Hier kom gereeld “nuwe” mense die land binne wat maar redelik verward rond strompel. Ons verwysings raamwerk wat vir jare gegroei het oor hoe dinge werk in ons land van geboorte is skielik daarmee heen en ‘n nuwe verwysings raamwerk moet gevorm en gebou word oor jou nuwe land. Dit is maar redelik moeilik veral as jy absoluut niemand ken, en jy moet nog probeer uitpleis wat werk en hoe werk wat. Dit help as mens iemand het wat jou die pad kan wys.
Hier werk alles anders. Vat nou maar jou bank, hier glo die mense nog aan tjeks, internet betalings is maar baie “suspect” in die mense se oë. Jy kan nie net jou kinders in die skool inskryf nie, nee dit is eers afspraak wat jy maak en dan onderhoude wat gevoer word, jy word die skool gewys en dan besluit jy wil jy jou kind inskryf. Dis ‘n lang proses wat maklik ‘n week of langer kan neem. Jy kan ook nie net ‘n agent bel as jy ‘n huis soek nie, dis ook ‘n proses. Jy moet registreer om ‘n sms te kry oor wanneer die huis op skou is om te gaan kyk, dan kry jy ook net vyftien minute om deur die huis te gaan. Jy kan ook nie te veel vra hê nie want die kanse is baie goed dan die agent ook geen idée het. Selfs om net winkel toe te gaan en kos te gaan koop vat nogal dink werk. Dink nou vir jouself, vir jare word jy groot met Tastic, Koo, All Gold Tamatie sous. Jou vleis koop jy by die slagter en jy ken die snitte by die naam. Wel hier is nie Tastic en Koo nie so watse rys gaan jy nou koop en die kinders wil niks weet van enige tamatiesous behalwe All Gold nie. Nou moet jy maar elke keer iets anders koop om alles uit te probeer tot jy nou iets kry wat naastenby is soos wat jy gewoond aan was. Selfs die vleis snitte word anders gesny. Mens sukkel om maar ‘n plekkie te kry wat skaapnek sal sny, dit is beskikbaar, maar die ouens se snitte is meer hompe as snitte. Die slagter sal sommer opgewonde raak as jy sou vra om dit nog kleiner te sny. Hy is te bang hy sny sy vinger af. Partykeer wil mens sommer self agter die lem inklim en die goed sny.
Die week het ek ‘n nuwe gesin gewys waar alles is en bietjie raad gegee oor hoe dinge werk en waarvoor daar uitgekyk moet word. Ek het sommer begin deur vir hulle te gaan wys waar is die Suid Afrikaanse winkel waar ons chutney en rys koop, die rys wat ons in Coles hier koop kook pap. ‘n Belangrike winkel vir ons hier is Aldi’s want hier sal jy altyd iets te kope kry wat spotgoed koop is vir die week en die kruideniersware is nie te duur nie. Ons het op en af gery met die strate en hulle gewys dat alle paaie kruis met mekaar, so indien jy sou verdwaal hoef jy net dwars te draai en jy kruis weer een van die groot paaie. Ek het hulle ook gewys waar is die trein stasies, die “op shops” die verskillende winkelsentrums, asook waar al die “factory outlets” is om klere teen ‘n goedkoop prys te kry en natuurlik ook die natuurpad by Warrandyte koffie winkel.
Wanneer jy hier land werk jou kop nog in rande en jy betaal in dollars. Nou elke keer wat jy iets koop kan jy nie anders as om alles terug te verwerk na rande nie. Indien jy dit doen dan kos alles ‘n astronomiese prys. So hier leer jy vinnig om al die specials vir die week uit te snuffel en by watter winkels kan jy maar verby loop. Wanneer jy iemand het wat jou al die dinge kan uitwys en reghelp dan maak dit dat die aanpassing nie so moeilik is nie. Hopelik is hier een gesin wat minder “confused” is oor die onbekendheid.
Sunday, July 25, 2010
Saturday, July 17, 2010
"HARD LABOUR"
Vandag was nou een van daardie dae waar jy jouself omtrent letterlik oor ‘n mik gewerk het, jy is skoon moeg en uitgeput na so ‘n lang dag. Al waarna jy nou verlang is om ‘n lekker warm stomende borrel bad te gaan neem. Nie dat dit nou vir my beskore is nie want ek het nie ‘n bad in my badkamer. Hopelik een van die dae dan sal ek ook so ‘n luuksheid hê.
My vriendin Anli-hulle het getrek van hulle kleine en beknopte tuinhuisie na ‘n lekker groot huis met ‘n tuin. Dit was ook nou nie moontlik om ‘n ou Jonas of Elias nader te geroep het om te kom help met die getrekkery nie, nee wat daar was eerder geroep na ‘n Alex en Johan. ‘n Groot trokkie is gehuur vir die dag en van die manne het vroeg uit die vere gespring om te gaan help. Die hele huis is omtrent getrek en nou word daar gewag vir “Two men and a Truck” om die groot goed soos die beddens, kaste, tafels en sitkamer stelle te trek. Ons is te oud om die goed te doen, en Elias en Jonas is nie hier, so dan huur jy mense om die vir jou te doen. Hulle het die regte “toerusting” en weet ook hoe om dit reg te “dra”.
Ons vrouens het na die nuwe huis gegaan en die kombuis begin skoonmaak. Ek wil dit net weereens noem dat hier is verskillende vlakke van skoonmaak in Australia. Daar is ‘n spreekwoord wat so gaan “Bo blink maar onder stink” en dit is hoe die mense hier skoonmaak. Alles lyk netjies tot jy die kaste en laaie begin skoonmaak, mensig maar die mense het net absoluut geen benul wat dit beteken om ‘n huis skoon en netjies af te gee nie. Ai, ek skud maar my kop, en is dan maar dankbaar my Ma kon my wys hoe om behoorlik ‘n huis skoon te maak. Hopelik sal my kinders ook eendag dankbaar wees angesien hulle hier onder my ook maar hel het.
Hier leer ons weer om mense te waardeer en dankbaar te wees vir die vriendskappe wat ons sluit. Ons kan met ‘n rustige hart weet dat as iets ooit moet skeef loop die ander een daar sal wees om te help. Ons het hierdie tipe vriendskappe begin verloor in Suid Afrika, nie doelbewustelik dink ek nie, dis maar die manier hoe ons begin leef het. Elkeen vir homself en die duiwel vir almal
My vriendin Anli-hulle het getrek van hulle kleine en beknopte tuinhuisie na ‘n lekker groot huis met ‘n tuin. Dit was ook nou nie moontlik om ‘n ou Jonas of Elias nader te geroep het om te kom help met die getrekkery nie, nee wat daar was eerder geroep na ‘n Alex en Johan. ‘n Groot trokkie is gehuur vir die dag en van die manne het vroeg uit die vere gespring om te gaan help. Die hele huis is omtrent getrek en nou word daar gewag vir “Two men and a Truck” om die groot goed soos die beddens, kaste, tafels en sitkamer stelle te trek. Ons is te oud om die goed te doen, en Elias en Jonas is nie hier, so dan huur jy mense om die vir jou te doen. Hulle het die regte “toerusting” en weet ook hoe om dit reg te “dra”.
Ons vrouens het na die nuwe huis gegaan en die kombuis begin skoonmaak. Ek wil dit net weereens noem dat hier is verskillende vlakke van skoonmaak in Australia. Daar is ‘n spreekwoord wat so gaan “Bo blink maar onder stink” en dit is hoe die mense hier skoonmaak. Alles lyk netjies tot jy die kaste en laaie begin skoonmaak, mensig maar die mense het net absoluut geen benul wat dit beteken om ‘n huis skoon en netjies af te gee nie. Ai, ek skud maar my kop, en is dan maar dankbaar my Ma kon my wys hoe om behoorlik ‘n huis skoon te maak. Hopelik sal my kinders ook eendag dankbaar wees angesien hulle hier onder my ook maar hel het.
Hier leer ons weer om mense te waardeer en dankbaar te wees vir die vriendskappe wat ons sluit. Ons kan met ‘n rustige hart weet dat as iets ooit moet skeef loop die ander een daar sal wees om te help. Ons het hierdie tipe vriendskappe begin verloor in Suid Afrika, nie doelbewustelik dink ek nie, dis maar die manier hoe ons begin leef het. Elkeen vir homself en die duiwel vir almal
Sunday, July 4, 2010
Afrika tyd versus OZ tyd
So kom alle goeie en natuurlik lekker dinge ook maar altyd tot ‘n einde. Hierdie afgelope naweek was ons na die Grampians om bietjie te gaan ontspan. Die Grampians hier is soos die Drakensberge in Suid Afrika. Baie mooi en natuurlike baie koud.
Die naweek het maar nat begin, maar gelukkig weet ons teen die tyd dat jy pak maar altyd ekstra warm goed in want jy weet nooit. Die plekkie waar ons oorgebly het is aan die suidelik kant van die Grampians. Wat so interresant was terwyl ons gery het is die dorpies waardeur ons is, hoe verder ons ry hoe kleiner is die dorpies. Op die een plekkie waar ons toe gestop het is die pupulasie maar 100, die winkeltjie is die plaaslike “take away”, poskantoor, Medicare en Centre link, en DVD winkel. Jou alles in een winkel. Daar was ander dorpies wat nog kleiner is op ons pad, en nog voor jy dit besef het is jy deur die dorp, met slegs ‘n gehuggie en pleknaam as aanduiding van ‘n dorp. Ek wonder partykeer hoe oorleef die mense dit so op die platteland.
Die dorp naaste aan ons by die Grampians is Balmoral. Nou die plekkie is nie veel verskillende van die ander dorpies waar ons al gestop het nie, maar hy sal beslis die een wees wat altyd in ons kop sal vas sit. Ons het besluit om Saterdagaand in die dorp te gaan eet, en sodoende het die ouens plek bespreek by die hotel, die enigste een natuurlik op die dorp. Nou picture dit, dis ‘n tipiese ou hotel dateer seker so uit die vroee 1900’s en jy kan die laslappie werk sien wat so deur die jare gedoen is, maar dis die dorps se kuier plekkie die. Dis nie net die dorps se kuier plekkie nie, dis sommer ook die local “drive thru” bottle stoor. So elke keer wat jy by die kroeg staan en iets bestel en nog dink jy wil betaal hardloop die barman gou uit om die “drive thru” klient te gaan bedien, dan is jy eers weer aan die beurt. Sonder om veel hieroor uit te brei kan julle julself nou indink hoe lank die bestelling van 23 mense gevat het. Dit was LANK.
Omtrent al die eetplekke werk so dat jy bestel jou kos by die kasiere, jy betaal en kry dan ‘n tafel nommer. Jy kry vir jou ‘n ou sitplekkie en wag dan vir jou kos, en gewoonlik verloop dinge redelik vlot en vinnig. Dis ‘n bietjie van ‘n aanpassing, maar dit werk. Wel blykbaar werk dit in die hotel toe ook so, eers was dit die drinkgoed se bestellings wat bietjie lank geneem het, en toe besef ons maar dis nie net sit by die tafel in die hotel nie, nee jy moet by die bar jou kos ook bestel. Gelukkig kry ons ‘n menu of twee en werk die ding sommer so vinnig deur. Dit was nou weer ‘n proses om die kos bestellings geplaas te kry, maar ons is rustig. Nou laat ek net ook dit sommer noem, ons was so sesuur by die hotel en aandete word slegs bedien tussen 6 en half nege. Iemand het dit blykbaar nie vir die kombuis genoem nie, maar dis ok.
Na ‘n uur en ‘n half daag die eerste 3 se borde kos op, ons almal wag toe in spanning vir die res. Die kos het almal in sarsies van drie of so opgedaag, met tussen poses van tien minute tot ‘n driekwart uur. Ons het naderhand weddenskappe begin neem oor hoe vinnig ons gedink het die volgende ou se kos sou neem en wat dalk volgende sal uitkom. Ons het selfs al begin dink om ‘n game darts te begin speel want ons het baie tyd gehad so tussen die bedieninge van die kos. Dit het presies drie ure geneem vandat die eerste ou sy kos gekry het tot die laaste ou sy kos gekry het, en met elke bediening het ons naderhand die ouens maar begin aan gecheer want dit was ‘n prestasie as die kos uit die kombuis gekom het. Ek moet bysê, die kos was alles vars gemaak en niks reeds voorbereide kosse gewees nie. Dalk was die groente en skyfies dalk geskil gewees, maar selfs dit kan ons oor debateer.
Ons het later aan begin dink dalk moet ons dit maar opgee en vra vir ‘n take away wat ons die volgende oggend sal kom afhaal want dalk en net dalk sal ons betyds daarvoor wees. Niemand was bereid om ‘n koffie bestelling te plaas nie want ons was seker dat indien een ou ‘n bestelling plaas en ‘n ander ou ry terug na die kamp plek dit ‘n absoluut no brainer sal wees oor wie eerste koffie sal kry. Hier het ons gesien dat Afrika tyd kom nie naby Oz tyd nie.
Die naweek het maar nat begin, maar gelukkig weet ons teen die tyd dat jy pak maar altyd ekstra warm goed in want jy weet nooit. Die plekkie waar ons oorgebly het is aan die suidelik kant van die Grampians. Wat so interresant was terwyl ons gery het is die dorpies waardeur ons is, hoe verder ons ry hoe kleiner is die dorpies. Op die een plekkie waar ons toe gestop het is die pupulasie maar 100, die winkeltjie is die plaaslike “take away”, poskantoor, Medicare en Centre link, en DVD winkel. Jou alles in een winkel. Daar was ander dorpies wat nog kleiner is op ons pad, en nog voor jy dit besef het is jy deur die dorp, met slegs ‘n gehuggie en pleknaam as aanduiding van ‘n dorp. Ek wonder partykeer hoe oorleef die mense dit so op die platteland.
Die dorp naaste aan ons by die Grampians is Balmoral. Nou die plekkie is nie veel verskillende van die ander dorpies waar ons al gestop het nie, maar hy sal beslis die een wees wat altyd in ons kop sal vas sit. Ons het besluit om Saterdagaand in die dorp te gaan eet, en sodoende het die ouens plek bespreek by die hotel, die enigste een natuurlik op die dorp. Nou picture dit, dis ‘n tipiese ou hotel dateer seker so uit die vroee 1900’s en jy kan die laslappie werk sien wat so deur die jare gedoen is, maar dis die dorps se kuier plekkie die. Dis nie net die dorps se kuier plekkie nie, dis sommer ook die local “drive thru” bottle stoor. So elke keer wat jy by die kroeg staan en iets bestel en nog dink jy wil betaal hardloop die barman gou uit om die “drive thru” klient te gaan bedien, dan is jy eers weer aan die beurt. Sonder om veel hieroor uit te brei kan julle julself nou indink hoe lank die bestelling van 23 mense gevat het. Dit was LANK.
Omtrent al die eetplekke werk so dat jy bestel jou kos by die kasiere, jy betaal en kry dan ‘n tafel nommer. Jy kry vir jou ‘n ou sitplekkie en wag dan vir jou kos, en gewoonlik verloop dinge redelik vlot en vinnig. Dis ‘n bietjie van ‘n aanpassing, maar dit werk. Wel blykbaar werk dit in die hotel toe ook so, eers was dit die drinkgoed se bestellings wat bietjie lank geneem het, en toe besef ons maar dis nie net sit by die tafel in die hotel nie, nee jy moet by die bar jou kos ook bestel. Gelukkig kry ons ‘n menu of twee en werk die ding sommer so vinnig deur. Dit was nou weer ‘n proses om die kos bestellings geplaas te kry, maar ons is rustig. Nou laat ek net ook dit sommer noem, ons was so sesuur by die hotel en aandete word slegs bedien tussen 6 en half nege. Iemand het dit blykbaar nie vir die kombuis genoem nie, maar dis ok.
Na ‘n uur en ‘n half daag die eerste 3 se borde kos op, ons almal wag toe in spanning vir die res. Die kos het almal in sarsies van drie of so opgedaag, met tussen poses van tien minute tot ‘n driekwart uur. Ons het naderhand weddenskappe begin neem oor hoe vinnig ons gedink het die volgende ou se kos sou neem en wat dalk volgende sal uitkom. Ons het selfs al begin dink om ‘n game darts te begin speel want ons het baie tyd gehad so tussen die bedieninge van die kos. Dit het presies drie ure geneem vandat die eerste ou sy kos gekry het tot die laaste ou sy kos gekry het, en met elke bediening het ons naderhand die ouens maar begin aan gecheer want dit was ‘n prestasie as die kos uit die kombuis gekom het. Ek moet bysê, die kos was alles vars gemaak en niks reeds voorbereide kosse gewees nie. Dalk was die groente en skyfies dalk geskil gewees, maar selfs dit kan ons oor debateer.
Ons het later aan begin dink dalk moet ons dit maar opgee en vra vir ‘n take away wat ons die volgende oggend sal kom afhaal want dalk en net dalk sal ons betyds daarvoor wees. Niemand was bereid om ‘n koffie bestelling te plaas nie want ons was seker dat indien een ou ‘n bestelling plaas en ‘n ander ou ry terug na die kamp plek dit ‘n absoluut no brainer sal wees oor wie eerste koffie sal kry. Hier het ons gesien dat Afrika tyd kom nie naby Oz tyd nie.
Subscribe to:
Posts (Atom)