Die afgelope paar weke was nou nie kinder speletjies met die afbeen kind nie. Die knie rekonstruksie het goed afgeloop maar die dokter het gevind dat die skade baie meer was as wat oorspronklik gesien was op die MRI scan.
Die pyn was maar konstant en die happy pilletjies (morfien) wat gegee was het haar meer misrabeld gemaak as happy. Ons het besluit dat dit liewers gelos moet word en as die pyn regtig te erg raak dan sou ons my happy pilletjies van my nierstene vir haar eerder gee. Dit was darem nie nodig nie en sy het elke dag deurgemaak sonder pynpille, brawe kind.
Die fisio het sommer vinnig vinnig begin met die nodige oefeninge en natuurlik het sy al 'n paar keer raas gekry omdat sy nie genoeg oefen by die huis nie. Die eerste week terug by die skool maak 'n mede skolier 'n kas deur toe binne in haar knieg in, nodeloos om te se is ek gebel om haar te kom haal. Die fisio was nie gelukkig nie want die knie knop het nie goed beweeg nie en die agterkant van die knieg het geknak. Nie 'n goeie eerste week terug, maar die knieg is weer verbind. Sy moet nog twee weke met die krukke en brace om die been loop.
Met die is ek toe bly dat tweedledumb se operasie uitgeskuif is na Januarie 2013, met al die verwikkelinge in tweedledee se rehabilitasie sal dit net beter wees.
Christiaan se eind eksamens is nou al 'n week aan die gang en die komende week lyk woes. Daar is twee wiskunde vraestelle, gewone en gevorderde wiskunde, asook sy ingeneurswese vak. Nie 'n goeie week wat voorle vir hom nie, al drie die vakke skryf hy die een na die ander een.
Die Engelse vraestel het nie te belowend geklink nie, maar ek dink nie ek sou veel beter gevaar het nie. As jy my nou taalkundige vrae vra, of spesifieke vrae oor my voorgeskrewe boek of poesie sou vra dan sou ek dit kon doen, maar om 'n opstel te skryf oor 'n nuus artikel en te verduidelik wat is die skrywer se beweegrede en sy sin van "belonging" na gelang daarvan, dan sal ek verseker dop.
Die briewe van die verskillende universiteite om hulle dank uit te spreek ook hy hulle oorweeg het die week begin instroom, mag die aanbiedinge om daar te studeer ook instroom as die uitslae eers bekend is.
Tweedledumb het ook 'n casual werkie los geslaan by die bakery in die village, so nou kry ons darem lekker vars brood elke keer as sy die dag gewerk het. Sy is natuurlik in die sewende hemel hieroor want nou verdien sy lekker geldjies en sy kan dinge doen en koop was sy graag wil he.
Saturday, October 20, 2012
Thursday, October 11, 2012
Wetteloosheid vs "Polisiestaat"
September maand is ons nou drie jaar al in Oz, die tyd het beslis vinniger gestap as wat ons besef het. As ek terug dink aan die begin dae toe ons hier geland het en hoe vreemd alles was, was daar dae wat ons gedink het gaan ons dit maak hier, nou is dit bekend dit is huis. Ons hoop en vertrou dat die volgende jaar net so vinnig verby sal gaan dat ons daardie Ozzie paspoort kan kry.
Vandag besef ons weereens dat daar baie versions vir mense is oor Oz, my broer het dit vandag vir my baie hard en duidelik gemaak dat hy nie van plan is om hierna toe te kom want die "regulerings" is so streng. Ek vestaan dat nie almal soos ons dink en wonder of daar nie iets beter is as die ewige vrees vir die "eendag" dat iets jou of jou gesin gaan oorkom nie. Of gaan jy 'n toekoms he, gaan jy nog 'n inkomste he. Dan wonder ek maar so by myself nou hoe dan nou, daar is mos iets beter. Is dit nie hoe dinge ook moet wees nie, die lewe is mos nie wetteloos nie. Dit mag dalk in sonnige Afrika wees maar nie hier nie. Behoorlik regulasies moet tog gevolg word. Die spoedgrens in Suid Afrika byvoorbeeld is 120km/p/h, maar wie ry nou eintlik dit, net die ou wie se kar so vrot en uitmekaar uit val en skaars die bult behoorlik kan uit. Daar is die Putco bus wat nie behoorlik gediens word nie en die allergoorste gasse afgee terwyl dit probeer om voor te kom, of die groot trok wat met 'n spoed die bult afkom en wie se remme skielik nie meer werk nie want die die eienaars wil 'n "buck" maak en de mense lewens is nie belangrik nie. Almal toi toi oor die een of ander iets waarmee hulle ongelukkig is, en dit is hulle reg sekerlik, maar is dit hulle reg om alles rondom hulle te verniel, trokke aan die brand te steek, mense lewens te verwoes deur bakstene te gooi, kyk net na die artikel om te sien hoe dit daar gaan. Gee dan liewers vir my hierdie gereguleerde polisie land want ek volg die reels. Hier is ook maar wetteloosheid, maar aitsa jy sal gevang word, kyk maar na die moord op televisie persoonlikheid, die ou is gevang, of na die paartjie wat by die hotel ingebreek het, die ouens is gevang.
Mense verlaat die land daagliks om beter heenkome vir hulle self hier of selfs in ander lande te gaan soek. Die ander kant van die coin is ook daar, die mense wat weer terug gaan na SA want dinge het net te "gereguleerd" geraak vir hulle hier. Is dit omdat jy nie die reels kan volg nie. Het hulle die spoedgrens net eenkeer te veel oorskry en hulle sodoende hulle lisensies dalk verloor, of selfs bietjie tipsy gery van 'n lekker ete saam met die gesin en toe gestop is vir 'n "breathalyser" en dit nie gepass nie. Dalk was die hele proses net te veel vir jou en vroulief en dinge het nie uitgewerk, nie gedink dit gaan so moeilik wees om jou eie besigheid hier te bedryf nie want nou moet jy regtig hard werk. Mens kan enige blog of forum gaan lees en baie vinnig sal jy agterkom immigrasie is nie vir sissies nie. Dis moeilik, daar is tye dat jy moedeloos raak, daardie selfdoubt kom sit so op jou skouer en tik tik aan jou oor watse kak besluit het jy nou gemaak. Druk net deur, dinge lyk altyd beter die volgende dag en daar is die besef ander sukkel ook soos jy. Al wat jy kan doen is elke dag 'n stappie vorentoe gee want terugdraai is nie die oplossing nie.
Hoe dit ookal uitwerk vir jou as jy die besluit maak om te kom of nie te kom nie, maar moet nie laat streng regulering en wetgewings jou rede wees om nie dit te wil doen nie, as jy 'n wetsgehoorsame mens is sal die "polisiestaat" jou nie eens pla nie, dit sal normaal wees.
Ek sal eintlik baie opgee om my familie, my broers en suster diekant te kry want die lewe hier is die moeite werd. Jy tel as mens diekant, jou menswees beteken iets. Alles het natuurlik 'n prys, en watter prys is jy bereid om te betaal om vry te wees.
Vandag besef ons weereens dat daar baie versions vir mense is oor Oz, my broer het dit vandag vir my baie hard en duidelik gemaak dat hy nie van plan is om hierna toe te kom want die "regulerings" is so streng. Ek vestaan dat nie almal soos ons dink en wonder of daar nie iets beter is as die ewige vrees vir die "eendag" dat iets jou of jou gesin gaan oorkom nie. Of gaan jy 'n toekoms he, gaan jy nog 'n inkomste he. Dan wonder ek maar so by myself nou hoe dan nou, daar is mos iets beter. Is dit nie hoe dinge ook moet wees nie, die lewe is mos nie wetteloos nie. Dit mag dalk in sonnige Afrika wees maar nie hier nie. Behoorlik regulasies moet tog gevolg word. Die spoedgrens in Suid Afrika byvoorbeeld is 120km/p/h, maar wie ry nou eintlik dit, net die ou wie se kar so vrot en uitmekaar uit val en skaars die bult behoorlik kan uit. Daar is die Putco bus wat nie behoorlik gediens word nie en die allergoorste gasse afgee terwyl dit probeer om voor te kom, of die groot trok wat met 'n spoed die bult afkom en wie se remme skielik nie meer werk nie want die die eienaars wil 'n "buck" maak en de mense lewens is nie belangrik nie. Almal toi toi oor die een of ander iets waarmee hulle ongelukkig is, en dit is hulle reg sekerlik, maar is dit hulle reg om alles rondom hulle te verniel, trokke aan die brand te steek, mense lewens te verwoes deur bakstene te gooi, kyk net na die artikel om te sien hoe dit daar gaan. Gee dan liewers vir my hierdie gereguleerde polisie land want ek volg die reels. Hier is ook maar wetteloosheid, maar aitsa jy sal gevang word, kyk maar na die moord op televisie persoonlikheid, die ou is gevang, of na die paartjie wat by die hotel ingebreek het, die ouens is gevang.
Mense verlaat die land daagliks om beter heenkome vir hulle self hier of selfs in ander lande te gaan soek. Die ander kant van die coin is ook daar, die mense wat weer terug gaan na SA want dinge het net te "gereguleerd" geraak vir hulle hier. Is dit omdat jy nie die reels kan volg nie. Het hulle die spoedgrens net eenkeer te veel oorskry en hulle sodoende hulle lisensies dalk verloor, of selfs bietjie tipsy gery van 'n lekker ete saam met die gesin en toe gestop is vir 'n "breathalyser" en dit nie gepass nie. Dalk was die hele proses net te veel vir jou en vroulief en dinge het nie uitgewerk, nie gedink dit gaan so moeilik wees om jou eie besigheid hier te bedryf nie want nou moet jy regtig hard werk. Mens kan enige blog of forum gaan lees en baie vinnig sal jy agterkom immigrasie is nie vir sissies nie. Dis moeilik, daar is tye dat jy moedeloos raak, daardie selfdoubt kom sit so op jou skouer en tik tik aan jou oor watse kak besluit het jy nou gemaak. Druk net deur, dinge lyk altyd beter die volgende dag en daar is die besef ander sukkel ook soos jy. Al wat jy kan doen is elke dag 'n stappie vorentoe gee want terugdraai is nie die oplossing nie.
Hoe dit ookal uitwerk vir jou as jy die besluit maak om te kom of nie te kom nie, maar moet nie laat streng regulering en wetgewings jou rede wees om nie dit te wil doen nie, as jy 'n wetsgehoorsame mens is sal die "polisiestaat" jou nie eens pla nie, dit sal normaal wees.
Ek sal eintlik baie opgee om my familie, my broers en suster diekant te kry want die lewe hier is die moeite werd. Jy tel as mens diekant, jou menswees beteken iets. Alles het natuurlik 'n prys, en watter prys is jy bereid om te betaal om vry te wees.
Saturday, September 29, 2012
Skool afsluiting
Ek dink elke ma droom oor die dag dat haar kinders matriekafskeid of "formal" soos dit hier bekend staan gaan. Dit het redelike oortuiging gekos om Christiaan sover te kry om wel 'n kaartjie te koop en om net te gaan. Hy het redelik verskonings gehad maar op die ou einde het sy ma en sussies gewen.
Die vorige aand het die skool 'n graduation aand gehou, hier is die hele GR12's vereer vir hulle verskillende rolle gedurende hulle skooljaar. Daar was akademiese toekennings, kultuur en musiek opvoerings, gemeenskaps projek toekenings asook sport toekenings. Die hele graad kry 'n jaarboek wat net op hulle gefokus is asook 'n gedrukte boekie met elke kind se naam en erkenings wat hy of sy ontvang het. Tydens die oorhandiging van hierdie folio aan die kinders word hulle name uitgeroep en stap hulle op die verhoog om dit te ontvang, Alvorens boeta se naam gelees word het ons besluit dat wanneer hy oor die verhoog stap sal ons hom 'n behoorlike toejuiging gee, toe sy naam gelees word en ons juig hom toe vanuit die gehoor het daardie arme kind van my bloedrooi gebloos, nou ja wat het hy anders verwag van hierdie ma van hom. Nie gedink dit gaan stil stil plaasvind nie. Die mense het in hulle stoele omgedraai om na ons te kyk, maar dit was vir my 'n baie proud oomblik so hoekom kan ek dit nie wys nie, verbaal of nie. Vandaar het die ander ouers gesien maar mens kan jou ou kinders aanpor en die dak het 'n paar keer gelig.
Met die formal het boeta mens weereens laat besef die kind is groot, hy het so goed in sy swart pak klere gepas. Hy en vier van sy maats is saam na die dinee toe, meeste van die kinders het almal met groot stretch limo's daar opgedaag en die meisies het sprokies mooi gelyk. Hier daag die ouens nie as paartjies op nie en kom ook nie met vreeslike eksotiese voertuie of vervoermiddels daaraan nie, almal deel die kostes as daar op limo's besluit word.
Hulle het heerlik gekuier tot so elfuur en vandaar is hulle na die after party toe. Een van die ander ma's het casual klere vir hulle gevat en hulle pakke terug gebring. Almal het 'n bus gevang in stad toe na 'n klub toe wat gehuur is en daar was lekker gekuier gewees. Soos dit hier werk kan kinders onder 18 nie drank bedien word nie en dit word redelik streng toepas by die klubs, so daar was 'n onder 18 en bo 18 gedeelte in die klub gewees. 'n Pa het hulle by die klub gaan haal so by drie uur en almal is veilig terug in hulle beddens gewees teen vieruur die oggend. Mens vat net nie die kanse hier met die kinders nie, die polisie het 'n zero tollerance policy hier met P bestuurders.
Boeta het natuurlik heeeeerrrrrrrrlllllllliiiiikkkkk gekuier en die nagevolge die volgende dag het hy gevoel. Les is geleer.
Die vorige aand het die skool 'n graduation aand gehou, hier is die hele GR12's vereer vir hulle verskillende rolle gedurende hulle skooljaar. Daar was akademiese toekennings, kultuur en musiek opvoerings, gemeenskaps projek toekenings asook sport toekenings. Die hele graad kry 'n jaarboek wat net op hulle gefokus is asook 'n gedrukte boekie met elke kind se naam en erkenings wat hy of sy ontvang het. Tydens die oorhandiging van hierdie folio aan die kinders word hulle name uitgeroep en stap hulle op die verhoog om dit te ontvang, Alvorens boeta se naam gelees word het ons besluit dat wanneer hy oor die verhoog stap sal ons hom 'n behoorlike toejuiging gee, toe sy naam gelees word en ons juig hom toe vanuit die gehoor het daardie arme kind van my bloedrooi gebloos, nou ja wat het hy anders verwag van hierdie ma van hom. Nie gedink dit gaan stil stil plaasvind nie. Die mense het in hulle stoele omgedraai om na ons te kyk, maar dit was vir my 'n baie proud oomblik so hoekom kan ek dit nie wys nie, verbaal of nie. Vandaar het die ander ouers gesien maar mens kan jou ou kinders aanpor en die dak het 'n paar keer gelig.
Met die formal het boeta mens weereens laat besef die kind is groot, hy het so goed in sy swart pak klere gepas. Hy en vier van sy maats is saam na die dinee toe, meeste van die kinders het almal met groot stretch limo's daar opgedaag en die meisies het sprokies mooi gelyk. Hier daag die ouens nie as paartjies op nie en kom ook nie met vreeslike eksotiese voertuie of vervoermiddels daaraan nie, almal deel die kostes as daar op limo's besluit word.
Hulle het heerlik gekuier tot so elfuur en vandaar is hulle na die after party toe. Een van die ander ma's het casual klere vir hulle gevat en hulle pakke terug gebring. Almal het 'n bus gevang in stad toe na 'n klub toe wat gehuur is en daar was lekker gekuier gewees. Soos dit hier werk kan kinders onder 18 nie drank bedien word nie en dit word redelik streng toepas by die klubs, so daar was 'n onder 18 en bo 18 gedeelte in die klub gewees. 'n Pa het hulle by die klub gaan haal so by drie uur en almal is veilig terug in hulle beddens gewees teen vieruur die oggend. Mens vat net nie die kanse hier met die kinders nie, die polisie het 'n zero tollerance policy hier met P bestuurders.
Boeta het natuurlik heeeeerrrrrrrrlllllllliiiiikkkkk gekuier en die nagevolge die volgende dag het hy gevoel. Les is geleer.
Grootmens wereld wag
Christiaan is gebore in die tyd waar daar redelike onrus en onluste was. Daar is tye wat ek die middestad van Johannesburg ingery het wat mens gewonder het gaan jy dit veilig weer uitmaak vanaand. So net voor hy gebore is was daar weer so 'n redelike groot optog deur die strate, ek hoogs swanger en met baie min geduld het genoeg gehad van hierdie nonsens. Toe ek weer so 'n alternatiewe roete moet vat om by die werk uit te kom vererg ek myself daar en met hormone wat total haywire speel met my liggaan trap ek die swart polisie man uit oor die verdompde ANC en die IFP nie tot 'n ooreenkoms kan kom nie, die twee partye is so erg aan die baklei voor die verkiesings dat die hele Johannesburg tot randsome gehou word. Ek het dit natuurlik heel verbaal aan die polisie man verduidelik, dis maar hoe ek was. Het nooit gedink net gedoen en na die tyd dink mens aan alles wat kon verkeerd geloop het.
Christiaan is gebore in Mei 1994 en volgens alle aanduidinge moes ons toe al geweet het dinge gaan nie beter word nie. Hy is Gr1 toe en soos die jare aangestap het, het die wete al hoe sterker geword dat wat die kinders ookal doen of swot gaan nie guarantee dat hulle 'n werks toekoms in die land gaan he nie. Die kinders se vakkeuses op skool is so gelimit oor wat hulle kan vat, ons forseer hulle om vakke te vat wat nie eintlik hulle sterk punte is nie. Hulle moet vakke vat wat universiteits toelating guarantee, elke rigting is so geforseer dat die kind geen ander opsies eers kan oorweeg nie. Ek onthou nog toe ons vakkeuses in Gr9 moes doen, die wete dat jou kind sekere sterk punte het en dat die vakke nie noodwendig die uitkoms vir hom gaan gee wat hy verdien nie. Dankbaar is ek nou dat ons nie met dieselfde struwelinge hier sit nie, nie dat ons sonder stres is oor vakkeuses nie, nou is die keuses so baie dat hulle nie weet wat hulle wil vat nie.
Hy skryf vanjaar sy Gr12, matriek of wat mens dit ookal wil noem in die land waar jy mag wees. Dit is verstommend om te dink 18 jaar is verby en hy staan op die rand van die grootmens wereld. Wat voor hom le is alles in sy hande, hoe hy ookal die dice gooi hy moet sy eie pad vorentoe uitkap. As ek artikels lees oor hoe ouens bekommerd is oor hulle kinders se toekoms in Suid Afrika dan kry ek hierdie dankbare gevoel dat wat Christiaan ookal besluit om te doen is goed. Sy aansoeke vir die universiteite is in. Nou die manier hoe dinge hierdie kant werk is so, daar is een sentrale webtuiste vir elke staat waar jy die aansoek indien. Jou aansoek moet alternatiewe keuses ook bevat want dit beteken nie jy gaan jou eerste keuse kry nie. So boeta wil ingeneurswese gaan swot en die rigting is meganies en mechatronics. So jou aansoek sal begin by die universiteit waar jy die graagste wil gaan swot met jou rigting keuses wat hulle aanbied en so lys jy elke universiteit wat die rigting aanbied as alternatiewe keuses. As jy gelukkig is kry jy jou eerste keuse indien nie beweeg hulle af met die lysie tot jy 'n plek kry. Die keuse in NSW was eerste by UTS (University Technology Sydney, ons het ook aansoek gedoen by Macquarie, University NSW en Sydney, in Victoria waar hy bitter graag wil gaan swot het ons aansoek gedoen by RMIT, Deakin en Swinburn. So tussen die twee state het ons seker vir vyftien verskillende rigtings gevra almal met een of ander meganiese, mechatronic en robotics keuse. So iewers moet hy gelukkig wees, ons hou maar duim vas vir RMIT.
Al wat hy nou moet doen is hard swot, hy het drie weke alvorens hy die eerste vak skryf en in die eerste week skryf jy sommer drie vakke, twee op een dag. Hy begin die 15de Oktober en maak 2 November klaar. Dan wag ons maar vir die uitslae wat so om en by die 19de Desember bekend gemaak sal word.
Christiaan is gebore in Mei 1994 en volgens alle aanduidinge moes ons toe al geweet het dinge gaan nie beter word nie. Hy is Gr1 toe en soos die jare aangestap het, het die wete al hoe sterker geword dat wat die kinders ookal doen of swot gaan nie guarantee dat hulle 'n werks toekoms in die land gaan he nie. Die kinders se vakkeuses op skool is so gelimit oor wat hulle kan vat, ons forseer hulle om vakke te vat wat nie eintlik hulle sterk punte is nie. Hulle moet vakke vat wat universiteits toelating guarantee, elke rigting is so geforseer dat die kind geen ander opsies eers kan oorweeg nie. Ek onthou nog toe ons vakkeuses in Gr9 moes doen, die wete dat jou kind sekere sterk punte het en dat die vakke nie noodwendig die uitkoms vir hom gaan gee wat hy verdien nie. Dankbaar is ek nou dat ons nie met dieselfde struwelinge hier sit nie, nie dat ons sonder stres is oor vakkeuses nie, nou is die keuses so baie dat hulle nie weet wat hulle wil vat nie.
Hy skryf vanjaar sy Gr12, matriek of wat mens dit ookal wil noem in die land waar jy mag wees. Dit is verstommend om te dink 18 jaar is verby en hy staan op die rand van die grootmens wereld. Wat voor hom le is alles in sy hande, hoe hy ookal die dice gooi hy moet sy eie pad vorentoe uitkap. As ek artikels lees oor hoe ouens bekommerd is oor hulle kinders se toekoms in Suid Afrika dan kry ek hierdie dankbare gevoel dat wat Christiaan ookal besluit om te doen is goed. Sy aansoeke vir die universiteite is in. Nou die manier hoe dinge hierdie kant werk is so, daar is een sentrale webtuiste vir elke staat waar jy die aansoek indien. Jou aansoek moet alternatiewe keuses ook bevat want dit beteken nie jy gaan jou eerste keuse kry nie. So boeta wil ingeneurswese gaan swot en die rigting is meganies en mechatronics. So jou aansoek sal begin by die universiteit waar jy die graagste wil gaan swot met jou rigting keuses wat hulle aanbied en so lys jy elke universiteit wat die rigting aanbied as alternatiewe keuses. As jy gelukkig is kry jy jou eerste keuse indien nie beweeg hulle af met die lysie tot jy 'n plek kry. Die keuse in NSW was eerste by UTS (University Technology Sydney, ons het ook aansoek gedoen by Macquarie, University NSW en Sydney, in Victoria waar hy bitter graag wil gaan swot het ons aansoek gedoen by RMIT, Deakin en Swinburn. So tussen die twee state het ons seker vir vyftien verskillende rigtings gevra almal met een of ander meganiese, mechatronic en robotics keuse. So iewers moet hy gelukkig wees, ons hou maar duim vas vir RMIT.
Al wat hy nou moet doen is hard swot, hy het drie weke alvorens hy die eerste vak skryf en in die eerste week skryf jy sommer drie vakke, twee op een dag. Hy begin die 15de Oktober en maak 2 November klaar. Dan wag ons maar vir die uitslae wat so om en by die 19de Desember bekend gemaak sal word.
Thursday, September 6, 2012
Tweedledee en Tweeldedumb
Wie het ooit gese die lewe gaan makliker wees diekant. In alles wat met die tweeling nog ooit gebeur het kon ons met redelik gemak hanteer, maar die laaste tyd lyk dit my as iets met die een moet presies dieselfde met die andr een gebeur.
So gebeur dit die jaar tydens een van die skool se uitspeel netbal wedstryde dat Celeste binne die eerste vyf minute in mekaar sak. Die klap geluid tydens die besering het alles mooi uitgespel en die MRI het dit net bevestig. Die linker knieg se besering is van so 'n aard dat sy 'n knierekonstruksie moet kry.
Laasjaar het Nicolette tydens een van die OAT vakke het sy haar knieg ook beseer maar soos dit maar gewoonlik gaan het ek my nie veel daaraan gesteur nie en maar tough love heeltyd toegepas, so maak sy toe weer haar knieg tydens een van die wedstryde ook seer. Wel nodeloos om te se na vele fisioterapie wat ek haar ook vir 'n MRI en wie sou glo, presies dieselfde besering as Celeste. Die verskil is net die voorste ligament is geskeur en omrede ek niks daaraan gedoen het nie het dit vasgegroei aan die agterste een.
Altwee is operasies is geboek, Celeste kry hare die 20ste waar sy dan vir ses weke in stutte gaan wees en Nicolette doen hare 'n maand later. Dit gaan bietjie rof gaan in die huis hier. Ek dink ons sal maar boeta uit sy kamer moet skuif en die tweeling moet hulle self daar gaan tuis maak. Dit gaan 'n geneuk wees om hulle op en af te dra met die trappe, ook net totdat hulle mobiel is. Hopelik sal die voor en die na fisioterapie en rehabilitasie die proses mooi aanhelp.
Dit beteken ook dat hulle vir die volgende nege tot twaalf maande buite aksie sal wees as dit kom by sport. Ons sal iets moet kry vir hulle om te doen want om vir solank te sit en niks te doen is net moeilikheid soek.
Of dalk sal hulle punte op tel sienende dat die volgende twee jaar harde werk gaan wees. Mens kan seker maar droom.
Wednesday, August 1, 2012
Keuses.
Vandag lees ek op FB die volgende vraag wat deur Sarie tydskrif aan matrikulant ouers gevra word: "Is jy as ouer bekommerd oor wat jou kind moet gaan swot te midde die hoe werkloosheid syfer van gegradudeerdes?"
Tans is ons besig om vir ons tiener tweeling dogters vakkeuses te bepaal vir jaar 11. Hier in Ozland begin die kinders eers in Gr11 om werklik voor te berei vir hulle finale jare op skool en die toekoms. Vakkeuses word hier gedoen om grond waarvan jy hou. Dit word nie bepaal deur spesifieke vakke soos wat ons so gewoond aan was nie. Hier het die kinders keuses en dit gaan baie interresant wees om te sien wat my twee se keuses gaan wees.
Die een stel nie regtig belang om universiteit toe te gaan nie waar die ander een 'n doelbewuste keuse maak om vakke te kies wat sal verseker dat sy wel genoegsame krediete sal kry vir haar ATAR. Daar is vakke wat geneem kan word wat jou die gewone HSC (matriek) sal gee, jy mag dalk nie noodwendig eksamens skryf nie, en ander weer wat van so 'n aard is dat een maal 'n week na die Tegnikon toe gaan asook 'n interim werk. Die keuses is so wyd hier dit raak baie tegnies dit maak selfs die Ozzies deurmekaar. Die universiteite bring vroegtydig elke jaar die opgedateerde toelatings vereistes aan vir elke vak rigting en sodoende kan die kinders krediete opbou vir daardie rigtings.
Dit maak nie eintlik saak wat die kinders besluit om te vat nie, ek as ouer is eintlik gerus daaroor want wat hulle ookal besluit om te doen ek weet aan die einde van die dag sal daar 'n plekkie vir hulle wees. Hulle sal kan werk kry en sodoende vir hulself kan sorg.
Vir al die duisende ouers daarbuite wat nagte wakker le oor hulle kinders se toekoms wil ek net se die wereld is groot hulle sal hulle plek vind en ook nie noodwendig in die land waar hulle die opleiding gekry het nie.
Friday, July 13, 2012
My hart bloei
Dis nou al 'n rukkie wat ek doel bewustelik nie meer koerante van Suid Afrika lees nie. Die somber nuus wat mens daagliks so in die gesig staar is net te veel vir mens om te verwerk. Hoe gebeur dit dat daar elke dag nog 'n bietjie meer van die menswees verwoes word in 'n land wat so baie gehad het vir mens om te gee. My voorvaders moet in hulle grafte omdraai as daar gesien word hoe die land verwoes word greintjie vir greintjie. Daar word gereeld optogte gehou om te wys hoe die land se mense bloei maar die opkoms van die mense wat so hard kla is pateties sleg. Hoe kan mens kla maar niks doen om jou omstandighede te verander nie. Dis eending vir my om hier veertienduisend kilometer verder te sit en die vraag te vra, maar ek doen my ding hier. Ek lig mense in om te gaan novors oor hierdie land, sy mooi en sy lelik. Ek praat met jong mense oor ons gewese land en hulle kom met vrae van verwardheid terug oor hoe is dit dan moontlik.
Mag elkeen van ons minder vinger wys en meer begin doen sonder om enige iets terug te wil ontvang.
Nuusbrokkies
Ek geniet dit nogal om elke dag op Facebook te gaan en te kyk wat gaan in ander mense se lewens aan, om op te lees oor wie se nou weer wat, wie irriteer wie. Ek geniet dit ook om na al die kreatiewe profiele te kyk van die ander mense en sodoende nuwe idees te kry. So elke af en toe kom ek 'n bladsy tee wat my nogal laat dink en hierdie is beslis een wat julle na kan gaan kyk. Sy beskryf dinge nogal raak en daar is geen pretensie in haar skryfwerk.
Ek dink mens moet meer kere so begin wees, se die goed soos dit is, waarom met allerhande draaie kom om iets te verduidelik. 'n Ding is wat dit is, niks meer en niks minder.
Die afgelope winter skool vakansie was een besig tyd, hier het ses ekstra kinders tuis gegaan en die huis was lewendig. Om die etenstafel was dit 'n gewoel en die diep warm lag van Heinrich het telkemale deur die huis getrek. Hier het maats gekuier van Melbourne en Suid Afrika. Lanklaas het ek my kinders so gehoor, dis nou praat en lag en "onthou julle nog". Dis mos deesdae heeldag voor die Tv le of anders in hulle kamers agter 'n toedeur met die skootrekenaars oop.
Een van die dae is die vakansie iets van die verlede en dan is die kinders terug skool toe, dalk sal ek meer tyd kry vir my stokperdjies. Wie weet. Moet begin beplan aan die kersmark wat ons hier wil begin en my idees kry mooi vorm. Sal julle op hoogte hou van die verwikkelinge en sodra ek voorbeelde het sal ek dit hier kom wys.
Tuesday, June 5, 2012
Huweliks herdenking
Ons ontmoeting het nie gepaard gegaan met Oscar genomineerde musiek, daar was ook geen gefladder van hartsnare oor daardie eerste oog kontak nie. Dit was so doodgewoon maar tog het dit verewig vas gesteek in ons koppe. Ons het ontmoet tydens een van ons munisipaliteit oudits in die laat tagtigs. Dit was die Boksburg Munisipaliteit oudit. Dit was een van daardie dae waar Oom Joop weer op sy stukke was en as die ou man eers omgekrap raak moet mens maar suutjies trap. Dit was in die dae toe die oudit firma nog Wiehahn Meyernell was voordat dit verander het na Prys Waterhuis oftewel Price Waterhouse.
Ek was nie in 'n goeie bui, seker ek het weer 'n hoofpyn gehad en die begin van 'n nuwe oudit het weer gemaak dat alles in rep en roer was. Die mannetjie het Oom Joop omgekrap op sy eerste dag van die oudit en as oom Joop omgekrap raak het ons almal dit ontgeld. Later soos die oudit verloop uitgevind dit was tydens sy SDR eksamens dat Alex hom so omgekrap het.
Soos die tyd aangestap het het ons mekaar beter leer ken en 21 jaar later baie gelukkig getroud. Ins ons oudit groep van daardie jaar was daar drie troues. Dit was ons, Madelein en Johan Geel, Gert en Sandra Labuschagne en Ronel Louw.
Saturday, February 18, 2012
Nierstene is nie vir sussies nie.
Pyn is nou nie iets wat so lekker akkodeer met my nie, ek is nou nie 'n woes nie, maar wragtag toe daardie eerste skietpyne so deur my niere trek wou ek myself benat. Hier staan ek voor die stoof besig om aandete voorberei te berei, Alex sit by die blad en ons kuier so oor 'n glasie. Die oomblik toe daardie pyne begin toe weet ek hier kom bollie. As ek maar net toe geweet het watse bollie.
Die eerste simptome het eintlik al op Australia dag begin, terwyl ons oppad was na Blue Mountain toe. Dit was nie erg of te ongemaklik nie maar my onderbewusyn het dadelik die rooigevaar sien kom.
Laataand vat Alex my maar dokter toe, ek krul van die pyn. Net om die afstand van die kar na die spreekkamer af te le was soos 'n marathon vir my. Die doktertjie het maar setpille voorgeskryf en my huis toe gestuur. Die pilletjies was nou lekker, dit skop jou voete skoon onder jou uit. Jy moet net oppas of dit kan dalk te lekker raak. Die volgende oggend is ek vir 'n scan wat gewys het hierdie outjie beteken besigheid. Ek sit met 'n 7mm steen en die eerste "noodgeval" afspraak wat ek met die uroloog kan kry is die volgende week Woensdag. Kyk op hierdie stadium toe bevraagteken ek die hele rede oor hoekom sit ek hier. Die ouens kan mens nie eens dadelik opneem nie, nee jy moet eers die uroloog sien, maar die outjie is so vol geboek selfs die noodgeval bookings is in triplikaat al. Geen jokes! Indien jy by die noodgevalle afdeling van die hospitaal aanklop kan jy enige iets van 'n uur of langer wat alvorens daar aandag gegee word aan jou, dan is jy nie eers gewaarborg dat jy opgeneem gaan word nie. Nee jy sal huis toe gestuur word en aangeraai word om panadol te drink vir die pyn, en dit op 'n fullcover privaat medies.
'n Week en 'n half later na die aanval word ek gedoen. Die hele prosedure is 'n dagbesoek en ek is huistoe die aand. Ek brul daardie aand van diepyn in my sy, maar volgens die mense is dit normaal. Normaal so voet dink ek so bymyself maar ek sluk die pynpilletjies en gaan kuier toe vir die outjies in die wolke.
Met die niersteen wat verwyder is besluit die uroloog om 'n stint in my op te druk, nie 'n goeie idee nie. Vir die volgende week sit ek met meer pyn, iets wat my drie swangerskappe en 'n niersteen met my eerste swangerskap my nie eens gekos het nie. Ek brul en ek krul, ek huil en vloek. Elke dag bel ek die doktertjie se nommer en die poppie vertel my ja dit is normaal. Ek dog toe so bymyself hoe de heng kan dit normaal wees. Geen mens kan soveel pyn elke dag verduur met die flippen pypie in jou wat veronderstel is om te help en dit word geklasifiseer as normaal nie. Vyfdae later besluit ek basta so kan ek nie aangaan nie, ek kan nie behoorlik funksioneer nie. Besluit om maar noodgevalle toe te gaan, wat 'n futale poging. Daar word vir jou gese hulle het nie 'n bed vir jou nie, tot daar nie 'n bed is kan hulle jou nie help nie. Jy moet maar in die ontvangs sit en uitpass maar help gaan hulle jou nie help. Die wat my ken kan seker sien hoe verbaal raak mens dan. Jy moet net oppas of die polisie word gebel om jou te kom verwyder.
Nodeloos om te se sit ek myself toe weer op 'n happy trip, dit raak amper nou 'n gewoonte. Twee dae later word die stint verwyder en ek sing bymyself haleluja, die pyn is iets van die verlede, my nagmerrie ondervinding is verby en ek kan die happy pilletjies ver weg bere. Het ek tog nie al geleer om nie te vinnig opgewonde te raak nie. Hoeveel keer moet dit nog gebeur, sodra ek die Psalms en Gesange begin sing en opgewonde raak slaan daardie bleddie bliksem straal en hy slaan seer. Vroegoggend is ek in en voor tien is ek by die huis. Binne 'n uur gaan ek van lofgesange na klaagliedere. Ek is tussen die bed en die badkamer, die pyn is ondraaglik. Ek letterlik ruk die klere van my lyf af asof dit nou gaan help teen die pyn. Arme Alex staan hulpeloos en kyk hoe ek kreunend voor die toilet staan en kots. Nie 'n mooi prentjie nie. Hy spoel my lyf af met 'n koue waslap en dan dra hy 'n warm water sak nader. So gaan dit vir seker 2-3 ure aan. Selfs die happy pilletjies het besluit nee wat hieruit gaan ek jou nie help vandag nie, suffer sussie suffer. Ek het oor en oor my gedeelte van pyn en lyding gehad, nooit wil ek dit ooit weer oor he nie. Die pyn begin stadig bedaar en ek raak aan die slaap, seker meer van uitputting as van die happy pilletjies.
Dis 'n dag later en ek kan voel aan my niere ek het 'n geveg gehad. Wie die wenner is weet ek nie, dalk die dokter my sy vet rekening.
Dit maak nie saak of my privaat medies het of nie, die hele mediese ondervinding wat ek hier ondervind het is een van total moedeloosheid. Hierdie mag dalk 'n eerste werelds land wees, maar ek kan julle verseker van privaat mediese sorg in Suid Afrika kan die ouens defnitief iets leer.
Hierdie hele episode het in 'n kwessie van drie weke afgespeel en mense ek kla nie sommer nie, maar die medies hier is een hele groot fokop.
Die eerste simptome het eintlik al op Australia dag begin, terwyl ons oppad was na Blue Mountain toe. Dit was nie erg of te ongemaklik nie maar my onderbewusyn het dadelik die rooigevaar sien kom.
Laataand vat Alex my maar dokter toe, ek krul van die pyn. Net om die afstand van die kar na die spreekkamer af te le was soos 'n marathon vir my. Die doktertjie het maar setpille voorgeskryf en my huis toe gestuur. Die pilletjies was nou lekker, dit skop jou voete skoon onder jou uit. Jy moet net oppas of dit kan dalk te lekker raak. Die volgende oggend is ek vir 'n scan wat gewys het hierdie outjie beteken besigheid. Ek sit met 'n 7mm steen en die eerste "noodgeval" afspraak wat ek met die uroloog kan kry is die volgende week Woensdag. Kyk op hierdie stadium toe bevraagteken ek die hele rede oor hoekom sit ek hier. Die ouens kan mens nie eens dadelik opneem nie, nee jy moet eers die uroloog sien, maar die outjie is so vol geboek selfs die noodgeval bookings is in triplikaat al. Geen jokes! Indien jy by die noodgevalle afdeling van die hospitaal aanklop kan jy enige iets van 'n uur of langer wat alvorens daar aandag gegee word aan jou, dan is jy nie eers gewaarborg dat jy opgeneem gaan word nie. Nee jy sal huis toe gestuur word en aangeraai word om panadol te drink vir die pyn, en dit op 'n fullcover privaat medies.
'n Week en 'n half later na die aanval word ek gedoen. Die hele prosedure is 'n dagbesoek en ek is huistoe die aand. Ek brul daardie aand van diepyn in my sy, maar volgens die mense is dit normaal. Normaal so voet dink ek so bymyself maar ek sluk die pynpilletjies en gaan kuier toe vir die outjies in die wolke.
Met die niersteen wat verwyder is besluit die uroloog om 'n stint in my op te druk, nie 'n goeie idee nie. Vir die volgende week sit ek met meer pyn, iets wat my drie swangerskappe en 'n niersteen met my eerste swangerskap my nie eens gekos het nie. Ek brul en ek krul, ek huil en vloek. Elke dag bel ek die doktertjie se nommer en die poppie vertel my ja dit is normaal. Ek dog toe so bymyself hoe de heng kan dit normaal wees. Geen mens kan soveel pyn elke dag verduur met die flippen pypie in jou wat veronderstel is om te help en dit word geklasifiseer as normaal nie. Vyfdae later besluit ek basta so kan ek nie aangaan nie, ek kan nie behoorlik funksioneer nie. Besluit om maar noodgevalle toe te gaan, wat 'n futale poging. Daar word vir jou gese hulle het nie 'n bed vir jou nie, tot daar nie 'n bed is kan hulle jou nie help nie. Jy moet maar in die ontvangs sit en uitpass maar help gaan hulle jou nie help. Die wat my ken kan seker sien hoe verbaal raak mens dan. Jy moet net oppas of die polisie word gebel om jou te kom verwyder.
Nodeloos om te se sit ek myself toe weer op 'n happy trip, dit raak amper nou 'n gewoonte. Twee dae later word die stint verwyder en ek sing bymyself haleluja, die pyn is iets van die verlede, my nagmerrie ondervinding is verby en ek kan die happy pilletjies ver weg bere. Het ek tog nie al geleer om nie te vinnig opgewonde te raak nie. Hoeveel keer moet dit nog gebeur, sodra ek die Psalms en Gesange begin sing en opgewonde raak slaan daardie bleddie bliksem straal en hy slaan seer. Vroegoggend is ek in en voor tien is ek by die huis. Binne 'n uur gaan ek van lofgesange na klaagliedere. Ek is tussen die bed en die badkamer, die pyn is ondraaglik. Ek letterlik ruk die klere van my lyf af asof dit nou gaan help teen die pyn. Arme Alex staan hulpeloos en kyk hoe ek kreunend voor die toilet staan en kots. Nie 'n mooi prentjie nie. Hy spoel my lyf af met 'n koue waslap en dan dra hy 'n warm water sak nader. So gaan dit vir seker 2-3 ure aan. Selfs die happy pilletjies het besluit nee wat hieruit gaan ek jou nie help vandag nie, suffer sussie suffer. Ek het oor en oor my gedeelte van pyn en lyding gehad, nooit wil ek dit ooit weer oor he nie. Die pyn begin stadig bedaar en ek raak aan die slaap, seker meer van uitputting as van die happy pilletjies.
Dis 'n dag later en ek kan voel aan my niere ek het 'n geveg gehad. Wie die wenner is weet ek nie, dalk die dokter my sy vet rekening.
Dit maak nie saak of my privaat medies het of nie, die hele mediese ondervinding wat ek hier ondervind het is een van total moedeloosheid. Hierdie mag dalk 'n eerste werelds land wees, maar ek kan julle verseker van privaat mediese sorg in Suid Afrika kan die ouens defnitief iets leer.
Hierdie hele episode het in 'n kwessie van drie weke afgespeel en mense ek kla nie sommer nie, maar die medies hier is een hele groot fokop.
Tuesday, February 7, 2012
Nuwe skool nuwe ervaringe
Die eerste skool week het met 'n bang begin. Boeta was vroeg uit die huis en in plaas van loop toe ry hy maar. (Het dit ook nou sommer stop gesit) Die eerste dag was 'n totale gemors gewees. Sy vakke is heeltemal opgeneuk, vir Fisiese Wetenskap sit hulle hom in Physical Fitness, sy houtwerk klas hou hulle aan om hom te skuif tussen Design en Technology & Houtwerk, onderwysers kan nie besluit wat het of het hy nie gedoen nie. Wiskunde Spec is sommer weg. Dit lyk vir my hulle hele admin is op die koffie, maar hy is mooi groot en moet dit maar alles self uitsorteer. Na drie dae se gesukkel is hy nou gevestig, sy vakke is uitgesorteer en dit gaan 'n besige tydtjie wees vir die outjie. Ek sien die stres kry hom bietjie onder en wanneer dit gebeur kan hy nie funksioneer nie, dan sit hy net in plaas van om sy skoolwerk te tackle.
Die meisies se eerste dag het ook goed afgeloop. Lyk my daar is redelik Saffa kinders in die skool, meer eintlik in Clara se graad as in die ander. Nuwe skoliere het elkeen 'n buddy gekry en die persoon het dan die dag met die kinders gespandeer en hulle touwys gemaak oor waar alles in die skool is.
Met ons ervaring van publieke skole in Melbourne was ons maar skepties oor hoe die kinders die skool sou ervaar. Die skool is redelik groot en daar is omtrent +2100 kinders van Gr7-12 in die skool. Dit lyk asof die kinders hulle skooluniforms hier beter dra, (julle sal verstaan as julle die kinders in East Dincaster sien) dit lyk of disipline net beter toegepas word. Alhoewel die kinders met gekleurde hare wat soos 'n reenboog lyk hier aankom, snitte wat mens laat wonder of hulle ooit daardeur kan sien en dit is die seuns, grimering en juwerliersware het die meisiekinders met 'n positiewe gesindheid by die huis aangekom na die tyd. Volgens hulle is daar maar ongeskikte en ongemanierde kinders in die klasse en die onderwysers word redelik aangevat. Weet darem nie so lekker of enige ou onderwysers in my tyd hiervoor sou gestaan het nie.
Dit is moeilik om mens daarmee te vereenselwig as jou opvoeding maar redelik streng was. Daar was reels en regulasies by die skool, jou hare netjies, jou uniform word gerespekteer en mens het trots gehad. Trots op die skool, die opvoeding en geleerdheid wat jy daar gekry het, wel ok meeste van die kere. Ek het maar ook my rebelse maniere gehad.
Die meisies ht toe ingeskryf by die plaaslike netbal klub, hopelik sal dit beter gaan hier as in die vorige een waar die 2ling was. Clarissa se groep het die afgelope naweek proewe gehad (dankie tog hiervoor) en dit het goed afgeloop. Eers was ek bietjie bekommerd want sy het nie baie speeltyd gekry nie, maar na die tyd het sy kom vertel dat in die eerste rondte kon hulle sien sy het potensiaal, so bly daaroor. Sy het A span gekry, maar dit beteken harde werk vir haar. Die span is goed en gewoonlik eindig hulle in die eindrondte.
Ek en Alex het bietjie rondgery en gaan soek vir plekkies waar ons vroegoggend ontbyt kan gaan eet. Ons het op 'n hele paar plekkies afgekom. Net om die hoek van ons naby die Koala sanctuary is 'n nasionale park, Cumberland State Forest, en daar het hulle 'n heerlike ontbyt bedien by Cafe Saligna vir ons maar eintlik was die porsies way te veel gewees. Dit is net so af in Castle Hill Drive. Daar is 'n hele paar staproetes wat mens kan aandurf en een spesiefieke roete wat ek wil doen is die sensoriese roete. Ek is seker Tania (vriendin in Melbourne) sal dit geniet. Die park is so 40 hektaar groot en wie sou raai so binne 'n geboude gebied is so 'n mooi park met piekniek geriewe en staproetes.
Later het ons net rondgery op soek na koffie en op Flowerpower kwekery afgekom. Dit laat mens baie dink aan WarrenGlen kwekery se opset, dit is baie mooi en volop pragtige dekor vir die huis ook. In Beecroft het ons op nog 'n oulike plekkie afgekom wat in 'n ou poskantoor gebou gevestig is. Die plek is so mooi oorgedoen en die atmosfeer was net lekker. Sal nog foto's opsit om die dekor van die plekkies te wys. As mens net begin soek in jou omgewing kan mens redelik verras wees oor wat jy kan kry.
Die week het met 'n bang begin, letterlik. Boeta het sy eerste ongeluk gehad met die kar. Hy was oppad skool toe, het vroegoggend klas gehad , en binne die sirkel net voordat hy dit verlaat tref die ander kar hom. Die skade is groot, maar ja wat kan ons hieroor se.
Tot volgende keer.
Die meisies se eerste dag het ook goed afgeloop. Lyk my daar is redelik Saffa kinders in die skool, meer eintlik in Clara se graad as in die ander. Nuwe skoliere het elkeen 'n buddy gekry en die persoon het dan die dag met die kinders gespandeer en hulle touwys gemaak oor waar alles in die skool is.
Met ons ervaring van publieke skole in Melbourne was ons maar skepties oor hoe die kinders die skool sou ervaar. Die skool is redelik groot en daar is omtrent +2100 kinders van Gr7-12 in die skool. Dit lyk asof die kinders hulle skooluniforms hier beter dra, (julle sal verstaan as julle die kinders in East Dincaster sien) dit lyk of disipline net beter toegepas word. Alhoewel die kinders met gekleurde hare wat soos 'n reenboog lyk hier aankom, snitte wat mens laat wonder of hulle ooit daardeur kan sien en dit is die seuns, grimering en juwerliersware het die meisiekinders met 'n positiewe gesindheid by die huis aangekom na die tyd. Volgens hulle is daar maar ongeskikte en ongemanierde kinders in die klasse en die onderwysers word redelik aangevat. Weet darem nie so lekker of enige ou onderwysers in my tyd hiervoor sou gestaan het nie.
Dit is moeilik om mens daarmee te vereenselwig as jou opvoeding maar redelik streng was. Daar was reels en regulasies by die skool, jou hare netjies, jou uniform word gerespekteer en mens het trots gehad. Trots op die skool, die opvoeding en geleerdheid wat jy daar gekry het, wel ok meeste van die kere. Ek het maar ook my rebelse maniere gehad.
Die meisies ht toe ingeskryf by die plaaslike netbal klub, hopelik sal dit beter gaan hier as in die vorige een waar die 2ling was. Clarissa se groep het die afgelope naweek proewe gehad (dankie tog hiervoor) en dit het goed afgeloop. Eers was ek bietjie bekommerd want sy het nie baie speeltyd gekry nie, maar na die tyd het sy kom vertel dat in die eerste rondte kon hulle sien sy het potensiaal, so bly daaroor. Sy het A span gekry, maar dit beteken harde werk vir haar. Die span is goed en gewoonlik eindig hulle in die eindrondte.
Ek en Alex het bietjie rondgery en gaan soek vir plekkies waar ons vroegoggend ontbyt kan gaan eet. Ons het op 'n hele paar plekkies afgekom. Net om die hoek van ons naby die Koala sanctuary is 'n nasionale park, Cumberland State Forest, en daar het hulle 'n heerlike ontbyt bedien by Cafe Saligna vir ons maar eintlik was die porsies way te veel gewees. Dit is net so af in Castle Hill Drive. Daar is 'n hele paar staproetes wat mens kan aandurf en een spesiefieke roete wat ek wil doen is die sensoriese roete. Ek is seker Tania (vriendin in Melbourne) sal dit geniet. Die park is so 40 hektaar groot en wie sou raai so binne 'n geboude gebied is so 'n mooi park met piekniek geriewe en staproetes.
Later het ons net rondgery op soek na koffie en op Flowerpower kwekery afgekom. Dit laat mens baie dink aan WarrenGlen kwekery se opset, dit is baie mooi en volop pragtige dekor vir die huis ook. In Beecroft het ons op nog 'n oulike plekkie afgekom wat in 'n ou poskantoor gebou gevestig is. Die plek is so mooi oorgedoen en die atmosfeer was net lekker. Sal nog foto's opsit om die dekor van die plekkies te wys. As mens net begin soek in jou omgewing kan mens redelik verras wees oor wat jy kan kry.
Die week het met 'n bang begin, letterlik. Boeta het sy eerste ongeluk gehad met die kar. Hy was oppad skool toe, het vroegoggend klas gehad , en binne die sirkel net voordat hy dit verlaat tref die ander kar hom. Die skade is groot, maar ja wat kan ons hieroor se.
Tot volgende keer.
Sunday, January 29, 2012
Dangar Eiland
Foto: Via Airview online
Vandag was weereens 'n heerlike dag buite gewees. Ons het vroegoggend sommer besluit om na Dangar Eiland te gaan vir die dag. Die hele eiland kan plat gestap word in omtrent twee ure. Die plek is so 'n myl in deursnee. Daar is baie vriendelik mense, dis nou die eiland bewoners, die res is maar brommerig. Om by die eiland te kom moet jy tot in Brooklyn ry (nie in Amerika nie) en die ferry kry by Hawkesbury rivier langs die Brooklyn Wharf na Dangar Eiland. Daar is geen pad verbinding na die eiland en al vervoer op die eiland is jou paar bene. Vir die eiland bewoners is daar 'n stadsraad ute (bakkie) om meubels en die vullis te karwei, 'n buggy om toeriste na verblyf plekke te vat en natuurlik kruiwaens om die daaglikse / weeklikse/ maandelikse proviand van die jetty na hulle huise te vervoer.
Daar aangekom het ons by die local kafeetjie 'n laatoggend middag ete gehad, confused, ek ook. Die kos was baie smaaklik en die koffie heerlik. Daarna het ons in die pad geval en na die strand gegaan om 'n bietjie voete nat te maak, die water was heerlik en die son ongenadiglik. Celeste was natuurlik haar ou self, bemoerd en dan vriendelik dan weer lekker bemoerd, ek wonder wat is dit met tieners, ek kan nie dink dat ek ooit so was nie. Nicolette het die water aangedurf en lekker geswem, Clara het net probeer om haar sonbrand lyf bruiner te kry.
Na dit het ons besluit om die grotte te gaan soek waar daar aboriginal sketse teen die mure is, het nog nie die ingang gekry na die plek nie en ons het letterlik reg rondom die eiland gestap. Daar is nie duidelik aanwysings nie, so as jy dit kry is dit per ongelyk, of wie weet dalk is dit geluk.
Na 'n heerlike dag buite het ons dit afgerond met 'n lekker braaivleisie by die huis.
Die week wat voorle gaan besig wees, boeta begin Maandag met skool en die meisies begin Dinsdag.
Thursday, January 26, 2012
Nuwe jaar nuwe dinge
Die eerste maand van die nuwe jaar is al amper verby en ek kan nie glo dat ek niks gehad het om te vertel nie. Daar het baie dinge gebeur en ons het al baie dinge gesien wat mens weereens dankbaar maak dat jy is waar jy is.
Oujaars aand het ons besluit om na die vuurwerke te gaan kyk, dit wat absoluut iets amazing gewees. Die vuurwerke was groot en hard en dit het gebulder tot in jou binneste toe. Die reuk van die buskruit het nog lank daarna in jou neusvleuels gebly. Ons het saam met Pauline, Ian en die kinders die trein gevat in stad toe en op die oewer gekuier tot dit tyd was vir die vuurwerke. Die hoeveelheid mense wat ingestroom het was soos 'n stroom lava, dit het net aanhou en aanhou groei. Bokant ons was 'n klompie jonges wat hulle self op die gras tuis gemaak het, en boeta het hulle vir mens darem skaam gemaak. Op 'n stadium nog voor die son gesak het, het die polisie 'n klompie kom verwyder wat dronk was (en dit was veronderstel om drankvrye gebied te wees) daar is drie bottels vodka by die een gevind, wonder hoeveel was opgedrink. Die son was warm en met die drank kan jy jouself indink wat die gevolge was. Nie mooi nie. Na die negeuur vertoning het die kinders besluit om iets te gaan soek om te drink, met groot oe en afsku het hulle kom vertel wat het hulle gesien. Dis walglik en mens wonder wat is die kick wat jongmense daaruit kry om hulleself so laag te laat daal. Die polisie het weer ingekom en weereens 'n klompie kom verwyder, die ouens vat nie nonsens van kabouters nie.
Die kinders het daarna na 'n Youth Convention vir 'n week gegaan in Uki wat deur CRCA ge-organiseer was. Natuurlik was daar baie SAFFA kinders en die woorde waarmee die kinders terug gekom het "Dit was Life Changing" het alles verduidelik. Baie nuwe maats is gemaak en natuurlik is FB redelik vinnig ge-update om aldie nuwe maats te add. Wonder oor hierdie ding, maar ja!
Ek, Alex en Clara het in Kingscliff gekuier vir die week, Clara mag eers na die Youth Convention gaan as sy ouer as 15 is. Dit was sommer net lui lekker kuier op die strand en natuurlik baie rond gery. Ons was mal oor Surfers Paradise en het besluit ons sal die Desembervakansie weer terug gaan daardie kant toe sodat die ander drie ook kan sien hoe 'n lekker plek dit was. Kingscliff is 'n klein dorpie nie te ver van Twin Heads (die plek wat nou tans so verspoel is) en ook nie te ver van Surfers paradise. Nou dat boeta mos sy lisensie gekry het kan hyself ry. Daar is ook 'n paar waterparke daar naby en ons gaan defnitief daar 'n draai maak. Die strande is baie mooi, ek het selfs my tone in die water gesteek en baie geswem. Die water is heerlik, sal net moet onthou om die snorkel gear te vat volgende keer.
Boeta het natuurlik sy bestuurs lisensie gekry, nou is hy op P1. Hoe dit hier werk in Ozland is jy doen jou leerlinglisensie, as jy slaag moet jy minimum van 120 ure in 'n logboek opskryf waarvan party in die nag moet wees, grondpaaie ens. Na die 120 ure en as jy ouer as sewentien is mag jy vir jou P1 (rooi)lisensie gaan. Met 'n leerling lisensie hier in NSW mag jy ook nooit vinniger as 80km/p/h ry ,maak nie saak of die pad aandui dit is 'n 110km/p/h zone. Met sy P1 mag hy darem 90km/p/h ry maar hy mag geen alkohol in sy bloed he. Met die lisensie ry hy nou vir 18maande waarna hy weer 'n toets doen (hazard persepsie) en indien hy slaag kry hy sy P2's. Dit is ook 'n rooi P maar hy mag dan 100km/p/h ry. Kan julle die frustrasie op daardie kind se gesig sien as ons iewers heen ry en die spoedgrens is 110km. Ek hoor hy het al 'n paar keet die limits uitgetoets. Ek wag vir die dag as daardie sirenes skielik agter hom begin loei. Maar ons as ouers weet mos niks, slim gaan nog sy baasvang sien ek.
Volgende week begin die skole, en boeta begin met Yr12. Dit gaan 'n harde jaar wees en mens kan net hoop en jou vertrou in die Here se hande sit dat boeta sal hard werk. Hy het baie planne, hy en Louis vir 'n roadtrip gaan doen, hy wil myne toe om te gaan werk vir 'n jaar en sodoende geld bymekaar maak vir sy toekoms. Mag al sy planne uitwerk soos wat dit moet.
Ek het natuurlik ook 'n liefde vir ebay gekry. Mensig is daar darem goeie goed daarop te koop, partykeer is ek net jammer dat van die die goed nie in my area is nie. Van die mooise houtmeubels kan mens daar optel. Met die dat ek so baie houtgoed koop het ek besluit om in te skryf vir 'n klas oor restorasie van meubels. Dalk kan ek hier iets leer. Ek dink dit gaan baie interresant wees.
Oujaars aand het ons besluit om na die vuurwerke te gaan kyk, dit wat absoluut iets amazing gewees. Die vuurwerke was groot en hard en dit het gebulder tot in jou binneste toe. Die reuk van die buskruit het nog lank daarna in jou neusvleuels gebly. Ons het saam met Pauline, Ian en die kinders die trein gevat in stad toe en op die oewer gekuier tot dit tyd was vir die vuurwerke. Die hoeveelheid mense wat ingestroom het was soos 'n stroom lava, dit het net aanhou en aanhou groei. Bokant ons was 'n klompie jonges wat hulle self op die gras tuis gemaak het, en boeta het hulle vir mens darem skaam gemaak. Op 'n stadium nog voor die son gesak het, het die polisie 'n klompie kom verwyder wat dronk was (en dit was veronderstel om drankvrye gebied te wees) daar is drie bottels vodka by die een gevind, wonder hoeveel was opgedrink. Die son was warm en met die drank kan jy jouself indink wat die gevolge was. Nie mooi nie. Na die negeuur vertoning het die kinders besluit om iets te gaan soek om te drink, met groot oe en afsku het hulle kom vertel wat het hulle gesien. Dis walglik en mens wonder wat is die kick wat jongmense daaruit kry om hulleself so laag te laat daal. Die polisie het weer ingekom en weereens 'n klompie kom verwyder, die ouens vat nie nonsens van kabouters nie.
Die kinders het daarna na 'n Youth Convention vir 'n week gegaan in Uki wat deur CRCA ge-organiseer was. Natuurlik was daar baie SAFFA kinders en die woorde waarmee die kinders terug gekom het "Dit was Life Changing" het alles verduidelik. Baie nuwe maats is gemaak en natuurlik is FB redelik vinnig ge-update om aldie nuwe maats te add. Wonder oor hierdie ding, maar ja!
Ek, Alex en Clara het in Kingscliff gekuier vir die week, Clara mag eers na die Youth Convention gaan as sy ouer as 15 is. Dit was sommer net lui lekker kuier op die strand en natuurlik baie rond gery. Ons was mal oor Surfers Paradise en het besluit ons sal die Desembervakansie weer terug gaan daardie kant toe sodat die ander drie ook kan sien hoe 'n lekker plek dit was. Kingscliff is 'n klein dorpie nie te ver van Twin Heads (die plek wat nou tans so verspoel is) en ook nie te ver van Surfers paradise. Nou dat boeta mos sy lisensie gekry het kan hyself ry. Daar is ook 'n paar waterparke daar naby en ons gaan defnitief daar 'n draai maak. Die strande is baie mooi, ek het selfs my tone in die water gesteek en baie geswem. Die water is heerlik, sal net moet onthou om die snorkel gear te vat volgende keer.
Boeta het natuurlik sy bestuurs lisensie gekry, nou is hy op P1. Hoe dit hier werk in Ozland is jy doen jou leerlinglisensie, as jy slaag moet jy minimum van 120 ure in 'n logboek opskryf waarvan party in die nag moet wees, grondpaaie ens. Na die 120 ure en as jy ouer as sewentien is mag jy vir jou P1 (rooi)lisensie gaan. Met 'n leerling lisensie hier in NSW mag jy ook nooit vinniger as 80km/p/h ry ,maak nie saak of die pad aandui dit is 'n 110km/p/h zone. Met sy P1 mag hy darem 90km/p/h ry maar hy mag geen alkohol in sy bloed he. Met die lisensie ry hy nou vir 18maande waarna hy weer 'n toets doen (hazard persepsie) en indien hy slaag kry hy sy P2's. Dit is ook 'n rooi P maar hy mag dan 100km/p/h ry. Kan julle die frustrasie op daardie kind se gesig sien as ons iewers heen ry en die spoedgrens is 110km. Ek hoor hy het al 'n paar keet die limits uitgetoets. Ek wag vir die dag as daardie sirenes skielik agter hom begin loei. Maar ons as ouers weet mos niks, slim gaan nog sy baasvang sien ek.
Volgende week begin die skole, en boeta begin met Yr12. Dit gaan 'n harde jaar wees en mens kan net hoop en jou vertrou in die Here se hande sit dat boeta sal hard werk. Hy het baie planne, hy en Louis vir 'n roadtrip gaan doen, hy wil myne toe om te gaan werk vir 'n jaar en sodoende geld bymekaar maak vir sy toekoms. Mag al sy planne uitwerk soos wat dit moet.
Ek het natuurlik ook 'n liefde vir ebay gekry. Mensig is daar darem goeie goed daarop te koop, partykeer is ek net jammer dat van die die goed nie in my area is nie. Van die mooise houtmeubels kan mens daar optel. Met die dat ek so baie houtgoed koop het ek besluit om in te skryf vir 'n klas oor restorasie van meubels. Dalk kan ek hier iets leer. Ek dink dit gaan baie interresant wees.
Subscribe to:
Posts (Atom)