeris word net om alles te sien en te beleef hier. Net hier in Melbourne / Victoria alleen is daar soveel streke met wynplase, strande, reservate, riviere en kampeerplekke dat ons dit verseker nooit alles sal sien nie, maar ons gaan vrek hard probeer. Ons het soveel boekies met inligting gevat dat ons nooit vervelig behoorte te wees tydens enige naweek nie, ons behoort elke naweek besig te wees met al die natuur atraksies wat ons streek ons bied. Dan praat ek nie eers van al die ander skoue en buitelug aktiwiteit wat op 'n gereelde grondslag hier aangebied word nie.
Teen die middag was ons nou redelik gatvol vir die geloop en ons het nog nie eens die helfte van die karavane besigtig of al die nuutste gadgets gesien nie. Die plek was net so groot met so baie dinge dat mens dit nie in eendag kan besigtig nie. Daar kom weer later in die jaar so 'n skou dan sal ons dit maar beter beplan en dit dalk oor twee dae doen.
My ma is ook beter, sy's uit die hospitaal en hopelik sal dit so bly.
Tuesday, March 9, 2010
Skool sport
Dit was 'n tipiese wintersdag vandag, die temperatuur het nie eens die 20's geraak nie. Met die onweer en die koue het ek nie lus gehad om by die sportgronde te gaan sit en na die kinders te kyk nie. Maar soos gewoonlik het my nuuskierigheid die stryd gewen en ek is af na die sportgronde net so om die draai van die huis. Die kinders het huissport vandag gehad en dit was 'n warboel van kinders met gekleurde gesigte en hare. Die een probeer die ander oordoen met hulle funny uitrustings.
Nicolette het hoogspring, 200m, 400m, aflos en gewigstoot gedoen. Sy het 2de plek in hoogspring, 200m en gewigstoot gekry, en 'n eerste plek in 400m. Nie te sleg vir iemand wat bitterlik lanklaas haar voete op die oefen veld gesit het.
Celeste het 100m, 200m, 400m, driesprong, verspring, gewigstoot en aflos. In die gewigstoot het die tweeling die rekord gebreek met meer as 'n meter. Die onderwysers was verras oor die twee.
Clarissa het 100m, 400m, 1500m, gewigstoot en aflos gedoen. Sy het tweede plek in 100m, 400, en gewigstoot gekry. Sy was die hele dag op en af, het gelyk soos een van hierdie duracell battery mannetjies.
Christiaan het gewigstoot gedoen en mensig was dit 'n gesig gewees om te aanskou. Tipies soos dit maar is praat die kinders onder mekaar om te bepaal hoe goed of hoe sleg gaan hulle vaar teen hulle maats. Niemand het boeta geglo dat hy gemiddeld 11m en verder stoot nie, maar die resultate het hulle almal woordeloos gelaat. Boeta het met sy tipiese step gooi sonder enige moeite 11.93 gestoot, en die kinders was stil. Met sy volgende gooi toe doen hy die 2step gooi en mense hy stoot daardie bal 12.93 en daar daal 'n totale stilte op die baan neer en die volgende oomblik hoor jy net hoe cheer die kinders hom. Dit was amazing en dit was goed vir sy ego. Hy het die rekord laat spat met meer as 50cm, en ons sal maar sien of dit iewers in die toekoms gebreek sal word.
Monday, March 8, 2010
So breek 'n nuwe week aan na 'n heerlike lang naweek in Victoria. Hier is dinge wat ek nog nie lekker kan klein kry nie, dis nou soos die afgelope langnaweek hier by ons. Nou hier is een land of eiland wat jy dit ookal wil noem met 'n paar state. Jy het Adelaide, Brisbane, Canbera, Darwin, Hobart, Melbourne, Perth en Sydney, dis een land ouens met 8 verskillende staats wette en vakansies, nie eens te praat van die tydsverskille wat daar is nie. Elke staat besluit oor sy wette, skool en belastingwette. Dis om nou soos 'n dronkhoenderhaan in 'n slagpaal vas te loop. Jy trippel oor jou voete die kant toe en dan weer die anderkant toe en van kophou is daar nie sprake, dis net te deurmekaar. Hier sukkel ek nog so 'n bietjie met die deurmekaarheid. Maar wat kan ek nou einlik verwag van ouens wat convicts het vir voorvaders.
Ek het die naweek 'n vroue konferensie bygewoon en dit was okay, maar ook net okay tot op 'n punt. Kyk oor my geskiedenis en herkoms is ek trots, ek is trots Afrikaans, ek is trots Blank Afrikaans. My voorvaders het 'n pad gestap om te kom waar ons vandag is, hulle het die Zulu's geveg, hulle het die Kakies geveg en oorleef. Wat die NP regering gedoen het was nie reg, maar ek gaan nie aanhou omverskoning vra of sleg voel teenoor die vorige benadeeldes nie. Iewers moet die mense wakker skrik, hulle self uit die gat lig en die son sien skyn. Wat my meer kielie is hierdie mense wat vir WorldVision of Tear werk, slegs die gedeeltes sien en ervaar wat hulle wil ervaar, nie ander sieninge of swaarkry sien aan die anderkant van die berg nie. Mense wat tonnelvisie het en dink dis hoe die lewe is, wel daar is altyd 'n anderkant. In alles wat ek in my lewe al tee gekom het al die verhale en swaarkry, dit alles het drie kante. Dit het jou kant, my kant en dan die waarheid. Moet nooit dink as iemand jou sy sad storie vertel en ander is daarby betrokke dat jou version die enigeste waarheid is nie. DIT IS NIE. Ons land het deur 'n erge stryd gegaan met apartheid, rassisme en moorde, maar niemand in hierdie storie was onskuldig gewees nie. Nie my kant of jou kant nie, albei het bloed aan sy hande. So hoe vinnige hierdie mense dit verstaan hoe minder antogonisties sal ons teenoor hulle voel as daar sulke onsin kwyt geraak word tydens 'n Christen Vroue Konferensie.
Maar aan die anderkant het ons 'n klompie nuwe mense ontmoet. Hoe heerlik was dit om ander Afrikaners te ontmoet wat skoon opgewonde geraak het as hulle Afrikaans hoor, en dit was nie blanke dames nie net vir die rekord. Hier het Christen vroue van regoor Australia en Tasmania bymekaar gekom om die boek Ester te behandel. Ons was 'n klompie vroue wat net vir die dag gegaan het. In totaal was daar seker so 240 vrouens gewees, die dag besoekers was seker 25% daarvan gewees. Dit was 'n lekker dag al het die vrou my so ontstel met haar onsin.
Celeste het die swemspan van die skool gehaal en het Donderdag deelgeneem. Dit was nou iets om te aanskou. In al my tyd met al die bywoning van byeenkomste het ek nog nooit gesien dat skoolkinders stil sit. Hulle is altyd op plekke waar hulle nie moet wees en die onderwysers hardloop rond om toe te sien dat hulle wel op hulle plek kom. Hierdie ouens hardloop nie rond nie, die onderwysers is daar om toe te sien dat die kinders betyds is en niemand raak in 'n panick omdat kinders soek is nie. Dit is amazing, ek wonder net of die atletiek ook so gaan wees Dinsdag. Wat ek ook moet byvoeg is dat ek kan nie foto's neem van Celeste tydens die swem nie, hier geld "privacy acts" en ons is gevra om nie foto's of video's te neem nie. Ek was nou nie baie impress nie maar wat kan ek doen. Het darem so 'n paar ingekry voor die tyd.
En so kry ek toe ook 'n oproep oor my ma wat weer in die hospitaal beland het. Die suiker is hoog, die suurstof is min in die are en sy sukkel om asem te kry. So dis moeilik van die kant om simpatie te betoon, dis so ver en afgesny van almal. Om inligting te kry uit die verpleegsters is nie maklik nie, die ge eee kan my die dak uit dryf, maar kalm bly sal ek maar net moet. En kalmte is nou nie een van my goeie punte nie, daarvoor het ek net 'n te kort fuse.
Nou ja laat ons hierdie week met energie aanpak en hopelik sal ek die huis behoorlik kan skoonmaak of dalk ook nie, wie weet . . . . . .
Monday, March 1, 2010
Naweek pret
Wat 'n besig naweek. Ons het van die een hoek na die ander hoek gekuier en dit was pret. Saterdag het die kinders 'n partytjie gehad by Frankston, dit is by die see, en dit is omtrent so 'n uur se ry van ons huis af. Die van julle wat my op FB het sal onthou ek het foto's op 'n stadium gelaai van Frankston en die sand kastele, Moments in Time.
Saterdagaand het die 2ling 'n ander partytjie gehad en daar was gekuier tot tienuur die aand. Hulle was lekker poegaai gewees. Dit was een van hulle Ozzie vriendinne se verjaarsdag partytjie.
Sondag het ons vroeg opgestaan, sesuur, om die trein te vang in stad toe. Vandaar het ons 'n country trein gekry na Woodend. Die koerant The Age het 'n "Harvest Festival" geborg by die Hanging Rock in Woodend. Dit is so 'n tipiese platelandse dorpie, as jy uitswaai vir 'n hoender dam mis jy dalk die dorpie, met baie karakter. Die plekke Hanging Rock is so twintig minute uit die dorp tussen plase, en as ek reg kan onthou is daar 'n perde redwen baan. Daar is nie baie op die plekkie nie in die sin van geriewe nie, maar daar is baie spasie. Hier het omtrent so 100 stalletjies hulle ware uit gestal. Meestal van die stalletjies was maar wyne van die omgewing, en is hier baie wynplase, die res was maar kosse en gebak gewees. So tussenin was daar musikante wat die mense vermaak het op die verhoog, en as jy moeg geraak het dan het jy maar op jou kombers gaan le en 'n slapie gevang.
Daar was 'n hele groot groep Suid Afrikaners wat die festival bygewoon het, en ons het met nog 'n paar nuwes kennis gemaak. Van die Ozzie ouens wou net met ons gesels om heeltyd die SA aksent te hoor. Dit klink so mooi vir hulle op die oor.
Die dag het ook maar lank geword en ons is so vieruur die middag terug na die bus sodat ons dalk kan onderhandel om 'n vroeer trein terug te kry huis toe. Gelukkig het die kondukteur nie 'n probleem gehad nie en ons is op die trein toe dit die stasie intrek. Die probleem was daar is toe nie genoeg sitplek nie en al genade was dat ons maar moes staan. Die trein was so nice binne dat ons toe besluit het om op die grond te sig, daar was matte. So het ons toe maar die uur met trein rit terug op die grond gekuier.
Dit was so lekker om terug by die huis te wees en net te gaan sit op 'n sagte stoel. Nodeloos om te noem maar ons was almal vroeg in die bed.
Friday, February 26, 2010
Hartseer en vreugdes
Hier le ek in by bed op hierdie warm Vrydag aand en bejammer myself omdat hierdie hoofpyn nie wil weg nie. Ek voel jammer vir myself omdat ek nie net dokter toe kan gaan en iets daaromtrent kan doen nie. Dit voel partykeer of die dokters hier probeer om die wiel weer van vooraf uit te vind. Wat is dit met die mense dat hulle so sku is om 'n mens te behandel. Waarvoor is die ouens so bang, en vir wat dink hulle 'n mens is 'n moroon net omdat jy self weet wat is fout met jou.
Het hulle nog nooit mense gekry wat dit mooi vir hulle kan uitspel wat is fout met hulle of wat is hulle simptome nie.
My hart is seer want my scrapvriendin se hart pyn. Haar ma is oorlede en ek kan niks doen om haar pyn te verlig nie. Haar gesig het altyd gestraal as sy van haar ma praat, hoe ouma haar kind breiwerk leer, hoe haar kind vakansie by ouma gekuier het. Ek kan nie nou na haar gaan en net haar vasdruk nie, mens voel so magteloos as jy so ver weg is. Mag jy vrede in hou hart kry, ek dink aan jou.
My kind se hart pyn. Daar is iewers fout met 'n vriendin en hier sit sy veertien duisend kilo's ver en huil. Huil vir 'n vriendin se hartseer wat sy niks kan aandoen nie. Die verwerping van 'n vriendin omdat sy probeer help, maar dis nie goed genoeg nie. Hoe verduidelik jy aan haar sy moet dit laat gaan, dis 'n vriendskap van 7jaar wat deur hoogte en laagte punte gegaan het, sy moet leer dat sekere dinge kan jy iets aan doen en partykeer is daar absoluut niks wat jy kan doen wat enigsins 'n verskil gaan maak nie.
Ons het ook vreugdes, vreugde om hier te sit en 'n land te sien wat mooi is. Vandag het ek 5km gestap in 'n park sonder om oor my skouer te loer vir 'n skurk wat my dalk wil oorval nie. Ek het Maandag 'n nat stad binne gery en my self weereens verkyk aan die mooiheid daarvan. Hoe skoon en helder die lug is, hoe die parke mens uitnooi om te kom sit en ontspan. Die koffie winkels wat hulle deure oopmaak en mens wil binne nooi vir 'n heerlike "cuppa" Die reuke en geure van die bome, die bloekomboom se olie wat uitstyg en jou oorweldig. Die busse se skoon uitlaat gasse wat jou laat besef mensig maar die ouens gee eintlik om vir die omgewing.
Celeste het die skool se swemspan gehaal en sy is in ekstase hieroor, ek is nie want die "bather" kos 'n plaas se prys, maar ons sal net moet rondshop. Christiaan het begin rygby oefen en dit was hel hoor ek. Hy kon nie lekker byhou nie (lekker onfiks), maar hy is positief om elke dag iets te doen om fikser te word. Hy is partykeer so gedetermineerd om dinge gedoen te kry, waaroor ek en Alex natuurlik baie opgewonde raak oor, maar dan weer die volgende week heeltemal die pad byster raak. Daar is hoop vir die kind.
Ons gaan die naweek met die trein binneland toe ry vir 'n "Food Festival", ek sien nogal uit daarna. Daar is seker so 10 Suid Afrikaanse gesinne wat kaartjies bespreek het vir die dag, hopelik speel die weer saam en kan ons 'n heerlike buitelug piekniek hou. Ek is net bevrees as my kinders eers uit hulle kassies is kan die trein episode weer heeltemal oorgeneem word deur tiener eskapades. Die trein rit van oujaars aand kom weer by my op en ek sien hoe hulle ons die keer afgooi van die trein.
Mag elkeen van julle al julle vreugdes en hartseer in julle lewe met HOM deel. Hier in die vreemde het ek meer geestelike groei al beleef as wat ek ooit in my geboorteland beleef het en daarvoor is ek dankbaar.
Subscribe to:
Posts (Atom)