Wilsons Prom rescue update.

Wel wat 'n nagmerrie week, gelukkig het alles goed ge-eindig. Ek sal verseker nooit weer jubel as ek 'n kind of twee minder in die huis het nie, al sien ek so daarna uit om net 'n bietjie asem te skep en vrede vir so dag of twee te he. Dalk was dit my blinde sambok oomblik gewees, maar jubel gaan ek beslis nie weer nie.

As ek so na Celeste luister dan was die kamp nie al te maklik nie alhoewel sy dit afmaak as groot avontuur. Van Maandag oggend af het dit gereen, onophoudelik, alles van hulle was sopnat. Haar voete spog sy lyk soos oumens voete alles is verrimpeld van die natheid. In totaal het hulle 44km gestap in die drie dae, die derde dag het julle so iets soos 22km gestap nadat hulle geblokeer was deur 'n modderstorting en moes terug draai. Hulle het nie kos gehad die derde dag, alles het sommer net verkeerde geloop, die aand is daar vir hulle versnapperinge afgegooi, maar koekies is nie kos. Die Rooikruis het behoorlik onder die klomp kinders deurgeloop die volgende dag nadat hulle gered is. Hulle het alles verslind wat hulle kon kry om te eet. Dis moes nogal iets gewees het om te aanskou.

Dit was nogal aanskoulik toe ons by die skool stop so net na vyf vanmiddag en die bus is reeds daar. Nicolette kon nie vinnig genoeg die kar se deur oop kry om na Celeste te gehardloop en te omhels, sefs Celeste het van haar groep weggebreuk en haar na Nicolette gehaas toe sy ons kar sien. Ek wonder of die twee mekaar gemis het, wonder eintlik wie het vir wie die meeste gemis.

Sy persoonlik het Maandagoggend laas seep en water gesien, so kan julle julself indink die lieflike aroma wat deur die huis gesweef het soos wat sy van kamer tot kamer gedrentel het.

Ek wil vir ieder en elke mens wat vir die kinders se veiligheid gebid het se baie dankie. Aan al die reddingspanne en die polisie, die ouens het onophoudelik gewerk om alles te laat uitwerk. Ek haal my hoed af vir al die volunteers wat ure gespandeer het om die nooddienste by te staan. Ek is dankbaar om in die land te wees waar mense lewens nog saak maak.

Wilsons Prom rescue

Hierdie week was veronderstel om ‘n rustige week te wees. Die 2ling is op ‘n kamp na Wilsoms Prom en dit sou ‘n adrenalien geboude avontuur vir hulle gewees het. Maandagoggend net so na vyf het daar so ‘n lekker rustige stilte oor die huis neergesak. Ek het nogal so ‘n lekker jubel hier in my moederhart gehad want om net twee kinders vir ‘n week by die huis te he moet absolute bliss wees, of so het ek gedink.

My bliss het net tot Dinsdag gehou, die weer het soos gewoonlik hier in Melbourne nie lekker saam gespeel nie. Daar is drie groepe kinders laat Dinsdag middag ontruim uit die kamp gebied. Die weer het drasties verander en gelukkig het die ouens die weer mooi dopgehou die hele tyd. Van die ander ses groepe was twee nog te ver op hulle staproetes uit om terug na die basis kamp te keer. Die reën het nogal met verwoesting neer gesak en die Tidal Rivier was in vloed. Daar het meer as 300mm reën neergesak gedurende die aand en sodoende twee groepe afgesny vanaf die ander kampeerders.

Nicolette was in die eerste groep kinders wat ontruim is, haar enkel was te seer na die vorige week wat sy die verstuit het tydens ‘n netbal wedstryd. Sy is toe uit haar oorspronklike groep adrenalien junkie kinders terug na die basiskamp en sou dit verder rustig gevat het by die kamp. Alles was sopnat wat terug gekom het. Volgens haar het dit letterlik gereën vandat hulle Maandag oggend begin stap het. Ek kan nie dink dat dit enigsins lekker kon gewees het nie, maar kinders sien nie ‘n ding so nie, vir hulle is dit avontuur.

Die dorp Wilsons Promontory is ook in vloed en was ook vir ‘n groot gedeelte van die dag afgesny van die wereld, die skade was so erg dat twee brue ook verspoel asook die pad uit Wilsons prom reservaat. Dit het ons nie veel gehelp om al die beeld materiaal te sien en te weet dat ons kinders is deel van die 300 gestrande mense. Gelukkig is die mense hier behoorlik gegear vir enige tipe noodgevalle en die mense het hulle goed van hul taak gekwyt. Laat middag is daar besluit om van die mense met helikopters uit die vloed gebiede te haal en op veilige grond te sit. Dit as sulks moet ‘n ondervinding op sy eie wees, en soos ek my kind ken moet die heng exciting wees. As ouer is mens maar heeltyd bekommerd want die natuur kan enige tyd teen jou draai maak nie saak hoe goed die reddingsplanne is nie.

Van die kinders is so deur die helikopters toe na veiligheid gebring, maar my kind het nie die cut gemaak. Sy en Simone, nog ‘n Suid Afrikaner, is nog binne die natuur reservaat en sal eers Donderdagoggend na veiligheid gebring kan word. Daar was twee opsies om die mense uit die reservaat te kry, dit was of met ‘n boot via die see of met die helicopter. Alles het net afgehang van die weersomstandighede en ons almal weet hoe onvoorspelbaar is Melbourne se weer, gee dit net vyftien minute.

Aangesien die gety begin inkom het was dit ‘n risiko vir die ouens om weer op die strand te land en sodoende is die reddings poging tot ‘n halt geroep. Dit sal nou hervat word moreoggend sodra die gety terug getrek het. As alles goed verloop behoort Celesté moreaand in haar eie warm bed te slaap. Ek glo Nicolette sal baie verlig wees, sy is reeds so in ‘n toestand omdat sy tuis is en haar tweeling suster nog nie.

Ons sal maar sien hoe eindig hierdie episode, maar soos ek dinge sien werk hier, behoort alles goed te eindig.